Χαλκίτες ιερολοχίτες στον απελευθερωτικό αγώνα !..

Rodiaki NewsRoom

Πολέμησαν με ηρωισμό τους ξένους κατακτητές

Γράφει ο δημοσιογράφος Γιώργος Ζαχαριάδης

Η Χάλκη-αυτό το μικρό γραφικό νησί-πρόσφερε πολλά στον απελευθερωτικό αγώνα της Δωδεκανήσου.

Και δεν ήταν μόνο οι αξιωματικοί Αλέξανδρος Διάκος(πρώτος Έλληνας αξιωματικός που σκοτώθηκε στον ελληνοϊταλικό πόλεμο) και Διογένης Φανουράκης (με τον ηρωικό θάνατό του για να μην πέσει στα χέρια των Γερμανών), αλλά και απλοί νησιώτες που πήραν μέρος σε πολεμικές επιχειρήσεις ως ιερολοχίτες και ως πολεμιστές με το Σύνταγμα Δωδεκανησίων Εθελοντών με διοικητή τον Συμιακό συνταγματάρχη Μάρκο Κλαδάκη.

Και δεν είναι ένας ή δύο οι Χαλκίτες που δραπέτευσαν από το γερμανοκρατούμενο νησί τους για να καταταγούν στον Ιερό Λόχο υπό την ηγεσία του συνταγματάρχη Χριστόδουλου Τσιγάντε, αλλά ένας σημαντικός αριθμός που συμμετείχε στις πολεμικές επιχειρήσεις στο Αιγαίο ή κάποιοι άλλοι που κατατάχτηκαν στο Πολεμικό Ναυτικό και έφτασαν μέχρι και τη Νορμανδία!..

Οι περισσότεροι-ή σχεδόν όλοι- διατήρησαν μια σεμνότητα και ανωνυμία και δεν θέλησαν να «εξαργυρώσουν» την προσφορά τους αυτή. Το θεώρησαν πατριωτικό τους καθήκον στον αγώνα για την απελευθέρωση των νησιών μας.

Ένας από τους σεμνούς αγωνιστές είναι και ο Γιώργος Λιναρδής, βέρος Χαλκίτης ,ένας από τους τελευταίους επιζώντες Δωδεκανήσιους ιερολοχίτες. Σε ηλικία σήμερα 91 χρόνων, θέλησε να μας μιλήσει και να μας εξιστορήσει την περιπέτεια του μέχρι να ενταχθεί στον Ιερό Λόχο και να πάρει μέρος σε διάφορες πολεμικές επιχειρήσεις στο Αιγαίο.

Τον συναντήσαμε στο «χαλκίτικο καφενείο» του Ανάργυρου Σφυρίου στον πρώτο όροφο της Νέας Αγοράς, ύστερα από τη μεσολάβηση του φίλου Λέλη Μιχαηλίδη. Παρών στη συνάντηση και ο έφεδρος αξιωματικός Νίκος Παπασταματίου που είναι ένας από τους ελάχιστους που ασχολούνται με τη σύγχρονη πολεμική ιστορία της Δωδεκανήσου.

Ο Γιώργος Λιναρδής ζούσε στη Χάλκη και ήταν μαζί με άλλους νεαρούς της εποχής εκείνης ,φίλος και συνεργάτης του υπολοχαγού Διογένη Φανουράκη.

Και αμέσως μετά τον θάνατο του Φανουράκη , αποφάσισε μαζί με τους συνομήλικους του Βασίλη Χαλικάκη, Κώστα Ζαμπετούλα και Κώστα Τσίμικα να δραπετεύσουν από το νησί . «Βρήκαμε μια βάρκα με δύο κουπιά και ξεκινήσαμε και οι τέσσερις με προορισμό τη Σύμη που ήδη είχε απελευθερωθεί από τους Άγγλους και τους ιερολοχίτες» θυμάται ο Λιναρδής.

