Χάλκη underwater: αλάτι, θυμάρι και σπίτια από παρσελόνα

Στίγμα Νοτιοανατολικού Αιγαίου, εκεί που ήρθες για να ακούσεις την ησυχία σε άγνωστα υψίπεδα. Να “αγγίξεις” τη γέφυρα του καπετάνιου από το πλοίο της γραμμής, που μοιάζει μόλις να ξεστέριωσε σε ένα αλληγορικό, ιδιότυπο εβδομαδιαίο βαλς πρόσδεσης στο λιμάνι.

Να γευθείς φρέσκο ξιφία που μόλις έφθασε με το καΐκι και μαγειρεύτηκε απευθείας στο πιάτο σου. Να σε καλημερίσουν νησιώτες με ξέγνοιαστα σιγοτραγουδίσματα, όπως παλιά. Να ακούσεις το sonar, που θα σημάνει την έλευση των δελφινιών από την μπλε άβυσσο.

Και κάπως έτσι, η αληθινή ευτυχία σφυρίζει το πρωί νησιώτικες μελωδίες και τελειώνει στο καλωσόρισμα του φεγγαριού σου. Αυτού που μόλις χθες φώτιζε τη ρότα του πλοίου, καθώς έμπαινε στον Εμπορείο με μια ορχηστρική υπόκλιση στην privé βεράντα σου. Αλήθεια, πόση ακόμα ομορφιά μπορεί να χωρέσει σε ένα τέτοιο τόπο, χωρίς διαπραγμάτευση αυθεντικότητας; Η Χάλκη σου συστήνεται! Ο κρυμμένος παράδεισος “do not disturb” των Μεγάλων Μαγίστρων.

H “Blunatura” ανέλαβε με φροντίδα και επαγγελματισμό το soft launch από το αεροδρόμιο της Ρόδου στην Κάμειρο Σκάλα και από εκεί σε έναν άλλο υπέροχο κόσμο. Ναυτικός ξεναγός στην ταχύπλοη, βιωματική περιήγησή μας από τη Ρόδο στη Χάλκη, ο Σάββας Χατζηνικολάου. Πρώτος σταθμός, η νησίδα Μάκρυ και η γνωριμία με το άγνωστο οικοσύστημα της ιχθυοκαλλιέργειας, που από το 2008 όλο και μεγαλώνει, αναπτύσσεται και αξίζει να δεις από κοντά. Οικοδεσπότες μας εκεί, τα δελφίνια που μας προϋπαντούν με συγχρονισμένες κινήσεις.

Ο Σάββας γνωρίζει καλά και αυτό τον χώρο με σπουδές, που ξεκίνησαν στην Ελλάδα και έφθασαν σε μεταπτυχιακό επίπεδο ως τη Σκωτία. Οι επιρροές της καταγωγής από Πάρο, Σίφνο και Ρόδο γέννησαν το μπλε πάρκο natura μέσα στη θάλασσα. Εδώ και 4 χρόνια στο τιμόνι, μαζί με τον ένα από τους γιούς του, τον Χρήστο, διοργανώνουν VIP tour, προσφέροντας ολοκληρωμένες εμπειρίες σε ταξιδευτές, που θέλουν να γνωρίσουν τον θαλάσσιο κόσμο, να μάθουν περισσότερα γι’αυτόν, να τον ακούσουν, να τον γευθούν.

Βουτιά στα 100μ. βάθος γύρω από τα κλουβιά, που φθάνουν τα 10μ.-20μ. Η ζωή εκεί περιστρέφεται γύρω από τα δίχτυα με λαβράκια, τσιπούρες και τόνους 35 κιλών που κάνουν τις δικές τους επισκέψεις. Απόκοσμη γοητεία με υπόκοφους θορύβους κάτω από το νερό, εκεί που ο χρόνος έχει πια άλλο νόημα. Μετρά τα λεπτά στις ακτίνες του ήλιου, για όσα μέτρα μόνο φτάνουν να φωτίσουν το πολύπλοκο υποθαλάσσιο σύμπλεγμα, που κρατά σταθερές τις ανθρώπινες υπερκατασκευές.

