Η εντροπία στη μέγιστη τιμή της (Φοβού τους Δαναούς...)

Rodiaki NewsRoom

Γράφει η Γεωργία Καρδούλια Τσουρουνάκη

Ένας πεφωτισμένος Μέντορας προειδοποιεί: Δοκιμασμένο άνθρωπο μη μαραδοκιμάζετε.

Μη βασίζεσθε σε λόγια βαρύγδουπα μιας ανούσιας ρητορικής που ξεστομίζονται με ευκολία και ειδικότερα όταν προέρχονται από γραβατόσχημους ρακοσυλλέκτες της εξουσίας.

Καπιστρόσχησμοι νάνοι με περιτύλιγμα. Μεταμφιεσμένοι σε γίγαντες από δανεικά ξυλοπόδαρα όπως είναι η καινούρια μεταλλαγμένη φανταχτερή φορεσιά τους που καμιά σχέση δεν έχει με τα “κουρέλια” της προέλευσή της.

Μια απάτη είς βάρος της κοινωνίας που στόχο έχουν να την παρασύρουν στη χωματερή τους ως αναλώσιμο υλικό προς ανακύκλωση νέου γενόσημου υποκατάστατου πολίτη, διαχειρίσιμου στις απαιτήσεις της νέας τάξης πραγμάτων μια κυνικής πραγματικότητας, σε όλες τις εκφάνσεις. Εξ απαλών ονύχων εκπαιδευμένοι “Κύριοι” εκ περιωπής, υιοθετήσαμε ως σκοπό ζωής τα αγαθά κόλποις κτώνται.

Η “σπορά” σας επινοημένα λόγια άνευ ουσίας, όπου αλητεύει ο λόγος, στο πλαίσιο μας αναχρονιστικής επικίνδυνης προπαγάνδας, συνειδησιακής χειραγώγησης αφελών χωρίς ωφέλιμους καρπούς. Μέθοδοι που παραπέμπουν σε εποχής μεσαιωνικής αντίληψης σκοταδισμού και παρακμής.

Λιπόψυχοι παραχαράκτες ηθικής με αρχή σας να έχετε ως ένα το κρατούμενο το κέρδος, πλάσατε την υλιστική σας θεότητα. Θυσιάσατε στο βωμό των τιμών σας τις αξίες μας και απαξιώσατε κάθε αρετή τους. Όλα αναλώσιμα στην αλλοτριωτική μισάνθρωπη μηχανή σας, προκειμένου να επιτευχθεί ο στόχος των φλύαρων καιροσκόπων κουρελήδων που πρεσβεύετε.

Μια παγκοσμίωση ενός συνονθυλεύματος ανθρωποειδούς μάζας σρο πιεστήριο του αφανισμού της ανθρώπινης αξίας και αξιοπρέπειας. Αρχιτέκτονες ενός τέτοιου κόσμου, συστρατεύτηκε ως αρειμάνιοι Φεουδάρχες και φιλοδοξείτε να καταστήσετε το παρόν μας σε ένα άτυπο μουσείο ζωντανών ανθρώπων και το μέλλον μας σε πρότυπο Μαυσωλείο τυραννισμένων ψυχών. Με διαστροφική διάθεση και εγκληματική αλαζονεία νομιμοποιήσατε νόμους άνομους και μας τους επιβάλατε.

Δεν γίνεται να νομιμοποιείται το φαιδρό και η τραγικότητα ενός λαού να μεταποιείται σε φαρσοκωμωδία:
Ένας νόμος για να ισχύει δεν αρκεί να εκφράζει τα πρέπει κάποιων κοινωνικών ομάδων, αλλά να βασίζεται στο καθολικόν πρέπον. Να ΄ναι νόμος δικαίου, όπως ο ίδιος ο Θεός θέσπισε με γνώμομα την Αγάπη για την ειρήνη αυτού του κόσμου, για τον Άνθρωπο.

