Ανθίτσα Κωσταρίδου, η προσωποποίηση της ειλικρίνειας

Rodiaki NewsRoom

Γράφει ο Μαίρη Παπανδρέου

Την Ανθίτσα Κοντοβέρου-Κωσταρίδου, γνώρισα στις αρχές της δεκαετίας του ’60, στο Χρυσοχοείο της οικογένειας Κοντοβέρου, που ήταν ένα από τα δύο παλαιότερα και με μακραίωνη παράδοση χρυσοχοεία της Ρόδου, του Λουϊζίδη και της Κοντοβέρου.

Σε αντίθεση με την στωική προσωπικότητα της μητέρας της, που ήταν πάντα ήρεμη και μιλούσε σχεδόν ψιθυριστά, η κόρη της Ανθίτσα Κοντοβέρου-Κωσταρίδου, ήταν εντυπωσιακό παράδειγμα εξωστρέφειας και πληθωρικού θετικού συναισθήματος, που έκφραζε με ένταση. Αυτό το πληθωρικό ενδιαφέρον της για τον συνάνθρωπο και για τα κοινά, την ώθησε να ασχοληθεί με επιτυχία με τα κοινωνικά και πολιτικά δρώμενα.

Με απόλυτη πλειοψηφία εξελέγη Πρόεδρος του Γυναικείου Τμήματος της Νέας Δημοκρατίας και η συμβολή της, ήταν καθοριστική στην ανέλιξη του Κόμματός της. Επί Δημαρχίας Δημήτρη Βενεκλή, εξελέγη Δημοτική Σύμβουλος, όπου και πάλι ξεχώρισε όχι μόνον με την στεντόρεια φωνή της, αλλά και με τις πρωτοποριακές της ιδέες, αναφορικά με την προσφορά υπηρεσιών στους δημότες.

Ο σύζυγός της Dr. Εμμανουήλ Κωσταρίδης, γνωστός Πνευμονολόγος και στυλοβάτης του Σανατορίου, με Επιστημονικό και ανθρωπιστικό έργο που ξεπερνούσε τα όρια της Ρόδου, παράλληλα με τις Ιατρικές υποχρεώσεις του, που συχνότατα στους ενδεείς συμπολίτες όχι μόνον χορηγούσε δωρεάν τα απαραίτητα φάρμακα για τη θεραπεία τους, αλλά άφηνε διακριτικά κάτω από το προσκέφαλό τους κι ένα μικρό χρηματικό ποσόν για κάλυψη των επειγουσών αναγκών τους.

Η ευαισθησία και το κοινωνικό ενδιαφέρον του Δρ. Εμμανουήλ Κωσταρίδη, δεν περιοριζόταν μόνον στην προσφορά του για την φυσική υγεία των συνανθρώπων, αλλά επεκτεινόταν και στην πνευματική και συναισθηματική σφαίρα. Έτσι έγινε ιδρυτικό στέλεχος και ψυχή του Δωδεκανησιακού Θεάτρου, επιλέγοντας άτομα με ίδια ενδιαφέροντα, όπως ήταν και ο αείμνηστος συνεργάτης της ΡΟΔΙΑΚΗΣ Παράσχος Παρασσός και πολλοί άλλοι. Είχα την τιμή να είμαι μέλος αυτής της πνευματικής δραστηριότητας του Δρ. Κωσταρίδη.

Η Ανθίτσα Κοντοβέρου-Κωσταρίδη, είχε έντονη παρουσία και προσφορά στο Χρυσοχοείο της οικογένειάς της, κυρίως μετά την μετεγκατάστασή του από την Μεσαιωνική Πόλη, στην οδό Καρπάθου πρώην Χαϊλέ Σελασιέ, και λίγο αργότερα ανέλαβε εξ ολοκλήρου την διαχείριση, ενώ ποτέ δεν εγκατέλειψε την προσφορά της ως Δημοτική Σύμβουλος και ως Πρόεδρος του Γυναικείου Τμήματα της Ν.Δ.

Το 1982, έκλεισε το Κοσμηματοπωλείο και το μετέτρεψε σε κατάστημα γυναικείων ενδυμάτων. Ιδιαίτερα γυναικεία ρούχα, με εκλεπτυσμένο γούστο, οι πολυπληθείς πελάτισσές της, αφήνονταν με αμέριστη εμπιστοσύνη στις επιλογές που έκανε γι αυτές, καθώς ήταν πάντα οι καταλληλότερες για τις προσωπικότητές τους.

Πολλές, πηγαίναμε στο κατάστημά της, μόνον και μόνον για την έντονα ακτινοβόλα φυσιογνωμία της, για την βροντώδη διατύπωση της αλήθειας της χωρίς περιστροφές και για την διεισδυτικότητα των παρατηρήσεών της. Συνεπής στις ηθικές αξίες, αυθόρμητη και εξωστρεφής, ξεχείλιζε από αγάπη για όλους τους συμπολίτες της.

Όταν περνούσα έξω από το κατάστημά της με τις καλαίσθητες βιτρίνες, με φώναζε γελώντας: «Πασόκα, έλα μέσα….» Εμένα, την απλή ψηφοφόρος του ΠΑΣΟΚ, με αγκάλιαζε με το ακτινοβόλο της βλέμμα, το ζεστό της χαμόγελο και την βροντώδη φωνή της, με την ίδια αγάπη που έδειχνε στην οικογένειά της, στις φίλες της, στις ομοϊδεάτισσές της. Ποτέ δεν έκανε λάθος στο τι ταίριαζε στην κάθε γυναίκα. Ήταν εντυπωσιακός ο τρόπος που επέλεγε και τα καταλληλότερα ενδύματα για την κάθε μια ξεχωριστά.

