Η Πολιτότητα πάει στο Δημοτικό

Rodiaki NewsRoom

Δεν είναι η πρώτη φορά που το 7ο Δημοτικό Σχολείο Πόλεως Ρόδου μας αιφνιδιάζει με τις εξαιρετικές θεατρικές παραστάσεις του. Όμως, η χθεσινή που ανέβηκε στο Δημοτικό Θέατρο Ρόδου με τίτλο «Ταξιδεύοντας με τους νόμους» ξεπέρασε κάθε προηγούμενου.

Μπορεί τα προηγούμενα να μας ταξίδεψαν στο παρελθόν, το Ταξιδεύοντας με τους νόμους όμως αναζωπύρωσε θεατρικά το παρόν και τη διαρκή πραγματικότητα. Ο λόγος: Έθιγε θέματα της καθημερινότητας και της σχέσης πολίτη-κράτους. Εδώ τοποθετείται και η ερμηνεία του τίτλου της σημερινής κριτικής. «Πολιτότητα αυτό ακριβώς σημαίνει, μύηση του ανθρώπου ώστε να είναι ενεργός πολίτης, η ιδιότητα του πολίτη, η σχέση πολίτη-κράτους.

Όχι «πολιτειακότητα», όπως συνηθίζουν πολλοί να λένε, γιατί η λέξη αυτή παραπέμπει στην πολιτεία στο πολίτευμα. Και στόχος των μαθητών της Τετάρτης και Τρίτης τάξης του Αμαραντείου και των δασκάλων που είχαν την έμπνευση να πρωτοτυπήσουν με το θέμα αυτό ήταν ακριβώς να τονιστούν τα δικαιώματα και οι υποχρεώσεις του πολίτη, η τήρηση των νόμων και η καλή λειτουργία μιας κοινωνίας, ενός κράτους μέσα από την τήρηση των κανόνων και των νόμων, και κυρίως του υπέρτατου νόμου, του Συντάγματος, που τη συγκροτούν σε οργανωμένο σύνολο με ομαλή λειτουργία. και αυτό ήταν το καλύτερο μάθημα και από τους μικρούς μαθητές προς τους ενήλικες.

Οι νεαροί ηθοποιοί ερμήνευσαν με περισσό ζήλο τον ρόλο τους, αποδεικνύοντας ότι μέσα από δραστηριότητες, όπως οι θεατρικές, μπορούν να μεγαλουργήσουν. Η ιστορία ήταν εμπνευσμένη από τη σειρά των βιβλίων γνώσεως της Νομικής Παιδικής Βιβλιοθήκης, με βάση την οποία η δασκάλα της τετάρτης τάξης Δέσποινα Κώτη έγραψε το σενάριο, το οποίο διάνθισε με πολλή μουσική, εύστοχα επιλεγμένα διαχρονικά τραγούδια που έδεναν απόλυτα με το θεατρικό κείμενο και χορευτικά δρώμενα και σε συνεργασία με τη δασκάλα της Τρίτης τάξης Χριστίνας Καπνουλά καθοδήγησαν τους μαθητές να δώσουν ένα καλό μάθημα στους πολίτες μιας χώρας. Πολύ σύντομα, η ιστορία εκτυλίσσεται στο παρόν με τους μαθητές να διαμαρτύρονται για κανόνες που έχουν άμεση σχέση μ’ αυτούς.

Έτσι, δίνεται το έναυσμα για ένα ταξίδι σε μια χώρα που δεν υπήρχαν νόμοι, ώστε να συνειδητοποιήσουν την αναγκαιότητα της ύπαρξης και τήρησης των νόμων. Με πολύ ευρηματικά τεχνάσματα, η ιστορία θίγει καυτά θέματα που γενικά απασχολούν διαχρονικά τον πολίτη και ειδικότερα στις μέρες μας, όπως η διεκδίκηση των δικαιωμάτων, ισότητα πολιτών (με έμφαση στην ισότητα των γυναικών), θέματα ανεργίας τα οποία συσχετίστηκαν με πανεπιστημιακές σπουδές (δικαίωμα στην εργασία) που αποτέλεσαν και το τέχνασμα να γίνει λόγος για τον Καταστατικό χάρτη ενός κράτους, το Σύνταγμα και πώς ψηφίστηκε στην Ελλάδα το 1843 επί Όθωνα.

