Η δόξα του Διαγόρα, ο Δοξόπουλος!

Pοδούλα Λουλουδάκη

Ο Ντίνος Δοξόπουλος, ένας από τους μεγαλύτερους τερματοφύλακες που αποθεώθηκε από τους Διαγορίτες

Φόρεσε την ωραία του ρόμπα και περίμενε. Στο τηλέφωνο όταν άργησα ήταν αυστηρός. Δεν έχουν υπομονή οι μεγάλοι άνθρωποι. Αλλά μετά, είχε άπλετο χρόνο για να μιλήσει, να φωτογραφηθεί, ν΄ αστειευτεί αυτός που υπήρξε από τους μεγαλύτερους τερματοφύλακες που ανέδειξε ποτέ η Δωδεκάνησος και τον ζήτησαν μεγάλες ομάδες, από την ΑΕΚ μέχρι την Άρσεναλ όταν μετά την Απελευθέρωση ο Διαγόρας έπαιζε με τις αγγλικές ομάδες των καραβιών, του αγγλικού στόλου.
Να παίζεις ποδόσφαιρο από το 1942, να είσαι ο τερματοφύλακας του Διαγόρα από το 1945 έως το 1956 σκέφτηκα και σήμερα να σε ξέρουν ακόμη όλοι, να έχουν ακούσει για την απόκρουση του πέναλτι του Ολυμπιακού, και τους διθυράμβους όταν έπαιξε ο Παναθηναϊκός στη Ρόδο και η «Αθλητική Ηχώ» βγήκε τη Δευτέρα γράφοντας «Παναθηναϊκός Δοξόπουλος 2-2»!
Ήταν το άλμα του, και το ψηλό παιχνίδι, μαζί με την αντίληψή του που τον έκαναν μεγάλο τερματοφύλακα, λένε αυτοί που γνωρίζουν από ποδόσφαιρο και μου το λέει κι ο ίδιος, μου το δείχνει στις φωτογραφίες ο «Κόκκινος», όπως τον έλεγαν γιατί είχε κόκκινα μαλλιά και φαβορίτες.
Και το συμπέρασμα στα 93 του χρόνια; «Βιαστήκαμε να γεννηθούμε…», μου είπε κοιτώντας έναν αγώνα ακόμα με τους παίκτες των εκατομμυρίων, στη μεγάλη τηλεόραση του δωματίου, που παίζει όλη μέρα το αγαπημένο του ποδόσφαιρο.

Ξεκινήσατε να παίζετε ποδόσφαιρο το 1942 με την ομάδα της γειτονιάς σας και αμέσως μετά τον πόλεμο πήγατε στο Διαγόρα. Πώς ήταν τα πράγματα τότε στο ροδιακό ποδόσφαιρο;
To 1945 ξεκίνησα με το Διαγόρα. Πιο πριν όμως, επί Ιταλίας, έπαιζα με την ομάδα της Μητρόπολης, όπου έμενα. Ήταν συνοικιακές οι ομάδες, δεν μπορούσες να κάθεσαι εδώ στη Σοφούλη ας πούμε, και να παίζεις στην Παλιά Πόλη ή στο Νιοχώρι. Κάθε συνοικία είχε τη δική της ομάδα: Άγιος Ιωάννης, τα Πανωγιαννιά, η Παλιά Πόλη που την ομάδα της τη λέγανε Τσιτάμουράτα και ήταν κι η Μητρόπολη, που έπαιζα εγώ.

