Μιχάλης Σεΐτης: «Ευχαριστώ τους Ροδίτες...»!

Pοδούλα Λουλουδάκη

Ο παγκόσμιος ρέκορντμαν και παραολυμπιονίκης Μιχάλης Σεΐτης, αμέσως μετά το Ρίο μιλά στη «Ροδιακή»

Όλοι ρωτούσαν «πότε είναι ο Σεΐτης, πότε θα τρέξει, ξενύχτησα χτες να τον δω…»…Τα μεσημέρια μπροστά στην τηλεόραση, τις νύχτες αργά, λόγω της διαφοράς ώρας με τη Βραζιλία. Τα παιδιά, οι μεγάλοι, η οικογένεια όλη, στη μάχη με τον Σεΐτη που αγωνιζόταν στην παραολυμπιάδα, μόλις τρία χρόνια μετά τη νύχτα του ατυχήματος.
Τεράστιος στόχος που εκπληρώθηκε με παγκόσμιο ρεκόρ, με 5η και 6η θέση παραολυμπιονίκη, με νέο πανελλήνιο και πανευρωπαϊκό ρεκόρ. Μια πίκρα έχει μόνο, με την παραολυμπιακή επιτροπή, που ενοποίησε δύο κατηγορίες και παρά το παγκόσμιο ρεκόρ που έκανε στην κατηγορία του, δεν πήρε το χρυσό!
«Θα το αλλάξουν μου λέει, μετά από αυτό που έγινε, να είσαι ο πιο γρήγορος και να μην παίρνεις μετάλλιο! Του χρόνου αναμένεται να χωρίσουν τις δύο κατηγορίες».
Παρά το ήσυχο μέρος που διάλεξε για να γίνει αυτή η συνέντευξη, άντρες, γυναίκες, παιδιά τον εντόπισαν, κι έρχονταν να του δώσουν συγχαρητήρια, να του μιλήσουν, κι εκείνος να λέει συνέχεια «ευχαριστώ»…
Όταν χαμογελά ο Σεΐτης, είναι σαν να γελά όλος ο κόσμος μαζί και οι γυναίκες μου είπαν να του πω ότι στους παραολυμπιακούς, ήταν ο πιο όμορφος. Χαμογελούσε στην κάμερα, έστελνε φιλιά στους Ροδίτες που την ώρα εκείνη προσεύχονταν γι αυτόν, και ριχνόταν στη μάχη, κι έσπαγε κάθε φορά το δικό του ρεκόρ.
«Είναι τεράστιος αθλητής ο Ροδίτης», φώναζαν οι έλληνες σχολιαστές. Ίσως αυτοί δεν ξέρουν ακόμα αυτό που ξέρουμε εμείς, ότι είναι κι η καλύτερη, η πιο ωραία ψυχή. Ωραίος σαν Έλληνας, ωραίος σαν τον Σεΐτη!
Με είχε εμπιστευτεί και μου μίλησε τότε, για τη «Ροδιακή», αμέσως μετά το νοσοκομείο! Μου είπε ότι έβαλε στόχο τους παραολυμπιακούς, αλλά κι εγώ όπως όλοι σκεφτήκαμε πως βάζει στόχο για να μην τον πάρει από κάτω. Πόσο λάθος κάναμε να το σκεφτούμε έτσι. Μας έδινε απλά μάθημα ζωής!

Ήρθες στη Ρόδο αμέσως μετά το Ρίο!
Ήρθα να δω την οικογένειά μου και φεύγω τώρα το μεσημέρι (Πέμπτη,) να ξεκουραστώ για τρείς μέρες και να επιστρέψω στην Αθήνα.

Τι σκέφτεσαι τώρα που τελείωσαν οι παραολυμπιακοί;
Τους επόμενους αγώνες. Το παγκόσμιο πρωτάθλημα, τον Ιούλιο στο Λονδίνο.

