Έχασα το κινητό και τα κλειδιά μου…

Rodiaki NewsRoom

Γράφει η Νάντια Σαρρή

Περπατάς και το φως του ήλιου λιγοστεύει, κοιτάς το ρολόι και δεν βλέπεις την ώρα που θα κλείσεις πίσω σου την πόρτα του σπιτιού σου. Οι άνθρωποι φιγούρες που κινούνται γύρω σου, μα δεν τις βλέπεις. Εσύ πιστός στον προορισμό σου. Κάθε μέρα ίδια η αφετηρία, ίδια η επιστροφή.

Μια πορεία τυφλή μέχρι το σπίτι, που σε περιμένει η γωνιά σου, τα βιβλία σου, το μόνιμα ξέστρωτο κρεβάτι σου και η σχεδόν απόλυτη ησυχία σου. Και λέω σχεδόν απόλυτη, γιατί είναι αυτό το τικ τακ του ρολογιού σου, που σε συντροφεύει και τις πιο μοναχικές νύχτες, κάνοντας τις σκέψεις ακόμη πιο πολύπλοκες και βυθίζοντας τις στιγμές άλλοτε στο φως κι άλλοτε στο σκοτάδι. Κι είναι αυτό το τόσο καλά συντονισμένο τικ τακ , εκεί κάθε βράδυ για να σου θυμίζει πως ο χρόνος κυλάει ακατάπαυστα και έτσι το τώρα σε λίγα κλάσματα του δευτερολέπτου έχει γίνει παρελθόν.

Κι άνθρωποι παραμένουμε εγωιστές για να δεχτούμε πόσο απειροελάχιστοι είμαστε απέναντι στο χρόνο. Έτσι χωρίζουμε το χρόνο σε εποχές, μήνες, μέρες, λεπτά, στιγμές κι ανάσες από την παιδική ηλικία, την εφηβεία, την ωριμότητα και το γήρας. Κάθε περίοδος της ζωής κι άλλοι στόχοι, επιθυμίες κι άνθρωποι που μοιράζεσαι τα άγχη και τις χαρές σου.

Κάθε τέλος που σηματοδοτεί και την αρχή μιας νέας περιόδου. Ή τουλάχιστον έτσι θέλεις να πιστεύεις για να ξορκίσεις το κακό, να τιθασεύσεις το αγρίμι που χεις μέσα σου και να απαλλαχτείς από την ασχήμια και την αδικία γύρω σου. Παρόλα αυτά κάθε νέα μέρα κουβαλάει μαζί της τόσο πόνο και δυστυχία. Νεκρές ελπίδες, βυθισμένες ζωές, χαμένα παιδικά όνειρα, συσσωρευμένες ενοχές. Και τελικά το μόνο που αλλάζει είναι οι σελίδες στο ημερολόγιό σου και η κλίμακα ματαιότητάς σου.

Κι όλα αυτά μέχρι που αυτό το αναθεματισμένο τικ τακ, να σε επαναφέρει και πάλι στα καίρια προβλήματα της καθημερινότητάς σου… Τι θα φας, τι ώρα θα κοιμηθείς, τι θα φορέσεις αύριο, τι υποχρεώσεις έχεις να φέρεις εις πέρας. Όμως ασφυκτιείς, αναστατώνεσαι, θες ένα διάλειμμα από όλα όσα σου περιχαρακώνουν τον αυθορμητισμό, την αισιοδοξία και τον ποιοτικό χρόνο με τον εαυτό σου.

Χωρίς να το πολυκαταλάβεις, τρέχεις κλείνοντας με φόρα την πόρτα πίσω σου. Θες απλά να ξεφύγεις από τις αναστολές και τα πρέπει της κατευθυνόμενης λογικής που σου φορτώσανε. Να περπατήσεις στη θάλασσα και να ζήσεις για λίγο σε χρόνο ενεστώτα. Να αφήσεις το ρολόι σου και να ακολουθήσεις για μια φορά τους δείκτες της καρδιάς σου, που προσπαθούν να σε συντονίσουν με τον πραγματικό σου εαυτό κι όχι αυτό που θες ή νομίζεις πως είσαι. Ώσπου ακούγεται μια φωνή από μακριά «τι ώρα είναι;», έχασα το κινητό και τα κλειδιά μου της απαντάς και προσπερνάς…

Υ.Γ. Έχασα το κινητό και τα κλειδιά μου, στην προσπάθειά μου να ζήσω για λίγο ελεύθερα, ανένταχτα, ανθρώπινα!