Πώς ζουν οι κάτοικοι στα πληγέντα χωριά της Ρόδου

Rodiaki NewsRoom

ΦΛΑΣ στο παρελθόν - Εν Ρόδω Κυριακή 28 Απριλίου 1957 Αριθ. Φύλλου 1810

ΕΖΗΤΗΘΗ ΠΙΣΤΩΣΙΣ 1.000.000 ΔΡΧ. ΔΙ’ ΕΠΙΣΚΕΥΗΝ ΑΡΧΑΙΟΛ. ΜΝΗΜΕΙΩΝ
Δια κατεπείγοντος τηλεγραφήματός του ο κ. Νομάρχης κ. Ρεμπάκος προς το Υπουργείον Παιδείας, εζήτησε την διάθεσιν πιστώσεως 1.000.000 δραχμών, δια την επισκευήν και αναστήλωσιν των διατηρητέων αρχαιολογικών μνημείων της Ρόδου.

ΤΙΜΗ ΕΙΣ ΤΟΝ κ. ΣΚΕΥΟΝ ΖΕΡΒΟΝ
Το Διοικητικόν Συμβούλιον της Δωδεκανησιακής Ιστορικής και Λαογραφικής Εταιρείας, κατά την συνεδρίασιν της 5 Μαρτίου 1957 απεφάσισε, συμφώνως τω άρθρω 3 του Καταστατικού, την ανακήρυξιν του μεγάλου πατριωτικού ιστορικού της Δωδεκανήσου και επιστήμονος διεθνούς φήμης κ. Σκεύου Ζερβού ως ισοβίου επιτίμου Προέδρου της Εταιρείας.

ΣΤΑ ΠΛΗΓΕΝΤΑ ΧΩΡΙΑ ΜΑΣ
Κοντά στους σεισμοπλήκτους της Ιστρίου και Μονολίθου
Περιγραφές του σεισμού-Πώς ζουν οι κάτοικοι-Τα μάτια των παιδιών-Όταν τα σκυλιά γαύγιζαν...

Σ’ όλα τα χωριά της Ρόδου η ζωή ξαναπήρε τον γνώριμο της ρυθμό. Οι κάτοικοι κινούνται στις δουλειές τους, τα σπίτια, γερά όλα, λούζονται απ’ τον ήλιο και τα δέντρα, ανθισμένα ή με καρπό, υψώνουν όπως πάντα το κορμί τους προς τον ουρανό.

Στην Ίστριο όμως και στον Μονόλιθο, η εικόνα είναι διαφορετική. Οι κάτοικοι όλοι είναι στην ύπαιθρο. Και τα σπίτια, άλλα γκρεμισμένα, άλλα ετοιμόρροπα κι άλλα πληγωμένα σοβαρά, στέκουν έρημα. Θλίβεται η καρδιά του ανθρώπου βλέποντας την κατάσταση αυτή, που έγινε μέσα σε λίγες ώρες. Σπίτια και εγκαταστάσεις, που χρειάστηκαν δεκάδες χρόνων για να γίνουν, σαρώθηκαν απ’ την μανία του Εγκελάδου.

ΣΤΟΝ ΜΟΝΟΛΙΘΟ
Σήμερα το πρωί φθάσαμε με το αυτοκίνητο στον Μονόλιθο. Οι κάτοικοι, παρά την καταστροφή, διατηρούν ακμαίο το ηθικό τους. Προχθές και χθες τους επεσκέφθησαν ο Νομάρχης, ο Μητροπολίτης, ο βουλευτής κ. Χαρίτος, ο Διοικητής Χωροφυλακής και άλλοι εκπρόσωοπι του Κράτους. Και τους έδειξαν την στοργή που έπρεπε και τους βοήθησαν.

Περιερχόμαστε το χωριό. Περί τα 30 σπίτια έχουν καταρρεύσει ολόκληρα ή μισά κι άλλα 40 έχουν υποστή επικίνδυνες ρωγμές. Οι 460 κάτοικοι τριγυρνούν εδώ κι εκεί κι οι γυναίκες μαζεμένες στις σκηνές ετοιμάζουν το νοικοκυριό τους.

- Χθες μας έδωσαν τυρί, γάλα, ρύζι και σαπούνι! λέει κάποιος.
- Ας είναι καλά. Μας βοήθησαν αμέσως, συμπληρώνει ένας άλλος.
Κι ένας τρίτος, ακόμη επηρεασμένος απ’ το κακό, ψιθυρίζει:
- Ο Θεός μας φύλαξε! Ήταν μεγάλος σεισμός... Με πιάνει φρίκη σαν τον θυμάμαι. Τραυματίσθηκα πολύ ελαφρά, στο πόδι, αλλά είμαι ευχαριστημένος που ζω!
Ο τραυματίας αυτός λέγεται Μιχαήλ Μαλανδρής.

Προχωρούμε. Και αντικρύζουμε εικόνες που στενοχωρούν τον άνθρωπο. Γυναίκες μακρυά από το σπίτι τους. Παιδιά που διατηρούν ακόμη την φρίκη στα μάτια τους.

Οι 4 Χωροφύλακες κι ο Σταθμάρχης κ. Καλαντζής τρέχουν παντού, κι επιβλέπουν παντού. Ο κ. Καλαντζής είναι κρυωμένος. Κι είναι ασφαλώς ο ήρως του χωριού, γιατί αυτός έδωσε τις πρώτες κατευθύνσεις και συμβουλές στους κατοίκους.

ΣΤΗΝ ΙΣΤΡΙΟ
Η μεγαλύτερη όμως καταστροφή είναι στην Ίστριο. Το γραφικό αυτό χωριό, σαρώθηκε κυριολεκτικά. Τα περισσότερα σπίτια έχουν πέσει ή είναι σε τέτοια κατάσταση, που δεν μπορούν να κατοικηθούν.

Εδώ οι σκηνές είναι περισσότερες. Αλλά κι οι κάτοικοι είναι εκείνοι που επλήγησαν περισσότερο από όλους.

Χθες είχαν έλθει ο Νομάρχης, ο βουλευτής κ. Χαρίτος κι άλλοι, μας λέει κάποιος. Ήλθε και η κ.α Κωτιάδη και μας έδωσε κουράγιο. Όλα θα περάσουν. Όλα θα διορθωθούν. Όμως αυτό το κακό, ποτέ δεν θα το ξεχάσουμε...

- Δεν θα το ξεχάσουμε, ναι, συμπληρώνει ένας άλλος. Άρχισαν ξαφνικά τα σκυλιά να γαυγίζουν. Πού να το ξέραμε; Σε λίγο όλη η γη κουνιόταν. Και δεν σταματούσε. Τα παιδιά έκλαιγαν. Οι γυναίκες είχαν μείνει μουγκές. Και το χωριό μας, τ’ όμορφο χωριουδάκι μας, έπεφτε, χανόταν, σωριαζόταν...

Δεν είναι δυνατό να δώσουμε με λίγες γραμμές τα απερίγραπτα. Και ξαναμπαίνουμε στο αυτοκίνητο που μας έφερε πίσω στην Ρόδο, στην απείραχτη σχεδόν Ρόδο...
Γ. ΜΑΡΤΙΝΗΣ