Ποιά από τις συνοικιακές ομάδες ήταν η πιο δυνατή;
O μεγαλύτερος αντίπαλός μας ήταν το Νιοχώρι. Στην ενδεκάδα, όλοι ήταν Ιταλοί, επειδή μένανε εκεί. Πρωταθλήτρια όμως έβγαινε η Μητρόπολη!
Πότε γεννηθήκατε, έχετε καταγωγή από τη Νίσυρο!
Γεννήθηκα το 1924 στη Νίσυρο, απ’ όπου ήταν η μαμά μου. Ο πατέρας μου, Έλληνας της Πόλης, ήρθε από το Ζογκουλντάκ, της Κωνσταντινούπολης. Έξι παιδιά ήμασταν, κι εγώ ο πιο μικρός. Όταν ήρθαμε στη Ρόδο, πήγαινα σχολείο στην Αμαράντειο και μάθαινα ελληνικά. Ο πατέρας μου είχε παντοπωλείο στη Νέα Αγορά, στον αριθμό 63. Γεμάτη η Νέα Αγορά μαγαζιά τότε. Το 1934-35 ήμουν τετάρτη τάξη δημοτικού, κι οι Ιταλοί ήθελαν να πληρώνεις για να μάθεις ελληνικά στην Αμαράντειο! Σταμάτησα γιατί ο πατέρας μου δεν μπορούσε να πληρώνει και πήγα στο Ιταλικό Δημοτικό που ήταν πίσω από την Ακαδημία, στο στενό. Από τετάρτη τάξη που ήμουν στο ελληνικό δημοτικό, πήγα στην τρίτη στο Ιταλικό, κι από τότε έβγαινα πρώτος στην τάξη.

Και κάνατε και πολλά ακόμα! Και δουλεύατε, και στίβο κάνατε…
Στα 15 μου πήγαινα με το ποδήλατο μέχρι και στον Αρχάγγελο, κι έκανα τις παραγγελίες. Μας φέρνανε μετά τα είδη με το φορτηγό. Πήγαινα στη Ρόδια, που κάνανε τα λάδια, κι έφερνα τρεις ντενεκέδες από 18 κιλά ο τενεκές, με το ποδήλατο. Είχα βάλει δύο σχάρες και μία στο τούμπο μπροστά μου, τρεις! Κι άλλες φορές πάλι μ΄ έστελνε ο πατέρας μου για δουλειά κι εγώ πήγαινα στην προπόνηση. Και μετά πήγαινα πίσω και του έλεγα «ήταν κλειστά εκεί που μ΄ έστειλες»… Κι έτρεχα και στο στίβο. Στα 100μ, στα 200 μ, στα 400 μ. και στα 110 μετ΄ εμποδίων.

Σε ομάδα ποδοσφαιρική πώς βρεθήκατε πρώτη φορά;
Πήγαινα στο Ιταλικό σχολείο, παίζαμε και χτύπησε ο τερματοφύλακας που έπαιζε στην ομάδα της Μητρόπολης. Μπήκα εγώ, κι έτσι καθιερώθηκε. Το 1945 που επανιδρύθηκε ο Διαγόρας, ξεκίνησα με το Διαγόρα. Οι γονείς τότε δεν ήθελαν τα παιδιά τους να πηγαίνουν στο ποδόσφαιρο, δεν παίρναμε τίποτα, και το θεωρούσαν χάσιμο χρόνου από τη δουλειά. Εγώ πλήρωνα τα παπούτσια που μας είχαν δώσει μια φορά, εγώ να τα διορθώσω όταν φθείρονταν από κάτω… Τις φανέλες μου εγώ τις αγόραζα από τον Μαχραμά… πάντως λεφτά δεν πέρναμε ούτε μια δραχμή. Δεν ήταν επαγγελματικό τότε το ποδόσφαιρο. Είχε άλλους δύο τερματοφύλακες οι οποίοι σταμάτησαν γιατί βάζανε όλο εμένα να παίζω.

Ντίνος Δοξόπουλος («ο κόκκινος»)

