Νάσια Στουραΐτη: Πορτρέτα απρόβλεπτα και ονειρικά!
ΑΝΑΓΝΩΣΤΗΚΕ 970 ΦΟΡΕΣ
Επιμέλεια συνέντευξης: Έλενα Μουζάκη στο maxmag.gr
Γνώρισα τη Νάσια Στουραΐτη, σαν φοιτήτρια στη Νομική Σχολή Αθηνών, αλλά και στο Deree στον τομέα της επικοινωνίας, με μεγάλο ενδιαφέρον για τις δραστηριότητες στο Πανεπιστήμιο και για τα καλλιτεχνικά. Ο κόσμος, όμως, γνωρίζει μία άλλη πλευρά της Νάσιας. Τη «φωτογραφική»!
Η Νάσια Στουραΐτη μάς συστήνεται μέσα από τους λογαριασμούς της στα social media ως φωτογράφος και μάς εντυπωσιάζει με τα ζωντανά και πρωτότυπα concept που επιλέγει να απαθανατίσει με το φακό της. Στην εποχή των ατελείωτων εικόνων, η Νάσια Στουραΐτη καταφέρνει να μείνει στη μνήμη ενός περαστικού από τα ηλεκτρονικά προφίλ της και γι’ αυτό έχει πλέον το δικό της ενεργό κοινό. Ας γνωρίσουμε, λοιπόν, την 21χρονη Νάσια Στουραΐτη, που χρωματίζει με τη δική της φρέσκια πινελιά την ελληνική φωτογραφία!
Πότε και πώς ξεκίνησε το πάθος της φωτογραφίας;
Ξεκίνησε όταν ήμουν παιδί, όταν ζήτησα για δώρο Χριστουγέννων μία φωτογραφική κάμερα από τους γονείς μου. Η περιέργεια ξεκίνησε από τον πατέρα μου, ο οποίος κάθε φορά που πηγαίναμε ταξίδι έβγαζε άπειρες φωτογραφίες, εγώ καθόμουν και τον κοιτούσα και είχα μεγάλη περιέργεια να δω τι βλέπει και τι βγάζει και γιατί ενθουσιάζεται. Μου πήραν μία μηχανή Olympus, μόλις 6.4 Mp, όταν τώρα τα iphone έχουν τα διπλάσια(!).
Αυτό που με βοήθησε, πάντως, στο να συνεχίσω να ασχολούμαι ήταν μία πρόταση που είχα όταν ήμουν 12 χρονών από τον οργανισμό «Το Σπίτι της Ευρώπης» στη Ρόδο, όπου μεγάλωσα. Η Πρόεδρος είχε δει τυχαία τη δουλειά μου και μου πρότεινε να κάνω έκθεση, στο Κατάλυμα της Γαλλίας, στην Παλιά Πόλη της Ρόδου. Εγώ, βέβαια, δεν έδωσα σημασία, γιατί ήμουν μόλις 12 χρονών και την αντιμετώπισα σαν μία ευγενική κυρία που μου έκανε μία ευγενική πρόταση.
Τρεις μήνες μετά, όμως, μου έστειλαν επίσημο χαρτί από τον οργανισμό. Δεν ξέρω αν υπάρχει άλλος 12χρονος στη Ρόδο που είχε κάνει τότε κάτι τόσο μεγάλο, και παίζει ρόλο που ξεκίνησε όλο αυτό στη Ρόδο, γιατί είναι πολύ πιθανό στην Αθήνα να μην με είχε προσέξει κανένας. Από τότε ξαναέκανα ατομικές εκθέσεις στα 14 και στα 17 μου χρόνια, αλλά και έλαβα μέρος σε δύο καλλιτεχνικά φεστιβάλ στην Ελλάδα.
Νομική στο ΕΚΠΑ, επικοινωνία στο Deree: πώς καταφέρνεις να είσαι τόσο παραγωγική και δημιουργική στον τομέα της φωτογραφίας, ενώ αφιερώνεις ένα μεγάλο μέρος της ημέρας σου σε αρκετά απαιτητικές σπουδές;
Είναι δύσκολο, είναι αρκετά δύσκολο, αλλά η φωτογραφία είναι κάτι που αγαπώ και που αγαπούσα πάντα και όταν κάτι το αγαπάς πολύ θα βρεις χρόνο, θα «κλέψεις» λίγο. Υπάρχουν περίοδοι που δυσκολεύομαι και πιέζομαι και αγχώνομαι πολύ. Η φωτογραφία, όμως, πολλές φορές λειτουργεί και σαν διέξοδος. Είναι αναζωογονητικό να δημιουργείς και γι’ αυτό με βοηθάει να συνεχίζω και με το πρόγραμμά μου.
