Για την αλλοίωση του πνεύματος

Φίλιππος Ζάχαρης

Και ενώ στην Γερμανία, την ηγέτιδα δύναμη της ευρωζώνης, πλησιάζουν - έστω και σε λίγο καιρό - στον σχηματισμό κυβέρνησης συνασπισμού που μέσα σε όλα τα άλλα στην 28σέλιδη κοινή ανακοίνωση στην κυβερνητικών της εταίρων μετά τις διαβουλεύσεις δεν προβλέπεται προσχηματικά περαιτέρω αύξηση των φόρων πέραν από την αρνητική τροποποίηση για το επίδομα παιδιών και την ασφυκτική ρύθμιση που αφορά την μετοίκηση των οικογενειών των προσφύγων, συνυπολογιζομένου βέβαια του ορισμού ετήσιου αριθμού υποδοχής προσφύγων στις 150.000, δημιουργώντας έτσι τοιουτοτρόπως μία φτηνή εργατική δεξαμενή που ευνοεί περαιτέρω τα συμφέροντα των γερμανικών μεγαλοεταιρειών, στην Ελλάδα, την ουραγό της ευρωζώνης, η επικαιρότητα εστιάζεται στις αλχημείες κάποιων κυβερνητικών στελεχών που προσπαθούν εναγωνίως να ωραιοποιήσουν την εικόνα της και να αναδείξουν δια των ΜΜΕ ως σημαντική είδηση το θέμα της παραίτησης Ζουράρι.

Επικρατούσας της κρίσης και μη έχοντας βέβαια αυτός τι άλλο να πει - ως είθισται σε κάθε τεχνητά ιδιόρυθμη πνευματική ή καλλιτεχική προσωπικότητα του τόπου μας και όχι μόνο - επιδίδεται σε ποδοσφαιρικά τσιτάτα, στην προσπάθειά του να ελιτίσει ανεπιτυχώς για μια ακόμη μια φορά εκμεταλλευόμενος την πορεία της ελληνικής κοινωνίας που μέσα στην πνευματική της ένδεια μπορεί και αγκαλιάζει με ευκολία κάθε προκλητικό ετερόκλητο ρητό ως δήθεν διαφορετικό και ξεχωριστό, επιβεβαιώνοντας την ρήση κάποιου φιλοσόφου για τον προαναφερθέντα πως κάποιοι Έλληνες απογειώνονται μηδαμινοί και ασήμαντοι από ευρωπϊκά αεροδρόμια και προσγειώνονται στα εγχώρια ως σημαίνουσες προσωπικότητες.

Η περίπτωση Ζουράρι δεν είναι και η μοναδική μέσα στην απέραντη ελληνική πνευματική ερημιά. Πολλοί είναι ακόμη εκείνοι που προσπαθούν να ξεχωρίσουν στην χώρα όπου το να έχει κανείς στοιχειώδη Παιδεία, πρόκειται μάλλον για απελπιστικά μοναδική εξαίρεση.

Έτσι πολλοί από αυτούς που ζουν κάποια χρόνια στο εξωτερικό - ανώνυμοι και χωρίς καμμία διάκριση - έρχονται κάποια στιγμή στην Ελλάδα και περιλούζουν με ψέμα τους ευφάνταστους κατοίκους της ότι τάχα έκαναν σημαντική καριέρα και ήταν περιζήτητοι στο εξωτερικό, χωρίς να μπορούν να εξηγήσουν βέβαια ποτέ γιατί επέστρεψαν.

Η υποκρισία σε όλο της το μεγαλείο, γιατί έτσι έχει μάθει ο Έλληνας, υφιστάμενος επί πολλά συναπτά έτη του ακατάσχετου μπολιάσματος με ασύδωτη ψευδολογία. Αλλά το να ασχολείται κανείς με όλους αυτούς που κατακλύζουν και απασχολούν ενίοτε την φτηνή από πλευράς ποιότητας και ποσότητας ελληνική επικαιρότητα είναι σα να επιχειρεί να διαταράξει την ηρεμία του εαυτού του και των άλλων. Και εδώ κλείνει προς το παρόν το θέμα Ζουράρις.