Επόμενος σταθμός, το νησί της Αλιμιάς, εκεί όπου αυτές τις μέρες βρίσκονται οι “σύγχρονοι ναυαγοί” ενός διεθνούς reality παιχνιδιού – 12 αγόρια και τα 8 κορίτσια από Βέλγιο, Ολλανδία, Γερμανία, Αυστρία και Αγγλία. Το “The island” διοργανώνεται για πρώτη φορά φέτος από το τουριστικό γραφείο Beyond Borders του Βελγίου, με την υποστήριξη της Διεύθυνσης Τουρισμού της Περιφέρειας Νοτίου Αιγαίου και του γραφείου Κάτω Χωρών του ΕΟΤ.

Ο τόπος ιδανικός για τα γυρίσματα. Με το γρήγορο snack μας, κάνουμε έναν αποκαλυπτικό περίπατο-ωδή στις ιταλικές καζάρμες κάτω από τους πεύκους και από τους τότε στρατώνες στον γραφικό Άγιο Μηνά, που συντηρούσε η οικογένεια Λαμπίρη από τη δεκαετία του 1970 έως περίπου τα τέλη του 1990 και που αγαπά να βρέχεται στο κύμα του καλά προστατευμένου φιόρδ. Ακόμα πιο μέσα στον κόλπο, ο εγκαταλελειμμένος οικισμός του Άη Γιώργη.

Περήφανος εξωτισμός σε μέρη που έχουν ανακαλύψει ήδη πολυτελή super yacht και ξύλινα deck από τα παράλια της Μικράς Ασίας, προς αναζήτηση της πιο γαλήνιας πρασινογάλανης πραγματικότητας. Και αν ο Κάρολος με την Καμίλα βρίσκουν εδώ το sailing καταφύγιο των απάνεμων καλοκαιρινών διακοπών τους ή το σκηνικό εμπνέει καινοτόμες παραγωγές, τότε σίγουρα η Αλιμιά έχει πάρα πολλά να μας πει, που ήδη ακούγονται πέρα από τα σύνορά μας.

Στη διαδρομή, είχαμε την ευκαιρία να μιλήσουμε με τη Μαρίζα Χατζηλαζάρου, Αντιδήμαρχο Τουρισμού και Αντιπρόεδρο του Λιμενικού Ταμείου Νοτίου Δωδεκανήσου, που μας συνόδεψε στο ταξίδι. Μιλήσαμε για την πορεία του τουρισμού στη Ρόδο και τα Δωδεκάνησα, την υποψηφιότητα στον θεσμό της Πολιτιστικής Πρωτεύουσας της Ευρώπης 2021, καθώς και τη σημασία των νησιών-δορυφόρων της Ρόδου στην παγκόσμια τουριστική αγορά.

Τελευταία στάση με την ομάδα της Blunatura, η Αρέτα. Εδώ ρίχνεις άγκυρα στη σκέψη και αφήνεις το βλέμμα προς την Τήλο να αψηφά πίσω του κάθετους βράχους της Χάλκης, που έχουν σχηματίσει το μεγαλύτερο μικρό λιμανάκι σε έντονη φλούο απόχρωση. Όλες οι έγνοιες φουντάρουν αρόδου, παρασύρονται στα ανοιχτά και μένεις εδώ. Θεματοφύλακας των μαγικών, παδικών σου ονείρων.

Αυτά αναβιώνουν στη συνέχεια με την ωριμότητα, που αρέσκεται να ξαπλώνει στο προσωπικό χώρο του sea garden, να επιλέγει από τη συλλογή πούρων που είναι διαθέσιμη στο διαμέρισμα μαζί με ένα επιλεγμένο κρασί της κάβας μετά το welcome with compliments της Διώνης και του Βασίλη στο “Admiral’s House”. Εκείνοι συνεχίζουν σήμερα επάξια την ιστορία, που φρόντισε να διαφυλάξει ο πατέρας της Διώνης, Ναύαρχος Περίανδρος Λαμπίρης και ακόμα πιο πίσω, η γιαγιά της Διώνης, στο σπίτι-προίκα του γάμου της, όπου πολλές γενιές πέρασαν τα καλοκαίρια τους.

Κάνοντας την υπόθεση ότι θα καταχωρίζονταν ονόματα επιφανών προσωπικοτήτων στο libro d’oro της περιοχής, είμαστε βέβαιοι ότι αυτή εδώ η συνοικία της Βιγλιμιάς θα είχε περίοπτη θέση, λόγω του πλήθους των ιδιοκτητών της με αυτό το προφίλ. Το δικαιολογούν οι βίλες που τοποθετούνται διακριτικά σε αμφιθεατρικό position από τις ιδιωτικές βεράντες ως τις πέτρινες και inox κατασκευές, που οδηγούν μέσα στο νερό. Βουτιές ευδαιμονίας και splash, που θα θυμάσαι για πάντα.

