«Μια γυναίκα μπορεί να κάνει πολλά πράγματα...»!

Pοδούλα Λουλουδάκη

Η Ελένη Καραγιάννη, που έγινε χειμερινή κολυμβήτρια για να πιάσει το Σταυρό στο Μανδράκι

Το γύρο της Ελλάδας έκαναν οι φωτογραφίες της Ελένης Καραγιάννη, να πιάνει το Σταυρό, μόνη αυτή ανάμεσα σε τόσους άντρες κολυμβητές, στα παγωμένα νερά του Μανδρακίου.

Ήταν μια έκπληξη η επιτυχία της και για την ίδια ακόμα, μια κοπέλα που είναι ήρεμη, είναι μεθοδική κι έχει γλυκό χαμόγελο.

Ποια είναι λοιπόν η Ελένη Καραγιάννη, που κάνει τρίαθλο στον «Απόλλωνα Ρόδου», κι έγινε χειμερινή κολυμβήτρια για να μπορέσει να πέσει για τον Σταυρό;

Τα καταφέρατε, μόνη γυναίκα εσείς ανάμεσα σε τόσους άντρες! Ήταν η πρώτη φορά που το επιχειρήσατε;
Είναι η τρίτη χρονιά που έπεσα για τον Τίμιο Σταυρό. Η πρώτη ήταν το 2015. Πάντα ήθελα να πέσω, πάντα ένιωθα την ημέρα των Θεοφανείων ως μια ξεχωριστή μέρα. Σαν να γινόταν ένα θαύμα. Μου άρεσε και η εικόνα που έβλεπα: oι κολυμβητές να πέφτουν όλοι μαζί στη θάλασσα, μέσα στο καταχείμωνο. Δεν περίμενα να πάρει τόση δημοσιότητα το ότι έπιασα εγώ, μια γυναίκα, το σταυρό. Μάλιστα φέτος έλεγα να μην πέσω. Όταν επέστρεψα στο σπίτι δεν είχα καταλάβει ακόμη τι είχε γίνει.

Τι προηγήθηκε, πώς ήταν η ψυχολογία σας;
Την πρώτη φορά που έπεσα όπως και τις άλλες δύο που ακολούθησαν, πέρυσι και φέτος, πήγα και εξομολογήθηκα. Έκανα πνευματική προετοιμασία και αυτό που μ΄ ενδιέφερε ήταν να συμμετάσχω κι εγώ στην τελετή κατάδυσης του Τιμίου Σταυρού, κι όχι να πιάσω το σταυρό. Κάθε χρόνο, αυτό το πρωινό, αισθάνομαι ότι ανοίγουν οι ουρανοί και φωτίζεται η πλάση. Αυτό το φως είναι που με προκαλεί.

Κάθε φορά ήταν διαφορετική; Εξοικειωθήκατε τις επόμενες με τη διαδικασία;
Το 2015 που βούτηξα ένιωθα την καρδιά μου να χτυπάει, κι ένιωθα και τις καρδιές των άλλων κολυμβητών, τη στιγμή που τους πλησίαζα ενώ ήταν όλοι συγκεντρωμένοι γύρω από το σημείο που καταδύθηκε ο Τίμιος Σταυρός. Επίσης μου δημιουργήθηκε η αίσθηση ότι είχα απομονωθεί από το πλήθος και τη βουή του κόσμου που υπήρχε έξω στη στεριά. Τότε ήμασταν δύο κοπέλες, είχε βουτήξει και η Αλεξάνδρα Κοκκίνου. Είχαμε πέσει ενώ η εξωτερική θερμοκρασία ήταν 2 βαθμοί! Μέχρι να πλησιάσω, φοβισμένη καθώς ήμουν, τον είχαν βρει. Τη δεύτερη χρονιά, μου συνέβη το ίδιο. Σαν να ήμουν μέσα σ΄ ένα σύννεφο, δεν ένιωθα το κρύο νερό. Αυτή τη φορά ήμουνα πιο σίγουρη. Δεν είχα το άγχος να βρω τον Τίμιο Σταυρό, ήθελα να πέσω για την ευλογία. Έπειτα το είχαμε συζητήσει με τους υπόλοιπους κολυμβητές πριν ξεκινήσει η τελετή και με συγκίνησε ένας εκ των οποίων μου είπε «έλα να περιμένεις κοντά μας, τώρα ανήκεις στην παρέα μας»…

Τι λέγατε εκεί πάνω στην προσπάθεια, τι έλεγαν οι άλλοι κολυμβητές;
Τους άκουσα να λένε «χάθηκε ο σταυρός»! Άρχισα να ψάχνω πιο πολύ. Άκουσα κάποιον από τους κολυμβητές, χαριτολογώντας να λέει: «Πάτερ, πες μας πού τον έριξες, γιατί κρυώνουμε...»... Kαι τότε έψαξα πιο προσεκτικά. Τα νερά ήταν πολύ θολά, είχαν λίγα σκουπίδια που είχε φέρει το κύμα και μας μπέρδευαν. Και ξαφνικά ο σταυρός εμφανίστηκε μπροστά μου! Αναπάντεχα! Ήταν ανάμεσα στα βράχια, περίπου στα δυόμιση μέτρα βάθος. Τον έπιασα πολύ γρήγορα. Σ’ αυτό το σημείο είχανε ψάξει όλοι και ξαναπέρασα και έψαξα κι εγώ. Έτσι τον βρήκα. Είδα το βίντεο και έγιναν πολύ γρήγορα όλα ενώ εμένα μου φάνηκε ολόκληρο τελετουργικό ζώντας το.

