"Κι όμως..... πέρασε ένας χρόνος"

Rodiaki NewsRoom

Γράφει η Ρένα Παπακωνσταντίνου
Εκπαιδευτικός πρωτοβάθμιας εκπαίδευσης

Υπάρχουν άνθρωποι που φεύγουν και η απουσία τους δεν γίνεται αντιληπτή από κανέναν. Και υπάρχουν άλλοι που τους ψάχνεις κάθε στιγμή, κάθε λεπτό.
Σου λείπει η ζεστασιά της ύπαρξής τους,
το χαμόγελο, η αγάπη που ξέφευγε σε κάθε πέρασμα τους.

" Σε ψάχνω μεσ' στον κόσμο
δεν είσαι πουθενά
ανάβω όλα τα φώτα
και είναι σκοτεινά."

Θα μπορούσε να έχει γραφτεί και για σένα Λούη Σορωνιάτη, Λοΐζο του Νικολάου, με μία διαφορά όμως, ότι το φως είναι το πνεύμα σου και όχι η ηλεκτρική λάμπα.
Δεν υπάρχει μέρα που να μην σκεφτώ κάτι από εσένα. Μιλάω για ιστορία και ψάχνω να σε ακούσω να αγορεύεις όπως μόνο ΕΣΥ γνώριζες.

Ακούω πολιτικές συζητήσεις και αντιλαμβάνομαι πόσο δεινός ομιλητής και συνομιλητής υπήρξες, αφού ποτέ δεν διέκοπτεςκαι δεν υποβίβαζες την άποψη του άλλου.
Πάω σε πολιτιστικές εκδηλώσεις και σκέφτομαι πόσους θα γνώριζες και πόσα θα μου έλεγες για κάθε τι.

Διδάσκω…. και προσπαθώ να πω όσα πιο πολλά μπορώ από αυτά που μου έμαθες.
Πλησιάζει 25η Μαρτίου….Κάποια φορά πριν κάμποσα χρόνια μού είπες με πάθος:
"Δεν θα αφήσεις μαθητή να φύγει από τα χέρια σου χωρίς να του διαβάσεις τον λόγο του Κολοκοτρώνη στους νέους στην Πνύκα."
Κάθε χρόνο, παραμονές της Εθνικής μας Εορτής, διαβάζω στην τάξη τον λόγο του και τον μοιράζω σε κάθε μαθητή ξεχωριστά.

Φέτος ήταν πολύ διαφορετικά! Η συναισθηματική φόρτιση μεγάλη και τα νοήματα πιο δυνατά από ποτέ!!! Το δικόμου μνημόσυνο στον χώρο της εκπαίδευσης που άφησες πατημασιές γιγάντιες,όπου ανθρώπου σόλα δε χωρεί..
Συναντώ καθημερινά πολλούς που καμώνονται τους μορφωμένους, τους φωτισμένους και είναι ένα τίποτα.

Μόνο να καυχιούνται ξέρουν, μα ουσία μηδενική.
Αυτό ήταν και το μεγαλύτερο προτέρημά σου.
Θυμάμαι μία καθηγήτριά μου στην έκθεση, την Ελένη Εργά που μας δίδασκε τα χαρακτηριστικά του πνευματικού ανθρώπου.

«Ο πνευματικός άνθρωπος δε μιλά ποτέ για τον εαυτό του, δεν υπερηφανεύεται για τις γνώσεις του, είναι σεμνός και μετριόφρων……»
Τα είχες όλα…… και πολλά παραπάνω.

Πέρασε ένας χρόνος. Και μοιάζει σαν να πηρα μία μόνο ανάσα από την ώρα 3:36 μ.μ. ,Πέμπτη 16 Μαρτίου 2017 που έμαθα για το φευγιό σου.
Δύο εβδομάδες πριν, πήγα στο Ηράκλειο Κρήτης και ανέβηκα στο λόφο του αγαπημένου σου, του Νίκου Καζαντζάκη.

Η θέα πανοραμική και απόλυτη ησυχία απλωνόταν παντού. Όλα γύρω σου έμοιαζαν να συνωμοτούν στην σιωπή μήπως και ακούσουν κάτι από το "θεριό" μήπως και γίνει ένα "θάμα», μήπως ακουστεί μια «αστραπή « από "την άβυσσος".
Σάββατο πρωί στα Εισόδια και όλοι οι φίλοι σου μαζεμένοι να θυμηθούν όλα όσα απλόχερα τους χάρισες.

Η φωτογραφία σου μέσα στην εκκλησία μου προκαλεί το μεγαλύτερο δέος από κάθε άλλο εικόνισμα.
Προσπαθώ άλλη μία φορά να συνειδητοποιήσω τι κάνουμε όλοι εμείς εκεί. Ασυναίσθητα κοιτάζω δυο-τρεις φορές έξω από το παράθυρο της εκκλησίας μήπως και σε δω να πίνεις τον καφέ σου στο γραφικό καφενεδάκι και να απολαμβάνεις ένα λουκουμάκι τριαντάφυλλο που τόσο σου άρεσε και τα γέλια σου να ανταγωνίζονται σε τράνταγμα τον ήχο της καμπάνας.

Τα μάτια μου τρέχουν ασταμάτητα, «διάφανες αυλές…», κοιτώ κοντά μου Το Ευάκι και πιο πέρα την πιο τραγική φιγούρα εκεί, τον πατέρα σου δίπλα στον άλλον Νίκο, τον δικό σου, την Κρήτη με όλες της τις ομορφιές και την αθάνατη ψυχή που έκανες γυναίκα σου, καρπό της νήσου που έθρεψε το πνεύμα που σε μάγεψε και την αδερφή σου.

Ξέρω ότι ο θρήνος δεν σου πρέπει εσένα που ήσουν πηγή ζωής, γάργαρο γέλιο, ψυχή τεράστια και αγκαλιά πελαγίσια.
Ούτε θα το 'θελες να βλέπεις κανέναν να πονά.
Όσοι κι αν πέρασαν εμπρός μου, μου μίλησαν για το γέλιο σου, την παιδική ψυχή σου, την πολυδιάστατη προσωπικότητα σου…..Μα ένα μόνο τούς έλειπε βαθιά ..... Το τρανταχτό το γέλιο σου και η σφιχτή η αγκαλιά σου! Η ανιδιοτέλεια της ύπαρξής σου!!!

Τελικά, όσα κι αν κατακτήσει κανείς στη ζωή, πτυχία, διακρίσεις, επαίνους, χρήματα ..... ένα μονάχα μένει..... η γλύκα της ψυχής και τα αρώματά της..... και της δικής σου ήταν τόσο έντονα….σαν Το αράπικο το φούλι της Βορείου Ηπείρου και των νυχτολούλουδων κάτω από το πατρικό σου.
Νιώθω τυχερή που υπήρξες στη ζωή μου, που σε είχα μες στο σπίτι μου όπως κάνεις και στην καρδιά μου μόνιμο κάτοικο να ζεις παντοτινά.

"Έφυγες" , μα είσαι παντού ....
Λένε "Ουδείς αναντικατάστατος" κι όμως Λούη, το διέψευσες και αυτό. Είναι τεράστιο το κενό της απουσίας σου ως πνεύμα και όχι ως σώμα άυλο!!!
"Η αιωνιότητα είναι ποιότητα,
Δεν είναι ποσότητα,
Αυτό είναι το μεγάλο,
Πολύ απλό μυστικό"
Ν. Καζαντζάκης.