Ποιός νόμος σας μπορεί να εμποδίσει αυτούς που πιστεύουν σε αυτά τα θέσφατα Αλήθειας, όταν για αυτούς η Αλήθεια αυτή είναι ο υπέρτατος νόμος;

Άραγε, πόσο μωροί θα πρέπει να είμαστε για να παρακάμψουμε ένα ομιχλώδες μονοπάτι ψεύδους με αμφίρροπο προορισμό;

Η πίστη γεννάει το αιώνιο. Η αγάπη το θάρρος. Η αρετή την τόλμη. Η θέληση είναι δύναμη. Όλοι οι άνθρωποι έχουμε ένα βιβλίο μέσα μας. φθάνει να το ερμηνεύσουμε σωστά αρχίζοντας από εκεί που ξέμεινε ο εαυτός μας. Ο καθένας μόνος του, ίσως, μπορέσει να ανακαλύψει πού κρύβεται η γενεσιουργός της αιτίας.

Σε στιγμές συναγερμού... ο χρόνος βιάζει και μας καλεί σε εγρήγορση.Για αυτό θα πρέπει να αναλογιστούμε τη μεγάλη ευθύνη που μας αναλογεί και να εστιάσουμε στη λογική και με γόνιμη τη σκέψη να επιλύσουμε δυναμικά και αποφασιστικά τα αδιέξοδα της πολυσύνθετης διστοπίας μας. Να ελευθερώσουμε τη φυλακισμένη συνείδησή μας. Δεν έχουμε το δικαίωμα ως σώφρονες φύλακες να συντηρούμε τη διαφθορά εντός των τειχών μιας πληγωμένης και ανοχύρωτης πόλης που καιροφυλακτούν Νέρωνες, έτοιμοι να αποτεφρώσουν τις αλήθειες μας. Αντιμέτωποι με τα σημεία των καιρών, η σύγκρουση είναι αναπόφευκτη.

Συμπληγάδες και Σειρήνηες συνωμοτούν στα αίτια και αιτιατά στην επικράτηση αρχής και φιλοσοφικής ζωής, όπως εσείς θεωρείτε τη ματαιοδοξία σας και επιμένετε να την υπηρετείτε στο έπακρον. Ο εθισμός σας αυτός δεν μπορεί, παρά να σας παρασύρει σε εκφυλισμό σκέψης, εγκλεισμό εντός των τοιχωμάτων της και σε δοκιμασίες μιας νέας Σατραπούς εγωκεντρισμού ενός φαύλου κύκλου άνευ προηγουμένου.

Με την απρόσκοπτη στάση σας συγχέετε τη βαθύτερη έννοι της ελευθερίας με τη ρηχή ασυδοσία. Το ηθικό με το νόμιμο, κατά το δοκούν, των συμφερόντων σας. Αμετανόητοι πολέμιοι των δικαιωμάτων των άλλων, αντιπαρέρχεσθε την Αλήθεια και δημιουργείτε οχυρά ψεύδους, προκειμένου να ικανοποιήσετε την εφήμερη φιλαρέσκειά σας. Απροκάλυπτα περιφρονείτε τον άνθρωπο. Με χυδαιότητα απαξιώνετε το ωφέλιμον που τον οδηγεί σε ό,τι υψηλόν και ωραίο που τον εξυψώνει ως ύπαρξη με ελεύερη βούληση και τον καθιστά αυτονόητο αλλά και ισότιμο με τους συνυπάρχοντες της ζωής, με την ευρύτερη εννοια του αλληλοσεβασμού.

Αποδοχή του διαφορετικού και αλληλεγγύη μεταξύ ισχυρού και αδύναμου. Μια κοινωνία με άποψη, θέσεις και αντιπαραθέσεις πλην όμως με ανθρώπινο πρόσωπο. Διχάσατε έναν ολόκληρο κόσμο και κινδυνεύει να χάσει την ταυτότητά του.

Όλοι εσείς, άνγωστοι και αόρατοι εχθροί της ανθρωπότητας οχυρωθήκατε πίσω από ένα εκρηκτικό μείγμα μωρίας και παράνοιας σπέρνοντας τον τρόμο χωρίς οίκτο και όρια. Δημιουργήσατε μια φάρμα αιμοβόρων αρπακτικών και δημίους εσχάτου είδους και αμολήσατε τρωκτικά να ροκανίζουν τα θεμέλια της κοινωνίας μας αδιάκριτα.

