Όταν η θεωρία γίνεται πράξη

Rodiaki NewsRoom

Γράφει o Εφημέριος Ι. Ν. Αγίων Αποστόλων Ρόδου πατήρ Παΐσιος Φαρμακίδης

Μέσα σ’ αυτήν την άθλια πολιτική, οικονομική, κοινωνική και πολιτιστική κρίση, αλλά προπάντων μέσα σ’ αυτήν την ηθική κατάπτωση που βιώνει ο κόσμος ολόκληρος όπως και η Ελλάδα, πρέπει να αναθεωρήσουμε το ρόλο των πνευματικών ανθρώπων.

Ο άνθρωπος βιώνει σήμερα την πλήρη εγκατάλειψη σε όλα τα επίπεδα δομών, οργάνωσης, φορέων και θεσμών. Και η εγκατάλειψη αυτή προέρχεται από ανθρώπους που ακολουθούν μαζοποιημένα μία γραμμή με υποσχέσεις και διαβεβαιώσεις άκαιρες και άκυρες, προσπαθώντας να διατηρήσουν τις εύθραυστες υψηλές καρέκλες τους μέσα από τη σύντομη εξουσία τους.
Θα πρέπει λοιπόν να αναρωτηθούμε ποιος μπορεί να είναι ο ρόλος των πνευματικών ανθρώπων κι αν μπορεί να συμβάλει στην αντιμετώπιση και επίλυση των προβλημάτων που απασχολούν σήμερα το σύγχρονο ταλαιπωρημένο άνθρωπο.

Πώς μπορούν αυτοί οι άνθρωποι του πνεύματος να ενεργοποιηθούν στα κοινωνικά δρώμενα και να περιορίσουν ανθρώπους κενόδοξους και νοσηρά εξουσιαστικούς να κυβερνούν και να μας καταδυναστεύουν; Θα πρέπει όλοι αυτοί οι συνειδητά πνευματικοί άνθρωποι, άνδρες και γυναίκες, να περιορίσουν τη θεωρία κατά το Σωκράτη και να οδηγηθούν στην πράξη. Γιατί έχουμε κάνει τη θεωρία οδηγό και στόχο μας. Τυρβάζουμε περί πολλών κι έτσι χάνουμε την ουσία του να μπορεί να αποδείξει ο πνευματικός άνθρωπος με πράξεις την εφαρμογή αυτής της θεωρίας.

Συνυπεύθυνοι λοιπόν κατά το Σωκράτη δεν είναι μόνο οι απαίδευτοι, αλλά και οι πνευματικοί άνθρωποι που αρκούνται μόνο στην ανάπαυλα της θεωρητικής τους αναζήτησης. Αυτούς τους ανθρώπους του πνεύματος είναι αναγκαίο να τους εντοπίσουμε μέσα από την κοινωνία, όπου με την πειθώ θα βγουν από το λήθαργο της θεωρητικής αναζήτησής τους, αφού υπάρχουν <<ἐν μακάρων νήσοις ζῶντες >>.

Είναι επιβεβλημένο να τους αναγνωρίσουμε και με λύσεις καρδιάς να τους κάνουμε να σκεφτούν πως είναι υποχρέωσή τους να κατέβουν από το πνευματικό τους βάθρο προς τον άνθρωπο και να ασχοληθούν με την κοινωνία και τα ζητήματα των ανθρώπων, με θέματα πολιτικής οργάνωσης και διακυβέρνησής τους. Έτσι μόνο, αφού γνωρίσουν το αγαθό και ύψιστο ιδανικό θα μπορέσουν να το μεταλαμπαδεύσουν σε ανθρώπους της πολιτικά οργανωμένης κοινωνίας μας για το κοινό συμφέρον.

