Άνευ σημασίας...

Μαρία Καρίκη

Πόσο άραγε δυσκολεύουμε τη ζωή μας όταν όλα τα θεωρούμε σοβαρά, όλα σημαντικά και όλα άμεσης προτεραιότητας; Μήπως τελικά δημιουργούμε μόνοι μας εκείνο το «περιττό» άγχος που μας κατατρώει μέρα με τη μέρα;

Το να αναγνωρίζουμε την πραγματική διάσταση και αξία κάθε ζητήματος που μας απασχολεί είναι μια σπουδαία δεξιότητα.
Τις στιγμές, λοιπόν, εκείνες που όλα μοιάζουν να είναι «βουνό» και δεν ξέρουμε από που να ξεκινήσουμε, είναι μια καλή ευκαιρία να αναρωτηθούμε τι κάνουμε λάθος και κατ’ επέκταση πανικοβαλλόμαστε τόσο συχνά.

Το να μάθουμε να ιεραρχούμε καθετί που μας περιβάλλει σε μια «σωστή» σειρά θα μας βοηθήσει να διαχειριστούμε το συγκεχυμένο συναισθηματικό φορτίο που κουβαλάμε.
Οι υποχρεώσεις, οι εκκρεμότητες, οι προθεσμίες θα είναι πάντα εκεί και θα μας περιμένουν.
Το ζήτημα είναι πώς αντιδρούμε εμείς σε όλα αυτά.

Τα αφήνουμε να μας καταβάλλουν και να μας ορίζουν ψυχολογικά ή θέτουμε ποιοτικά κριτήρια βάσει των οποίων διαχωρίζουμε το σημαντικό από το μη σημαντικό;
Φαίνεται πώς τελευταία έχουμε μπερδευτεί και πέφτουμε στην παγίδα να αγχωνόμαστε με το παραμικρό...ακόμα και αυτό που δεν είναι ουσιαστικό...

Πώς βγαίνει κανείς από έναν τέτοιο φαύλο κύκλο;
Πώς αντιστέκεται στην εσωτερική εκείνη φωνή που του γυρεύει ολοένα και περισσότερα να τακτοποιηθούν και μάλιστα όσο πιο άμεσα γίνεται;

Η αίσθηση ότι «τρέχουμε συνεχώς και δεν προλαβαίνουμε» είναι ένα δείγμα της νοοτροπίας του σύγχρονου ανθρώπου που θέλει να «χωρέσει» πολλά σε μικρό διάστημα. Χωρίς, βέβαια, να αναλογίζεται το κόστος για αυτό. Ένας εαυτός συνεχώς υπό πίεση, συνεχώς υπό αλλοτρίωση. Μέχρι πια που να μη θυμάσαι ποιος ήταν ο αρχικός σου στόχος, ποιο ήταν το όραμά σου...
Όταν φτάνει κανείς σε αυτό το σημείο, σημαίνει ότι τον έχει τόσο πολύ «καταπιεί» η ρουτίνα της καθημερινότητας που μάλλον ζει πια περισσότερο εκτελεστικά.

Σαν η κάθε μέρα να υπάρχει μόνο για να σβήνονται από την προσωπική λίστα τα όσα θα έπρεπε να διεκπεραιωθούν.
Οι ανάγκες, οι επιθυμίες, τα «θέλω» επισκιάζονται από τις απαιτήσεις της επιβίωσης. Για πόσο ακόμα θα παλεύει, όμως, ο σημερινός άνθρωπος όταν τα ψυχικά του αποθέματα όλο και μειώνονται;
Όταν αναλώνεται σχεδόν εμμονικά σε πράγματα που φαντάζουν σημαντικά, αλλά δεν είναι;
Μια πρώτη αρχή θα ήταν να αναρωτηθούμε πώς ζούμε την κάθε μέρα μας. Πέρα από τα αναγκαία, τι άλλο κάνουμε για να νιώσουμε μια μικρή χαρά, μια απόλαυση, μια δυνατή συγκινησιακή εμπειρία;

Πόσο κοντά ερχόμαστε με τους ανθρώπους που μας ενδιαφέρουν;
Πώς επιλέγουμε να περάσουμε το χρόνο με τον εαυτό μας;
Κατά πόσο αξιοποιούμε δημιουργικά το ελεύθερό μας διάστημα μακριά από υποχρεώσεις;
Με ποιον τρόπο «φορτίζουμε» τις μπαταρίες μας;
Ίσως ήρθε η στιγμή να επαναπροσδιορίσουμε και να επαναξιολογήσουμε την ιεραρχία της ουσίας με βάση την οποία αποτιμούμε το κάθε ζήτημα.

Τι θα συνέβαινε αν ανακάλυπτες ότι άδικα ανησυχείς για κάποια θέματα;
Ότι δεν είναι τόσο σοβαρά όσο εσύ νομίζεις;
Ότι το άγχος και ο φόβος σου τα διογκώνουν;
Πώς θα αντιδρούσες αν συνειδητοποιούσες ότι πολλά από αυτά που αντιλαμβάνεσαι έχουν την αξία που εσύ τους έχεις προσδώσει;
Ότι εσύ εστιάζεις, εσύ υπερβάλλεις, εσύ καταστροφολογείς;

Πώς θα ένιωθες αν σου έλεγε κάποιος ότι κουβαλάς πολλά «περιττά» άγχη από τα οποία μπορείς να απαλλαγείς, αρκεί να τα αναπλαισιώσεις και να τα δεις αλλιώς;
Πως δεν χρειάζεται να «τρέχεις» σαν να σε κυνηγούν;
Καθετί στη ζωή μας που το αισθανόμαστε ως δυσλειτουργικό θα έπρεπε να αμφισβητείται, να γίνεται αντικείμενο αναστοχασμού και περαιτέρω αυτοδιερεύνησης.

Θα έπρεπε να φιλτράρουμε και να ξαναφιλτράρουμε το «μοντέλο» ζωής που ακολουθούμε και να το αναθεωρούμε ανά τακτά χρονικά διαστήματα, εντοπίζοντας τυχόν λάθη μας.
Να δίνουμε το δικαίωμα στον εαυτό μας να πει τα «όχι» του, να έχει τις αντιρρήσεις του, να υπερασπίζεται το δικό του «ουσιαστικό» και σημαντικό (αντί να ακολουθεί άκριτα ό,τι του επιβάλλεται ως «αυτονόητο» και «σωστό»).
Αν ερχόμασταν πιο κοντά στην αλήθειά μας, στην αυθεντικότητά μας, στα «θέλω» μας, είναι σχεδόν βέβαιο ότι πολλά από τα «πρωτεύοντα» θα έδιναν τη θέση τους στα «δευτερεύοντα» και ότι πολλά από τα μέχρι πρότινος «πρωταρχικά» θα ήταν άνευ σημασίας..