Ο άνθρωπος στο ασύχαστο ταξίδι της πορείας του αναζητά τη ζωή και παρασύρεται στον θάνατο, γιατί επένδυσε το άπαν της ενεργητικότητάς του στην ύλη, παρά στο πνεύμα. Δεν συγχωρείται ο σύγχρονος πολίτης με την ευκολία πρόσβασης που έχει σητν πληροφορία να επαναλαμβάνει λάθη του παρελθόντος. όταν αυταπόδεικτα θεωρείται προχωρημένης αντίληψης θεωριών και πραγμάτων για την ποιότητα ζωής του ανθρώπου και της εξέλιξής του σε επίπεδο επιτευγμάτων υψηλών προδιαγραφών και ευρυμάθειας. Θα έπρεπε να προάγει πολιτισμό και όχι φεουδαρχισμό.

Βρισκόμαστε σε μιαν αντιφατικότητα μεταξύ ηθικής οπισθοδρόμησης και μιας αδάμαστης τεχνολογικής εξέλιξης. Με τη λατρεία της συσσώρευσης της ύλης βασισμένες στον καταναλωτισμό ως αξία, επέφεραν τα δεινά όπου ο σύγχρονος άνθρωπος βιώνει στη χείριση μορφή τους. Μια πολυσύνθετη κοινωνική δυσμορφία, παγιδευμένη στα δίχτυα του καταναλωτισμού.

Ο άνθρωπος εξαντλήθηκε να γεμίζει τις τσέπες του και να αδειάζει την ψυψή του. Η μόνη μας ασπίδα είναι να ακολουθήσουμε αξιακούς κανόνες των πεφωτισμένων της ανθρωπότητας. Αυτά θα πρέπει να είναι τα όπλα μας για να μπορέσουμε να διαχειρισοτύμε τα κρίσιμα αδιέξοδά μας και να μπορέσουμε να γκρεμίσουμε τις υλιστικές θεότητες και να απαλλαγούμε από τους δημιουργούς τους. Ενεργοί εκπρόσωποι μιας γενιάς, χρειαζόμαστε ένα ασφαλές παρίν για να οικοδομήσουμε το μέλλον με πρόσωπα ανθρώπων και όχι δημίων ψυχών.

Όσο υπάρχει καιρός, θα πρέπει να αδειάσουμε αυτό το βάρος της ύλης και να γεμίσουμε ξανά με γενναιοδωρία την ψυχή μας.

Με βασική μας σκέψη “ουκ επ’’αρτω μόνον ζήσηται ο άνθρωπος”, αλλά θα πρέπει να προσφεύγουμε και στο θησαυροφυλάκιο του πνεύματος. Εκεί, στον “νοητόν τόπον”. Σ’ αυτόν θα πρέπει να αναγνωρίσουμε και τη δική μας φωνή, όσο κουρασμένη και αχνή κι αν είναι, προτού χαθεί ακόμα, μέσα στις αλλοτριωτικές συνάφειες της εποχής και της συγκρουόμενης βαβυλωνίας επικοινωνίας της.

Πώς κανείς να λογάται ελεύθερος χωρίς προηγουμένων να διαθέτει τίμια συνείδηση; Πώς κανείς να λέγεται λαός, όταν την πατρίδα του τη διαχειρίζονται και τη διαφεντεύουν ξένοι; Πώς να λέγεσαι άνθρωπος όταν έχει εκλείψει ο αλτρουισμός και τα θέσφατα των ιδεών σου ευτελίζονται; Πώς να λέγεσαι κόσμος, όταν, αντί να κοσμείς με την παρουσία σου το παγκόσμιο τοπίο, εσύ κακοσμείς την ατμόσφαιρα με κάθε ανέντιμο τρόπο και μέσο, όπλα, που τον μολύνουν και τείνουν να αφανίσουν το κάλλος και την αρμονία της φύσης που σε κρατάει ως ελεύθερο άνθρωπο ζωντανό σε ισορροπίας Με ποια κριτήρια προσβάλλεται η ίδια η ζωή;