Αυτό είναι πράγματι αναγκαίο να γίνει και είναι υποχρέωσή τους να αναλάβουν τα ηνία των αξιών της κοινωνίας, ώστε να περιορίσουν την εμπορευματοποίησή τους και την κυριαρχία των μέσων μαζικής ενημέρωσης που αναδεικνύουν ανθρώπους απαίδευτους, ανήθικους και κατωτέρους των περιστάσεων, άνδρες και γυναίκες, στην κεντρική και στην τοπική μας άρχουσα ελληνική κοινωνία να μας κυβερνούν ως «πολιτικοί» μόνο μέσα από την προβολή, τη διαφήμισή τους και μέσα από τα διαπλεκόμενα ιδιοτελή τους συμφέροντα.

Αυτοί οι άνθρωποι μέσα από μία άθλια εμετική σιμωνία συμφερόντων που καλύπτει κάθε ανήθικο και επιβλαβή για την κοινωνία συστατικό του χαρακτήρα της προσωπικότητάς τους, ξεχνούν το λειτούργημά τους μέσα από το οποίο θα μπορούσαν επαγγελματικά να προσφέρουν ευρύτερα στο κοινωνικό σύνολο είτε είναι αυτοί δικηγόροι είτε διδάσκαλοι είτε περισσότερο ακόμα ιατροί και ασχολούνται με την πολιτική. Έτσι, περιφέρουν, ξεγελώντας μας, το πολιτικό τους τίποτα, εξαπατώντας συνειδήσεις και ξεχνώντας το λειτουργικό χαρακτήρα του επαγγέλματός τους, περιφέρουν άσκοπα το κενόδοξο τίποτα του εαυτού τους και διαφημιζόμενοι απολαμβάνουν τα προνόμια της βραχύβιας τιποτένιας πολιτικής τους καριέρας.

Αυτούς τους ανθρώπους θα πρέπει να τους βγάλουμε από την πολιτική σκηνή του τόπου και θα πρέπει να αναδείξουμε ανθρώπους κατά το Σωκράτη που πρεσβεύουν <<ἀνδρός ἀρετή>>, ώστε ο ρόλος των πολιτκά ιστάμενων προσώπων να είναι περισσότερο σημαντικός και ειλικρινής για το κοινωνικό σύνολο.

Διότι πραγματικά ο πνευματικός άνθρωπος δεν εξαντλεί το χρέος του όταν περιορίζεται στην στενή πνευματική του αποστολή μόνο. Παράλληλα με αυτήν υπάρχει και η πράξη. Και η πράξη είναι το ίδιο σημαντική με την πνευματική αναζήτηση. Θα πρέπει να κοιταχτούμε στον καθρέφτη και ιδιαιτέρως οι πνευματικοί ταγοί της κοινωνίας μας είτε λαϊκοί είναι αυτοί είτε πολιτικοί είτε ιερωμένοι είτε άνδρες ή γυναίκες. Διότι τότε μόνο μπορεί να νιώσουμε την ντροπή των ευθυνών που μέχρι τώρα δεν τολμήσαμε να πάρουμε πάνω μας μέσα από τον εγωπαθή και αχαρακτήριστο κακό εαυτό μας, αφού κάθε μέρα ζούμε την κάθε στιγμή, εξαπατώντας ανθρώπους μόνο για την προβολή και τη διατήρηση της μικρής και αλαζονικής εξουσίας μας.

Συμπερασματικά, όσο κι αν μας πονά θα πρέπει να παραδεχτούμε την αλήθεια της σήψης μας και να αναζητήσουμε όλοι την αλήθεια των ρόλων μας, ιδιαίτερα οι πνευματικοί άνθρωποι μέσα από την ειλικρίνεια και τη συμπόνοια προς το συνάνθρωπο. Να βρεθούν λύσεις του εμείς κι όχι του υπερφίαλου εγώ. Όλοι μας να αγωνιστούμε για την εξυγίανση της πολιτικής, οικονομικής, κοινωνικής, πολιτιστικής, αλλά προπάντων της μεγάλης ηθικής σήψης στο σύγχρονο κόσμο μας. Ας κάνουμε λοιπόν όλοι το καθήκον μας, αψηφώντας τη θεωρία και το γράμμα του νόμου κι ας ασχοληθούμε περισσότερο με την πράξη που τότε μόνο μπορεί να εφαρμόσει και κάθε θεωρία!