Η Χάλκη είναι δώρο σαν αποκαλύπτεται. Ξημέρωμα Κυριακής, η αρχιτεκτονική ευπρέπεια του λιμανιού βάφεται πορτοκαλί στις χωνευτές σκεπές του Εμπορειού, τα πρώτα café ανοίγουν και το υπηρεσιακό 4Χ4 του Δήμου (Περιφέρεια Νοτίου Αιγαίου) ζεσταίνεται ήδη για τη σημερινή μας ξενάγηση. Έμπνευση και οδηγός ο ίδιος ο Δήμαρχος Χάλκης Μιχάλης Πατρός. Μια μέρα που δεν θυμίζει τίποτα από όσα ξέραμε μέχρι σήμερα για αυτό το νησί. Όσα είχαμε δει ή διαβάσει. Αξία ανεκτίμητη.

Μια εκδρομή, που ξεκίνησε από το Δημαρχείο, το χαρακτηριστικό κτήριο του παλιού Παρθεναγωγείου με τις περιστροφικές σκάλες, σε μια συζητήση για το είδος των επισκεπτών, στους οποίους στοχεύει το νησί, έχοντας ήδη περάσει από τον ημερήσιο τουρισμό, στη φάση της ωριμότητας. Το 3ήμερο της Παναγίας καταμετρήθηκαν 2χιλ. αφίξεις, ενώ πέρυσι, σε σύνολο 25χιλ. διανυκτερεύσεων, μόνο ο κόσμος του yachting άγγιξε τις 6χιλ. αφίξεις με 1.300 ιστιοφόρα.

Στέρνες, γούρνες και ανηφορικοί δρόμοι στους ορεινούς όγκους – μάρτυρες μιας εποχής που δεν υπάρχει πια, αλλα πάντα κρυφοκοιτάζει το φως στο μέλλον. Στο νησί δεν υπάρχει άλλος κατοικίσιμος οικισμός εκτός του Εμπορειού, στο λιμάνι. Εκεί όπου κάποτε έφτανε ο πλούτος από τις συναλλαγές των ταξιδιών και της εξωστέφειας.

Το Παλιό Χωριό έπαψε να κατοικείται στα μέσα της δεκαετίας του 1960. Όλος ο πρωτογενής τομέας, αγροτική και κτηνοτροφική παραγωγή, συγκεντρώνονταν κάποτε σε αυτό το πολύτιμο κύταρο ζωής του νησιού. Σιτηρά, κρεμμύδι, φάβα, φακές, αμύγδαλα, βούτυρο και κάθε σπιθαμή γης στην καλλιεργήσιμη μορφή τους, χάρη στο μεράκι και τους κόπους των ανθρώπων που έβαζαν δύναμη στην αξίνα για να κάνουν την πέτρα γόνιμο έδαφος. Ακόμα και καρπούζι και πεπόνι έβγαζε η άνυδρη αυτή γη.

Στο Παλιό Χωρίο πρόσφατα, 2-3 οικογένειες έφτιαξαν τα σπίτια και έδωσαν ζωή. Εκεί γίνεται και το πανηγύρι της Παναγίας της Χωριανής. Τμήμα του Μεσαιωνικού Κάστρου αποκαταστάθηκε, όπως και ο ναός του Αγίου Νικολάου εντός αυτού, λιθοστρώθηκαν διαδρομές στον οικισμό, καθώς και το κεντρικό μονοπάτι που οδηγεί στο Κάστρο. Απομένει πια να γεμίσει φως, χρώμα και ζωή.

Σημαντικά έργα επίσης βοηθούν την καθημερινότητα ντόπιων και επισκεπτών με την ελπίδα να πολλαπλασιάσουν τα νούμερα και στις δύο περιπτώσεις. Το πρατήριο βενζίνης που λειτουργεί εδώ και ένα χρόνο, το σύγχρονο συνεδριακό κέντρο χωρητικότητας 150-200 ατόμων δίπλα στη θάλασσα, το σημαντικό έργο της μονάδας αφαλάτωσης που φροντίζει για την αδιάκοπη παροχή 600m3 νερού, χωρίς την εξάρτηση του νησιού από υδροφόρα δεξαμενόπλοια, η ενεργειακή αυτονομία για τον φωτισμό δημοσίων χώρων με 100 στύλους, σε πρώτη φάση, με ηλιακούς συλλέκτες και η διαλογή και δεματοποίηση άνω των 80 τόνων ανακυκλώσιμου υλικού (χαρτί, αλουμίνιο, πλαστικό, γυαλί και νάυλον) .

