Ομιλία του Καθηγητή Δ. Κωνσταντόπουλου για την ελληνική ταυτότητα των βραχονησίδων της Δωδεκανήσου-Ιμίων κ.λπ.

Rodiaki NewsRoom

Με πρωτοβουλία του αείμνηστου πολιτικού Ιωάννη Ζίγδη

Παρουσιάζει ο Κυριάκος Ι. Φίνας

Β’ ΜΕΡΟΣ-ΤΕΛΕΥΤΑΙΟ
«Λέγω δε-και έχω φέρει και χάρτες μαζί μου-αλλά δυστυχώς δεν έχουμε τη δυνατότητα εδώ να σας τους δείξουμε-ότι η Επιτροπή αυτή η Μικτή, την οποίαν ενέκριναν και η Τουρκία (έχω και τα έγγραφα) και η Ιταλία εχάραξαν τοςυ χάρτες. Και λέγω ότι αυτός ο χάρτης είναι ειδικά, όπου χαράκτηκαν τα σύνορα, είναι ο χάρτης της British Admirality, δηλαδή πρόκειται για τον επισημότερο χάρτη για την εποχή εκείνη.

Το Διεθνές Δίκαιο
«Βλέπουμε, λοιπόν (και εδώ αρχίζω το 3ο μέρος, γιατί δε θέλω να σας απασχολήσω περισσότερο με την ομιλία μου), ότι πρέπει αυτά τα γεγονότα ένας Επιστήμονας και ένας Διεθνολόγος να τα εντάξουν μέσα σε ένα πλαίσιο-αν θέλετε των Διεθνών Σχέσεων-όπως είπε ο Πρόεδρος.

«Ποιές είναι οι σχέσεις μεταξύ Διεθνούς Δικαίου και Διεθνών Σχέσεων; Είναι δυνατόν η Τουρκία καθημερινά να απειλεί με πόλεμο την Ελλάδα και να υπάρχει, μάλιστα, και απόφαση της μεγάλης τουρκικής Εθνοσυνέλευσης, η οποία εξουσιοδοτεί την κυβέρνηση, όποτε θέλει και οπωσδήποτε θέλει, να κηρύξει πόλεμο με την Ελλάδα; Και έρχονται οι Πρόεδροι της Τουρκικής Δημοκρατίας και οι Αρχηγοί των Γενικών Επιτελείων να λέγουνότι σε μια μέρα, σε 24 ώρες, έχουμε καταστρέψει τη μικρή Ελλάδα! Αυτό συνεχίζεται, ήδη, από μακρού χρόνου και ανέφερε, ήδη, ο Πρόεδρος και ένα παράδειγμα, ότι ο Οζάλ είπε: «κάναμε λάθος, που το 1947 και τα Δωδεκάνησα».

Διότι και τότε ακόμη οι Τούρκοι, οι οποίοι δεν βοήθησαν τους Συμμάχους, είχαν τέτοια απαίτηση. Μολονότι, σύμφωνα με τη Συνθήκη Ειρήνης της Λωζάνης, δεν έχουν κανένα δικαίωμα, διότι κατηγορηματικά στο άρθρο 15 αναφέρεται ότι οι Τούρκοι, παραιτούνται πάσης διεκδικήσεως και παντός δικαιώματος επί των Δωδεκανήσων. Και το λέω αυτό, διότι το ίδιο έγινε και με την Κύπρο, αλλά δυστυχώς δεχθήκαμε επίσημα στην πρώτη Διάσκεψη του Λονδίνου ως συνομιλητές τους Τούρκους. Ενώ οι ίδιοι έχουν παραιτηθεί δια της Συνθήκης της Λωζάνης παντός δικαιώματος επί της Κύπρου.

«Και είναι ενδιαφέρον βέβαια ότι και εδώ υπάρχουν καταφανείς παραβιάσεις του Διεθνούς Δικαίου, διότι η Συνθήκη Ειρήνης της Λωζάνης ανεγνώρισε το πρώτο νομίμως ότι τα Δωδεκάνησα ανήκουν στην Ιταλία. Οι Ιταλοί, όπως ξέρετε, με τον επιθετικό πόλεμο του 1911-1912 ενσωμάτωσαν παρανόμως τα Δωδεκάνησα και την Λιβύη κ.λπ. Ήταν αναγκαία μια Διεθνής Σύμβαση να νομιμοποιήσει αυτή την παρανομία και το θέμα αυτό ρύθμισε η Συνθήκη της Λωζάνης.