Χαρήκατε πολύ!
Μου φάνηκε σαν να ζω ένα όνειρο. Δεν το πίστευα ότι τον είχα στα χέρια μου. Σαν να μη μου συνέβαινε αυτό. Τον έπιασα από το βυθό, τον ανέβασα στην επιφάνεια, και κολύμπησα προς τη μεριά του Μητροπολίτη, κρατώντας τον με δέος και περηφάνια. Με γύρισαν πίσω οι κολυμβητές, γιατί σαστισμένη όπως ήμουν δεν τους είχα δώσει να φιλήσουν κι εκείνοι το σταυρό! Ανέβηκα στο μόλο, μου έδωσε την ευχή ο σεβασμιότατος μητροπολίτης Ρόδου κ.κ. Κύριλλος και μου φόρεσε ένα χρυσό σταυρό. Θα τον φορέσω για λίγες μέρες και θα τον χαρίσω στο γιό μου, τον Τσαμπίκο Ροδίτη.

Ο γιός σας ήρθε να δει την προσπάθειά σας;
Ενώ πέρυσι είχε δει την προσπάθειά μου, κι ανέβηκε κι εκείνος στο καραβάκι, φέτος δεν ήρθε μαζί μου το πρωί. Γύρισα τρεις φορές στο σπίτι και του λέω «έλα, φέτος θα γίνει μάχη...», δεν ήρθε. Δεν περίμενε ότι θα τα καταφέρω. Μου τηλεφώνησε και μου λέει «τον έπιασες το σταυρό;». Του απάντησα «ναι»! Νόμιζε ότι αστειεύομαι, ότι του κάνω πλάκα.

Είστε κολυμβήτρια!
Είμαι χειμερινή κολυμβήτρια εδώ και τρία χρόνια. Ξεκίνησα να γίνω χειμερινή κολυμβήτρια για να συμμετάσχω στην τελετή των Θεοφανείων. Ήθελα να μπορώ να συμμετάσχω, όχι να πιάσω οπωσδήποτε το σταυρό. Από το 2010 όμως είχα ξεκινήσει τρίαθλο με τον Αθλητικό Σύλλογο «Απόλλων Ρόδου» που περιλαμβάνει τρία αθλήματα: κολύμβηση, ποδηλασία, τρέξιμο. Ο Σύλλογος με βοήθησε, με δέχτηκε ενώ δεν είμαι επαγγελματίας αθλήτρια… Στους αγώνες πηγαίνω για τη συμμετοχή. Μια γυναίκα μπορεί να κάνει πολλά πράγματα. Είμαι πολύ περήφανη που συμμετέχω στους αγώνες τριάθλου στη Ρόδο, και που υπάρχει αυτός ο Σύλλογος στη Ρόδο μας, που με αξιοπρέπεια και με ιδίους πόρους κάνει τις καλύτερες διοργανώσεις. Ο πρόεδρος του Συλλόγου μας και παιδίατρος, ο Νίκος Χατζηνικόλας με τις συμβουλές του, την οργανωτικότητά του, μας στηρίζει όλους. Όλη η οικογένειά του μας στηρίζει. Υπάρχει αγάπη για το τρίαθλο, για το συνάνθρωπο. Όλοι μαζί, μαζί και οι εθελοντές έχουν θετική ενέργεια και προσφέρουν το καλύτερο δυνατό για τη διάδοση του τριάθλου στη Ρόδο μας.

Τελικά ποιος ήταν ο λόγος που θέλατε να πέσετε για το σταυρό;
Ο λόγος που ήθελα να συμμετάσχω στην κατάδυση του Τιμίου Σταυρού στα Άγια Θεοφάνεια είναι γιατί πιστεύω στο Θεό και στα θαύματα! Οι απαιτήσεις της ζωής, και της καθημερινότητας μας δημιουργούν την ανάγκη να ακουμπήσουμε κάπου, κι αυτός είναι ο Θεός, και το Φως. Ναι, πιστεύω ότι υπάρχει Φως.

Εργάζεστε στο Κτηματολόγιο Ρόδου, αποφοιτήσατε από το Τμήμα Μεσογειακών Σπουδών και κάνετε το μεταπτυχιακό σας, είστε αθλήτρια του τριάθλου…, δεν σταματάτε να κάνετε πράγματα!
Τυγχάνει να είμαι εργαζόμενη μητέρα, διαζευγμένη, είμαι ροδίτισσα, οι γονείς μου είναι ο Νικόλαος Καραγιάννης και η Αναστασία Ζαγοριανού, έχω δύο αδέλφια τον Γιώργο και τη Δέσποινα… Έχω σπουδάσει στο Τμήμα Μεσογειακών Σπουδών της Σχολής Ανθρωπιστικών Σπουδών του Πανεπιστημίου Αιγαίου και θεωρώ ότι εμείς οι Ροδίτες είμαστε πολύ τυχεροί που έχουμε ένα Τμήμα τόσο σημαντικό για τη μελέτη του πολιτισμού, των λαών, της πολιτικής και των γλωσσών των χωρών της Μεσογείου, με έδρα τη Ρόδο, το νησί μας και φυσικά τις υπόλοιπες σχολές του. Επίσης παρακολουθώ μεταπτυχιακό πρόγραμμα σπουδών «Γλωσσολογία ΝΑ Μεσογείου» στην ίδια σχολή. Όμως για μένα η θάλασσα είναι που αγαπώ πολύ και δεν μπορώ να ζήσω χωρίς αυτήν. Και πρέπει να δεχόμαστε με αγάπη, τους ανθρώπους που έρχονται από τη θάλασσα, που έρχονται κυρίως από τη Μέση Ανατολή διασχίζοντας τα καθαγιασμένα μας νερά, για να βρουν μια νέα πατρίδα. Όλοι εμείς θα πρέπει να τους σεβόμαστε, να σεβόμαστε τον πολιτισμό τους, τη θρησκεία τους, τη γλώσσα τους.