Μήπως να μας εξηγούσατε όλοι εσείς οι αυτεπάγγελτοι εξουσιαστές και γνώστες των πάντων; ποιο άλλοθι μωρίας μπορε να σας εμπνέει γα να θέλετε να μας επιβάλλετε αυτή την παραβατική συμπεριφορά σας; Ποια αναρχία νομίζετε ότι μπορεί να εκπροσωπήσει την ειρήνη; Ποιος ψέμα την αλήθεια; Η δειλία και το μίσος είναι αποστάτες της ελευθερίας και οι εμπνευστές τους γυμνοί από κάθε άποψη, όπου μόνον περιφρόνηση μπορούν να εμπνέουν κάθε υγιή και βαθύτερη σκέψη.,

Με γνώμονα “ζωή χωρίς ελευθερία είναι ζωή εν τάφω”.

Δεν μπορούμε να επιτρέψουμε να συνεχίσουν άλλο αυτοί, οι αξιοθρήνητοι Παγανιστές καρεκλοκένταυροι, οι οποίοι μεθοδικά εισχώρησαν στα ενδότερα του οίκου μας και καλλιέργησαν εντός.. μας ένα κλίμα μουροχαυλισμού και λήθης επικίνδυνης αδιαφορίας προς το γίγνεσθαι που τείνει να γίνει πλέον ανεξέλεγκτο. Ως σύγχρονοι Δαναοί μας εξαπάτησαν με ολίγον άρτο και πολύ θέαμα... και βρεθήκαμε αντίκρυ στα είδωλά μας, επαίτες του άρτου και θεατές της κατάντιας μας!

Ηλήθη στον κολοφώνα της δόξας της. Μας εξειδίκευσαν στην αναντίρρητη υπακοή, απολαμβάνοντας τον ύπνο του δικαίου με τους μνηστήρες ανεξέλεγκτους να δαπανούν τις ζωές μας.

Ζητείται ξυπνητής! Να μας εγείρει από τον λήθαργο της απραξίας μας. Επιβάλλεται πλέον ο συνειδησιακός μας συναγερμός να μας συνεφέρει. Σε καιρούς χαλεπούς οι μεμψιμοιρίες δεν ωφελούν. Οι λύκοι παραμονεύουν την τροκάνα των προβάτων. Η ανάγκη μας καλεί να βιαστούμε.

Ο χρόνος δεν χαρίζεται στους αμελείς και η ζωή-σαρκοφάγος δεν υπονομεύει και περισσότερο σήμερα που όλα μεταβάλλονται πριν ακόμα τα επισημάνει η σκέψη μας και ταξινομήσει τα προηγούμενά της.

Ενας Μέντορας δεν φθάνει όσο πεφωτισμένος κι αν είναι, να συνάξει τον λόγο και να τιθασεύσει τη φλυαρία των αδαών. οι αφύλακτες εστίες μας χρειάζονται σώφρονες φύλακες για να απαλλαγούμε από τους σύγχρονους Προκρούστες που χρησιμοποίησαν την απελπισία μας και κατακερμάτισαν τις ζωές μας στη λογική του μέτρου της ερμαφρόδιτης διαστροφής τους.

Σας επιστρέφουμε το έσχατον αργύριο της προδοσίας, της διστοπίας που μας προσφέρατε. Αυτή που μάτωσε την ελπίδα μας, τραυμάτισε την υπομονή μας, στις εμβόλιμες ημέρες μας. Γινόμαστε καθημερινοί μάρτυρες ανείπωτης βίας και εκμετάλλευσης, εικόνες φρίκης που πληγώνουν τα μάτια μας.

