Καλάβρυτα, το στέκι των ηρώων!

Rodiaki NewsRoom

Γράφει η Ρένα Παπακωνσταντίνου

"... να εύχεσαι να 'ναι μακρύς ο δρόμος..."

Αυτή είναι πάντα η ευχή μου όταν ξεκινώ ένα ταξίδι. Ειδικά όταν είναι οδικός που με μαγεύει σαν παιδί να βρίσκομαι από το ένα μέρος στο άλλο, απωθημένα ανθρώπων που μεγάλωσαν σε νησί και είναι σαν αποκλεισμένοι στο καρυδότσουφλο που βρέθηκαν να ζουν.

Καλάβρυτα ο προορισμός, με όμορφη παρέα και πολλά παιδιά διαφόρων ηλικιών. Έναν τόπο για να το νιώσεις πρέπει να μείνεις και να κοιμηθείς, ν' ακούσεις τους ήχους των ανθρώπων του, το θρόισμα των φύλλων απ' τα δέντρα του, τη μυρωδιά του χώματος του.

Τι κι αν είχα ξαναβρεθεί εκεί στο παρελθόν για ημερήσια εκδρομή στο χιονοδρομικό κέντρο ως σύζυγος επίδοξου σκιέρ, αυτά που ήθελα να δω δεν τα αντίκρυσα. Η διαδρομή στην Εθνική 6:30 π.μ. είναι ήσυχη και ο καιρός γλυκός.

Όταν τα μάτια δεν κλείνουν θαυμάζω έξω το πράσινο που απλώνεται παντού και σταματώ το βλέμμα στα γυμνά δέντρα που μοιάζουν με φλέβες αναίμακτες, σκληρές και αγωνιώδεις στο πλάνο που ξεδιπλώνεται μπροστά σου. Ο νέος δρόμος σου εξασφαλίζει άνετη διαδρομή και δεν αργεί η στιγμή να δεις την πινακίδα που σου ανακοινώνει ότι σε λίγα χιλιόμετρα φτάνεις στο όμορφο αυτό μέρος.

Τι όμορφα που είναι τα έλατα, πόσες ιστορίες σε κάνουν να σκαρώνεις και να πιστεύεις ότι διαδραματίζονται ανάμεσα στην ψηλή τους κορμοστασιά και στην πυκνή τους βλάστηση. Ανοίγω το παράθυρο και ο αγέρας είναι αλλιώτικος, λαίμαργα τα πνευμόνια λαχταρούν να γεμίζουν από την καθάρια γεύση του.

Εννιά το πρωί και ο κόσμος στο χιονοδρομικό απρόσμενα πολύς. Η παρέα έτοιμη για την εξόρμηση στις παγωμένες πίστες και εγώ δυσκίνητη μπροστά στον εξοπλισμό που καλούμαι να φορέσω.
Παίρνω το βιβλίο μου και αφήνω τους έμπειρους των χιονιών να δράσουν.....

Ένα μοσχοβολιστό τσάι του βουνού στα χέρια και αρχίζω τις βόλτες στο πανέμορφο τοπίο, πού όπου ο ήλιος το χτυπά λάμπει σαν ασήμι καλογυαλισμένο και το κρύο που χαϊδεύει όσο κομμάτι δέρματος βρει γυμνό, σου δίνει μια αίσθηση περίεργης αγαλλίασης.

Τα γέλια των παιδιών ακούγονται παντού και είναι μαγικό να βλέπεις λιλιπούτειες υπάρξεις να λικνίζονται στο χιόνι και ν' απολαμβάνουν την ανεκτίμητη αξία της ανεξαρτησίας και της αυτονομίας.

Βρίσκω κάπου απόμερα να καθίσω, στο πάνω μέρος του "Challet" και κοιτώντας έξω από τα παράθυρα το υπερήφανο βουνό που στέκεται εμπρός μου, σκέφτομαι την ιστορία που γράφτηκε εκεί κοντά δύο αιώνες πίσω. Τότε που οι Έλληνες αποφάσισαν ότι δεν αντέχουν να ζουν άλλο κάτω από τον τουρκικό ζυγό και θέλουν να επαναστατήσουν και να ελευθερώσουν την πολύπαθη πατρίδα τους.

