Όλα για λίγη αγάπη...

Μαρία Καρίκη

Γράφει η ψυχολόγος, Msc
Μαρία Καρίκη

Ο άνθρωπος μπορεί να φτάσει την ανώτερή του εκδοχή μόνο μέσα από την αγάπη. Είναι η κινητήρια δύναμη που τον κάνει να μάχεται για το αδύνατο και να πιστεύει στο απίθανο (για τους άλλους). Είναι έτοιμος να φέρει τον κόσμο ανάποδα για να ζήσει την αγάπη, αλλά ίσως και να «αυτοκαταστραφεί» όταν η αγάπη τον απορρίψει...

Σε έναν κόσμο που η ύλη έχει πρωταγωνιστικό ρόλο, τα συναισθήματα παλεύουν για την ύπαρξη και την αλήθειά τους. Σαν να μην υπάρχει χώρος για αυτά, σαν να φοβούνται να βγουν στην επιφάνεια, γιατί ο ίδιος ο άνθρωπος μπορεί να τα καταπολεμήσει, να τα κρύψει, ακόμα και να τα απαξιώσει. Αυτό συμβαίνει, γιατί κάποιοι μπορεί να θεωρούν τα συναισθήματα ως «αδυναμία» ή ως «χάσιμο» χρόνου.

Όταν λείπει η αγάπη, ωστόσο, όλα είναι διαφορετικά, όλα μοιάζουν ελλιπή και ανολοκλήρωτα. Μοιάζει να είναι πιο μεγάλη η μοναξιά, πιο δύσκολη η ζωή, πιο ανιαρή η καθημερινότητα. Ακόμα και τα επιτεύγματά σου, όταν δεν έχεις να τα μοιραστείς με όσους αγαπάς, φαντάζουν λιγότερο σπουδαία. Όταν θες να πεις τα νέα σου, τις χαρές και τις λύπες σου, ό,τι σε βαραίνει και ό,τι σε απασχολεί ψάχνεις τον άνθρωπο εκείνο που θα είναι εκεί για σένα, χωρίς κριτική, χωρίς εγωισμούς. Απλά θα σε ακούσει, γιατί σε νοιάζεται, γιατί σε αγαπάει. Ακόμα κι αν δεν συμφωνεί με όσα λες και κάνεις, ξέρεις ότι σε αποδέχεται μαζί με τα λάθη και τα ελαττώματά σου. Είναι εκείνος ο άνθρωπος όπου μπορείς να είσαι ο εαυτός σου και να νιώθεις απελευθερωμένος, ανακουφισμένος, γιατί σου επιτρέπει να είσαι εσύ. Δεν ντρέπεσαι να τσαλακωθείς, να κλάψεις, να εκφραστείς αυθόρμητα, γιατί ξέρεις ότι δεν γυρεύεις να συμφωνήσει μαζί σου, αλλά να δείξει έγνοια, ενδιαφέρον...

Όταν αδυνατείς να βρεις την αγάπη, θυμώνεις και μοιάζεις με αγρίμι, γιατί όλα σου φταίνε, όλα σε ενοχλούν. Δυσκολεύεσαι να το παραδεχτείς, αλλά σου λείπει μια αγκαλιά, μια θετική κουβέντα, μια επιβράβευση, μια τρυφερή χειρονομία. Θυμώνεις και λυπάσαι ταυτόχρονα γιατί θέλεις τόσο πολύ να αγαπηθείς που σε πνίγει η απουσία και η σιωπή... Ξέρεις ότι εσύ μπορείς να αγαπήσεις όποτε θέλεις. Αυτό που ψάχνεις, όμως, είναι να νιώσεις πώς είναι να σε αγαπούν, να σε θεωρούν σημαντικό, πολύτιμο, μοναδικό. Πώς είναι να είσαι δεμένος με κάποιον που βλέπει στα μάτια σου τον κόσμο που έχεις μέσα σου...