Δεν είμαστε αντίγραφα ανθρώπων. Δεν θα επιτρέψουμε να γίνουμε εθισμένοι αποδέκτες της μεγάλης οθόνης, παρατηρητές και σχολιαστές από συνήθεια. Δεν θα επιτρέψουμε να συνεχιστεί αυτή η ανεξέλεγκτη διαστροφή σας που επέφερε την εξαθλίωση. Δεν θα επιτρέψουμε να συνεχίσει να βιώνει ο σύγχρονος άνθρωπος μια ζωή εν τάφω με ατελείωτο Γολγοθά και ανέλπιδη Ανάσταση της δικής σας δογματικής αντίληψης και άποψης. Είναι ατιμωτικό για κάθε υγιή νου να ταυτιστεί με την εγκληματικότητα και να λάβει το ομαδικό δράμα που περνάει η ανθρωπότητα ως από φαινόμενο της εποχής, όπως θέλει να παρουσιάσει η πνευματική σας πενία.

Το τρίπτυχο Αγάπη, Πίστη, Παιδεία είναι δυναμική διαχρονικά επωφελής συμμαχία, που εξοστρακίζει κάθε αρνητικό εισβολέα που απειλεί το πνευματικό μας οικοδόμημα και κρατάει σε ισορροπία τους ακρογωνιαίους λίθους του κόσμου μας. Είμαστε κατ’ εικόνα Θεού άνθρωποι θαρραλέοι, μαθητές της ζωής με την ακριβή έννοια του όρου.

Θα αγωνιστούμε με γενναιότητα υπέρ των αξιών μας. Με άρωμα αυτό το τρίπτυχο... έως ότου εξαλειφθούν και τα τελευταία κατάλοιπα δυσοσμίας που μολύνουν την ατμόσφαιρα αυτού του κόσμου.

Η ελευθερία δεν ξεπουλιέται σε σκλάβους. Η ζωή μας, μας ανήκει και δεν θα την χαλαλίσουμε στους ξυλοπόδαρους αγύρτες. Ηρθε η ώρα να τους αφαιρεθούν τα ξυλοπόδαρα και να επιστρέψουν στον νανόκοσμο του τσίρκου, όπου ανήκουν όλοι αυτοί οι παλιάτσοι του σκοταδισμού. Να σταματήσουν να σέρνουν στις τρύπιες σόλες των παπουτσιών τους τα όνειρα και την ελπίδα των παιδιών μας. Ηρθε η ώρα να πάρουμε τη σκυτάλη της ευθύνης μας. Είναι ηθικό καθήκον όλων μας να σπάσουμε το τοξικό απόστημα που μολύνει τις ζώες μας.

Καιρός να ανακαλύψουμε τις καλές πλευρές του εαυτού μας και με αγάπη να ενώσουμε τις δυνάμεις μας. Μόνο έτσι θα έχουμε την ευκαιρία να ενισχύσουμε κάθε μας ηθική αρετή. Ηρωες και αντιήρωες καλούμεθα να συστρατευτούμε στον κοινό αγώνα της συνύπαρξης, με ηθικό περιεχόμενο. Οταν κινδυνεύουν οι ισορροπίες, είναι αδιανόητο να επιμένουμε να ακροβατούμε πάνω σε τενωμένο σάπιο σχοινί.

Είναι ανήθικο και αιρετικό να εθελοτυφλούμε, όταν όλα γύρω μας καταρρέουν. Οταν η ανθρωπότητα βάλλεται από ειδεχθή εγκλήματα, από κουρσάρους αγύρτες. Οταν, σε κάθε σημείο αυτού του πλανήτη, βασιλείουν ο αλληλοσπαραγμός και ο φόβος, και πρυτανεύουν γερασμένες ιδέες και αντιλήψεις που πλήγουν κάθε νεανική δυναμική ελευθερίας και δικαιώματος για ζωή παρόν και μέλλον.

Ροές προσφύγων σε έξαρση. Ενας έκπτωτος σπαρμένος κόσμος σε απόγνωση. Με δισάκι του το απόλυτο τίποτα, διωγμένος από τις εστίες του και αναγκασμένος να εγκαταλείψει τη γη του για να ακολουθήσει ένα καραβάνι ντροπής.