Κάθε φορά σκέφτεσαι το επόμενο, βάζεις τον επόμενο στόχο;
Ναι, κάθε φορά βάζω τον επόμενο στόχο.

Τις χαίρεσαι όμως έτσι τις επιτυχίες σου, προλαβαίνεις να τις απολαύσεις αφού τρέχεις για τις επόμενες;
Τις χάρηκα τις στιγμές στο Ρίο, χαίρομαι ακόμα, αλλά μόλις τελείωσαν οι αγώνες έβαλα τον επόμενο στόχο.

Έτσι είσαι εσύ, από τότε στο νοσοκομείο τρία χρόνια πριν που ήσουν στο κρεβάτι και αντί να σκέφτεσαι το πόδι, έβαλες στόχο την παραολυμπιάδα!
Ήμουν ακόμα στο νοσοκομείο και είπα θα πάω στους παραολυμπιακούς αγώνες. Είπα, αφού δεν πήγα μέχρι τώρα στους Ολυμπιακούς αγώνες θα πάω στους παραολυμπιακούς.

Και πήγες! Μόλις τρία χρόνια μετά! Τι σκεφτόσουν στην παρέλαση όταν βρέθηκες σ΄ αυτή τη μεγάλη γιορτή που έκαναν οι Βραζιλιάνοι;
Στην παρέλαση δεν πήγα γιατί την επόμενη μέρα αγωνιζόμουν. Αυτό που έζησα όμως, τα συναισθήματα, οι εμπειρίες δεν μπορούν να περιγραφούν, δεν χωρούν σε λόγια. Ήταν κοντά σ΄ αυτό που φανταζόμουνα, αλλά η πραγματικότητα ήταν ακόμα πιο μαγευτική. Το χώνεψα σιγά-σιγά, περνώντας οι μέρες, κι ενώ γίνονταν οι κούρσες.

Αγωνίστηκες σε πολλές κούρσες, στα 100, στα 200, στα 400, στη σκυταλοδρομία, αγωνίστηκες στο μήκος… Γιατί σε τόσα πολλά αγωνίσματα;
Ο λόγος που μετείχα σε τόσα πολλά αγωνίσματα ήταν για να το ευχαριστηθώ ακόμα πιο πολύ.

Ήσουν ίσως ο μοναδικός αθλητής που χαμογελούσε στην κάμερα, που χαμογελούσε στον κόσμο και στους Έλληνες που σ’ έβλεπαν από τους δέκτες τους!
Τους χαιρετούσα όλους εκείνη την ώρα πριν ξεκινήσω. Και φιλιά τους έστελνα… Χαμογελούσα από τη χαρά που είχα και γενικά είμαι άνθρωπος που χαμογελάει. Είμαι με το χαμόγελο, έχω πάντα καλή διάθεση, είμαι θετικός άνθρωπος.

Το ήξερες ότι οι οικογένειες στη Ρόδο ξενυχτούσαν για να σε δουν;
Ήξερα ότι με βλέπει η οικογένειά μου, οι δικοί μου άνθρωποι, όλη η Ελλάδα, όλοι οι Ροδίτες οι οποίοι ήταν και περήφανοι που ήμουν εκεί. Όλοι έκαναν αναρτήσεις στο Face book, οι παρουσιαστές των αγώνων έλεγαν «ο Ροδίτης αθλητής»…

Πέτυχες πολλά στο Ρίο!
Είχα πετύχει και μόνο που ήμουν εκεί. Σίγουρα ήθελα ένα μετάλλιο, αλλά το παγκόσμιο ρεκόρ είναι πιο πάνω από το μετάλλιο γιατί πολύ απλά είσαι ο πιο γρήγορος άνθρωπος που έχει τρέξει την απόσταση ποτέ.

