O ύπατος των φιλοσόφων

Rodiaki NewsRoom

Του Αντώνη Ν. Βενέτη

Κύριε διευθυντά,

Με αφορμή το σχόλιο του Κώστα Λεονταρίδη για το Βυζάντιο στην «Καθημερινή» της 26.7.2017, και την αναφορά του στον «ύπατο των φιλοσόφων» της εποχής του (11ος αιώνας) Μιχαήλ Ψελλό, ο οποίος στη «Χρονογραφία» του επαινεί τον αυτοκράτορα του Βυζαντίου Βασίλειο Β΄ (976-1025 μ.Χ.), γνωστό ως Βουλγαροκτόνο, θα ήθελα να αναφερθώ, λίαν συνοπτικά, στον τελευταίο, Στρατιώτη-Αυτοκράτορα, της ένδοξης Μακεδονικής δυναστείας, ο οποίος απογείωσε, στην ύψιστη ακμή της, τη Βυζαντινή Αυτοκρατορία.

Ήταν προνοητικός, λιτοδίαιτος, με υψηλή αίσθηση του καθήκοντος, άγρυπνος φρουρός των συνόρων και του δημοσίου χρήματος.

Όταν πέθανε τα ταμεία της αυτοκρατορίας ήταν γεμάτα νομίσματα και το αποθεματικό φάνταζε απεριόριστο.
Μόλις όμως το δημόσιο χρήμα άρχισε να διασπαθίζεται από ανίκανους και ανεύθυνους αυτοκράτορες, οι οποίοι διεδέχθησαν τον Βασίλειο Β΄, αυτό υπήρξε η αρχή του τέλους της αυτοκρατορίας στη μακρόσυρτη πορεία της παρακμής.

Έτσι γράφει ο Μιχαήλ Ψελλός –η απόδοση στη νεοελληνική είναι του Βρασίδα Καραλή– «Επειδή –η εξουσία– σε πολλούς και για πολύ καιρό επιδαψίλευσε άφθονες χορηγίες, ακόμη και αυτό το οποίο έγινε αφορμή τόσων επαίνων… αυτό ακριβώς ήταν που καταλεηλάτησε τα πάντα –στο έσχατο σημείο της καταπτώσεως–, αυτό μάλιστα και τίποτε άλλο ήταν η πρωταιτία της πτώσεως».

Αναρωτιέμαι τι διαφορετικό συνέβη, απ’ αυτό που περιγράφει ο Μ. Ψελλός, κατά τη μακρόσυρτη πορεία της μεταπολίτευσης;