Σκέψεις για τον Λούη Σορωνιάτη

Rodiaki NewsRoom

Πρόταση για να θεσπιστεί ένα βραβείο που θα φέρει τ’ όνομά του

Toυ
Μιχάλη Αγγελόπουλου
Αντιπροέδρου του Κογκρέσου Τοπικών και
Περιφερειακών Αρχών του Συμβουλίου της Ευρώπης
Προέδρου της Ευρωπαϊκής Κίνησης Ελλάδας

Μετά από καιρό μπορώ να εκφράσω πιστεύω με κάπως διαυγή τρόπο τη βαθύτατη λύπη μου για την απώλεια του Λούη Σορωνιάτη. Άνθρωπος ταλαντούχος, είχε την ικανότητα να σε κάνει να περιηγείσαι μαζί του στις πολιτικές, κοινωνικές, γεωγραφικές, ιστορικές διαδρομές ενός ευμετάβλητου κόσμου.

Ένα βράδυ στο Μόντε Σμιθ, περιμένοντας τα πεφταστέρια, εξηγούσε με τέτοιο πάθος και ευκρίνεια το γιατί το συγκεκριμένο σημείο της Ρόδου ήταν και το πιο φωτεινό του νησιού κατά τη διάρκεια της ημέρας αλλά και κατά τη διάρκεια της νύχτας.

Στο συνέδριο “Οικοδομώντας τη ΝΕΑ ΕΥΡΩΠΗ (Building the New Europe)” 19-27 Ιουλίου 1991, συνέθεσε με μοναδικό τρόπο, μαζί με τον φίλο του και συνοδοιπόρο στα Ευρωπαϊκά, Κυριάκο Αρχοντάκη, τις προτεραιότητες της Ρόδου, τις παραδόσεις και την ιστορία της, με την Ευρωπαϊκή πραγματικότητα εν μέσω διεθνών κρίσεων και πολέμων. Σε ποιό κοινό;

Σε 300 νέους και νέες από όλη την Ευρώπη που με ενθουσιώδη τρόπο συγκέντρωναν πληροφορίες και γνώσεις από κορυφαίους Ευρωπαίους όπως ο Γενικός Δ/ντης Κοινωνικής Πολιτικής Savoini και ο Γιάγκος Σιώτης, αρχιτέκτονας της Βιομηχανικής πολιτικής της Ευρώπης και συνεργάτης του Altiero Spinelli (που συνέταξε το μανιφέστο για μια ελεύθερη και ενωμένη Ευρώπη στο νησί Βεντοτένε της Ιταλίας όπου ήταν εξόριστος, το 1941).

Ο Λούης με μοναδικό τρόπο αποκλιμάκωνε τις εντάσεις, με ιδιαίτερο χιούμορ δημιουργούσε κοινότητα σκέψης, με οξυδέρκεια έβαζε στην συζήτηση μεγάλα πράγματα με απλό τρόπο.

Το 1994 το Ευρωπαϊκό Ομοσπονδιακό Όραμα, μια προσπάθεια ικανών ανθρώπων με Ευρωπαϊκή πίστη και δυνατότητα ανάλυσης που έβλεπε από τότε τα Ευρωπαϊκά αδιέξοδα, έδωσε την ευκαιρία με την επιτυχή συμμετοχή του στις Ευρωεκλογές σε φωτεινά μυαλά όπως ο Λούης, ο Κυριάκος, ο Φώτης, ο Αντώνης, ο Ροδίτης Γιώργος, ο άλλος Γιώργος, ο επιφανής Έλληνας της Γαλλίας Δημήτρης Άναλις, ο βαθιά μορφωμένος Βασίλης Ραφαηλίδης, να ξεπεράσουν με το θεσμικό αυτό τρόπο τα κομματικά τείχη και αναχώματα, συγκεντρώνοντας το ενδιαφέρον χιλιάδων πολιτών. Μέσα στην ομάδα αυτή που βραβεύτηκε από το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, ο Λούης με παρρησία και με τη φυσική του ευγένεια έδειχνε με ποιον εναλλακτικό τρόπο θα μπορούσε να εκφράζεται και να εφαρμόζεται η πολιτική στη χώρα μας.

