Τα «παραλειπόμενα» της «Μελένιας Βραδιάς»

Rodiaki NewsRoom

Της Μαίρης Παπανδρέου

Ο κεντρικός ομιλητής της εκδήλωσης για τα εγκαίνια του πλουσιότερου Μουσείου Μέλισσας στην Ελλάδα, ήταν ο Μαθηματικός/Μελισσοκόμος Αλέξανδρος Γκουσιάρης, που έχει τόσο πολύ εκτιμήσει τους ιθύνοντες και την κοινωνική προσφορά του Μελισσοκομικού Συλλόγου Ρόδου που σε συνεργασία με τη Μελισσοκομική Δωδεκανήσου, κατ’ εξαίρεση, ήρθε για τρίτη φορά στο ετήσιο σεμινάριο που οργανώνεται τα τελευταία 17 χρόνια.

Παρακολουθώντας τη διάλεξη του κ. Γκουσιάρη, έρχεται στο νου, η «Ασκητική» του Ν. Καζαντζάκη: «Το βαθύ ανθρώπινο χρέος μας είναι όχι να ξεδιαλύνουμε και να φωτίσουμε το ρυθμό της πορείας του Θεού, παρά να προσαρμοστούμε, όσο μπορούμε, μαζί του το ρυθμό της μικρής λιγόχρονης ζωής μας».

Μιλώντας για τη «μέλισσα», την κάτοικο της γης μας εκατομμύρια χρόνια πριν εμφανιστεί ο άνθρωπος, έφερε τον καθένα μας, μπροστά στις ευθύνες του, για το αύριο της ανθρωπότητας. Η ομιλία του, υπήρξε ένα εύπεπτο Αριστοτελικό μάθημα, που δίδασκε: «Οι αρετές δεν γεννιόνται μέσα μας, ούτε εκ φύσεως, ούτε παρά φύσιν, αλλ’ ενώ πλαστήκαμε εκ φύσεως επιδεκτικοί γι αυτές, τελειοποιούμεθα με τη συνήθεια» (Αριστοτέλης «Ηθικά Νικομάχεια»). Αυτού του επιπέδου την «εκπαίδευση», φροντίζει ο Μελισσοκομικός Σύλλογος Ρόδου και ο κ. Αλέξανδρος Γκουσιάρης.

Πολυεπίπεδο μάθημα ζωής, και όχι μόνον για τη «Μέλισσα», παρέδωσε ο κ. Γκουσιάρης, αποδεικνύοντας με τον πιο άμεσο και αδιάψευστο τρόπο, την σημαντικότητα του Μελισσοκομικού Συλλόγου Ρόδου ως παρουσία και προσφορά στον οικονομικό τομέα, αλλά και στον Επιστημονικό, τον Πολιτιστικό και στο Φυσικό μας περιβάλλον, που μας ‘φιλοξενεί’.

Ο Πρόεδρος Νίκος Μελισσουργός και ο Γραμματέας Γιάννης Νιωτάκης, με το άξιο Δ.Σ. μοίρασαν σε κάθε προσερχόμενο, ένα ενδιαφέρον κείμενο, που είχε επιμεληθεί ο κ. Γκουσιάρης, με τίτλο: «Πώς να βοηθήσουμε τις μέλισσες», στην πραγματικότητα είναι «πυξίδα ζωής», καθώς δεν είναι μόνον οδηγίες προστασίας μελισσών, αλλά προστασίας της ζωής του πλανήτη και κατ’ επέκταση και της δικής μας ζωής – της ζωής των ανθρώπων. Με 10 επισημάνσεις, δίνει χρήσιμες γνώσεις όπως π.χ. «Φυτέψτε μελισσοκομικά λουλούδια και φυτά, στους κήπους, στα μπαλκόνια σας ή όπου βρείτε κατάλληλο χώρο, ώστε να εξασφαλίσετε μια πιθανή τροφή για τις μέλισσες.

Εκτός αυτού, δίνετε χρώμα στη ζωή σας. Ρωτήστε να μάθετε ποια μελισσοκομικά φυτά φύονται στον τόπο σας. Μηδενίστε τη χρήση εντομοκτόνων για τα φυτά σας, χρησιμοποιείστε μηχανές, χειρωνακτικές και βιολογικές μεθόδους καταπολέμησης των εχθρών σας.

Σας φέρνουν πιο κοντά στο πρωτογενές. Αγοράστε μέλι από τοπικούς, συμπαθητικούς μελισσοκόμους ή από κάποιο κατάστημα. Μην αναπαράγετε μια εντομοφοβική διαπαιδαγώγηση των παιδιών σας…».

Εδώ, θα πρέπει να προσθέσομε και άλλες φοβίες και προκαταλήψεις που δυστυχώς, οι γονείς φορτώνουμε τα παιδιά μας και τα εγγόνια μας, κάνοντας τη ζωή τους πιο δύσκολη. Το έντυπο, περαίνει τις χρήσιμες πληροφορίες του, με ένα ποίημα του Antonio Machado (1875-1939): «Χθες βράδυ καθώς κοιμόμουν/ ονειρεύτηκα- υπέροχο λάθος!/ ότι είχα μια κυψέλη/ εδώ μέσα στην καρδιά μου./ Και οι χρυσές μέλισσες’ έφτιαχναν άσπρες κηρύθρες/ και γλυκό μέλι/ από τις παλιές μου αποτυχίες».