Αγέρωχοι σαν τα βουνά, ηρωικά πρόσωπα του 1821 διοργάνωσαν την πορεία του αγώνα τους, κάτω από τον ίσκιο των αιωνόβιων δέντρων, με δύναμη ψυχής και ποθο.

Το μέρος αυτό όσο μικρό είναι τόσο μεγάλη ιστορία κρύβει κάτω από κάθε πέτρα που θα συναντήσεις. Απορροφήθηκα αρκετά απο τις σκέψεις μου και ο χρόνος κύλησε αβίαστα και ευχάριστα.

Όταν άρχισε ο ήλιος να πέφτει, ξαφνικά τα πολύχρωμα πιόνια που πηγαινοέρχονταν στο κατάλευκο χαλί, μειώθηκαν αισθητά και κατάλαβα ότι πλησίαζε 5:00μμ όπου το χιονοδρομικό θα έκλεινε.

Σκέφτομαι πόσο βαθιά ριζωμένη βρίσκεται μέσα μου η Ελλάδα. Ώρες-ώρες προσπαθώ να μετριάσω το πάθος μου μήπως και παρεξηγηθώ. Κυρίως όταν βρίσκομαι στην τάξη κι έχω να διαπραγματευτώ κάποιο θέμα που έχει να κάνει με αδικήματα που διαπράχθηκαν εναντίον μας.

Παίρνοντας τον δρόμο της επιστροφής στο χωριό όπου θα συντρώγαμε όλη η παρέα, διέκρινα από μακριά το ψηλό μνημείο και τους διάσπαρτους σταυρούς που απλωνόταν στο λοφίσκο, μαρτυρίες που αιώνια θα θύμιζαν τα αίσχη όπου εκεί συνέβηκαν. Πάνω από 800 ήταν οι νεκροί. Όλοι οι άντρες του χωριού στήθηκαν για εκτέλεση από τον αμείλικτο εχθρό, έτσι απλά για αντίποινα όσων έκαναν στους Γερμανούς.

Πόσες φορές όταν εκφράζω τον θυμό μου σε φιλικές συζητήσεις γι' αυτά τα ομαδικά εγκλήματα των Γερμανών δε δέχομαι επίθεση για αυτές μου τις απόψεις και την πεποίθηση όλων ότι εμείς -οι Έλληνες δηλαδή- κάναμε χειρότερα, απλά δεν μαθαίνουμε την Ιστορική αλήθεια.

Ναι, εν καιρώ πολέμου γίνονται κτηνωδίες Και σίγουρα έγιναν και από εμάς, όμως τέτοια ομαδικά ξεσπάσματα, πότε κάναμε, σε ποιο μέρος του κόσμου υπάρχουν αντίστοιχα μνημεία, όπου αναγράφεται "... νεκροί, από τα χέρια των Ελλήνων", να πάω να σταθώ και να πονέσω και για την δική μας απανθρωπιά. Στο πράσινο χορτάρι είναι γραμμένο με λευκά λουλούδια "

Όχι πια πόλεμοι, Ειρήνη". Τι όμορφη λέξη η "Ειρήνη", τι εύηχη και πόσο κακοποιημένη..... Θα έλεγα ακόμη και ωραιοποιημένη. " Ειρήνη" δεν αρκεί να υπάρχει γύρω μας, επιβάλλεται να επικρατεί κυρίως μέσα μας. Και πώς να είναι εφικτό στην πολυπολιτισμικότητα που ζούμε όπου μας επιβάλλουν δήθεν δημοκρατικά να είμαστε πολίτες του κόσμου. Ας γίνουμε πρώτα πολίτες του εαυτού μας, του σπιτιού μας, της πόλης μας και μετά ας βαφτιστούμε και την τόσο μοντέρνα εκδοχή του όρου!!!

Στην ταβέρνα ο ιδιοκτήτης ήταν πολύ φιλόξενος και φαινόταν ότι παρέμενε πιστός στην παράδοση. Λιτός χορός, ντόπια προϊόντα, χειροποίητες νοστιμιές, ο «Κώστας - Ανδρέας»στο διπλανό χωριό Σκεπαστό αποδείχτηκε η πιο τίμια ταβέρνα που επισκεφτήκαμε κατά τη διάρκεια της εκδρομής μας.