«Τα αναφέρω αυτά ερχόμενος από τη Μακεδονία και για ένα άλλο λόγο, διότι και οι Βούλγαροι το ίδιο έκαναν κατά τη διάρκεια του Β’ Παγκόσμιου Πολέμου. Όταν οι Γερμανοί παρανόμως εξεχώρισαν τη στρατιωτική στους Βουλγάρους, αυτοί παρανόμως ενσωμάτωσαν την Ανατολική Μακεδονία και τη Δυτική Θράκη στη Βουλγαρία. Και ήρθε τότε η Συνθήκη Ειρήνης του 1947 και είπε: «Αυτή είναι null and void », αυτή είναι άκυρη τελείως. Το ίδιο ισχύει και για την Κύπρο, επειδή μπροστά μου τον αγαπητό μου Υπουργό από την Κύπρο τον κ. Πάτροκλο Σταύρου. Το ίδιο ισχύει και για τους Άγγλους, οι οποίοι το 1915 παρανόμως ενσωμάτωσαν την Κύπρο. Διότι η Κύπρος δεν είχε εκχωρηθεί το 1978 στην Αγγλία.

Είχε εκχωρηθεί η Διοίκηση υπό την έννοια Διεθνούς Δικαίου και με “leasing” εκπλήρωναν οι Κύπριοι, για να μπορούν οι Εγγλέζοι να κάνουν το ίδιο στην Διοίκηση. Και πάλι οι ίδιοι οι Κύπριοι ή οι ίδιοι οι Εγγλέζοι αναγκάστηκαν δια της Συνθήκης Ειρήνης της Λωζάνης να νομιμοποιήσουν την Ενσωμάτωση και μάλιστα και αυτοί παραιτούνται, όπως ανέφερα, παντός δικαιώματος επί της Κύπρου.

«Π. Σταύρου: Πλήρωναν οι Άγγλοι στους Τούρκους ενοίκιο κάπου 92.000 λίρες. Το ενοίκιο αυτό το επέβαλαν στους Κυπρίους ως φόρο. Από τους φόρους αυτούς μαζευόταν ένα ποσό μεγαλύτερο από το ενοίκιο, που πλήρωνε η Αγγλία στην Τουρκία. Είχε χρέος η Τουρκία στην Αγγλία και το επιπλέον ποσό το χρησιμοποιούσαν ως τοκοχρεωλύσιο...

«Δ. Κωνσταντόπουλος: Ευχαριστούμε τον κ. Υπουργό για την τόσο εποικοδομητική παρατήρηση, η οποία αποδίδει αυτό, όπως έχει. Δεν ήθελα όλα να τα αναφέρω, διότι ο χρόνος της ομιλίας μου είναι λίγος. Εν τούτοις, όμως, το ανέφερα και αυτό, διότι ανήκει στα δικά μας Εθνικά θέματα.

«Επανέρχομαι στους Τούρκους, στη γνωστή επιθετικότητά τους και τις απειλές πολέμου, την προσπάθεια δια της βιας να επιβάλουν τη θέλησή τους. Δεν αναφέρω λεπτομέρειες, ως προς τις άλλες διεκδικήσεις, βάση εκθέσεων στρατιωτικής επιτροπής, 100 πλέον βραχονησίδων και έπειτα ακόμη και κατοικημένων νησιών όπως η Γαύδος. Μέχρι την Κρήτη φθάσανε οι Τούρκοι τελευταία κατά τις διαπραγματεύσεις στρατιωτικής επιτροπής υπό τον Επιτελάρχη της Τουρκίας στην Αμερική. Κατέστρωσαν το σχέδιο, το οποίο ορίζει περίπου, ότι από τις εκβολές του Έβρου, απ’ έξω από την Σκύρο μέχρι και την Κρήτη κ.λπ. είναι τα σύνορα εκείνα, τα οποία πρέπει να ανήκουν και ανήκουν στην Τουρκία. Γι’ αυτά ο Πρόεδρος ντεμιρέλ έλεγε ότι είναι Οθωμανική Αυτοκρατορία.