Έκανες παγκόσμιο ρεκόρ, αλλά δεν πήρες χρυσό μετάλλιο, κι αυτό είναι ασύμβατο. Πώς εξηγείται;
Έχει να κάνει με ένα τεράστιο λάθος της διεθνούς παραολυμπιακής επιτροπής που ενοποίησε δύο κατηγορίες οι οποίες μπορεί να μοιάζουν, αλλά δεν έχουν καμία σχέση. Άλλο ένα καλό που έγινε όμως με το παγκόσμιο ρεκόρ είναι πως κατάλαβα ότι έκαναν τρομερό λάθος με την ενοποίηση. Τη χρονιά που έρχεται αναμένεται να χωρίσουν τις δύο κατηγορίες. Οπότε αυτός είναι ένας ακόμα αγώνας που κερδίσαμε. Κι αυτό ισχύει και για τους άλλους αθλητές που δεν μπόρεσαν καν να φτάσουν στους παραολυμπιακούς αγώνες.

Ξεκίνησες να τρέχεις αμέσως μόλις έβαλες το πρόσθετο μέλος! Έτρεξες στους Αιγαιοπελαγίτικους αγώνες και μέσα σε τρία χρόνια έφτασες στους παραολυμπιακούς του Ρίο, αγωνίστηκες σε πέντε αθλήματα, έγινες παραολυμπιονίκης, έγινες παγκόσμιος ρέκορντμαν! Πώς τα κατάφερες να έχεις τέτοιες επιδόσεις σε τόσο μικρό διάστημα από τότε;
Είναι κάτι για το οποίο απορούμε ακόμα, κι εγώ κι ο προπονητής μου ο Γιώργος Παναγιωτόπουλος. Το ότι έκανα τόσα αγωνίσματα, σε τόσο λίγες μέρες, με τόση μεγάλη ένταση και έκανα και ρεκόρ σε όλα.

Πανελλήνιο, πανευρωπαϊκό, παγκόσμιο, παραολυμπιονίκης… Εξήγησέ μας το αυτό!
Τι να εξηγήσω τώρα. Πιστεύω ότι η χαρά που είχα και η αδρεναλίνη, η προπόνηση η σκληρή, αυτά τα τρία χρόνια… Γιατί όταν πηγαίνεις και κάνεις έξι κούρσες και κάνεις ρεκόρ και στις έξι… Φανταστείτε τι κάνω στην προπόνησή μου καθημερινά.

Στους αγώνες είναι και η αγάπη του κόσμου, η ενέργεια που σου στέλνουν όλοι μαζί, οι οικογένειες που ξαγρυπνούσαν, τα μικρά παιδιά…
Αυτό έφτανε σ΄ εμένα. Εγώ το πιστεύω πάρα πολύ αυτό, ότι μπορούμε να δεχτούμε και να στείλουμε ενέργεια και να συμβούν όμορφα πράγματα.

Σου έστελναν και μηνύματα; Τι σου έλεγαν;
Πάρα πολλά μηνύματα για καλή επιτυχία από άγνωστους, από νέους, από μικρούς, από μεγάλους που έδειχναν σαν να το ζουν μαζί μου και μετά από κάθε κούρσα το «συγχαρητήρια», «σε είδαμε» και «είμαστε πολύ περήφανοι»... Τους ευχαριστώ όλους. Ευχαριστώ τους Ροδίτες. Όλα αυτά μου έδωσαν μια έξτρα ώθηση.

Η οικογένειά σου που έτρεξες αμέσως να τη δει, τι σου λέει τώρα… η μητέρα σου; Ήρθες για λίγο και φεύγεις σε μία ώρα!
Μου είπαν ότι τους έδωσα πολύ χαρά, κι ότι ήμουν απίστευτος. Έτσι κι αλλιώς για όλες τις μαμάδες ό,τι και να κάνουν τα παιδιά τους είναι οι καλύτεροι.

Οι σχολιαστές στην ελληνική τηλεόραση έλεγαν «είναι τεράστιος αθλητής ο Σεΐτης, τεράστιος…»… Τι να περιμένουμε λοιπόν;
Τον επόμενο μεγάλο στόχο μου που είναι το Τόκιο.