Κοιτάζοντας μπροστά...

Rodiaki NewsRoom

Γράφει η ψυχολόγος, Msc
Μαρία Καρίκη

Τι είναι αυτό άραγε που μας συμβαίνει όταν ενώ τις περισσότερες φορές θέλουμε να προχωρήσουμε μπροστά όλο κάτι μας γυρνάει πίσω στο παρελθόν; Γιατί ενώ υποσχόμαστε συνεχώς στον εαυτό μας να ξεπεράσουμε κάποιες καταστάσεις, αφήνουμε το μυαλό μας να παγιδεύεται μέσα σε φαύλους κύκλους; Είναι ο φόβος για το άγνωστο; Η συνήθεια που μας κατατρέχει; Οι ανασφάλειες και το άγχος; Η δυσπιστία ως προς το να περιμένουμε να έρθει κάτι καλύτερο;

Ο άνθρωπος χάνοντας την πίστη του στο μέλλον, την αισιοδοξία του και την πεποίθηση στην αλλαγή αισθάνεται ανύμπορος, ανυπεράσπιστος. Τα αρνητικά σενάρια κυριαρχούν, οι αμφιβολίες γιγαντώνονται και όλα μοιάζουν ανυπέρβλητα. Το παρελθόν μοιάζει να είναι δυσβάσταχτο, σαν μια δίνη που στο πέρασμά της τα ισοπεδώνει όλα. Τι μπορεί να κάνει κανείς για αυτό; Να μείνει παθητικός;

Παρατηρητής απλά της ζωής του; Δέσμιος ενός παρελθόντος για το οποίο συνεχώς παραπονιέται και δυσανασχετεί; Κάτι τέτοιο θα ήταν μοιρολατρικό και πολύ περιοριστικό.

Το παρόν θα πρέπει να έχει πολύ μεγαλύτερη δύναμη και επιρροή μέσα μας. Κάθε μέρα που περνάει μπορούμε εν δυνάμει να αλλάξουμε όλα όσα δεν μας αρέσουν. Η διαφορά ανάμεσα στη στασιμότητα και την αλλαγή είναι η πράξη, η τόλμη να αντιταχθούμε στο φόβο, στη ρουτίνα και στη ζώνη ασφαλείας μας. Δεν πρόκειται για επανάσταση ή υπέρβαση, αλλά απλά για αυτοσεβασμό και αυτοεκτίμηση. Γιατί θα πρέπει να περιμένουμε τα πράγματα να αλλάξουν από μόνα τους; Γιατί θα πρέπει να μυθοποιούμε ή να καταριόμαστε το παρελθόν; Είναι πρωτίστως δική μας ευθύνη το πώς αξιοποιούμε την κάθε μέρα που περνάει.

Το μέλλον είναι το πλαίσιο εκείνο, όπου όλα μπορούν να συμβούν: όνειρα, στόχοι, επιτυχίες, αποτυχίες, απογοητεύσεις, έρωτες, σχέσεις, εμπειρίες. Ό,τι δεν έχουμε ακόμα γίνει ή ό,τι θέλουμε να διορθώσουμε βρίσκεται μπροστά μας. Δεν χρειάζεται να πορευτούμε με έπαρση, αλλά ούτε και με τρόμο ή πανικό. Χρειάζεται ίσως να εμπιστευτούμε όλα όσα ακόμα βρίσκονται μέσα μας σε λανθάνουσα κατάσταση και να τους δώσουμε χώρο και χρόνο να βγουν στην επιφάνεια.

Το να κοιτάζει κανείς μπροστά ό,τι και να συμβαίνει στο «εδώ» και στο «τώρα» δηλώνει δύναμη, πίστη, αποφασιστικότητα, ευελιξία. Δεν οριζόμαστε από το παρελθόν μας γιατί μπορούμε να αναγεννηθούμε μέσα από τα λάθη μας και τις άστοχες επιλογές μας. Δεν είναι ο θυμός, ο εγωισμός, η εκδίκηση ή οι τύψεις που θα πρέπει να μας καθοδηγούν, αλλά η πεποίθηση ότι το μέλλον μπορεί να ανατρέψει τα πάντα είτε με είτε χωρίς τη βοήθειά μας.

Η ελπίδα ότι τίποτα δεν έχει τελειώσει, ότι πάντα υπάρχουν ευκαιρίες, αλλά και η προσμονή για ό,τι καινούριο μπορεί να μας επιφυλάσσει ο χρόνος αποτελούν ποιοτικά στοιχεία που μπορεί να συνιστούν τον πυρήνα μιας ισορροπημένης κοσμοθεωρίας.

Όλα όσα συμβαίνουν στη ζωή μας διδάσκουν, μας ωριμάζουν, μας διευρύνουν, μας κάνουν να γινόμαστε καλύτεροι. Όλα όσα πρόκειται να έρθουν αξίζουν την προσοχή και τη διαύγειά μας. Δεν υπάρχει λόγος να απαξιώνουμε, να υπονομεύουμε, να περιορίζουμε από μόνοι μας το μέλλον μας. Τα επόμενα που έρχονται θα δώσουν ίσως ένα διαφορετικό νόημα στα προηγούμενα.

Οι επόμενοι άνθρωποι που θα γνωρίσουμε θα μας κάνουν ίσως να εκτιμήσουμε αυτούς που ήδη έχουμε κοντά μας ή αντίθετα να αναρωτηθούμε γιατί μένουμε σε κάτι που είναι «τοξικό», μη υγιές. Όσο και να φοβόμαστε το καινούριο, δεν υπάρχει καμία δικαιολογία για τη στασιμότητα, τη μιζέρια, την αναβλητικότητα, την αποφυγή. Η ζωή είναι ένα ταξίδι με εκπλήξεις, αλλαγές και βιώματα.

Δεν θα πρέπει να είναι τόσο άκαμπτη, προβλέψιμη και τρομακτικά προκαθορισμένη. Δεν θα πρέπει να είναι βαρετή. Στόχος είναι να γίνεις όλα όσα μπορείς να γίνεις και να ζήσεις όλα όσα θα διεκδικήσεις και θα τολμήσεις να ζήσεις…