Ηλίας Κουνελλές: «Δεν χρειάζεται μόνο να είσαι καλός, πρέπει να είσαι και τυχερός»

Rodiaki NewsRoom

Ο διεθνής Ροδίτης διαιτητής μιλάει στη «Ροδιακή» για τη ζωή του στην Κύπρο, την αγαπημένη του οικογένεια και φυσικά για θέματα διαιτησίας!

Συνέντευξη στη Μάγδα Σούγγαρη, σε συνεργασία με τον Νικήτα Κουσκούση

Αρκετοί από εμάς σίγουρα έχουν νιώσει έντονα συναισθήματα κλείνοντας το οπισθόφυλλο ενός καλού βιβλίου ή βγαίνοντας από την κινηματογραφική αίθουσα.

Η ιστορία του βασικού ήρωα μας έχει συνεπάρει και νιώθουμε είτε δικαίωση, αν πρόκειται για ιστορία εκδίκησης, είτε οδύνη, αν το φινάλε αφορά σε απώλεια αγαπημένου προσώπου, σχέσης και ούτω κάθε εξής, είτε μας διακατέχει το σπάνιο στις μέρες μας αίσθημα του ρομαντισμού.

Η ζωή του Ηλία Κουνελλέ έχει έντονα στοιχεία μυθιστορήματος που κάλλιστα θα μπορούσε να γίνει μπεστ σέλερ, είτε σενάριο σε χολιγουντιανού προφίλ ταινία του Γιάννη Σμαραγδή (Καζαντζάκης, Ελ Γκρέκο, Ο Θεός αγαπάει το χαβιάρι κλπ. για τους αμύητους). Περιλαμβάνει ένα χρονικό δικαίωσης αποφάσεων και επιλογών, μία ξεχωριστή πορεία επαγγελματικής καταξίωσης και, φυσικά, μία γλυκιά ιστορία αγάπης.

Η «Ροδιακή» επιχειρεί να αφηγηθεί μάλλον επιδερμικά, αφού μία τέτοια ιστορία θα απαιτούσε πολλές σελίδες, τη ζωή ενός δικού μας παιδιού που εδώ και χρόνια βρίσκεται μόνιμα εκτός συνόρων αλλά διατηρεί άρρηκτους δεσμούς με τον τόπο του, ενώ κάνει όλους εμάς να νιώθουμε περήφανοι με την διαιτητική του παρουσία σε διεθνές επίπεδο.

Ο χώρος της διαιτησίας, άλλωστε, ήταν από τα παλιά χρόνια ένας τομέας του αθλητισμού που η Ρόδος άγγιζε το υψηλότερο σκαλί, είτε στο ποδόσφαιρο, με κορυφαίες φυσιογνωμίες, είτε στο μπάσκετ.

Περί διαιτησίας
Ο Ηλίας Κουνελλές υπήρξε ένα από τα πιο ελπιδοφόρα μέλη του συνδέσμου Δωδεκανήσου όμως όταν πήγε στην Κύπρο κατάφερε να γίνει διεθνής και πλέον η καθημερινότητά του περιλαμβάνει πληθώρα υποχρεώσεων στο εξωτερικό ενώ τα καλοκαίρια ήταν παρών σχεδόν σε όλες τις μεγάλες διοργανώσεις εθνικών ομάδων, όπως πέρσι το πανευρωπαϊκό πρωτάθλημα γυναικών, όπου η εθνική μας ομάδα έκλεψε τις εντυπώσεις.

Ρ: Περίγραψέ μου πώς είναι η εμπειρία των ευρωπαϊκών αγώνων. Ποιο παιχνίδι σου έχει μείνει αξέχαστο;
Η.Κ.: Το να είσαι διεθνής διαιτητής είναι κάτι το οποίο πάρα πολύ το θέλουν και πολύ λίγοι το καταφέρνουν. Δεν χρειάζεται μόνο να είσαι καλός, πρέπει να είσαι και αρκετές φορές τυχερός. Το να σφυράς σ’ ένα ευρωπαϊκό παιχνίδι έχει άλλο αέρα. Όλα είναι πιο επαγγελματικά και ταυτόχρονα πιο εύκολα.

Να ξεχωρίσω ένα ευρωπαϊκό παιχνίδι δεν είναι εύκολο, θα μπορούσα να πω τουλάχιστον 4.
• Το πρώτο μου Ευρωπαϊκό στην Σλοβακία για την Ευρωλίγκα γυναικών μεταξύ των ομάδων Good Angels Kosice και Ekateriniburg με πάνω από 6500 θεατές.