Πόσο έχουμε αποξενωθεί ο ένας από τον άλλο; Ακόμα κι όσοι έχουν βρει την αγάπη, δεν τη φροντίζουν όσο θα έπρεπε. Δίνουν προτεραιότητα σε άλλα πράγματα, βάζουν τον «αυτόματο πιλότο» στις σχέσεις τους και θεωρούν δεδομένους όσους είναι δίπλα τους. Η αγάπη, ωστόσο, ξεθωριάζει αν την αφήσεις. Χάνεται πίσω από τις υποχρεώσεις, τις εκκρεμότητες και τις συνήθειες. Πρώτα χάνονται τα λόγια και μετά οι πράξεις αγάπης... Ώσπου γινόμαστε αναλώσιμοι και όταν συνειδητοποιήσουμε ότι δεν υπάρχει πια αγάπη, πάμε να την ψάξουμε κάπου αλλού. Κατηγορούμε τους άλλους για να νιώσουμε εμείς καλύτερα και πάμε να βρούμε ένα άλλο υποκατάστατο αγάπης. Έτσι, αβασάνιστα, αδιαπραγμάτευτα. Ξεχνώντας εύκολα τις στιγμές που μοιραστήκαμε, τις υποσχέσεις που δώσαμε, τα όνειρα που κάναμε μαζί. Αρκεί γρήγορα να αγαπήσουμε και να αγαπηθούμε αλλού... Ακόμα και αν δεν είναι αγάπη, αλλά να μοιάζει με αγάπη...

Όσο σκληροί, δυνατοί και να δείχνουμε, ο καθένας μέσα του αποζητάει να νιώσει αυτό που αρνείται ότι έχει ανάγκη. Όλοι είμαστε έτοιμοι να κάνουμε την ανατροπή, την υπέρβαση για λίγη αγάπη... Μπορεί να μην το γνωρίζουμε από πριν, αλλά όταν το νιώσουμε να μας διαπερνάει βαθιά, αναρωτιόμαστε πώς μπορούσαμε να ζούμε πριν χωρίς αυτό το συναίσθημα; Πόσο αδιάφορος και άπληστος έχει γίνει ο άνθρωπος; Όταν ενώ μπορεί να τα έχει όλα όταν απλά του χαμογελάει αυτός που αγαπάει, εκείνος κοιτάει αλλού και κάνει μεγαλεπήβολα σχέδια για να αποκτήσει κι άλλα αγαθά, για να ανέβει πιο ψηλά, για να έχει περισσότερη επιρροή στους άλλους... Η ζωή χωρίς αγάπη μοιάζει μουντή, γκρίζα, μονότονη... Ίσως, αντί να παραπονιόμαστε συνεχώς ότι οι ανθρώπινες σχέσεις δεν κρατάνε πια πολύ, θα έπρεπε να κάνουμε την αυτοκριτική μας και να επαναπροσδιορίσουμε τι έχουμε στο μυαλό μας ως αγάπη: ως κάτι που μας βολεύει και ικανοποιεί εγωκεντρικά τις ανάγκες και τις ανασφάλειές μας ή ως κάτι που μοιάζει με αφύπνιση, αναγέννηση, με ταρακούνημα της ύπαρξής μας ολόκληρης;

Δεν μπορείς πια να σκεφτείς όπως πριν, γιατί αλλάζει η κοσμοθεωρία σου, η ματιά που βλέπεις τον κόσμο. Το μόνο που νιώθεις ενδόμυχα και αβίαστα είναι να θέλεις να γίνεσαι συνεχώς καλύτερος άνθρωπος για αυτόν που αγαπάς...
Νιώθεις ολόκληρος, πλήρης, χωρίς κενά... και βλέπεις νόημα παντού, σε όλα, ενώ πριν δεν έβλεπες... Έτσι, σε μεταμορφώνει η βαθιά αυθεντική αγάπη...