Η κατάρρευση του ασφαλιστικού συστήματος

Rodiaki NewsRoom

Kαι οι μη κατονομαζόμενες ασαφείς και θολές «μεταρρυθμίσεις»

Του
Hλία Κ. Κυπραίου
πολιτευτή Δωδεκανήσου

Η έλλειψη ενιαίας ασφαλιστικής νομοθεσίας, είχε ως συνέπεια να καταστήσει την Ελλάδα το μόνο ευρωπαϊκό ιδρυτικό κράτος-μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης με το πιο ακραίο και πολυδαίδαλο ασφαλιστικό σύστημα, του οποίου τις προκλητικές και κραυγαλέες ανισότητες, καίτοι, από πολλών ετών, εμείς οι ίδιοι γνωρίζουμε και κατακρίνουμε, εντούτοις περιμένουμε από τους εκπρόσωπους της τρόικας ή των θεσμών, να τις επισημάνουν και να επιβάλουν τη θεραπεία τους, με την εφαρμογή των διαβόητων «μεταρρυθμίσεων».

Η άγνοια της ελληνικής οικονομικής και κοινωνικής πραγματικότητας από τους εντεταλμένους ξένους τεχνοκράτες, ήταν φυσικό να οδηγήσει στη φαιδρή και καταγέλαστη παραποίηση του γνωστού τραγουδιού, με το να «ενοχοποιούνται» σ’ αυτό και οι γυναίκες, ενώ οι στίχοι του αναφέρουν ότι μόνο «τα τσιγάρα, τα ποτά και τα ξενύχτια, έχουν κλείσει τα καλύτερα τα σπίτια» και όχι φυσικά οι γυναίκες.

Αυτό παραπέμπει σε αδικαιολόγητο και ανεξήγητο μισογυνισμό, με το γνωστό γαλλικό cherchez la femme, δηλαδή «ζητήσατε τη γυναίκα» και προκαλεί απορίες η σιωπή των φεμινιστικών οργανώσεων, οι οποίες πρωτοστάτησαν σε παροιμιώδεις αγώνες και πέτυχαν την κατάργηση των διακρίσεων εις βάρος των γυναικών, διεκδικώντας ακόμη και την άρση του άβατου του Αγίου ‘Ορους.

Είναι γνωστό ότι η επιτυχία της δημοσιονομικής πολιτικής εξαρτάται από τη χρηστή διοίκηση, η επίτευξη της οποίας προϋποθέτει την εξάλειψη των απαράδεκτων ανισοτήτων στο ασφαλιστικό μας σύστημα, με θύματα κυρίως τους συνταξιούχους.

Η παραδοξότητα ξεκινά από τη σύνταξη του δημοσίου υπαλλήλου και εξικνείται μέχρι και αυτήν του τελευταίου μεροκαματιάρη και του ιδιωτικού υπαλλήλου.

Οι περισσότερες δημοσιοϋπαλληλικές τάξεις είχαν επιτύχει ένα ικανοποιητικό εισόδημα με σειρά επιδομάτων, τα οποία δεν ενσωματώθηκαν στο βασικό μισθό τους και δεν υπολογίστηκαν κατά τη συνταξιοδότησή τους, με συνέπεια η σύνταξή τους να περιοριστεί μόνο σε ποσοστό του βασικού μισθού, οδηγώντας έτσι στην κατακόρυφη πτώση του βιοτικού τους επιπέδου.

Σε δυσμενέστερη θέση βρέθηκαν οι μεροκαματιάρηδες, οι ιδιωτικοί υπάλληλοι και οι ελεύθεροι επαγγελματίες, οι οποίοι κατετάγησαν σε ασφαλιστικές κατηγορίες, η σύνταξη των οποίων καθορίζεται ανάλογα με τα ποσά που κατέβαλαν, ανά κατηγορία, κατά τη διάρκεια του ασφαλιστικού τους βίου.

Το σπουδαιότερο, όμως, δηλαδή το χειρότερο, για τους ασφαλισμένους της τελευταίας αυτής κατηγορίας, είναι ότι, με την ένταξη της χώρας μας στο ευρώ, οι εξ ιδίων καταβληθείσες σε δραχμές ασφαλιστικές τους εισφορές, υπολογίστηκαν κατά την ισοτιμία δραχμής-ευρώ, με αποτέλεσμα τον εκμηδενισμό των συντάξεών τους.

Μία άλλη προκλητική ανισότητα που χαρακτηρίζει το ασφαλιστικό σύστημα είναι οι υπέρ τρίτων φόροι, ιδιαίτερα για μια προνομιούχα ασφαλιστική κατηγορία.

Γι’ αυτήν την ασφαλιστική κατηγορία, η σύνταξη δεν υπολογίζεται σύμφωνα με τις καταβληθείσες εισφορές, αλλά μόνο με τα χρόνια ασφάλισης, θεωρώντας ότι είναι κοινός ο ασφαλιστικός κίνδυνος για όλους τους ασφαλισμένους του συγκεκριμένου ταμείου, ανεξάρτητα από το ύψος των ποσών που κατέβαλαν για την ασφάλισή τους.

Κατ’ αυτόν τον τρόπο, παρατηρείται το φαινόμενο, στο ίδιο ταμείο, ο ένας ασφαλισμένος μπορεί να καταβάλλει πέντε ή και δέκα εκατομμύρια ευρώ μηνιαίως ως ασφαλιστικές εισφορές, από πληθώρα εργασιών, ο δε άλλος ασφαλισμένος να μην καταβάλλει καθόλου εισφορές ελλείψει πελατείας.

Και όμως η σύνταξη και των δύο είναι ίση, διότι αυτές οι υπέρογκες εισφορές δεν καταβάλλονται εξ ιδίων, αλλά από τους πελάτες τους, δηλαδή από τον κοσμάκη.
Επειδή η κατάσταση με τις «μεταρρυθμίσεις» τις οποίες αξιοί η τρόϊκα παραμένει ακόμη θολή, περιμένουμε την πλήρη ενημέρωση τόσο για τον ΕΦΚΑ, όσο και για τα άλλα ταμεία, διότι οι υποτιθέμενες βελτιωτικές παρεμβάσεις στην ασφαλιστική νομοθεσία, αντί να διασαφηνίζουν, συσκοτίζουν περισσότερο τα πράγματα.

Η πιο ακραία περίπτωση που γνωρίζω είναι ότι δεν έχει ακόμη χορηγηθεί η σύνταξη σε ασφαλισμένο από το 1964, δηλαδή πριν από 53 ολόκληρα χρόνια, με πλήρως καταβληθείσες τις ασφαλιστικές του εισφορές, επειδή το ελληνικό ασφαλιστικό ταμείο, προφανώς για να κερδίσει χρόνο, ισχυρίζεται αβάσιμα ότι δεν υποχρεούται να αποστείλει μεταφρασμένα στη ξένη γλώσσα τα συνταξιοδοτικά έγγραφά του και το αντίστοιχο ευρωπαϊκό ταμείο να του τα επιστρέφει πίσω προς μετάφραση και τανάπαλιν, ενώ τελικό θύμα είναι ο συνταξιούχος που βλέπει να περνούν άπρακτα τα χρόνια, με αποκλειστική υπαιτιότητα του ελληνικού ασφαλιστικού ταμείου.