Πολύ χαρακτηριστική ήταν η σκηνή του δικαστηρίου, η οποία στηρίχτηκε σε πραγματικό γεγονός που συνέβη πριν λίγο καιρό στη Λίνδο. Οι μαθητές ερμήνευσαν με άψογο τρόπο τον ρόλο των δικαστών, ιδιαίτερα η πρόεδρος του δικαστηρίου, του κατηγορουμένου, του συνηγόρου υπέρασπισης που οδήγησε στην αθώωση για να περάσει ένα από τα πιο σημαντικά μηνύματα της αδελφοσύνης και της μεταξύ των ανθρώπων αγάπης με το συγκινητικό τραγούδι σε ποίηση Γιάννη Ρίτσου από το Καπνισμένο τσουκάλι: «Και να αδελφέ μου που μάθαμε να κουβεντιάζουμε όμορφα και απλά...

Γιατί εμείς δεν τραγουδάμε για να ξεχωρίζουμε απ’ τον κόσμο/εμείς τραγουδάμε για να σμίξουμε τον κόσμο». Εξίσουν δυνατή ήταν η σκηνή με τα εργασιακά θέματα-δικαιώματα που μέσα από το μελωδικό τραγούδι της Αλίκης Βουγιουκλάκη, μια αεροσυνοδός, μια γραμματέας και μια ιδιωτική υπάλληλος έμειναν άνεργες καθεμιά για την κακή διαχείριση των επιχειρήσεων από τους εργοδότες τους μέσα από τις καταπληκτικές ερμηνείες των τριών μαθητριών.

Σταθήκαμε δυστυχώς μόνο σε δύο σκηνές που επιλέξαμε τυχαία, ομολογουμένως η επιλογή ήταν ιδιαίτερα δύσκολη, αλλά ήταν πολύ δυνατές, γιατί ο χώρος δεν επιτρέπει μια λεπτομερέστερη παρουσίαση της παράστασης.

Αξίζει όμως να σημειωθεί ότι όλοι οι μικροί μαθητές ερμήνευσαν με πολύ κέφι και συχνά χιούμορ τον ρόλο τους, με συντονισμένες κινήσεις και αρμονική συνεργασία κατά την εναλλαγή τους. Το τελικό αποτέλεσμα έδειξε ότι όλοι οι συντελεστές, από τις δασκάλες τους και τους μαθητές-ηθοποιούς μέχρι τους αφανείς, αυτούς που χειριζόταν τα μηχανήματα και το φωτισμό δούλεψαν σκληρά για να καταχειροκροτηθούν στο τέλος, υπό την υπόκρουση του γνωστού τραγουδιού «Ένα παλιό σαπιοκάραβο», με το οποίο έκλεισε το μάθημα της Αγωγής του Πολίτη, τη Διευθύντρια του Σχολείου Τσαμπίκα Μακρογιάννη που ακάμαντα και αφειδώλευτα, όπως πάντα, διευκόλυνε την όλη προετοιμασία της παράστασης, και τον Σύλλογο γονέων και κηδεμόνων, τη δασκάλα χορού από τη Σχολή χορού Μαρί Γκίκα που δίδαξε τις χορογραφίες στους μαθητές.

Ακούστηκαν όχι μόνο θετικότατα σχόλια αλλά και η άποψη ότι η παράσταση αυτή θα πρέπει να πάρει μέρος σε σχετικό μαθητικό θεατρικό διαγωνισμό. Είναι σίγουρο ότι θα πάρει το πρώτο βραβείο για την πρωτοτυπία του θέματος, τη σκηνοθεσία, τη μουσική επένδυση τα εύστοχα περιβαλλόμενα σκηνικά, την εύστοχη πολυποίκιλη μουσική επένδυση και κυρίως για την ερμηνεία από τους μαθητές. Αυτοί άλλωστε είχαν και τον πρώτο λόγο. Σε μας μένει να περιμένουμε την επόμενη έκπληξη.