Οι ανάγκες ακόμα περισσότερες, όχι μόνο λόγω της απόστασης, αλλά και της εκλεπτυσμένης γοητείας, που φέρνει ταξιδιώτες με χαρακτήρα στο νησί, ακόμα και με δικό τους μέσο δια θαλάσσης. Στη σκέψη μιας προσεγμένης μαρίνας σε κάποιο σημείο του νησιού, θα άλλαζαν σίγουρα πολλά, καθώς δεν επαρκούν πάντα οι θέσεις ελλιμενισμού.

Αν οι Μεγάλοι Μάγιστροι μεγαλούργησαν αρχιτεκτονικά στην ευρύτερη περιοχή, τότε στη Χάλκη έφτιαξαν ένα μικρό θαύμα σε δεσπόζουσα θέση με μια θέα – screen saver για όλο σου τον χειμώνα. Οι πρωινές ώρες στον βράχο είχαν τη μυσταγωγία της περιπλάνησης και την ελαφρότητα της ανύψωσης, πέρα και πάνω από κάθε θνητή δυσκολία. Από εδώ όλα μοιάζουν μικρά, κοντά, και εύκολα για σένα, για να τα αγγίξεις, να πατήσεις πάνω τους, να τα κατακτήσεις.

Είναι που οι αποστάσεις σε ξεγελούν και όμως μαθαίνεις ότι είναι περίπου ίσες ανάμεσα στο Κάστρο του Παλιού Χωριού και του αντίστοιχου που δεσπόζει κυρίαρχο ακόμα στην Αλιμιά και ανάμεσα στο τελευταίο και στο Μεσαιωνικό Κάστρο της Κρητηνίας στη Ρόδο. Οι ασύρματες επικοινωνίες της εποχής επέβαλαν ένα διαφορετικό τρόπο οπτικής επαφής εξ αποστάσεως, που σήμερα έχει αφήσει στα υψώματα μια ιστορική επιβλητικότητα.

Η υπόκλιση ξεκινά από το μεγαλείο της ψυχής, περνά στην απλότητα της ζωής και νιώθεις ευγνωμοσύνη για τα αληθινά λόγια του Θανάση Σφυρίου, γνήσιου Χαλκίτη που θα συναντήσεις στον δρόμο προς τον Αη Γιάννη τον Κοντά. Ήμασταν τυχεροί που τον συναντήσαμε Κυριακή πρωί, στο σταυροδρόμι, κάτω από τον μύλο. Ο τελευταίος μιας ολόκληρης γενιάς που ζούσε με την οικογένειά του στις κύφες από Απρίλη έως Οκτώβρη, ανηφορίζοντας στο μετόχι, για να φροντίσει την παραγωγή. Σήμερα, κάνει τον δρόμο αυτό καθημερινά για να φροντίσει το μοναστήρι, να ταΐσει τα ζώα και να φιλέψει τους περαστικούς με ευθύτητα στον λόγο, καθαρότητα στη σκέψη και αγάπη για τη ζωή.

Ιδιότυπες θολωτές κατασκευές από πέτρα, οι κύφες, φιλοξενούσαν όλα τα μέλη της οικογένειας και τα προστάτευαν στην ύπαιθρο. Δύσκολα αλλά παραγωγικά χρόνια, γεμάτα κριθάρι μέσα στις βούες, σιτάρι και σύκα. Τον χειμώνα αποθήκευαν τους λιαστούς σκάρους, που είχαν ψαρέψει, τα σύκα και το ψωμί. Οι αλευρόμυλοι δούλευαν εκείνη την εποχή και το σαρέντζι λειτουργούσε ως σιταποθήκη (επί τουρκοκρατίας).