Πόσο όμορφο είναι να βρίσκεσαι σ'ένα τεράστιο τραπέζι κοντά σε αγαπημένα πρόσωπα, ν' ακούς τα γέλια των παιδιών που διαχέονται σ' όλη την αίθουσα, και ν' απολαμβάνεις το εύγευστο χύμα κρασάκι σκεπτόμενος ότι η ζωή τελικά είναι ένας μαζωμός, ένα τραπέζι ανοιχτό σε όλους κι ας είναι το φαγητό λιγοστό, η καρδιά να είναι χορτάτη.

Η πείνα αυτής είναι που οδηγεί στους πιο πολύνεκρους πολέμους και ας μην υπάρχουν όπλα.
Ανάλαφρο το σώμα αφέθηκε γλυκά και αδιαπραγμάτευτα σ' έναν γαλήνιο ύπνο.

Αλλιώτικος ο ύπνος στο βουνό. Και τι όμορφο να ξυπνάς και να αντικρίζεις τον Οδοντωτό, τον παλιό σιδηρόδρομο που έρχεται ανάμεσα σε ξεχασμένα μονοπάτια και σου προσφέρει ανεκτίμητες εικόνες σε ομορφιά και ιστορία.

Επιβάλλεται για πρωινό ή τυρόπιτα Καλαβρύτων και ένα τσαγάκι του βουνού. Κατευθυνόμαστε προς το ιστορικό καφενείο "Γρι γρι" όπου η γεύση θα έχει την τιμητική της. Αυθεντικό και σεβόμενο τον χρόνο ύπαρξής του, σε καλωσορίζει με πίνακες από την Ελληνική Επανάσταση του 1821, ξύλινα τετράγωνα τραπέζια με μάρμαρο και καρέκλες καφενείου.

Οι βιτρίνες παλιές, με μεγάλα τζαμιά σου παρουσιάζουν τα λαχταριστά παρασκευάσματα που φωνάζουν από μακριά ότι είναι φτιαγμένα με μεράκι και ντόπια αγνά υλικά. Γαλακτομπούρεκο, γαλατόπιτα κρατσανιστή, κρέμα, ρυζόγαλο Και φυσικά τυρόπιτες σαν μισοφέγγαρο και μυρωδιά ξεσηκωτική.

Το τσάι του βουνού που ζήτησα μοσχοβόλησε τον τόπο και το μέλι που το συνόδευσα ήταν από βάζο σπιτικό και όχι εισαγωγής, με ακατανόητα ονόματα όπως συνηθίζουν να έχουν σε επώνυμα καφέ και πολυτελείς ξενώνες. Η τυρόπιτα κυριολεκτικά έλιωνε στο στόμα κι αν και δεν εμπεριέχονται τέτοιες τροφές στο διαιτολόγιό μου, δεν τα κατάφερα ν' αντισταθώ στην πλούσια τυρένια γεύση και στο ντελικάτο χειροποίητο φύλλο που δεν άφηνε καμία αίσθηση πλαστικού βουτύρου.

Οι δραστήριοι της παρέας επιδόθηκαν με πάθος στην περιδιάβαση του χιονισμένου βουνού και εγώ περιπλανήθηκα στα πέτρινα μονοπάτια και στο δρόμο που οδηγεί στο ηρωικό μοναστήρι της Αγίας Λαύρας. Ναι εκεί οι Φιλικοί ξεκίνησαν την οργάνωση της Επανάστασης. Η ομορφιά δεν περιγράφεται και το ένδοξο παρελθόν δεν μπορεί να κρυφτεί ούτε πίσω από τα κακοτράχαλα τα βουνά. Επόμενη στάση η Κλειτορία.

Μετά από τόσα παϊδάκια που καταναλώθηκαν και πήραν κυριολεκτικά φωτιά οι σχάρες, μία πιο καθάρια γεύση θα επιλέγαμε σήμερα. Πέστροφες καπνιστές, ψητές ή τηγανητές πήγαιναν και ερχόντουσαν στο πολυπληθές τραπέζι και το κρασάκι έρεε άφθονο. Εκεί, στο Πλανητέρο, λίγο παρακατω από τα Ύδατα της Στυγός, εκτρέφονται οι πέστροφες και το ξύλινο γεφυράκι γύρω από τα νερά είναι σαν ζωγραφιά.

