Έλλειψη επικοινωνίας μέσα στο γάμο

Rodiaki NewsRoom

Γράφει η ψυχολόγος, Msc
Μαρία Καρίκη

Πώς γίνεται δύο άνθρωποι, ενώ είναι ζευγάρι, να φτάσουν στην αποξένωση, στην αδιαφορία, στην απάθεια; Πώς γίνεται να μετατρέπονται σε απλοί συγκάτοικοι; Όταν μονίμως θεωρούμε τον άλλο δεδομένο, όταν δεν σκεφτόμαστε τις ανάγκες του, όταν τον απαξιώνουμε με οποιονδήποτε τρόπο, τότε οι πιθανότητες να διαλύσουμε τη σχέση είναι πολλαπλές. Η επικοινωνία είναι ένα θεμελιώδες συστατικό ενός υγιούς δεσμού. Κάποιοι απομονώνονται, αποφεύγουν τον άνθρωπό τους και νομίζουν ότι όταν δεν συζητούν για τα προβλήματά τους, αυτά εξαφανίζονται…

Η επικοινωνία ενώνει, λύνει, προλαμβάνει, εξελίσσει. Δύσκολο να καταλάβει κανείς γιατί μερικοί άνθρωποι τρομοκρατούνται στην ιδέα μιας κατ’εξακολούθηση επικοινωνίας. Τι είναι αυτό που φοβούνται τόσο; Φοβούνται άραγε τις αλήθειες που μπορεί να ειπωθούν; Φοβούνται την αντιπαράθεση, τη διαφορετική άποψη; Δεν θέλουν κάποιον να τους επισημάνει τα λάθη τους; Δεν θέλουν να εκτεθούν; Μπορεί βέβαια αυτή την έλλειψη επικοινωνίας να την «κουβαλάνε» και από το πατρικό τους σπίτι, ανάλογα με το τι σχέση είχαν οι δικοί τους γονείς.

Χωρίς, ωστόσο, ουσιαστική επικοινωνία θα υπάρχουν παρερμηνείες, παρεξηγήσεις, φθορά. Δύο άνθρωποι που τυπικά μπορεί να είναι μαζί, αλλά στην πραγματικότητα πορεύονται παράλληλα. Ενώνουν τα «εγώ» τους, κάνουν τους μονολόγους τους και ο καθένας νοιάζεται για τις υποθέσεις του, χωρίς οι «κοινές» υποθέσεις να γίνονται αντικείμενο συζήτησης και επίλυσης.

Είναι εξαιρετικά δύσκολο να ζεις με έναν άνθρωπο ο οποίος δεν μοιράζεται τις σκέψεις του, δεν εκφράζεται, δεν ανοίγεται. Υπάρχει ο κίνδυνος ο σύντροφός του να βουλιάζει όλο και περισσότερο σε μια ατέρμονη μοναξιά.

Η έλλειψη επικοινωνίας, ενώ είναι σχετικά απλό να αντισταθμιστεί, συνήθως δεν κάνουμε κάτι για αυτό. Όταν ο ένας σύντροφος ζητάει επίμονα έναν διάλογο, τις περισσότερες φορές ο άλλος σύντροφος το ερμηνεύει ως γκρίνια, μουρμούρα και όχι ως βασική ανάγκη. Το ζευγάρι που βυθίζεται στη σιωπή και σε μια «στεγνή» ρουτίνα μπορεί εύκολα να φτάσει σε περιόδους βαθιάς κρίσης, όπου ξεκινάει η διάβρωση των συναισθημάτων.

Υπάρχουν θέματα που δύσκολα γίνονται αντικείμενο συζήτησης. Φαίνεται να προβάλλεται μονίμως μια αντίσταση, μια άρνηση, μια αποφυγή ως προς συγκεκριμένα ζητήματα. Ένα υγιές ζευγάρι, ωστόσο, θα έπρεπε να μπορεί να μιλάει ελεύθερα για όλα όσα απασχολούν τον καθένα.

Χωρίς να κουράζεται ή να δυσανασχετεί κάποιος από τους συντρόφους. Αγάπη, άλλωστε, είναι να σε νοιάζουν οι προβληματισμοί και οι σκοτούρες του άλλου. Να μην απαξιώνεις, να μην υποβιβάζεις το τι θεωρεί ο καθένας σημαντικό. Να μπορείς να δίνεις λύσεις, προτάσεις, να δείχνεις ότι ενδιαφέρεσαι.

Πολλοί άνθρωποι θεωρούν τις συζητήσεις προστάδιο τσακωμών, συγκρούσεων και προτιμούν να απέχουν. Αυτό, όμως, που οφείλει να γνωρίζει κάθε ζευγάρι είναι ότι οτιδήποτε δεν συζητιέται θα το βρουν ούτως ή άλλως ξανά μπροστά τους.

Το χειρότερο, όμως, από όλα είναι ότι από τη στιγμή που κάτι δεν ειπώνεται, δεν εκφράζεται μπορεί ο ένας από τους δύο συντρόφους να το φέρει συνεχώς μέσα του, να το καλλιεργεί στο μυαλό του, με αποτέλεσμα να κινδυνεύει να καταλήξει μόνος του σε δικά του μεροληπτικά-συναισθηματικά συμπεράσματα και να ξεσπάσει κάποια στιγμή άσχημα με μια ασήμαντη αφορμή. Οτιδήποτε δεν συζητιέται, λιμνάζει εντός μας και «δουλεύει» υπόγεια και ύπουλα εις βάρος της σχέσης μας.

Δυστυχώς οι άνθρωποι ξεχνάνε μετά από κάποιο διάστημα ότι όταν γίνεσαι ζευγάρι δεν συνεχίζεις να σκέφτεσαι και να φέρεσαι όπως όταν ήσουν εργένης. Μαθαίνεις να μπαίνεις στη θέση του άλλου και να νοιάζεσαι για τις ανάγκες και τις επιθυμίες του.

Μαθαίνεις να ακούς, να λύνεις τα κοινά σας θέματα. Μαθαίνεις να είσαι παρόν και στα καλά και στα κακά κι όχι να απομονώνεσαι και να επιλέγεις τη σιωπή, νομίζοντας ότι έτσι όλα θα περάσουν από μόνα τους… Η «απουσία» στην σχέση είναι παραίτηση, δειλία, αδιαφορία και σπρώχνει τον άλλο σύντροφο σε θυμό και απογοήτευση, γιατί νιώθει μόνος, να παλεύει για τα αυτονόητα…