Γίνατε πολύ μεγάλο όνομα!
Όχι να περιαυτολογήσω, αλλά άφησα εποχή. Το ξέρουν όλοι. Το παρατσούκλι μου ήταν «Κόκκινος» γιατί είχα κόκκινα μαλλιά, κόκκινες φαβορίτες. Πήγα μια μέρα στο γιατρό, τον καρδιολόγο τον Ανδρέα Κούκουλα, και μου λέει «κ. Δοξόπουλε, έμαθα για σένα και σε θαυμάζω, ήσουν ο καλύτερος τερματοφύλακας…»… Στην αρχή στο Διαγόρα παίζαμε με τους Άγγλους, με τις ομάδες των καραβιών που έρχονταν. Το 1947 πήγαμε στην Αθήνα και μας δέχτηκε ο πρωθυπουργός, ο Σοφοκλής Βενιζέλος. Ιταλούς μας λέγανε στην Αθήνα. Μας λέγανε: «πώς τα μιλάτε τα ελληνικά; Εμείς νομίζαμε ότι μιλάτε μόνο Ιταλικά εκεί κάτω, μετά από τόσα χρόνια»… Και βγήκαμε και φωτογραφίες με τον πρωθυπουργό, και πού ΄ντες τώρα, τις έχασα… Η χαρά του που μας δέχτηκε ήταν μεγάλη, συγχαρητήρια μας έδωσε.

Μετά την απελευθέρωση ποιες ήταν οι άλλες ομάδες της πόλης;
Σιγά-σιγά ιδρύθηκαν κι άλλες ομάδες: ο Δωριέας, ο ΑΟΝ, ο Ολυμπιακός του Αη Γιάννη, η ΑΕΠ στα Πανωγιαννιά… Ήμασταν αντίπαλοι πολλά χρόνια με το Δωριέα, αλλά το πρωτάθλημα το παίρναμε εμείς. Είχε όμως κι ο Δωριέας φανατικούς οπαδούς, είχε και Διαγορίτες φανατικούς. Να δεις γυναίκες…

Έρχονταν τότε γυναίκες στο γήπεδο;
Έρχονταν και φωνάζαν κιόλας.

«Ο Δοξόπουλος αγωνίστηκε υπεράνθρωπα (πηδά στα ύψη και πλονζάρει σα να είναι από λάστιχο!)», έγραφαν οι αθλητικογράφοι της εποχής

Με το Δωριέα πώς ήταν οι σχέσεις του Διαγόρα, υπήρχε ένταση;
Γίνονταν επεισόδια στο γήπεδο, τσακωνόμασταν συνέχεια. Έπαιζαν σκληρά μέσα στο γήπεδο οι Δωριείς, κι ήταν χώμα. Ήμουνα συνέχεια τραυματισμένος και χέρια και πόδια. Έπαθα εξάρθρωση του ώμου τέσσερις φορές, αλλά απέκρουα, αποσοβούσα τα γκολ. Οι εφημερίδες της εποχής έγραφαν: «άφθαστος ως συνήθως», «υπεράνθρωπος»… Το άλμα μου ήταν μεγάλο. Είδες στο μπάσκετ που πάνε και καρφώνουνε; Τέτοιο άλμα είχα τότε. Οι Δωριείς μ’ αγαπούσανε εμένα. Δεν έδινα εγώ αφορμή για να μου πουν τίποτα.

Πώς και δεν πήγατε σε κάποια μεγάλη ομάδα της χώρας;
Με ζήτησε η ΑΕΚ να πάω, γύρω στο 1950. Εγώ τους το ‘κοψα. Και επί Ιταλικής διοίκησης της Ρόδου, που παίζαμε με τις Αγγλικές ομάδες των καραβιών, μου έφεραν συμβόλαια να υπογράψω με την Άρσεναλ. Δεν τα υπέγραψα. Η μάνα μου δεν ήθελε να πάω. Εβιαστήκαμε να γεννηθούμε. Τώρα έπρεπε. Είχε πολλά μυστικά η μπάλα. Έπαιζα μπιλιάρδο και ήξερα το φάλτσο που μπορεί να κάνει. Μπορούσα να προβλέψω που θα πέσει για να πέσω κι εγώ.

Αποκρούσατε πέναλτι του Ολυμπιακού! Πώς έγινε αυτό;
Ο Μουράτης, ήταν ο καλύτερος παίκτης του Ολυμπιακού. Είχε ένα σουτ πολύ δυνατό, το πέναλτι του δεν το απέκρουες. Ήρθε ο Ολυμπιακός να παίξει μαζί μας, σουτάρει για πέναλτι ο Μουράτης, το αποκρούω. Χτυπούσε δυνατά η καρδιά μου, από τη φόρα που χτύπησε η μπάλα πάνω μου. Χαλάσαν τον κόσμο οι Διαγορίτες από τη χαρά τους. Οκτώ χιλιάδες φίλαθλοι ήταν μέσα.