Τα κίτρινα φύλλα πεσμένα στο πέτρινο σοκάκι, συνθέτουν το πιο ντελικάτο χαλί που σκάρωσε η φύση και σε προδιαθέτουν να τα φωτογραφίσεις και να σκεφτείς ότι ακόμα και όταν κάτι πέφτει από τα ψηλά, δε χάνεται, φτάνει το έδαφος που θα το δεχτεί να μην είναι βραχώδες. Αδύνατον η αλληγορία να φύγει από την σκέψη μου. Απροκάλυπτα οι σκέψεις διαδέχονται η μία την άλλη.
Τελευταίος προορισμός πριν την επιστροφή η λίμνη της Χελωνοσπηλιάς, δίπλα στη Λυκούρια, ένα από τα αρχαιότερα χωριά της Αχαΐας. Ένα καταπράσινο τοπίο, με πανύψηλα δέντρα και καθάριο ουρανό.

Μπαίνοντας στο χωριό βλέπουμε γραμμένο στον βράχο: 16 ΜΑΡΤΙΟΥ 1821. Τότε ξεκίνησε η επανάσταση λένε οι ντόπιοι, σε αυτό το σημείο έπεσε η πρώτη τουφεκιά για τον ξεσηκωμό του έθνους...

Κάθε ταξίδι αναψυχής είναι δώρο ζωής. Τι να τα κάνεις τα πολύτιμα πετράδια, τα πολυτελή αντικείμενα, τα σπίτια σαν να το 'σκασαν από αρχιτεκτονικά περιοδικά, όταν τα μάτια δε θωρούν τέτοιες ομορφιές, όταν η καρδιά δεν πάλλεται υπό τέτοιους ρυθμούς, όταν η σκέψη δεν κατακλύζεται από τόση αισιοδοξία.

Χαίρομαι που το 2018 με βρήκε με το πρώτο πέρασμα του σε τόπους αλλιώτικους από τους καθημερινούς που περιφερόμαστε και το έριξε έξω η καρδιά και το σώμα απελευθερώθηκε. Ελλάδα είσαι όμορφη, σπιθαμή προς σπιθαμή. Μήπως γι' αυτό δεν σε πολιορκούν χρόνια των χρόνων τόσοι μνηστήρες, Μα εσύ δεν δελεάζεσαι και σαν πιστή Πηνελόπη καρτερείς τον Οδυσσέα σου που ψάχνει την Ιθάκη του να βρει κι ας είναι μακρύς ο δρόμος τον καρτερείς να 'ρθει.

«Πόλεμος θἄρχιζε.
Στα ξάγναντα, μπροστά μου,
κορφή, γκρεμός • το βουνό μαῦρο.
Ξαφνικά τὸ βουνό ἀστράφτει μέσ' στὴν ὑπνοφαντασιά μου
σὰν ἀπό φάσγανα γυμνὰ γιὰ φονικά.
Ὅσο κι ἂν ἐγερν' ἐμὲ δείλια πρὸς τὰ χάμου,
μὲ μάτια πρόσμενα ὑψωμένα ἐκστατικὰ
τὰ πρῶτα βόλια νὰ σφυρίξουνε στ' αὐτιά μου
κ' ἔνιωθα κάτι σὰ φτερὸ στὰ σωθικά.
Καὶ νά! ἀπὸ τοῦ βουνοῦ τὴν κορωμένη ράχη
δὲ χύμησε μουγγρίζοντας ἡ ἀντάρα ἡ μάχη.
Το βουνό χρυσὴ σκάλα, κλέφτες καὶ κουρσάροι
τὴν κατεβαίνανε, καὶ σ' ὅλους μέσα ποιός;
Ἕνας ξεχώριζε, τοῦ Γένους τὸ καμάρι,
τῆς Καλογριᾶς ὁ Γιός!»
«Ποίημα για τον Καραϊσκάκη»
ΚΩΣΤΗΣ ΠΑΛΑΜΑΣ