Ο Γιώργος με τον γερανό, που κάνει πλάκες και χαρίζει γέλιο!

Pοδούλα Λουλουδάκη

Ένας καλός άνθρωπος, που έχει και χιούμορ!

Είναι κι αυτοί που προσπαθούν να μας κάνουν να γελάσει το χειλάκι μας, την περίοδο του εγκλεισμού, κι ο Γιώργος Παπαγεωργίου με τον γερανό, όπως τον ξέρουν όλοι, το έχει έμφυτο το χιούμορ, και κάνει πλάκες άκακες, και ανεβάζει βιντεάκια, λέει αλήθειες κάνοντας αστεία…

Ένας καλός άνθρωπος, που έχει φιλοσοφήσει τα πράγματα είναι ο Γιώργος και έχουμε ανάγκη ν’ ακούσουμε ανθρώπους απλούς που τους δίδαξε η ζωή, η ζωή που είναι το μοναδικό μεγάλο σχολείο.

«Τι έχω να πω εγώ…», απορεί όταν του ζητώ να κάνουμε αυτή την κουβέντα!
Πολλά, ήταν η απάντηση.

Βλέπω, και μου κάνει εντύπωση, εκεί στις ιδιότητές σας στο Fb που γράφετε: «επαγγελματίας ζήτουλας των δεδουλευμένων μου»! Τι εννοείτε, τόσο πολύ, σας ζορίζουν για να σας πληρώσουν;
Κοιτάξτε, εμένα τα ακούσματα στη δουλειά μου, δουλεύοντας το γερανό, είναι βαρετά: «πάνω, πάνω… όπα, κάτω, κάτω, όπα, λίγο δεξιά, λίγο αριστερά, βίρα (πάνω), μάινα (κάτω), και το «ευχαριστώ πολύ Γιώργο, ξέχασα το πορτοφόλι, θα σε πληρώσω αύριο...». Και το αύριο, never came που λένε και στο χωριό μου. Και με αναγκάζουν να κάνω κάτι που δεν θέλω καθόλου, να πάρω τηλέφωνο και να ζητήσω λεφτά. Μέχρι πριν πέντε χρόνια αυτό γινόταν συνέχεια, τώρα τελευταία ήταν λίγο καλύτερα τα πράγματα και έσκασε κορωνοϊός.

Οι φτωχοί ή οι πλούσιοι είναι αυτοί που δεν πληρώνουν;
Όταν το ‘χει ο άλλος να μην πληρώνει, δεν θα πληρώσει. Πάω σε μεροκαματιάρη που έχω ακούσει ότι έχει και οικονομικά προβλήματα και με πληρώνει αμέσως. Πάω σε μεγαθήρια, κι αναγκάζομαι να παίρνω τηλέφωνο.

Και τώρα με τον κορωνοϊό κάθεστε μέσα και διαβάζω που προτρέπετε και τον κόσμο, σε άπταιστα Καλυθενά, να κάνει το ίδιο.
Τους λέω, «εμείς σήμερα δεν πάμε πούετα. Θα κάτσουμε στο σπι μας να το διορτώσουμε, να κάμουμε φαΐν να φάμε. Μετά, αμάν με πιάσει συκκίρδιση, θα κατέβω πατός μου να ζέξω το κεπούλι μου με το τραχτέρι, για να περάσει η μέρα μου». Μετάφραση…

Ξέρω, ξέρω, οι Ροδίτες όλοι καταλάβαμε. Αντιμετωπίζετε με χιούμορ τις καταστάσεις, πάντα έτσι ήσασταν;
Όχι. Οι συμμαθητές μου στο Γυμνάσιο και στο Λύκειο, δε νομίζω ότι με θυμούνται γιατί ήμουν βαρετός. Είχα χαμηλή αυτοεκτίμηση, δεν συμμετείχα… Ίσως κάποιοι με θυμούνται λόγω όγκου, που πάντα τον είχα, αλλά όχι επειδή κάτι είπα ή κάτι έκανα. Ούτε να μπω σε παρέες… Τελείωσα ιδιωτική σχολή Λογιστικής και στις δύο μέρες έφυγα από τη δουλειά. Ο πατέρας μου είχε εκκενώσεις βόθρων, εγώ έπρεπε να δουλέψω ένα μήνα για να πάρω όσα έπαιρνε ο πατέρας μου, σε δύο μέρες. Έτσι πήρα τον γερανό και μετά ένα μαγαζί στο Φαληράκι. Πέρυσι δεν το άνοιξα είχα πολλή δουλειά με τον γερανό, φέτος δεν βλέπω να το ανοίγω για τον κορωνοϊό.

