Πόσο μονος νιώθεις;

Μαρία Καρίκη

Πόσο μόνος νιώθεις ανάμεσα στους πολλούς; Πόσο πόνο και απογοήτευση μπορεί να κουβαλάς; Πόσα ανείπωτα παράπονα κρύβεις μέσα σου; Είναι στιγμές που συλλογίζεσαι την απόστασή σου από τους ανθρώπους γύρω σου και τρομάζεις. Δεν είναι που δεν θέλουν να σε καταλάβουν...

Είναι που δεν μπορούν... Είναι που και εσύ δεν τολμάς να τους πλησιάσεις όσο θα έπρεπε... Κι όλο και περισσότερο κλείνεσαι στο προσωπείο που φτιάχνεις τόσο ευλαβικά. Άλλοτε νιώθεις ότι σε προστατεύει κι άλλοτε ότι σε εγκλωβίζει. Δεν ξέρεις τι είναι αυτό που σε τρομάζει πιο πολύ: η μοναξιά που σε ακολουθεί ή οι άνθρωποι που σε ματαιώνουν...

Πολλές φορές νιώθεις την ανάγκη να απομονωθείς. Να απομακρυνθείς από ότι σε πιέζει και σε αλλοτριώνει. Να καθαρίσεις από ό,τι «τοξικό» σε περιβάλλει. Ωστόσο, εύχεσαι να έρθει κάποιος να σε βρει και σαν από μηχανής θεός να ακούσει τη σιωπή σου, να διαισθανθεί τα όποια αδιέξοδά σου, να σε απαλλάξει από τις αμφιβολίες σου. Κι όσο δεν έρχεται, η μοναξιά μοιάζει ατέρμονη. Ώσπου συναντάς τον εαυτό σου. Εκείνο τον ενδόμυχο, βαθύτερο εαυτό που ήταν πάντα εκεί για σένα. Εκείνη τη φωνή που απέφευγες όσο μπορούσες, γιατί φοβόσουν ότι θα σε κατακρίνει. Και ανακαλύπτεις τελικά ότι η συνάντηση αυτή δεν είναι τιμωρητική, αλλά λυτρωτική, βαθιά ουσιαστική.

Πολλοί άνθρωποι έρχονται και παρέρχονται στη ζωή μας. Άλλοι μένουν πολύ κι άλλοι λίγο. Άλλοι σε στιγματίζουν ανεξίτηλα κι άλλοι σε αγγίζουν επιφανειακά.
Κάποιοι σε διευρύνουν περαιτέρω, ενώ κάποιοι άλλοι σε περιορίζουν και σε καθηλώνουν. Κάποιοι σε κάνουν καλύτερο άνθρωπο στο πέρασμά τους κι άλλοι σε πληγώνουν και σε θυμώνουν πηγαίνοντάς σε πίσω. Ωστόσο, δεν ξέρεις ποιος φταίει περισσότερο.

Εκείνοι που σε απογοητεύουν ή εσύ που αφήνεις το περιθώριο να σε απογοητεύσουν... Προσπαθείς να βρεις απαντήσεις μετά από κάθε ‘τέλος’, αλλά και πάλι όλα μοιάζουν τόσο συγκεχυμένα και ρευστά. Δίνεις, δίνεσαι, πιστεύεις, προσφέρεις, επενδύεις συναισθηματικά κι ελπίζεις αυτή τη φορά να αξίζει. Και πάλι, όμως, θα πιστέψεις στην καλοπροαίρετη φύση του ανθρώπου μέχρι αποδείξεως του εναντίον.
Από ένα σημείο και μετά η μοναξιά δεν σε ταράζει πια. Έχει χάσει αυτή τη δύναμή της πάνω σου. Έχεις την ανάγκη να καταφεύγεις στην ηρεμία σου, στη γαλήνη σου.

Μακριά από βαβούρες, από νοσηρότητες, από εντάσεις. Σχεδόν την αναζητάς τη μοναξιά. Σαν να είναι πια το μόνο μέρος που νιώθεις ότι ξεκουράζεσαι. Εξακολουθείς να αγαπάς τους ανθρώπους, αλλά συνειδητοποιείς ότι δεν μπορούν να σου δώσουν αυτό που γύρευες τόσο απεγνωσμένα από εκείνους. Δεν θα σου δώσουν την πληρότητα, τη βεβαιότητα, την ταυτότητά σου. Δεν θα σου δώσουν την άνευ όρων αποδοχή. Όχι γιατί ενδεχομένως δεν σε εκτιμούν, αλλά γιατί και εκείνοι παλεύουν με τις δικές τους ασάφειες, με τις δικές τους ανασφάλειες.

Και κάπως έτσι τελικά όλοι έχουμε ανάγκη όλους, αλλά κανείς δεν μπορεί να ικανοποιήσει την προσδοκία του άλλου. Όλοι έχουμε τους αυτοπεριορισμούς μας. Όλοι μας αναζητάμε αυτό που μας λείπει, χωρίς πολλές φορές να μπορούμε να το προσδιορίσουμε επακριβώς. Είναι η αγκαλιά, η καλή κουβέντα, η ζεστασιά, η προθυμία, η κατανόηση που θα μπορούσαν να μας φέρουν πιο κοντά και να μας κάνουν να υπερβούμε τις όποιες διαφορές μας. Είναι αντίθετα η απλότητα, η αθωότητα, η πραότητα που τόσο κραυγαλέα απουσιάζουν και μας απομακρύνουν από τον συνάνθρωπό μας.

Τι είναι αυτό τελικά που μας κάνει να προτιμάμε όλο και πιο πολύ την μοναξιά; Το δήθεν, το μη αυθεντικό, το μάταιο, το ψεύτικο, το κακοπροαίρετο, το ανειλικρινές;;; Κάθε μέρα αναζητάς ανάμεσα στους πολλούς εκείνον που θα σε βγάλει από το «καβούκι» σου και θα σε κάνει να νιώσεις και πάλι την υπέρτατη αξία της ανθρώπινης επαφής.

Αυτή τη μέθη που προκύπτει από τη συνάντηση δύο ανθρώπων που «μοιράζονται» έντιμα και ανόθευτα την ταυτότητά τους. Πόσο ανεκτίμητη και αναζωογονητική είναι η επικοινωνία ανάμεσα σε δύο ψυχισμούς που παλεύουν για τη σωτηρία τους...πόσο σπάνια συνάμα... Ίσως τελικά να μη νιώθεις τόσο μόνος, αν γνωρίζεις ότι κάπου εκεί έξω υπάρχουν κι άλλοι που ενώ απομονώνονται διψούν να βρουν συνομιλητές που δεν φοβούνται να αφεθούν, να εκτεθούν, να επικοινωνήσουν την αλήθειά τους...