Τι είναι για εσένα η φωτογραφία: χόμπι ή καριέρα;
Είναι περίεργη για μένα αυτή η ερώτηση τη συγκεκριμένη περίοδο, γιατί και εγώ ακόμα προσπαθώ να καταλάβω τι είναι. Μέχρι τώρα ήταν σίγουρα χόμπι, σαν το κάτι «επιπλέον» από όλα τα υπόλοιπα. Όσο περισσότερο ασχολούμαι με αυτό, όμως, προκύπτουν διάφορες προτάσεις -και επαγγελματικές- και δεν ξέρω τι θα κάνω τελικά! Σίγουρα δεν το αποκλείω σαν καριέρα, αλλά δεν αποκλείω και οτιδήποτε άλλο.
Η δουλειά σου εμπνέει τον κόσμο, εσύ όμως από τι εμπνέεσαι;
Η έμπνευση μπορεί να έρθει οποιαδήποτε στιγμή: από μία βόλτα, από μία συζήτηση με έναν άνθρωπο, από έναν περαστικό, από ένα όνειρο! Μου έχει τύχει να δω όνειρο και να ξυπνήσω -χωρίς να θυμάμαι κάτι συγκεκριμένο- με μία εικόνα στο μυαλό μου από το όνειρο, που μου προκαλεί την επιθυμία να την αποτυπώσω. Τα χρώματα ειδικά σε πολλές φωτογραφίες μου έχουν αυτό το «ονειρικό». Σαν κύρια πηγή έμπνευσης, θαν έλεγα γενικά την τέχνη…κυρίως τον κινηματογράφο! Μου αρέσει πάρα πολύ, και φαίνεται σε κάποιες φωτογραφίες μου, να σκηνοθετώ και να προσπαθώ να αφηγούμαι μία ιστορία.
Αγαπημένοι σκηνοθέτες, λοιπόν;
Αχ πολύ δύσκολη ερώτηση. Ίσως μπορώ να ξεχωρίσω αγαπημένη αισθητική. Αγαπώ την αισθητική του Wes Anderson, του Λάνθιμου (ειδικά τον τελευταίο καιρό), Fellini, Sorrentino που θυμίζει πολύ τον Fellini... γενικά μου αρέσει πολύ αυτή η ονειρική και πιο ρομαντική αισθητική. Μόνο ο Λάνθιμος δεν την έχει τόσο, αλλά είναι αντισυμβατικός και μου αρέσει.
Αν δει κανείς το φωτογραφικό σου υλικό παρατηρεί κατά βάση πορτρέτα. Γιατί τα προτιμάς και τι σημαίνει για εσένα πορτρέτο;
Νομίζω το πορτρέτο είναι αυτό που με συνοψίζει(!) Με το πορτρέτο αποκλειστικά ασχολούμαι τον τελευταίο ενάμιση χρόνο, πιο πριν έβγαζα δυο τρία μόνο. Αυτό που μου αρέσει πάρα πολύ είναι ότι το πορτρέτο σαν είδος φωτογραφίας είναι απρόβλεπτο, με την έννοια ότι για να αποτυπώσεις αυτό που έχεις στο μυαλό σου είναι ένας συνδυασμός αυτού που εσύ σκέφτεσαι και αυτού που θα σου δώσει το πρόσωπο μπροστά στο φακό. Το πρόσωπο αυτό κουβαλάει μία ιστορία, κάποια βιώματα, κάποια συναισθήματα, που σημαίνει ότι όταν αποτυπώνεις ένα πρόσωπο, ο τρόπος δεν είναι ποτέ ο ίδιος. Γι’ αυτό και είναι πολύ σημαντική η επιλογή του προσώπου.
Πώς επιλέγεις τα πρόσωπά σου, τα μοντέλα σου και ποιο το αγαπημένο σου από αυτά που έχεις φωτογραφίσει;
Γενικά εγώ δουλεύω μέσω του instagram, είναι η κύρια πλατφόρμα που χρησιμοποιώ και για τη δουλειά και για τη γενικότερη επικοινωνία μου. Από εκεί βρίσκω τα μοντέλα μου. Σηνύθως εκείνα μου στέλνουν μήνυμα, επειδή έχουν δει τη δουλειά μου, τους αρέσει η αισθητική μου και έχουν κάτι στο μυαλό τους που θέλουν να δείξουν. Πολύ συχνά λέω όχι, γιατί ξέρω ότι εγώ η ίδια πολλές φορές δεν μπορώ να αντεπεξέλθω σε αυτό που ζητάνε. Μου αρέσει, πάντως, γιατί έτσι γνωρίζω πολλά άτομα που υπό άλλες συνθήκες δεν θα τα ήξερα!
Αγαπημένο μοντέλο είναι δύσκολο να επιλέξω, γιατί είναι πολλά τα πρόσωπα που ταιριάζουν και ξεχωρίζουν σε διαφορετικά concept. Σίγουρα ένα από τα αγαπημένα μου είναι η Νατάσα Εξηνταβελώνη, γιατί είναι ηθοποιός, κάτι που βοηθάει πάρα πολύ σε αυτό που κάνω. Μπορείς να τη σκηνοθετήσεις και πάντα προσθέτει τη δική της οπτική στο αποτέλεσμα, την τέχνη της. Θα ήθελα να δουλέψω με πολλούς ηθοποιούς, νομίζω πως είναι ένας ωραίος χώρος!