Αλλά οι καταστάσεις δεν σας βάζουν κάτω!
Το χιούμορ προκαλεί ευτυχία σ’ αυτόν που το λαμβάνει, γι’ αυτόν που το δίνει είναι η τέχνη του να κρύβει τον πόνο και τη στενοχώρια του. Διάβασα ότι σ’ ένα μέσο άνθρωπο η ευτυχία κρατάει όσο το 10% της ζωής του. Εγώ στα φιλαράκια μου, αυτό το 10 θέλω να το κάνω 11%.

Και στήνετε και βιντεάκια και ευθυμείτε με την παρέα… Θέλω να μου πείτε ένα από τα πολλά: τι κάνατε μ’ αυτόν με την εξάτμιση!
Περνούσε κάποιος κάθε πρωί και ήξερα ότι είναι 06:15. Εγώ μένω πάνω στο δρόμο, αυτός ερχόταν με μηχανάκι κάθε πρωί να πάει από Ρόδο στα Κολύμπια όπου δουλεύει και ακουγόταν η εξάτμιση, από ένα χιλιόμετρο μακριά. Το γραψα στο facebook «ποιος είναι αυτός που μας ξυπνάει…», απάντησαν κι οι γείτονες, λέμε «να πάρουμε την Τροχαία…». Λέω στους γείτονες, μπορεί να είναι κανένας μεροκαματιάρης ας τον σταματήσουμε να τον ρωτήσουμε, τι συμβαίνει. Στις 06:15 ακριβώς και πάλι κάθε μέρα επέστρεφε, στο ίδιο το βιολί.

Ήμασταν τέσσερις, κρυφτήκαμε να μη μας δει και φοβηθεί, στέλνουμε τον πιο μικροκαμωμένο, τον σταματάει, πάμε κι εμείς κοντά, μας λέει: «κατάλαβα γιατί με σταματήσατε, μη με χτυπήσετε, δεν έχω λεφτά, αλλά θα τη φτιάξω…». Του λέμε, «τι να σε χτυπήσουμε, θα σου τη φτιάξουμε εμείς». Ο άνθρωπος, επί μιάμιση ώρα που τη φτιάχναμε το κράνος δεν το έβγαλε, μάλλον από ντροπή. Μας είπε ότι φεύγοντας από την πολυκατοικία του το πρωί, σπρώχνει το μηχανάκι κανένα χιλιόμετρο και μετά το βάζει μπροστά, για να μην ξυπνά τον κόσμο! Για εμάς τίποτα δεν ήταν, τραβήξαμε και βιντεάκι ενώ το φτιάχναμε και το ανεβάσαμε, γελάσαμε, ευθυμήσαμε και βοηθήσαμε και τον άνθρωπο, τον οποίο δεν δείξαμε πουθενά, βέβαια. Θετικότητα χρειάζεται και όλα καλά.