Ένα τέτοιο κτίσμα στέκει σήμερα καλοδιατηρημένο στην πόλη, μπροστά από το Δημαρχείο. Όλα πια έχουν αλλάξει, ο κόσμος φθάνει ως εδώ, μόνο για να μαζέψει σαλάες (=σαλιγκάρια) μετά τη βροχή – αλλά και για το θυμάρι, και για το μέλι, που θα ζήλευαν αντίστοιχά του σε exclusive délicatessen.

Χαιρετίσαμε τον Θανάση με την ελπίδα να φθάσουμε και εμείς σε αυτό το σημείο ισορροπίας νου, ψυχής και σώματος, αναπνέοντας τη φύση, αγκαλιάζοντας τη ζωή και χαμογελώντας στο μέλλον, χωρίς καμία διάθεση αρνητισμού για όσα χάθηκαν, λείπουν, άλλαξαν δραματικά τα τελευταία χρόνια. Για πόσο ακόμα θα υπάρχουν αυτοί οι άνθρωποι; Η αληθινή ζωή που λησμονήσαμε να αναγνωρίσουμε και να μεταφέρουμε στο σήμερα.

Εκεί που κάποτε υπήρχε κόσμος που παρήγαγε έργο, στέκεσαι σήμερα για να εκτιμήσεις τη σημασία του “mute”. Όλα σε παύση, ένα βήμα πιο κοντά στον Θεό, εκεί στον Αη Γιάννη τον Αλάργα. Στην “κοιλιά” των υψιπέδων, στην περιοχή Κοίλα, βρίσκονται οι Κάμποι του Αγ. Ιωάννη. Εδώ κάποτε παράγονταν τόνοι σύκα με μια χαρακτηριστική γεύση λεμονιού. Και το κριθάρι που έβγαινε ήταν αυτό, που γέννησε τις περίφημες χαλκίτικες μακαρούνες. Όλα με τα ίδια υλικά κάποτε. Από τη γη, στην παραγωγή και στην κατανάλωση.

Η περιποιημένη είσοδος του Αη Γιάννη ανοίγεται μπροστά μας. Εδώ ηρεμεί η ψυχή σου. Οι θόλοι δεξιά διηγούνται τις δικές τους ιστορίες. Τότε που τους φρόντιζαν οι οικογένειες ως το δικό τους μετόχι, καθώς έρχονταν να κάνουν διακοπές εδώ, ανηφορίζοντας στο βουνό. Τα οικήματα τριγύρω έχουν χτιστεί με άχυρο, ασβέστη, άμμο και παρσελόνα. Μάρτυρας όλων αυτών, το γνωστό κυπαρίσσι του Αϊ Γιαννιού, που μοιάζει αειθαλές. Ακόμα και όταν έσπασε, επέζησε. Λέγεται ότι δεν το πιάνουν αρρώστιες και οι κλώνοι του αντέχουν.

Και ο Αη Γιάννης ο Αλάργας προστατεύει το νησί, γι’αυτό και οι Χαλκίτες ανά τον κόσμο τιμούν τη χάρη του στις 29 Αυγούστου, με ένα από τα πιο γνωστά πανηγύρια στο Αιγαίο. Παλιά κρατούσε ως και εβδομάδα, στο δρόμο στήνονταν αυτοσχέδια καφενεδάκια, που πρόσφεραν επίσης νερό, μαστίχα και λουκούμια με καρύδι. Ένα καλό μεροκάματο για τον κόσμο τότε και μια σημαντική διευκόλυνση για τη μετακίνηση των ξενύχτηδων στη διαδρομή προς τα πάνω ή προς τα κάτω, με τον φωτισμό από τις φωτιές στα αστιά εκτατέρωθεν του δρόμου.

Την παραμονή, η εκκλησιαστική επιτροπή σερβίρει κοκκινιστό και ανήμερα ετοιμάζει για όλους φάβα και άλλα νηστίσιμα. Ανήμερα, η χαλκίτικη μπάντα σκορπίζει εν πλω τον καλαερφίστικο σκοπό της αυγής γύρω από το λιμάνι πριν τη θεία λειτουργία. Προσφέροντας τη δική του χάρη στην ατμόσφαιρα των ημερών, εκεί βρίσκεται ο Άγιος Νικόλας, πολιούχος του νησιού.

