Διαμαντάκια σε σελίδες: διάφανη η ποίηση της Δώρας Παρδάλη-Σωτρίλλη

Rodiaki NewsRoom

Γράφει η Τζίνα Δαβιλά στο iporta.gr

Δεν είναι εύκολη υπόθεση η Ποίηση, ούτε να την γράψεις, ούτε να την κατανοήσεις. Χρειάζονται Παιδεία, ισορροπία, σεβασμό, βαθιά γνώση του αντικειμενου που θα προσεγγίσει και ευγένεια.

Μεγάλα αποθέματα ευγένειας, βαθιά ριζωμένα στην ψυχή σαν τις ρίζες της ελιάς. Τότε η Ποίηση γίνεται έργο τέχνης, διαμαντάκι που φωτίζει τη λάσπη ενός κόσμου που αυτοστραγγαλίζεται γιατί αγάπησε την εξουσία, το χρήμα, την απληστία, την αγριότητα, την κακότητα πιότερο από την ίδια τη ζωή.

Η Ποίηση της κας Δώρας Παρδάλη-Σωτρίλλη βγάζει αβίαστα γλυκό και πικρό χαμόγελο, αγαλλίαση, συγκίνηση, προβληματισμό, εγνωμοσύνη για ό,τι έχουμε και δεν είναι για όλους αυτονόητο. Χρησιμοποιεί τις σωστές λέξεις για να αποδώσει αυτό ακριβώς θέλει κάθε φορά.

Με αφορμή τον αγαπημένο της Όμηρο και την ελληνική Μυθολογία, με βαθιά γνώση της αρχαιοελληνικής γραμματείας, αλλά και ευγνωμοσύνη στους ανθρώπους της, μας βάζει στις προσωπικές της διαδρομές απλά, ήρεμα, γλυκά. Όπως γλυκιά και τρυφερή ήταν και η ποιητική βραδιά αφιερωμένη στην κα Δώρα στις 11 Νοεμβρίου 2017, στην Νέα Πτέρυγα του Νεστοριδείου Μελάθρου.

Εν μέσω πολλών παράλληλων εκδηλώσεων οι πιστοί περιηγητές στην ποιητική διαδρομή της Δώρας Παρδάλη- Σωτρίλλη ακολούθησαν το δικό της δύσκολο μονοπάτι που οδηγεί στην κορυφή. Ψυχική και πνευματική.

Θα ήθελα να ευχαριστήσω όλες και όλους που παρέστησαν στην τρυφερή βραδιά, που περίσσευαν η συγκίνηση, η απλότητα, ο πηγαίος και βαθύς σεβασμός, η γνησιότητα των συναισθημάτων μας προς την κα Δώρα.

Τους εκλεκτούς ακροατές μας, τους ομιλήτες κα Νικολουδάκη και κο Παπαντωνάκη, μα κυρίως την εκλέκτη μου Αλίκη, την κα Αλίκη Μοσχή –Gauguet, τον λαμπερό ήλιο της Ρόδου, ίσως της Μεσογείου και της Ευρώπης, που για χάρη της κας Δώρας Παρδάλη-Σωτρίλλη διάβασε το ποίημα «11 Μαρτίου 2004» για την τρομοκρατική επιθεση στη Μαδρίτη.

Η θλίψη της Αλίκης έχει φωλιάσει στην καρδιά της, αλλά το ίδιο και ο σεβασμός και η αγάπη της για την κα Δώρα.

Δώρο Θεού η Ποίησή της, δώρο δικό μας η μέθεξή μας σε αυτήν. Εκτός των άλλων γιατί έμαθα ότι η σπουδαιότητα ενός ποιητή έγκειται στο γεγονός ότι ο κοινωνικός προβληματισμός, η συγκίνηση, η ευαισθητοποίηση, η κριτική και η απογοήτευηση είναι η μία όψη του νομίσματος. Η άλλη είναι το χιούμορ που σπανιότατα συναντάμε.

Μεγιστοι οι ποιητές της χιουμοριστικής ποίησης, μεγίστη και η Δώρα Παρδάλη-Σωτρίλλη. Είπαμε: άριστη γνώστης της αρχαιοελληνικής γραμματείας, λάτρης του Όμηρου, πρέσβειρα της Ποιότητας. Η Ποίηση της κας Δώρας Παρδάλη-Σωτρίλλη είναι εισιτήριο διαρκείας στο θαυμαστό κόσμο που πολλοί μπήκαν, αλλά λίγοι βρήκαν Πόρτα Ανοιχτή. «Μα η Ποίηση είναι μια πόρτα Ανοιχτή» έγραψε ο Γιώργης Παυλόπουλος.

Και η Δώρα Παρδάλη-Σωτρίλλη απαντά:
«Αφήνω πίσω μου ίχνη
Σημάδια της μνήμης
Χνάρια απαλά.
Ίσως ζήσουν περισσότερο
Απ’τον απόηχο
Της φωνής μου».

Ίσως όλη η Ελλάδα να μην γνωρίζει ανάμεσα στους τόσους και τόσους ποιητές την Δώρα Παρδάλη –Σωτρίλλη, όσοι όμως μετείχαν και μετέχουν της γραφής της είναι απίθανο να μην ξεφυλλίσουν ξανά και ξανά τα δημιουργήματά της. Διαμαντάκια κομψά, καλογυαλισμένα, διακριτικά για τους απλούς, καθημερινούς, γήινους μαχητές της ζωής. Αυτό αποτελεί τη δικαίωση μιας θαυμάσιας ποιήτριας που το όνομά της είναι συνώνυμο με την ποιότητα.