Όταν η Ευρωπαϊκή Κίνηση ενεργοποιήθηκε στην Ελλάδα και απέκτησε υψηλού επιπέδου τριανδρία με περιοδική προεδρία τον Τάκη Λαμπρία, τον Μιχάλη Παπαγιαννάκη και τον Παρασκευά Αυγερινό, στα Δωδεκάνησα εμπιστεύτηκε τον Λούη Σορωνιάτη, τον Κυριάκο Αρχοντάκη, τον Γιώργο Κρεμλή και άλλους γνωστούς και άξιους ανθρώπους, που ήθελαν μέσω της δικής τους οπτικής γωνίας να διατυπώσουν μια άλλη άποψη, πιο προοδευτική, πιο συνεκτική για την Ευρώπη.

Η συνεχής προσπάθεια να περιορισθεί ο αναχρονισμός, η μικρολογία, ο μερικές φορές αφόρητος τοπικισμός και η αγωνιώδης επιδίωξη να αναδειχθεί η χώρα μας όχι μόνο ως σημαντικότατο αποθετήριο ιστορίας, περιβάλλοντος και πολιτισμού αλλά και ως ένας αξιόπιστος τόπος, που θα αναγνωρίζεται από όλους, είναι δύσκολη, ανηφορική και δύσβατη, παρόλη τη φωτεινότητα της χάραξής της. Ο Λούης, υψηλός προσκεκλημένος της σύγχρονης σκέψης, δεν έμεινε πίσω.

Αντίθετα, χωρίς να αγνοεί τις νησιωτικές ιδιαιτερότητες και τις τοπικές ισορροπίες λειτούργησε με σταθερό και σαφή τρόπο στη διαδρομή αυτή, υπερασπιζόμενος την πατρίδα του, το νησί του, τα Δωδεκάνησα, με γνώση, πίστη και εντιμότητα, αξιοποιώντας παράλληλα ένα μεγάλο του προσόν: την επαφή του με τον κόσμο σε μεγάλα διαγράμματα, αφού γνωρίζοντας καλά την αμερικάνική πολιτική και ως απόφοιτος ιστορικού πανεπιστημίου, έβλεπε τις ΗΠΑ χωρίς προκατάληψη, συνεισφέροντας έτσι στη μεγάλη εικόνα-πλαίσιο Ενωμένη Ευρώπη-ΗΠΑ.

Στα χρόνια που ακολούθησαν, επαγγελματικές και οικογενειακές υποχρεώσεις ίσως περιόρισαν κάπως το βεληνεκές της δημιουργίας, κρατήθηκε όμως άσβεστο το φως της λυγερής ματιάς, της ορθής λογικής και της αξιοσημείωτης ευαισθησίας και οξυδέρκειας των μικρών, μεσαίων και μεγάλων οραμάτων του.

Με το ίδιο πάθος, ο Λούης, δίδασκε τα παιδιά της Α.Σ.Τ.Ε.Ρ., μιλούσε στο Κέντρο Στρατηγικών Σπουδών, παρουσίαζε ενδιαφέρουσες και εις βάθος αναλύσεις σε διάφορες ομιλίες και παρεμβάσεις, με την ίδια αφοσίωση υποστήριζε και την Περιφέρεια Νοτίου Αιγαίου τώρα, προς το τέλος της διαδρομής αυτής, της, δυστυχώς, σύντομης στο χρόνο, αλλά τόσο σημαντικής σε συνεισφορά. Εμείς που πιστέψαμε στη διαφορετική Ευρώπη, σε μια Ευρώπη πιο κοντά στην Ελλάδα και σε μια Ελλάδα πιο κοντά στην Ευρώπη, θα κρατάμε τη θύμησή του, θα εξακολουθούμε να αγαπάμε τα Δωδεκάνησα, τη νησιωτική Ελλάδα, τη φωτεινή Ρόδο και να υπηρετούμε τη συναντίληψη, τη συγκατοίκηση τη συμπόρευση σε ιδέες και δημιουργίες.

Αποχαιρετώ τον ψηλό, έναν Ευρωπαίο νησιώτη, Ροδίτη, κοσμοπολίτη, μήνες μετά, τώρα, που τα ισχυρά συναισθήματα πατινάρονται από τις ημέρες που περνούν.

Ένα βραβείο που θα δίδεται για το καλύτερο δοκίμιο - πρόταση για τη νησιωτική Ευρώπη θα ήταν ένας ρεαλιστικός στόχος. Βραβείο που θα μπορούσε να φέρει το όνομά του, μια διαρκής υπενθύμιση της ανιδιοτελούς συνεισφοράς στα κοινά, στο δημόσιο και ιδιωτικό βίο και ένα μικρό τεκμήριο τιμής για την άξια οικογένειά του. Με νοσταλγία για τα παλιά, με πίστη για τα νέα, με πραγματική αγάπη.