Και με τον Παναθηναϊκό είχατε μεγάλες στιγμές, και μετά γράφονταν διθύραμβοι!
Παίξαμε με τον Παναθηναϊκό στην έδρα μας και το σκορ ήταν 2-2. Κυκλοφόρησε η «Αθλητική Ηχώ» τη Δευτέρα, κι έγραφε «Παναθηναϊκός-Δοξόπουλος 2-2»! Γιατί έσωσα πολλά. Τι να πρωτοπώ τόσα χρόνια που έπαιξα. Πήραμε το τελευταίο πρωτάθλημα το 1955 και είπα «σταματώ το ποδόσφαιρο», θα κοιτάξω τη δουλειά μου, γιατί είχε πεθάνει ο πατέρας μου. Χαιρέτησα κι έφυγα. Στο ξεκίνημα της επόμενης σαιζόν, την πρώτη Κυριακή, ο Διαγόρας έχασε από την ΑΕΠ (Πανωγιαννιά) 5-2. Την άλλη μέρα ήρθε στο μαγαζί το μισό διοικητικό συμβούλιο, με παρακάλεσε να ξαναπάω να παίξω. Τότε έκανα το χατίρι και πήγα. Συνέχισα, το πρωτάθλημα το πήραμε κι εκείνη τη χρονιά, και τότε χαιρέτισα οριστικά. Έπαιξα 11 χρόνια στο Διαγόρα. Τίποτα άλλο δεν είχα να κάνω εκεί. Έντεκα χρόνια δεν χάσαμε πρωτάθλημα. Όπου πήγαινα με δείχνανε με το δάχτυλο: «Να, ο Δοξόπουλος…».

Και οι γυναίκες, θα είχατε πολλές επιτυχίες!
Αυτά δεν λέγονται. Η μάνα μου η συγχωρεμένη έλεγε: «το Ντίνο μου, θα του δώσουμε Νισυριά». Και πήρα Νισυριά.

26/6/49: Προ της συναντήσεως με τον Εθνικόν

Και σε μεγάλη ομάδα δεν ήθελε να πάτε, και δεν πήγατε!
Δεν πειράζει. Μπορεί να μη ζούσα τώρα. Έγινα 93 χρονών. Πήγαινα το βράδυ στο σπίτι μας στην Παλιά Πόλη, το φαγητό μου ήταν πατάτες τηγανητές, αυγά τηγανητά, αλάτι, πιπέρι… Μου λέγανε, «μη βάζεις αλάτι, μη βάζεις πιπέρι...»... Ανάλατο δεν μπορώ να φάω.

Σήμερα πώς ζείτε;
Με φροντίζει η κόρη μου, και σ΄ αυτά που μ’ αρέσουν έχω προσθέσει και το ουζάκι μου, με τα θαλασσινά. Αυτή είναι η ευχαρίστησή μου. Δεν θέλω κρέατα και τέτοια. Μου εύχονται και μου λένε να πάω «όχι και στα 100, αλλά στα 120». Σου λέει, τι να του πω να ζήσει ακόμα επτά χρόνια; Τους λέω, τότε η κόρη μου θα είναι 90, 80 χρονών, ποιος θα με κοιτάζει;

Τα σκέφτεστε τα παλιά, αναπολείτε;
Έ, όταν τα παράτησα πια, είχα μαγαζί στη Σωκράτους, κι έβαλα μυαλό, κοίταξα τη δουλειά μου. Για πέντε με έξι χρόνια ήμουνα και διαιτητής. Τα θυμάμαι. Αφού και στα όνειρά μου ακόμα βλέπω που παίζω. Και μετά ξυπνάω και λέω «όνειρο ήταν»!