Πώς προέκυψε το Vogue Italia;
Σημαντικό να το πούμε ότι είναι το Vogue της Ιταλίας και όχι το ελληνικό. Το Vogue Italia έχει ένα πρόγραμμα που επιτρέπει σε ξένους φωτογράφους, επαγγελματίες ή και ερασιτέχνες, να στέλνουν τη δουλειά τους, ανάλογα με κατηγορίες που ζητάνε (πορτρέτα, τοπία, διαφήμιση, beauty). Οι φωτογραφίες αυτές περνούν από μία κριτική επιτροπή του Vogue. Όσες γίνουν δεκτές αναρτώνται στο αρχείο του περιοδικού με την «υπογραφή» του Vogue. Βασικά αυτό είναι που έχει σημασία! Δεν σημαίνει πως εγώ συνεργάζομαι άμεσα με το περιοδικό, αλλά πως έχω μία επιβεβαίωση. Και είναι σημαντική γιατί δείχνει πως το Vogue, με τη δική του συγκεκριμένη αισθητική, αναγνωρίζει και τη δική σου! Θα ήθελα πολύ, πάντως, κάπως, κάποια στιγμή να βρεθώ και με το Vogue Greece.
Είσαι πολύ ενεργή στο instagram: έχεις δικό σου χάσταγκ (#selfiemyart), αρκετές χιλιάδες followers, καθημερινό καινούργιο υλικό! Τι πιστεύεις για τη δύναμη αυτής της πλατφόρμας και πώς επιλέγεις να τη χρησιμοποιείς;
Το instagram είναι μία πλατφόρμα social media, που όπως όλες οι πλατφόρμες έχουν τα θετικά και τα αρνητικά τους. Είναι, όμως, η καλύτερη πλατφόρμα για τους καλλιτέχνες και για όποιον έχει κάτι να δείξει και να προωθήσει. Εξαρτάται, λοιπόν, η δύναμή του από τη χρήση που θα κάνεις. Εγω, δηλαδή, ανεβάζω τη δουλειά μου και τη θεωρώ την καλύτερη πλατφόρμα για να τη δει ο περισσότερος κόσμος και να πάρω feedback για αυτήν. Όπως ανέφερα και προηγουμένως, είναι η κύρια πλατφόρμα επικοινωνίας μου με άτομα του χώρου, που δεν θα είχα αλλιώς την ευκαιρία να γνωρίσω.
Έχεις λάβει ποτέ αρνητισμό μέσα από αυτήν;
Αν εννοείς κριτική, δεν μπορώ να πω ότι λαμβάνω για τη δουλειά μου. Μπορώ να σκεφτώ ένα περιστατικό, καθόλου καλοπροαίρετο, όπου δεν έλαβα εποικοδομητική κριτική. Ήταν απλά ένα αρνητικό σχόλιο, ομοφοβικό και ρατσιστικό, χωρίς να υπάρχει λόγος. Αυτά, όμως, δεν τα λαμβάνεις καν υπόψη σου, δεν δίνεις σημασία. Για τη δουλειά μου, πάντως και για το υλικό που ανεβάζω δεν έχω λάβει σχόλια. Η κριτική, πάντως, στην τέχνη -όταν γίνεται καλοπροαίρετα- νομίζω ότι είναι κάτι το θετικό. Το instagram σαν πλατφόρμα, σίγουρα, έχει πολύ αρνητισμό και ανταγωνισμό. Ακόμα και «λογοκρισία» κατά κάποιο τρόπο για θέματα όπως το γυμνό και τον τρόπο που αποτυπώνεται, ανεξαρτήτως ποιότητας. Είναι ένας τρόπος της πλατφόρμας να φιλτράρει το μεγάλο υλικό που ανεβαίνει, που πάντως δεν με έχει επηρεάσει προσωπικά.
Ένα account που αγαπά η Νάσια Στουραΐτη και θα πρότεινε στον κόσμο να ακολουθήσει;
Πολλούς μπορώ να σκεφτώ, Έλληνες και ξένους! Αν αναφέρω μόνο έναν θα αδικήσω πάρα πολλούς. Καθημερινά ανεβάζω τη δουλειά φωτογράφων που μου αρέσουν, οπότε μπορείτε να με ακολουθήσετε και να τους ανακαλύψετε(!)
Τέλος, “φωτογραφικοί” στόχοι και σχέδια για τη νέα σεζόν;
Η σεζόν για μένα δεν έχει αρχίσει ακόμα, είμαι ακόμα σε διάλειμμα(!). Έχω κλείσει αρκετά project με ενδιαφέροντα άτομα. Αυτό που θα με ενδιέφερε πολύ να δουλέψω είναι το θέατρο: όχι μόνο να φωτογραφίζω για το θέατρο, αλλά το θέατρο να μπει λίγο περισσότερο στη δουλειά μου!
Ακολουθήστε τη Ροδιακή στο Google News