Χαλκίτες πολεμιστές που πήραν μέρος στον β’ παγκόσμιο πόλεμο. Όρθιοι Αστρινός Ηρακλείδης, άγνωστος, Αντώνης Πατρός (πατέρας του σημερινού δημάρχου της Χάλκης) και κάτω ο Ευάγγελος Ηρακλείδης

Κωπηλατούσαν για πολλές ώρες, αλλά οι άσχημες καιρικές συνθήκες τους παρέσυραν προς την Τήλο. Για καλή τους τύχη τους βρήκε ένα μικρό ελληνικό φορτηγό πλοίο με το όνομα «Καλαμάρα» και αφού τους παρέλαβε τους μετέφερε στη Χίο, όπου εκεί έδρευε ήδη ο Ιερός Λόχος. «Παρά το νεαρό της ηλικίας μας –ήμασταν 17ρηδες και 18ρηδες- μας δέχτηκε ο Ιερός Λόχος και μετά την εκπαίδευση οδηγηθήκαμε στην Αίγυπτο για να ενταχθούμε σε ειδικές ομάδες» τονίζει ο Λιναρδής.

Από την Αίγυπτο ο Λιναρδής και οι άλλοι Χαλκίτες ιερολοχίτες μετακινήθηκαν στη Σύμη, όπου ήταν το ορμητήριο για τις επιχειρήσεις στα νησιά του Αιγαίου. « Ήμουν πρώτος σκοπευτής πυροβολαρχίας – μάλιστα δε μέχρι σήμερα έχω πρόβλημα ακοής-και πήρα μέρος σε επιχειρήσεις στη Χάλκη, στην Τήλο, αλλά και στη μεγάλη επιχείρηση βρετανών και ιερολοχιτών με την επωνυμία ΤΕΝΤ που έγινε στις 2 Μαΐου 1945 στη Μονόλιθο και είχε σαν αποτέλεσμα να συντρίψουμε τις ιταλικές και γερμανικές δυνάμεις και να συλλάβουμε πολλούς αιχμαλώτους» λέει με καμάρι ο 91χρονος πολεμιστής.

Ομάδα ιερολοχιτών από τη Χάλκη που πήραν μέρος στις πολεμικές επιχειρήσεις στο Αιγαίο. Όρθιοι από αριστερά Κώστας Τσίμικας, Γιώργος Λιναρδής, Βασίλης Χαλικάκης, Κώστας Ζαμπετούλας και κάτω Ιωάννης Χειμωνέτος, Λύσανδρος Πασπαλάκης και Ι. Ζαμπετούλας, ενώ καθήμενος είναι ο ναύτης Χαρίλαος Λιναρδής αδελφός του Γιώργου Λιναρδή

Η υπογραφή της παράδοσης των Γερμανών στις Συμμαχικές Δυνάμεις στις 8 Μαίου 1945 βρίσκει τον Λιναρδή και τους άλλους Δωδεκανήσιους στη Σύμη. «Θυμάμαι τη χαρά και τον ενθουσιασμό μας γιατί θα επιστρέφαμε στα ελεύθερα νησιά μας» εξιστορεί ο Λιναρδής. « Μπήκαμε στα πλοία όλοι οι ιερολοχίτες και περιμέναμε να πάμε στη Ρόδο, αλλά οι Εγγλέζοι δεν μας άφηναν να φύγουμε. ¨Ήθελαν να πάνε αυτοί πρώτοι και να εμφανιστούν σαν ελευθερωτές…».

Οι ιερολοχίτες πήγαν μετά δύο μέρες. «Δεν μπορώ να σας περιγράψω την υποδοχή που είχαμε από τους κατοίκους της Ρόδου» θυμάται ο Λιναρδής. «Μας φιλούσαν και μας σήκωναν στα χέρια πανηγυρίζοντας για το τέλος του μαρτυρικού πολέμου».

Σήμερα ο Γιώργος Λιναρδής ζει και με τις αναμνήσεις –αλλά χωρίς σύνταξη ούτε από τον ΟΓΑ- και νοιώθει υπερήφανος για την οικογένεια του, για τη Χάλκη και τους συμπολεμιστές του, για την προσφορά και του αδελφού του Χαρίλαου, ο οποίος δραπέτευσε πριν απ’ αυτόν και κατέφυγε στη Μέση Ανατολή για να καταταγεί στο Πολεμικό Ναυτικό, μάλιστα δε το πλοίο που υπηρετούσε είχε πάρει μέρος στην απόβαση της Νορμανδίας.

Ο Χαλκίτης ιερολοχίτης Γιώργος Λιναρδής με τον έφεδρο αξιωματικό Νίκο Παπασταματίου ο οποίος ασχολείται με τις πολεμικές επιχειρήσεις στα Δωδεκάνησα