Ο μακαρίτης Οζάλ, όπως ξέρετε άλλωστε, ενδιαφερόταν για όλα τα τμήματα και όλες τις περιοχές, που ανήκουν στην Οθωμανική Αυτοκρατορία! Βρισκόματε, δηλαδή, προ ενός φαινομένου, είναι ανησυχητικό και για την Ευρώπη, η οποία, δυστυχώς, ξέχασε ότι ήταν οι Οθωμανοί που προχώρησαν για να καταλάβουν την Βιέννη. Και ήρθε ο Τζων ο Γ’ της Κρακοβίας και έσωσε την Ευρώπη και τον ευρωπαϊκό πολιτισμό από τον οθωμανικό επεκτατισμό.

Οι Διεθνείς σχέσεις
«Το βασικό θέμα είναι, πώς συμβιβάζονται αυτά τα πράγματα με τις Διεθνείς σχέσεις. Είναι οι διεθνείς σχέσεις “power politics”; Ήδη ο Θουκιδίδης εις την ιστορίαν του Πελοποννησιακού πολέμου περιγράφει τον διάλογον της Μήλου, γιατί η Μήλος πρέπει να υποταχθεί εις τους ισχυρότερους, τους Αθηναίους, διότι “και εις τον κόσμο των Θεών, ισχυρότεροι Θεοί επιβάλλουν την θέλησή τους στους ασθενέστερους Θεούς”.

Δηλαδή, είναι, η δικαιοσύνη συναλλαγματική, όπως λέει ο Αριστοτέλης, ο οποίος, όμως, την κατακρίνει. Είναι μέγα το θέμα. Διότι, δυστυχώς, και εδώ στην Ελλάδα σήμερα υπάρχουν καθηγητές Διεθνών Σχέσεων, οι οποίοι υποστηρίζουν ότι πράγματι οι Διεθνείς Σχέσεις είναι “power politics”. Αυτό, όμως, είναι αδιανόητο. Διότι, αν υπάρχει, πράγματι διεθνής κοινωνία, αυτή διέπεται από κανόνες συμπεριφοράς των μελών της.

Αυτοί οι κανόνες συμπεριφοράς νόμους κοινωνιολογικούς και νομικούς είναι ο Νόμος και το Δίκαιο. Γι’ αυτό το λόγο εμφανίζεται σήμερα η ανθρωπότητα απειλούμενη από τη βία. “Και αναφέρω και ένα άλλο παράδειγμα για να χαρακτηρίσω τους φίλους μου τους Τούρκους, ενώ ιδιωτικώς έχουμε καλές σχέσεις με τους Τούρκους -και εγώ με τα τουρκικά Πανεπιστήμια συνεργάζομαι- ο Von Speer, ο Υπουργός Δημοσίων Έργων του Χίτλερ, στα απομνημονεύματά του γράφει τα κατωτέρω: (ο Von Speer κατασκεύασε τις περίφημες Autostrassen στη Γερμανία, που έπειτα διεδόθηκαν σ’ όλο τον κόσμο).

Γράφει, λοιπόν, ότι “με τις πρώτες ύλες του πολέμου, τις οποίες μας προμήθευε η Τουρκία κατά τα τελευταία έτη του πολέμου, δυνηθήκαμε να παρατείνουμε τον πόλεμο κατά 11 μήνες”. Και ερωτά, πόσα εκατομμύρια Άγγλων, Γάλλων, Αμερικανών, Ελλήνων σκοτώθηκαν κατά τη διάρκεια των 11 αυτών μηνών;

“Και επειδή με συγκινεί και η παρουσία του Υπουργού μας από την Κύπρο, αναφέρω και την περίφημη περίπτωση του Ντενκτάς, ο οποίος είχε το θάρρος να ομολογήσει δημόσια ότι “αγνοούμενοι” Ελλαδίτες και Ελληνοκύπριοι από την Τουρκική εισβολή του 1974 δεν υπάρχουν, διότι ο τουρκικός στρατός τους παρέδωσε στα παρακρατικά οπλισμένα σώματα, των οποίων, όπως ξέρουμε τώρα, αρχηγός ήταν ο ίδιος και αυτοί τους σκότωσαν! Και οφείλω να ομολογήσω και εδώ υπέρ της Αμερικής, ότι αφορμή για να ανακαλυφθούν αυτά τα πράγματα, έδωσε το Κογκρέσο των Ηνωμένων Πολιτειών της Αμερικής (ΗΠΑ), το οποίο με μια Επιτροπή, για να εξιχνιάσει και να βρει, τί έγιναν οι επτά Κυπροαμερικανοί “αγνοούμενοι” και βρήκαν ότι πράγματι είχαν σκοτωθεί κατ’ αυτόν τον τρόπο. Και βρήκαν ακόμη και το μέρος, στο οποίο είχαν ενταφιαστεί.

