Τι μπορούμε να προτάξουμε για το 2018…

Rodiaki NewsRoom

Γράφει ο αρχιτέκτονας Αγαπητός Ξάνθης

Αισθάνθηκα μία από τις καλύτερες στιγμές μετέχοντας σε μια πολιτική κουβέντα μεταξύ ατόμων με πολιτικό υπόβαθρο και κομματική συνείδηση. Το ξεφύλλισμα των συγκύριων και της χωρικής δημιουργίας επικράτησαν σε μια πολύωρη και εκτεταμένη ανάλυση, όπου η πολυφωνία και η συνεκτικότητα του Λόγου απέδωσαν την πραγματικότητα.

Είναι από τα μειονεκτήματα του σύγχρονου λόγου η παλινδρόμηση σε ατέρμονες συζητήσεις με κριτήρια εφήμερα και ενίοτε προσβλητικά για την διεκδίκηση της δικαίωσης του ενός.

Επικεντρωνόμαστε στο ελάχιστο αφήνοντας να μας διαφεύγει το μέγιστο, το δημόσιο, το κοινό. Είναι πολύ δύσκολο να κατορθώσει κανείς να ξεφύγει από το «Εγώ» και να αρθρώσει λόγο για το «Εμείς» σε μια εποχή ατομικότητας και καιροσκοπισμού. Η επιτυχία της σημερινής διαδρομής είναι η ενδοσκόπηση που οφείλει να κάνει ο καθείς μέσα από ισχυρούς δυισμούς της κρίσης, δηλαδή τα διλήμματα:

Οικονομία ή Πολιτική; Μηχανισμοί ή εξωστρέφεια;
Τυποποίηση λόγου και πράξεων ή καινοτομία και πρόταση;

Ερωτήματα που βασανίζουν τον παγκόσμιο λόγο καθώς επηρεάζουν το κάθε σπιτικό, γειτονιά ή τόπο.

Είναι βέβαιο ότι η Οικονομία κατέχει δεσπόζουσα θέση στις εξελίξεις κρατώντας το σκήπτρο των αγορών, της κατασκευής του δομημένου περιβάλλοντος που διευθύνει τις τύχες της ανθρωπότητας, της παραγωγής, της εργασίας. Το κεφάλαιο ελέγχει, κατευθύνει και χρησιμοποιεί όλα τα όπλα του έναντι στην θεωρία της Πολιτικής. Είναι ο αιώνας των «οικονομικών (απρόβλεπτων) μεταρρυθμίσεων».

Είναι η δεκαετία των μηχανοκρατικών συμπεριφορών που οδηγούν πολλές φορές σε κλισέ, αποστερώντας το λόγο του ποιείν.

Αυτό που μας απομένει είναι η επιστροφή στον άνθρωπο, στη δημιουργία, στην αποκλίνουσα σκέψη, στην συνύπαρξη με τον «Άλλο».

Ας επιχειρήσουμε να ορίσουμε τις δέκα κατευθύνσεις της πορείας μας:
• Πρώτο, η αγωγή οφείλει να ακολουθήσει τις πανανθρώπινες αξίες που έχουν καταγραφεί στην ιστορία.
• Δεύτερο, η συμπεριφορά μας να είναι υπεύθυνη, αλληλέγγυα και συνεπής.
• Τρίτο, να επανέλθει το «Όνειρο» στη σκέψη μας μακριά από τη συντήρηση και τη πολυεπίπεδη διαχείριση.

• Τέταρτο, η αισθητική να αντικαταστήσει την πραγμοποίηση πάνω στην οποία στηρίζεται το τυποποιημένο, το ανταγωνιστικό σύστημα.
• Πέμπτο, να είμαστε προσεκτικοί στη διαχείριση των πηγών και των αγαθών της μάνας γης, βασισμένοι στην ανάγκη της ποιότητας χωρίς να αποστερούμε την ίδια ποιότητα για τις επόμενες γενιές (βιώσιμη στάση).

• Έκτο, η επιχειρηματικότητα να αποταμιεύει τα ουσιώδη και να επενδύει τα υπόλοιπα σε ένα αρμονικό κύκλο, προσφοράς-ζήτησης στη βάση κοινωνικής δικαιοσύνης.
• Έβδομο, το ευρύτερο περιβάλλον να αποτελέσει ασπίδα προστασίας από την εκμετάλλευση της Φύσης προσβλέποντας ότι απειλώντας τη Φύση είναι ως να αποκαθηλώνεις τον ανθρώπινο πολιτισμό, το κοινωνικό αποτύπωμα

• Όγδοο, η επανάσταση της τεχνολογίας οφείλει να ακολουθήσει κανόνες συμβίωσης με τους άλλους και τα άλλα, αποφεύγοντας να γίνουμε «εργαλεία των εργαλείων μας». Ο κυβερνοχώρος ωφέλει να «δαμαστεί» από τους πολυπληθείς κινδύνους.
• Ένατο, η κοινωνία να σηκωθεί από τον λήθαργο της «αναληθούς ισορροπίας» η οποία τελματώνει συνειδήσεις και ενέργειες, θυσιάζοντας το κοινό συμφέρον υπέρ του ατομικού.
• Δέκατο, η κοινωνία Πόλης είναι τα ζητούμενο της εποχής. Η κοινωνία που σκέπτεται με όρους ειλικρίνειας και απορρίπτοντας όρους χειραγώγησης. Ως κέντρο απόφασης να γνωρίζει την πολυδιάσπαση του χώρου και την συνεισφορά του χρόνου ως συνδετικό στοιχείο επάλληλων συνθέσεων με το αύριο σε μια πορεία αξιοβίωτης ολοκληρωμένης ανάπτυξης.

Είναι η στιγμή της καινοτομίας (innovation) παντού…στη σκέψη, στο φέρεσται, στη διακυβέρνηση, στην πολιτική, στην οικονομία. Είναι η συγκολλητική δύναμη για μια κοινωνία με πρόσωπο στις δέκα προηγούμενες κατευθύνσεις.

Το να ανανεωθείς και να πρωτοτυπήσεις μπορεί να προκαλέσει τριγμούς στην στατικότητα της βόλεψης (του καθενός), όμως μπορεί να προσφέρει τη νέα Ουμανιτά που διακαώς επιζητούμε στο δημόσιο χώρο χωρίς αλλοτριώσεις ή έστω και εκπτώσεις.

Η ιδέα της εύτακτης κοινωνίας ως ένα σύνολο όπου ο άρτιος δημόσιος λόγος και η δημόσια πολιτική αντίληψη της δικαιοσύνης της επιεικείας μπορεί και πρέπει να αποτελέσει το νέο σύστημα συνεργασίας ανθρώπων μέσου του χρόνου και των γενεών…επιτέλους .

Σε αυτούς που μου προκάλεσαν αυτές τις σκέψεις σε μια διαχειριστική πολιτικά περίοδο…ένα ευχαριστώ και σε αυτούς που δεν το προκάλεσαν ένα ευχαριστώ επίσης…γιατί μ’ έκαναν να το ψάξω μέσα από την αδράνεια τους.
Καλή και δημιουργική χρονιά.

1. βλέπε σχετικά: στα βιβλία του Henry Lefevre.
2. βλ. σχετ. στο:Rawls John, (2017). Ο Πολιτικός Φιλελευθερισμός, (μεταφρ. Σ.Μαρκέτος και Α. Κιουπκιολής) Αθήνα: Μεταίχμιο, σ. 67.