“Ευλογημένος και τυχερός τόπος η Χάλκη, γιατί έχουμε τη Ρόδο απέναντί μας”, μας εξηγεί ο Δήμαρχος, στη συζήτηση για τη μετάβαση από το σήμερα στο αύριο. Και αν ο τόπος μιλά με την ησυχία του, τότε οι άνθρωποι εδώ ακούγονται κυρίως με τις πράξεις τους. Ήσυχα και αυτοί, έχοντας διακριτικά φιλοξενήσει πρόσφυγες, ένα χρόνο πριν, όταν έφθασαν τους 1.436 σε αριθμό, σε σύνολο περίπου 150 μονίμων κατοίκων (συνολικός πληθυσμός περίπου 400 άτομα). Και το θέμα έμεινε εκεί, χωρίς τηλεοπτικά buzz και άλλες φωνές. Το παρελθόν ακόμα θυμάται 11χιλ. κατοίκους, που απομειώθηκαν σε περίπου 3.500 πριν τον πόλεμο του 1940.

Διυλίζεις πληροφορίες για να αποκτήσεις νέα γνώση και πάλι αυτό δεν είναι αρκετό. Μαθαίνεις συνεχώς μπροστά στις ζωγραφιστές πόρτες της Γαρυφαλλιάς, που μαζί με τον Παναγιώτη μεταμόρφωσαν, πριν από 6 χρόνια, τον κόλπο στα Κάνια σε προορισμό για all day χαλάρωση στο “Kania Beach” με γεμάτες γεύσεις στο εστιατόριο της παραλίας και βουτιές στο turquoise. Φιλέτο τούνα, ξιφίας και σαλάτα με καπαρόφυλλα, συνοδεία σπιτικής σούμας. Τι άλλο μπορείς να αποζητάς;

Στο πρόγραμμα βρίσκεται ήδη η σύνδεση δια θαλάσσης με το λιμάνι για να εξυπηρετούνται οι επισκέπτες, που φθάνουν σήμερα μόνο με τα προκαθορισμένα, καθημερινά δρομολόγια του λεωφορείου, που αναχωρεί από τον Εμπορειό.

Παρέες παντού, ένα καραφάκι ούζο, κρεατικά και οι καρποί της θάλασσας από τα δίχτυα στα κάρβουνα σε μια εποικοδομητική επιτραπέζια σάρωση. Παύση, βουτιά αναζωογόνησης και αποχαιρετισμός στον ήλιο. Οι αγριόπαπιες εδώ είναι εξοικειωμένες και ακούν σε ένα ξεχωριστό όνομα, που περιγράφει την ασταμάτητη δράση τους. Οι βουτακίες μοιάζουν να σε καλωσορίζουν στη γαλάζια λίμνη. Η απόλαυση δεν κάνει διάλειμμα ποτέ.

Αν έφθασε η ώρα να δοκιμάσεις τις χαλκίτικες μακαρούνες και το τοπικό γαριδάκι, θα κάνεις στάση στο “Παραδοσιακό της Λευκωσίας”. Η ευχάριστη διάθεση στο καλωσόρισμα του Μιχάλη Περάκη διαπερνά τις συνταγές, το σερβρίσμα και τη μετέπειτα κουβέντα στην πιάτσα του λιμανιού.

Η ταβέρνα έχει το όνομα της μητέρας του, που κάθεται στο διπλανό τραπέζι και μαζί συζητάμε για τους χαλκίτικους σκοπούς, όσα έχει καταφέρει το νησί και όσα έχει ακόμα ανάγκη. Επίκεντρο όλων, η ανάγκη για το επόμενο ταξίδι και ο Μιχάλης δεν διστάζει να αναζητήσει έναν ακόμα προορισμό στον χάρτη, μόλις έρθει ο χειμώνας, έτοιμος να κάνει recharge εμπειριών για την επόμενη τουριστική περίοδο.

Η τραχύτητα του τόπου μυρίζει θυμάρι και έχει τη γλυκάδα γνήσιου μελιού που θα βρεις στο “Jio herbs“ του Γιάννη και της Πόπης. Εκεί θα μάθεις για το αλάτι που μαζεύεται ατόφιο τα τελευταία χρόνια από τα βράχια στο απέναντι νησάκι, για την αλισφακιά και τα άλλα προϊόντα που ξεκίνησαν δειλά δειλά να γεμίζουν τα ράφια της αγοράς. Λίγο πιο δίπλα, η “Μαύρη Θάλασσα” σερβίρει ξανά τους πρώτους βραδινούς μεζέδες. Και ο βυθός του λιμανιού μπροστά σου, μοιάζει να εστιάζει μέσα από μεγεθυντικό φακό.