Ο Αριστοτέλης στα «Ηθικά Νικομάχεια», γράφει: «Οι αρετές, δεν γεννιόνται μέσα μας, ούτε εκ φύσεως, ούτε παρά φύσιν, αλλ’ ενώ πλαστήκαμε εκ φύσεως επιδεκτικοί γι αυτές, τελειοποιούμεθα με τη συνήθεια».

Ο Μελισσοκομικός Σύλλογος Ρόδου «η Κυψέλη», καταφανώς εφαρμόζει την Ευαγγελική ρήση: «Ουκ επ’ άρτω μόνω ζήσεται…», που απέδειξε ακόμα και με την εξαιρετική «Μελένια Εκδήλωση», που θύμισε και την παρότρυνση του αείμνηστου Καθηγητή Νομικής του Πανεπιστημίου Αθηνών Π. Γιωτόπουλου, που έλεγε στους φοιτητές του: «Ευθύνεταί τις όχι μόνον δια το κακόν το οποίον διέπραξεν, αλλά και δια το καλόν το οποίον δεν έπραξε, ενώ ηδύνατο να το πράξη», καθώς ο κ. Γκουσιάρης είπε: «0 άνθρωπος αυτοκαθορίζει την πορεία του, χωρίς σωφροσύνη, αναμενόμενο το τέλος σε αυτό το ταξίδι του χρόνου». «Πρέπει να υποστηρίζομε το έντομο (μέλισσα) που μπορεί να γεμίσει τις επικονιαστικές ανάγκες.

Οι μελισσοκόμοι, επιτελούν θεάρεστο έργο για τον πλανήτη, για τον άνθρωπο». Εξήγησε ότι, «την Άνοιξη έχομε πολλά λουλούδια εξ αιτίας της κινητικότητας των μελισσών», φέρνοντας παράδειγμα την αμυγδαλιά που έχει «μεγάλο κύκλο καρπόδεσης», θυμίζοντας και πάλι τον Καζαντζάκη: «Αμυγδαλιά, μίλησέ μου για τον Θεό. Κι εκείνη άνθισε…».

Χαραγμένη πρέπει να παραμείνει στο νου και η διατύπωση του κ. Γκουσιάρη: «Αν οι μέλισσες για κάποιο λόγο χαθούν, χάθηκε το σύμπαν», «η ευθύνη του ανθρώπου είναι όντως καθοριστική». «Μαθαίνομε να υποστηρίζομε μέλισσες και μελισσοκόμους, μάθαμε ν’ αγαπούμε τις μέλισσες, δεν μπορούμε να ζήσουμε χωρίς τις μέλισσες».

Κι ας μην ξεχνάμε, αυτό που ο Πλάτωνας δηλώνει στους «Νόμους», «Παιδεία είναι εκείνη που οδηγεί στην Αρετή» και η κάθε λέξη που αρθρώθηκε στην «Μελένια Εκδήλωση» ήταν ουσιαστική «Παιδεία». Και πάλι ο Πλάτωνας, στον «Τίμαιο», διευκρινίζει: «Τον ποιητή και πατέρα του σύμπαντος, είναι δύσκολο κανείς να τον ανακαλύψει και αν τον ανακαλύψει είναι αδύνατον να τον αποκαλύψει σε άλλους».

Και όμως, ο κ. Γκουσιάρης, αποκαλύπτει τον ποιητή σ’ εμάς τους πολλούς, με την χειρόγραφη αφιέρωσή του, στο βιβλίο επισκεπτών, του Μουσείου της Μέλισσας Ρόδου που έγραφε: «Δεν ξέρω αν ¨αγαπώ¨ τις μέλισσες. Αγαπώ το μέλι. Δεν ξέρω αν ¨αγαπώ¨ τις μέλισσες. Αγαπώ το άγγιγμά τους. Δεν ξέρω αν ¨αγαπώ¨ τις μέλισσες. Αγαπώ τα φρούτα και λαχανικά που επικονιάζουν.

Δεν ξέρω αν ¨αγαπώ¨ τις μέλισσες. Ξέρω ότι δεν μπορώ να ζήσω χωρίς αυτές. Για όλα αυτά, και άλλα τόσα, και άλλα τόσα… Θέλω να ευχαριστήσω τον Νίκο Μελισσουργό, τον Νίκο Ρέτσα την ΜΕΛΙΣΣΟΚΟΜΙΚΗ ΔΩΔΕΚΑΝΗΣΟΥ για το Μουσείο Μέλισσας, ελπίζοντας οι καινούργιες γενιές, το μέλλον δηλαδή του ανθρώπινου πολιτισμού, που θα εκπαιδευτούν και θα μάθουν για το ρόλο αυτού του μικρού πλάσματος, της μέλισσας, επισκεπτόμενοι αυτό τοα διαμάντι της Ρόδου. Το Μουσείο Μέλισσας.

Τους ευχαριστώ πολύ που επενδύσανε σε αυτό. Επενδύσανε στο μέλλον μας. Ευχαριστώ με ένα Μπράβο, ένα Εύγε και πολλά Συγχαρητήρια. Αλέξανδρος Γκουσιάρης».