• Το δεύτερο, είναι ο τελικός στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα U16 div b στο Σεράγεβο μεταξύ της Δανίας και της οικοδέσποινας Βοσνίας Ερζεγοβίνη με νικήτρια την Δανία στον πόντο.

• Το τρίτο, είναι φυσικά το πρώτο μου παιχνίδι για το Eurobasket γυναικών το 2015, μεταξύ της Ιταλίας και Λευκορωσίας, που νίκησε η φιλοξενούμενη στην παράταση.

• Και το τέταρτο είναι το πρώτο μου παιχνίδι την σεζόν 2016-17 στο Champions league στο Ισραήλ.
Αυτό που κερδίζεις από αυτόν τον χώρο είτε είσαι national ή international είναι φίλους!!!! Που δεν έχει αξία!!

Ρ: Πώς είναι η ζωή με τα ταξίδια στο εξωτερικό;
Η.Κ.: Η ζωή μου με τα ταξίδια δεν είναι εύκολη αλλά δεν παραπονιέμαι. Είναι μέρος της δουλειάς και αυτό.
Έχω τρεις βαλίτσες, μία για το Κυπριακό πρωτάθλημα, μία για τα Fiba championships και μία για το BCL, έτοιμες ανά πάσα στιγμή γιατί ποτέ δεν ξέρεις πού θα αργήσεις ή πού θα πρέπει να πας μόλις γυρίσεις.
Αλλά, σίγουρα, όλο αυτό το κομμάτι δεν θα μπορούσα να το πετύχω αν δεν είχα την στήριξη της οικογένειάς μου και ιδιαίτερα της συζύγου μου, Αννίτας.

Ρ: Ποιο περιμένεις να είναι το επόμενο βήμα στην καριέρα σου; Η Ευρωλίγκα ίσως;
Η.Κ.: Η διαιτησία είναι σαν να ανεβαίνεις πολύ ψηλά βουνά. Μόλις καταφέρεις να ανέβεις το ένα, αντιλαμβάνεσαι ότι ξεκινάει άλλο!!!! Οπότε για την ερώτηση θα απαντήσω ότι έχω πολύ δρόμο ακόμα σε αυτό το βουνό και δεν σκέφτομαι αν υπάρχει άλλο.

Ρ: Αν έμενες στην Ελλάδα, θεωρείς ότι θα είχες αυτήν την ευκαιρία (να γίνεις διεθνής);
Η.Κ.: Ηλικιακά δεν πιστεύω ότι ήταν εφικτό. Και γι’ αυτό λέω ότι πρέπει να είσαι και τυχερός εκτός από καλός. Όπως λέει και ένας πολύ καλός μου φίλος «Κάνείς δεν αγιάζει στον τόπο του».

Ρ: Ήταν αυτό το όνειρό σου όταν πρωτοασχολήθηκες με τη διαιτησία ή προέκυψε στην πορεία;
Η.Κ.: Ασχολήθηκα πρώτη φορά με την διαιτησία στην ηλικία των 15 ετών, το 1995, στη σχολή που έγινε στη Δωδ/σο και έτυχε να είμαι παρών και ο τότε εθνικός εκπαιδευτής Κος Σταύρος Δουβής μου είπε να γράψω και εγώ και έτσι έκανα. Κάπου εκεί ξεκίνησε δειλά το ταξίδι αλλά πιστεύω ότι το 1998 είναι η χρονιά που επίσημα εγκεφαλικά έγινα διαιτητής όταν αποφάσισα να σταματήσω να είμαι παίκτης.

Ρ: Τι θα συμβούλευες τους νέους διαιτητές στη Ρόδο;
Η.Κ.: Να έχουν γερό στομάχι, υπομονή, το κεφάλι χαμηλά (γιατί όσο ανεβαίνει ψηλά φυσάει) και φυσικά να είναι τυχεροί και υγιείς!!!

Ρ: Παρακολουθείς τις εξελίξεις (του χώρου της διαιτησίας) στην Ελλάδα και ποια η γνώμη σου γι’ αυτές;
Η.Κ.: Θα ήθελα να πω ότι δεν παρακολουθώ αλλά θα ήταν ψέμα. Το μόνο που θα ήθελα να πω είναι ότι δεν είναι σωστό πάντα να είναι στη μέση και να την πληρώνουν οι Διαιτητές.