“Γενεές ολόκληρες διανοουμένων, ανθρώπων του πνεύματοος, ουτοπιστών, μαρτύρων Χριστιανών κ.α. θυσιάστηκαν διά μέσου των αιώνων, για να κατορθώσουμε κάποτε να ξεφύγουμε από τη ζούγκλα της προϊστορικής εποχής, όπου ίσχυε το δίκαιο των ισχυροτέρων, για να φθάσουμε σήμερα σε μια εποχή, όπου είμαστε ελεύθεροι εδώ και συζητάμε και μπορούμε να λέμε ελεύθερα τη γνώμη μας και ότι αγωνιζόμαστε για τα δίκαια του ανθρώπου και την Ελευθερία.

“Και ερωτώ: Δεν πρέπει να υπάρχει μια αρμονία μεταξύ δυνάμεως και δικαίου ή τουλάχιστον μια ανεικτή σχέση μεταξύ δυνάμεως και δικαίου; Διαφορετικά, η συνείδηση δικαίου των ανθρώπων επαναστατεί, το καζάνι βράζει, οι καταστάσεις δεν ελέγχονται, πλέον, και στην εσωτερική έννομη τάξη και στη Διεθνή τάξη. Εκφεύγουν των ορίων του ελέγχου και υπάρχουν εκρήξεις. Και όπως λέγει ο Χέγκελ, όταν επαναστατήσει η φαντασία των ανθρώπων από τις ιδέες, κανένα μέτρο βίας δεν μπορεί να σταματήσει την “πρόοδο”.

“Είναι δυνατόν, όμως, οι Σύμμαχοί μας στην περίφημη διακήρυξη του 1941 του Ατλαντικού να λέγουν ότι κάνουμε αυτόν τον πόλεμο μόνο και μόνο, γιατί θέλουμε Δημοκρατία, μόνο και μόνο γιατί θέλουμε να κτίσουμε ένα νέο κόσμο, που στηρίζεται στο Δίκαιο, τη Δικαιοσύνη, την Ελευθερία και τη Δημοκρατία; Και σήμερα να δεχόμαστε την άποψη ότι οι Διεθνείς σχέσεις δεν έχουν σχέση με το Διεθνές Δίκαιον; Ενώ το διεθνές Δίκαιο είναι αναπόσπαστο μέρος των διεθνών σχέσεων.

“Πρέπει όλα αυτά, κατά τη γνώμη μου, να λαμβάνονται υπόψη, όταν μάλιστα υποστηρίζουμε ότι επιδιώκουμε την εγκατάσταση μιας νέας τάξης πραγμάτων, δικαιοσύνης, ελευθερίας και Δημοκρατίας”.
Στο σημείο αυτό τελείωσε η εμπεριστατωμένη ομιλία του καθηγητή του Διεθνούς Δικαίου του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης Δ. Κωνσταντόπουλου.

Ακολούθως, παίρνοντας το λόγο ο Πρόεδρος του Πολιτιστικού Ιδρύματος Δωδεκανήσου “Κλεόβουλος ο Λίνδιος” Γιάννης Ζίγδης, ανέφερε τα εξής: “Νομίζω ότι η ομιλία του καθηγητή του Διεθνούς Δικαίου στο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης είναι ιστορική. Και είναι υποχρέωση των Ελλήνων Καθηγητών του Διεθνούς Δικαίου, ως και εκείνων των Διεθνών Σχέσεων να αναλάβουν την πρωτοβουλία, την οποίαν έχω ήδη περιγράψει (χ), ως και εκείνην των οποίαν ανέπτυξε ο Δ. Κωνσταντόπουλος.

“ Οι διεθνείς σχέσεις δεν πρέπει να εξαρτώνται από την ισχύ, που διαθέτει κάθε κράτος, αλλά από το Διεθνές Δίκαιο και την ισότητα των λαών. Και τούτο, νομίζω ότι, τιμώντας τα 50 χρόνια της Απελευθέρωσης της Δωδεκανήσου εκτελέσαμε μ’ αυτόν τον τρόπο ικανοποιητικά ένα επιτακτικό καθήκον, δηλαδή, την υποβολή των παραπάνω προτάσεων για την αποτελεσματική αντιμετώπιση της νέας ιμπεριαλιστικής κατά της Ελλάδας εκδήλωσης της “φίλης και συμμάχου” Τουρκίας”. (Χ)