Ερμαιοι στα χέρια αυτών που κούρσεψαν τις ζωές τους και μιας άγνωστης δύναμης, στο ταξίδι προς το άγνωστο. Ενα φορτίο ανθρώπων κάθε χρώματος στο σαπιοκάραβο εξαγορασμένης ελπίδας. Ενας ραγισμένος καθρέφτης ο κόσμος μας, όπου, από όπου κι αν τον κοιτάξεις, στο αντίκρυσμά του χορταίνεις ασχήμια. Ενας πρότυπος “οίκος ανοχής”, με τους προαγωγούς του να ξεπουλάνε εφήμερα όνειρα με αντιπαροχή ανύπαρκτη ευτυχία.

Μια βρώμικη συναλλαγή η νόθα αλήθεια τους, επέτρεψε να εκπορνεύεται ως τρόπαιο η ίδια η ζωή.
Ανερμήνευτη η παράνοια των πράξεων και των έργων των ημερών τους.
Τυχεροί και άτυχοι ναυαγοί χωρίς σωσίβιο, υποψήφιοι ενός ομαδικού υγρού τάφου στον πάτο της θάλασσας.

Η εντροπία των παγκόσμιων κοινωνιών έφθασε στη μέγιστη τιμή της.
Είμαστε, επομένως, όχι πριν... αλλά μέσα στον θάνατο. Οσο υπάρχει η μελωδία της ζωής, εμείς δεν θα επιτρέψουμε σε μια παράφωνη χορωδία πιθήκων με ενορχηστρωτή σε ένα όλα τίποτα, στο ρέκβιεμ της ζωής. Η ανθρωπότητα για να αξίζει να συνεχίσει να υπάρχει, πρέπει πρώτα η ίδια να δώσει την αξία της ύπαρξής της. Από καταβολής κόσμου, οι λαοί γράφουν την ιστορία τους, η ιστορία χαρακτηρίζει τους λαούς.

Πάντα θα υπάρχουν οι “απέναντι”, είτε το θέλουμε είτε δεν το θέλουμε. Αυτοί ήταν και θα είναι οι “απέναντι” και αυτό δεν αλλάζει, όσο ισχύει το “δίκαιον του ισχυρού”.

Το παρελθόν σου είναι παρόν μου. Είναι η άδικη πλευρά του εαυτού μας. Οτι μας κληροδότησαν οι ισχυροί... στον άνισο αγώνα μας ενάντια στον άδικο για την επικράτηση του δικαίου και της ισότητας μεταξύ των ανθρώπων. Πόλεμος και ειρήνη στην ανέμη του χρόνου, προαιώνια μοίρα των αδυνάτων να κουβαλάνε στη ράχη την κατάρα του ριζικού τους, τη φτώχεια. Η ελπίδα μας σε αναμονή.

Οι έχοντες και κατέχοντες τον έλεγχο αυτού του πλανήτη, ποτέ δεν θα αφήσουν αδέσποτη τη δύναμή τους, για να τη βρούμε εμείς. Ολοι εμείς, πολίτες του κόσμου, λαοί της μειοψηφίας των πολλών. Καταδικασμένοι να σέρνουμε τη συναισθηματική μας αναπηρία γύρω από το μαγκανοπήγαδο της εξουσίας τους σαν είλωτες υπομονής.

Στον απόηχο της ραγισμένης καμπάνας η διστοπία μας κουρνιάζει στο άδειο τραπέζι της πατρίδας μου. Φοβάμαι την πείνα μου, όταν το παράπονο ενορχηστρώνει τον στίχο. Πατρίς πατρίς, τι με διώκεις;Φθάνει πια, δεν αντέχεται η ορφάνια μας στον Καιάδα της προσφυγιάς σου. Είμαστε πολλοί, όσο και οι εφιάλτες μας και ο Αριστομένης μόνο ένας πάλι που γλυτώνει...

Ο χρόνος είναι το όλον μέσα στο σύμπαν και η ζώσα ψυχή είναι το σύμπαν.