Ρ: Ποια αντιμετώπιση έχουν οι διαιτητές στο κυπριακό πρωτάθλημα σε σχέση με την Ελλάδα και ποια στο εξωτερικό;
Η.Κ.: Αυτή είναι εύκολη απάντηση, καμία διαφορά στην Ελλάδα και στην Κύπρο. Τώρα αν πάμε στο εξωτερικό καμία σχέση. Φυσικά αυτό ισχύει και για τις ομάδες μας που παίζουν στο εξωτερικό, πώς αλλάζουν συμπεριφορές από το εγχώριο πρωτάθλημα στο εξωτερικό…

Ρ: Θεωρείς ότι έχεις θυσιάσει κάτι για να φτάσεις σε αυτό το επίπεδο και αν ναι, τι είναι αυτό;
Η.Κ.: Το βασικό είναι ο χρόνος με την οικογένεια τον οποίο δεν είναι εύκολο να τον κερδίσω. Για παράδειγμα τα πρώτα βήματα του πρώτου μου γιου τα είδα σε βίντεο. Επίσης την πρώτη λέξη που είπε αλλά αισθάνομαι τυχερός γιατί όπως είπα έχω αυτόν τον υπέροχο άνθρωπο δίπλα μου που με στηρίζει !!!!

Η απόφαση ζωής
Ρ: Πόσο διαφορετική είναι η καθημερινότητα στην Κύπρο συγκριτικά με τη Ρόδο;
Η.Κ.: Κοίταξε, σίγουρα υπάρχουν διαφορές αλλά δεν μπορώ και ούτε θέλω να τα συγκρίνω. Το μόνο που μπορώ να πω είναι ότι εδώ υπάρχει ακόμα ποιότητα ζωής.

Ρ: Πόσο εύκολο ή δύσκολο ήταν να πάρεις την απόφαση να μετακομίσεις μόνιμα στην Κύπρο; Ποιοι παράγοντες έπαιξαν ρόλο;
Η.Κ.: Γύρω στις αρχές Μαρτίου του 2011 η σύζυγός μου, Αννίτα, μου ανακοίνωσε ότι ήταν έγκυος. Εκείνη την περίοδο μέναμε Αθήνα, με την κρίση να μεγαλώνει. Οπότε η απόφαση ήρθε σχετικά εύκολα.
Δεν σου κρύβω ότι στο τραπέζι έπεσαν 2 προτάσεις, η πρώτη για Κύπρο και η δεύτερη για Ρόδο. Φυσικά, δεν υπήρχε η Αθήνα. Η σύζυγός μου επέλεξε Ρόδο κι εγώ Κύπρο. Αλλά το κομμάτι της οικονομικής κρίσης επηρέασε πάρα πολύ την τελική απόφασή μας.
Ρ: Τι σου λείπει περισσότερο από τη Ρόδο, πέραν των οικογενειακών προσώπων;

Η.Κ.: Η Ρόδος δεν είναι απλά το μέρος που μεγάλωσα, είναι κάτι πιο βαθύ. Είναι εξάρτηση με την καλή έννοια!!!! Είμαι ερωτευμένος με τη Ρόδο και ευτυχώς το ίδιο ισχύει και για την σύζυγό μου .
Φυσικά εκτός από την οικογένεια, μου λείπουν και όλοι μου οι φίλοι!!! Όποτε μπορούμε ερχόμαστε. Ελπίζω το καλοκαίρι να τα καταφέρουμε να έρθουμε.

Ρ: Τι θα απαντούσες στους γιους σου αν σου έλεγαν ότι θέλουν να γίνουν διαιτητές;
Η.Κ.: Ό,τι μου είπε και ο δικός μου πατέρας «Κάνε αυτό που θέλεις, ό,τι και να είναι αλλά κάνε το καλά και πέρνα ωραία!!!!!» Και φυσικά εγώ θα είμαι ο πιο αυστηρός κριτής όπως ακριβώς ήταν και ο πατέρας μου.

Ρ: Θα επέστρεφες κάποια στιγμή στην Ελλάδα; Όχι απαραίτητα στη Ρόδο.
Η.Κ.: Πολύ δύσκολο αλλά ποτέ δεν λες ποτέ.

Ρ: Θέλεις να κάνεις και μία κόρη;
Η.Κ.: Αν είμαστε τυχεροί και κάνουμε και τρίτο παιδί εννοείται ότι θέλουμε αλλά πάνω από όλα θέλουμε να είναι υγιής!!!