Η Καθολική, η Ιταλίνα, η Ρωσία, η Λευκωσία, η Κιβωτός, η Φουντουκλιά, η Ερμιόνη, η Ζαμπραή θα επαναπροδιορίζουν πάντα τον χάρτη ελληνικής ονοματολογίας, χάρη σε έναν τόπο ακριτικό με περίσσεια ιστορία και θαυμασμό για όσα έχει να σου πει.

Η λίστα με τα επίσημα κύρια ονόματα θα μεγαλώσει με τον Περίανδρο, τη Διώνη, την Ευρίκλεια, την Ευτέρπη, την Αγλαδία, την Αρσενώπη, την Πραξιθέα, τη Νέκλερη, την Ανεζίνα, την Αλιζέτα, την Πολύμνια, τη Χαζίνα, τη Μορφούλα, τον Τριντή, τον Μπίνη, τον Χουβαρδά , τη Λεώνη, τον Πασιάκο, τον Γαλαντή, τη Σκιαενή, τη Χρυσταλή, τον Βικέντζο, τον Περιστέρη, τον Συντροφιό, τον Χειμωνέτο, τον Βλάχο, τον Καραφύλλη, την Καραφυλλιά, τον Μιαούλη, την Αργυρένια, την Πλουμή και τον Γλεντούση, όπως μας εξηγεί επίσης ο Μεταξάς, στη διαδρομή μας με το ταξί [Taxi Services: +30.6944.95.63.87] μεταξύ Καμείρου Σκάλας και αεροδρομίου.

Εκεί… στην άλλη Ρόδο, που έχει δραπετεύσει από τον μαζικό τουρισμό και έχει μια αυθεντική ομορφιά, που δεν χωράει ο νους σου.

Και η ανάμνηση των συζητήσεων στη ντοπιολαλιά για τη φροκαλιά (=σκούπα), το ξενέμισμα του αλωνιού με τον γιαπά, δίπλα από τις αελιές (=αγελάδες), τα μαγειρέματα στο χαρανί (=μαύρο τσουκάλι) και το αντάμωμα γύρω από το σινί (=χαμηλό τραπέζι) μένει πάντα ζωντανή. Μπορεί η φετινή σεζόν να πλησιάζει στο κλείσιμο. Η sans-voir κράτηση όμως για το επόμενο δικό σου καλοκαίρι δεν έχει λόγο να περιμένει!

the voyager voice (tvv) tips:

Ο πρωινός καφές της Κυριακής στη “Θεοδοσία” ανακατεύει κάθε οσμή και γεύση ανατολής με το υπέροχο πορτοκαλί, αμέσως μόλις ο ήλιος κάνει την ευγενή του υπόκλιση στο λιμάνι.

Στην πιάτσα συγκεντρώνεται ο κόσμος προς τέρψη ουρανίσκων, εκεί βρίσκεται ο“Βαλάντης” με τα σουβλάκια του και άλλα πιάτα.

Η ώρα του γλυκού σε φέρνει στα σκαλιά που οδηγούν προς τον Άγιο Νικόλα. Η cozy γωνιά του “Blue Marine” σερβίρει ξεχωριστό παγωτό τριαντάφυλλο.

Η ζωή της Χάλκης δεν εξαντλείται στο λιμάνι του Εμπορειού, σκαρφαλώνει στα οροπέδια προς τον Αη Γιάννη τον Κοντά και τον Αλάργα, διαβάζει ιστορία, συγκινείται με τα ευγενικά συναισθήματα των ντόπιων, που έχουν μάθει να ζουν υπερήφανα χειμώνα-καλοκαίρι και ανακαλύπτει τον ανεξάντλητο υποθαλάσσιο κόσμο.

Οι βουτιές δεν σταματούν στις επίσης οργανωμένεςπαραλίες Φτενάγια και Πόνταμος, πολύ κοντά στον Εμπορειό.

Το επόμενο καλοκαίρι, ο φωτισμός του φάρου, κτίσμα άνω των 80 ετών, θα λάμψει στην είσοδο του λιμανιού, συμπληρώνοντας την εικόνα των ανεμόμυλων, που αιωρούνται φωτιζόμενοι τη νύχτα πάνω από τα σπίτια του λιμανιού.

Πηγή: thevoyagervoice.com