Μαθήματα αγωγής του Πολίτη από τους μαθητές της Αμαραντείου

Rodiaki NewsRoom

Για άλλη μια φορά το 7ο Δημοτικό Σχολείο πόλεως Ρόδου μας ταξίδεψε στους μαγικούς κόσμους του θεάτρου, ακολουθώντας την παράδοση που τα τελευταία χρόνια φαίνεται να έχει υιοθετήσει, μεταφέροντάς μας σε όμορφες νοσταλγικές εποχές “αθωότητας”. Αυτή τη φορά, τόλμησαν όμως ακόμα κάτι πιο απαιτητικό και εξίσου ρεαλιστικό με το Ταξιδεύοντας με τους νόμους, αναπαριστάνοντας πάνω στη σκηνή θέματα που ταλαιπωρούν τη σύγχρονη ελληνική πραγματικότητα, αφού νόμοι ψηφίζονται και νόμοι δεν εφαρμόζονται.

Οι μικροί ηθοποιοί, μαθητές της Τρίτης και Τετάρτης τάξης του σχολείου, έδωσαν μαθήματα Αγωγής του Πολίτη, προβάλλοντας τα δικαιώματα και τις υποχρεώσεις των πολιτών, την πιστή τήρηση των νόμων και του Συντάγματος και επίκαιρα θέματα της εποχής μας, όπως η ανεργία.

Την ιστορία εμπνεύστηκε από τα βιβλία γνώσεως της Παιδικής Νομικής βιβλιοθήκης, όπως είπε η ίδια η δασκάλα της Τέταρτης τάξης Δέσποινα Κώτη, η οποία εκτός από το σενάριο επιμελήθηκε και τη μουσική επένδυση της ιστορίας με την οποία έδενε αρμονικά. η παράσταση έγινε σε συνεργασία με τη δασκάλα της τρίτης τάξης Χριστίνας Καπνουλά.

Η ιστορία πλέκεται γύρω από την αγανάκτηση των μαθητών που είναι υποχρεωμένοι να υπακούνε σε κανόνες, και αυτό αποτελεί το εναρκτήριο λάκτισμα για την εξέλιξη της υπόθεσης που οδηγεί σε μία χώρα χωρίς νόμους που βοηθάει παιδιά-ηθοποιούς και θεατές να συνειδητοποιήσουν την αναγκαιότητα ύπαρξης και τήρησης των νόμων. Μέσα από τόνο σοβαρό, συχνά χιουμοριστικό ύφος και διαλόγους συχνά με διδακτισμό, προβάλλονται τα δικαιώματα και οι υποχρεώσεις των πολιτών, η ισότητα, θέματα ανεργίας και ανομίας και η θέσπιση και αναγκαιότητα του Συντάγματος.

Τα παιδιά-ηθοποιοί δεν έπαιζαν απλώς θέατρο, αλλά μπήκαν στο πετσί του ρόλου τους και έτσι κατάφεραν να αποδώσουν με πειστικότητα τα μηνύματα που η θεατρική παράσταση ήθελε να περάσει. Αν και είναι δύσκολο να ξεχωρίσουμε τις δυνατές σκηνές, γιατί όλες είχαν τη δική τους δυναμική, ιδιαίτερα δυνατή με “απόλυτη” πειστικότητα ήταν η σκηνή του δικαστηρίου, η οποία στηρίχτηκε σε πραγματικό γεγονός που έλαβε χώρα στη Λίνδο πριν λίγο καιρό.

Πειστικότατη με άψογη ερμηνεία η πρόεδρος του δικαστηρίου με σκηνικό που παρέπεμπε σε πραγματική αίθουσα δικαστηρίου, ο κατηγορούμενος που με πολύ χιούμορ απέδωσε τον ρόλο του, ο συνήγορος που πέτυχε να αθωώσει τον πελάτη του και να συμφιλιώσει τη Γερμανίδα τουρίστρια-κατήγορο και κατηγορούμενο.

Η σκηνή έκλεισε με το θαυμάσιο τραγούδι σε ποίηση Γιάννη Ρίτσου “Και να αδελφέ μου που μάθαμε να κουβεντιάζουμε όμορφα και απλά... γιατί εμείς δεν τραγουδάμε για να ξεχωρίζουμε απ’ τον κόσμο, εμείς τραγουδάμε για να σμίξουμε τον κόσμο”, που σημαίνει πως οι μεταξύ των πολιτών διαφορές μπορούν να λυθούν ειρηνικά, χωρίς να καταφεύγουν στα δικαστήρια. Η μουσική επένδυση εναρμονιζόταν τέλεια με την ιστορία, όπως και οι χορογραφίες, τις οποίες δίδαξε δασκάλα από τη Σχολή χορού της Μαρί Γκίκα.

Το γενικό αποτέλεσμα δείχνει ότι όλοι οι συντελεστές του έργου δούλεψαν σκληρά για να αποτυπωθεί θεατρικά το ταξίδι με τους νόμους. Δεν θα πρέπει να παραλείψουμε και τους αφανείς συντελεστές που χειρίζονταν τα μηχανήματα για την μουσική, την προβολή σκηνικών και τον φωτισμό, καθώς και τον Σύλλογο Γονέων και κηδεομόνων για την αμέριστη συμπαράστασή τους, κυρίως οικονομική και κυρίως του γονείς που ανταποκρίθηκαν σε ό,τι απαιτούσε η παράσταση. Και βέβαια τη διευθύντρια του σχολείου Τσαμπίκα Μακρογιάννη που διευκόλυνε τις δασκάλες και δημιούργησε συνθήκες ευνοϊκές για να προετοιμαστούν κατάλληλα οι μαθητές-ηθοποιοί που αποτελούν και το επίκεντρο της ιστορίας, παρά το πολύ νεαρό της ηλικίας τους.

Γι’ αυτό και καταχειροκροτήθηκαν, υπό την υπόκρουση του γνωστού τραγουδιού “Ενα παλιό σαπιοκάραβλ”, με το οποίο έκλεισε το μάθημα της Αγωγής του Πολίτη. Ένα μεγάλο μπράβο αξίζει και στις δασκάλες των παιδιών-ηθοποιών Δέσποινα Κώτ που έγραψε το σενάριο και επιμελήθηκε τη μουσική επένδυση του έργου και τη δασκάλα της Τρίτης Χριστίνα Καπνουλά. Κυρίως όμως γιατί κατάφεραν να δαμάσουν και να συντονίσουν τους νεαρούς μαθητές-ηθοποιούς, κάτι που μάλλον δεν είναι εύκολο σε ένα από πενήντα παιδιά θίασο.