Έφυγε ο πολυαγαπημένος της σύζυγος Δρ. Εμμανουήλ Κωσταρίδης το 1997, και αφοσιώθηκε εντελώς στο γιό της Γιώργο, στην κόρη της Μαρίκα και στα εγγόνια της, χωρίς ν’ αφήσει ποτέ και τις αγαπημένες της πελάτισσες, που είχαν γίνει όλες φίλες της, δείχνοντάς της τυφλή εμπιστοσύνη. Κάποια μέρα, Φθινόπωρο του 2004, καθώς περνούσα έξω από το κατάστημά της, με φώναξε ως συνήθως: «Πασόκα, έλα εδώ. Θέλω να συζητήσομε». Με αναπάντεχη έκπληξη και βαθιά συγκίνηση, την άκουσα να μου λέγει: «Πριν πεθάνει ο Μανώλης, του είχα υποσχεθεί να φροντίσω όλες τις σημειώσεις που είχε αφήσει, να γίνουν βιβλίο. Δεν πρόφτασε να το ολοκληρώσει.

Άφησε ένα ολόκληρο κιβώτιο με πραγματικές ιστορίες, ιστορικά ντοκουμέντα, συγκινητικές αφηγήσεις, σπάνιες φωτογραφίες, ευχαριστήρια γράμματα ασθενών, διακρίσεις που του είχαν απονεμηθεί. Πρέπει να τηρήσω την υπόσχεση που του έδωσα. Πότε μπορείς να έρθεις σπίτι μου, να σου δείξω τον πλούτο που άφησε, για να γίνουν βιβλίο; Σε γνωρίζω τόσα χρόνια, σε εμπιστεύομαι». Με κατέκλισε συγκίνηση, για την αγάπη και την εμπιστοσύνη που μου έδειχνε.

Πήγα σπίτι της και μου έδωσε ένα ολόκληρο κιβώτιο με κείμενα, γράμματα και φωτογραφίες από την καριέρα και την προσφορά του Δρ. Εμμ. Κωσταρίδη.

Περάσαμε ατέλειωτες ώρες μαζί, διαβάζοντας τα πολύτιμα κείμενα του αείμνηστου Δρ. Εμμ. Κωσταρίδη, για ν’ αποφασιστεί, ποια από αυτά, μπορούσαν να δημοσιοποιηθούν. Η Ανθίτσα Κωσταρίδη, γνώριζε όλες τις περιπτώσεις, ήξερε την κάθε συγκινητική ιστορία, έκφραζε τη γνώμη της όπως πάντα με ειλικρίνεια και αμεσότητα: «Αυτή η ιστορία, δεν πρέπει να μπει στο βιβλίο, οι απόγονοι αυτής της περίπτωσης, ζουν στη Ρόδο», ή «αυτό δεν πρέπει να δημοσιοποιηθεί, γιατί δεν θέλω κανένας να σκεφτεί πως επιθυμία μου είναι να προβάλλω την επιστημονική και κοινωνική προσφορά του Μανώλη». Σε τέτοιες στιγμές, διαφωνούσαμε έντονα.

Προσπαθούσα να τη μεταπείσω, να μπει και αυτή η λεπτομέρεια στην έκδοση, επειδή ήταν πραγματική ιστορία, ή επειδή φανέρωνε την αγάπη του Δρ. για τον συνάνθρωπο και για την Επιστήμη που με τόση συνέπεια υπηρετούσε, στη γενέτειρά του Ρόδο, για τις πολύτιμες υπηρεσίες που πρόσφερε το Σανατόριο, κι έσωσε πολλές ζωές όχι μόνον Ροδιτών, αλλά και άλλων Δωδεκανησίων που μετά την απελευθέρωση, λόγο τρομερών κακουχιών, που είχαν περάσει, η φυματίωση θέριζε.

Οι ατέλειωτες ώρες της εποικοδομητικής μας συνεργασίας, παραμένει ολοζώντανη, ανάμεσα στις πιο αγαπημένες μνήμες της ζωής. Η πρώτη ανάγνωση, επίσης γεμάτη συγκίνηση, με τα αγαπημένα της παιδιά, το Γιώργο και την Μαρίκα, να παρακολουθούν. Η Μαρίκα εκδηλωτική σαν την μητέρα της, συχνά αποχωρούσε κλαίγοντας.

Με την ίδια πάντα υποδειγματική συνεργασία, επιλέχθηκαν οι σπάνιες και αδημοσίευτες φωτογραφίες από την καριέρα του Δρ. Κωσταρίδη, που αντανακλούσαν κι ένα κομμάτι της πρόσφατης Ιστορίας της Ρόδου. Η Ανθίτσα Κωσταρίδου, φρόντισε ο μεγαλόσχημος τόμος, να εκδοθεί σε οίκο της Αθήνας. «Πραγμάτωσα την υπόσχεση που έδωσα», μου είπε, «τώρα ηρέμησα, μπορώ να «φύγω» ήσυχη».

Η Ανθίτσα Κωσταρίδου, «έφυγε» τον Απρίλιο του 2015, απολαμβάνοντας την αγάπη των παιδιών της, των εγγονών της και των δισέγγονών της, όπως και την αγάπη και βαθιά εκτίμηση όλων όσων είχαν την τύχη να τη γνωρίσουν.