Και νά τα βιντεάκια, και νά οι πλάκες... Μπράβο σας!
Η στιγμιαία ευτυχία ως επακόλουθο του χιούμορ είναι μεταδοτική, κι εγώ θέλω να τη μεταδίδω. Άνθρωποι που σχετίζονται με χαρούμενους ανθρώπους είναι πολύ πιθανόν να ευτυχήσουν. Θυμάμαι μια φορά που πήγα τον πατέρα μου, λίγο πριν πεθάνει σ’ έναν μεγάλο καθηγητή, σε ιδιωτικό νοσοκομείο και μου είπε την αλήθεια ο άνθρωπος ότι «αν θέλεις, να δώσεις αυτά τα λεφτά, αλλά και πάλι ο πατέρας σου δεν θα ζήσει…»… Και τότε μου είπε για την ψυχολογία, και δεν θα το ξεχάσω: «αν δεις σε μικροσκόπιο τα καρκινικά κύτταρα του ανθρώπου πώς αναπτύσσονται σε στιγμές άγχους και πόσο αργά αναπτύσσονται σε στιγμές ευθυμίας και ευτυχίας, θα έπρεπε να γελάμε συνέχεια. Γι’ αυτό οι Αμερικάνοι έχουνε τη γελωτοθεραπεία, ως μέθοδο, στους καρκινοπαθείς. Κι έτσι με παίρνουν τηλέφωνα οι φίλοι, μου στέλνουν μηνύματα «τι ανέβασες ρε χθες…».

Μέχρι με τον Μπόρις ασχοληθήκατε, τον πρωθυπουργό του Ηνωμένου Βασιλείου, που το ‘στριψε τελικά το τιμόνι, αλλά κόλλησε τον κορωνοϊό και βαριά απ’ ό,τι είπε ο ίδιος. Τον βάλατε φωτογραφία να στέλνει γράμμα σε κάθε Άγγλο, να μείνει σπίτι.
Ναι, και να σαλιώνει το επιστολόχαρτο. (γέλια)

Ο Μπόρις των Άγγλων δήλωσε ότι έχει κορωνοϊό και στέλνει γράμμα σε όλους τους Άγγλους να μείνουν μέσα

Είχατε ένα θέμα και με το κούρεμά σας.
Ναι, έχω πυκνά μαλλιά και σκληρά, με κούρεψε η γυναίκα, και μίκρυνε ο βάτος. Κι επειδή δεν είχαμε μηχανή της είπα να με κουρέψει με τη μηχανή των προβάτων, αλλά παραγγείλαμε μία κουρευτική από το internet και έγινε η δουλειά.

Πάντως ήσασταν από τους πρώτους που αντιληφθήκατε τον ιό. Είδα ανάρτησή σας, στα τέλη Φεβρουαρίου, να φοράτε το κρανάκι σας και μάσκα!
Εγώ, Ροδούλα, τον φοβάμαι τον κορωνοϊό, τον τρέμω. Εγώ με 37,5 πυρετό έχω τη γρίπη των ανδρών που λένε. Πεθαίνω.

Και επιπλήττετε κι αυτούς που αναπτύσσουν θεωρίες συνωμοσίας!
Την τελευταία φορά, τους λέω: «Όλοι εσείς που δε φοβάστε τον κορωνοϊό και λέτε ότι είναι κόλπο των πολιτικών, έχει θέσεις για εθελοντές, στα νοσοκομεία. Βάλτε τη μασκούλα σας, τα γαντάκια σας και πάτε να βοηθήσετε. Εμείς δυστυχώς δεν μπορούμε να πάμε, γιατί φοβόμαστε»…

Το πρώτο πράγμα που θα κάνετε όταν «βγούμε απ’ αυτή τη φυλακή…», ποιο θα είναι, έχετε σκεφτεί;
Έχω σκεφτεί, θα πάω να φάω σε χασαποταβέρνα! Και εν πάση περιπτώσει, ο χαμένος χρόνος θα κερδηθεί. Όπως τους έχω πει: «συμφωνήθηκε γι’ αυτόν το χρόνο που «δεν ζούμε φυσιολογικά», να κρατηθεί έξτρα χρόνος. Όταν σβήσει το καντηλάκι μας, θα μας δοθούν λέει και καθυστερήσεις, όπως στο ποδόσφαιρο»...

Μακάρι, συμφωνούμε κι οι δυό!
Πόσο καλά ήμασταν πριν από αυτό, πόσο καλά και δεν το ξέραμε, καταλήγουμε.