Οι Γερμανοί, λοιπόν - για να σοβαρευτούμε λιγάκι - η ατμομηχανή της ευρωζώνης, τραβά προς τα μπρός γιατί ακριβώς η ακατάσχετη φτώχεια έχει προ πολλού κατακυριεύσει τις περισσότερες ευρωπαικές χώρες, επειδή όλοι δουλεύουν εν ολίγοις για αυτούς. Χωρίς καμία διάθεση εχθρικότητας όμως προς την χώρα αυτή – τουναντίον θα έλεγα - οφείλω να ομολογήσω πως και οργανωμένη είναι και οι κυβερνήσεις της γνωρίζουν πολύ καλά πώς να παρασύρουν ένα μεγάλο τμήμα του γερμανικού λαού σε προφανές σκεπτικό παράδοξο , στην λογική του ότι αυτοί τάχα πληρώνουν τα ελλείμματα των χωρών του φτωχού ευρωπαϊκού Νότου.

Αυτό που δεν γνωρίζουν όμως αρκετοί Γερμανοί πολίτες – γιατί υπάρχουν και αυτοί που έχουν αντιληφθεί την όλη κατάσταση προ πολλού – είναι ότι μετά από λίγο καιρό θα λάβει χώρα και εκεί μια σημαντική λιτότητα, γιατί έτσι αξιώνει το διεθνές καπιταλιστικό προτσές που κάνει τους νοσταλγούς του σταλινισμού να ξεσκονίζουν από τα μπαούλα τους τα λάβαρα του δικού τους χαμένου κρατικοκαπιταλιστικού ολοκληρωτισμού. Και είναι πραγματικά κρίμα που δεν το γνωρίζουν.

Όμως – για να ξαναγυρίσω στο κατά πόσο πόσο διαφέρει η άσκηση πολιτικής στην Ελλάδα με των άλλων ευρωπαϊκών χωρών – αρκεί να διαπιστώσουμε την λάβρα κυβερνητική ρητορική για να αντιληφθούμε πόσο η έλλειψη Παιδείας οδηγεί σε αλλοπρόσαλλους λεκτικούς ατραπούς.

Η κυβέρνηση λοιπόν συνεχίζει να επείρεται για υφιστάμενη ανάπτυξη την στιγμή που 37,5% των παιδιών και 40% του συνολικού πληθυσμού ζουν κάτω από το όριο της φτώχειας. Συνεχίζει αυτό το τροπάριο γιατί μόνο έτσι θεωρεί πως κάποια στιγμή με το πες – πες όλο και κάποιος αφελής θα το πιστέψει.

Όλα αυτά συμβαίνουν διότι υπάρχει στην Ελλάδα - κυρίως λόγω ταπεραμέντου - αυτή η διάθεση παραμυθιάσματος και ανάδειξης αξιοζήλευτων μυθευμάτων στο όνομα της παραμονής της στην Ευρώπη – φρούριο χωρίς καμία ουσιαστική προοπτική, αρκεί με λίγα λόγια να αποκαλούμαστε και μόνο Ευρωπαίοι, χωρίς την παραμικρή επαφή εδώ και δεκαετίες με τα βασικά χαρακτηριστικά του ούτως ή άλλως πια υποβαθμισμένου ευρωπαϊκού πολιτισμού που υπολείπεται ευκαιριών μάθησης και κοινωνικών μηνυμάτων.

Γι΄αυτό σας λέω – και αυτό είναι το νόημα του σημερινού άρθρου – ας αφήσουμε κατά μέρος την ενίοτε οδυνηρή επικαιρότητα στην χώρα μας, που προβάλλεται από κατευθυνόμενα ΜΜΕ τα οποία μετατρέπουν την κάθε ανοησία σε είδηση, ας γυρίσουμε την πλάτη στην υποκρισία και ας προσπαθήσουμε ως πραγματικοί πολίτες να προσεγγίσουμε την σκέψη του μέσου ευφυώς σκεπτόμενου ευρωπαίου πολίτη που έχει με την σειρά του απομυθοποιήσει τον τεχνητό καταναλωτικό του παράδεισο.

Ας συντονιστούμε, με λίγα λόγια, με τις υγιείς δημοκρατικές φωνές στην Ευρώπη που δεν τρώνε κουτόχορτο από κυβερνήσεις που ναι μεν δεν συγκρίνονται με την ανευθυνότητα και προχειρότητα των δικών μας, αλλά που και αυτές με την σειρά τους έχουν ως στόχο να υπηρετήσουν στο έπακρο τα συμφέροντα των κάθε λογής πολυεθνικών, χρηματιστηρίων και χρηματοπιστωτικών Οργανισμών. Ας το κάνουμε πριν είναι πολύ αργά, πριν το ανθρώπινο πνεύμα οριστικά αλλοιωθεί από τον αλματώδη υποβιβασμό και υποβάθμισή του.