Έφυγε από τη Ρόδο κι έγινε στην Αυστραλία καθηγητής Ιατρικής!

Pοδούλα Λουλουδάκη

Ο γιατρός κ. Φίλιππος Λίσγος, μιλάει εκ βαθέων στη «Ροδιακή»

Γύρισε εκεί απ΄ όπου έφυγε, στην Αυστραλία η οποία τελικά τον περίμενε με ανοιχτές αγκάλες και έγινε καθηγητής ιατρικής, σε προπτυχιακούς φοιτητές. Ο γιατρός Φίλιππος Λίσγος, ο λαμπρός επιστήμονας και καλός άνθρωπος όπως τον ξέρουν όλοι, μετά από 40 χρόνια που άσκησε την ιατρική εδώ, επέστρεψε στη μακρινή ήπειρο και άνοιξε νέους δρόμους στην επαγγελματική πορεία και τη ζωή του.
Θέλει κότσια για να το κάνεις! Τον καθηγητή Φίλιππο Λίσγο, τον συνάντησα μια βδομάδα πριν φύγει και πάλι για εκεί αφού οι καλοκαιρινές διακοπές τελειώνουν στην Αυστραλία, οι φοιτητές του τον περιμένουν. Μου έδωσε αυτή τη σεμνή, νοσταλγική και τόσο διακριτική συνέντευξη. Αυτό που είναι ο ίδιος δηλαδή.
Τα 40 χρόνια που έζησε στη Ρόδο ως γιατρός, ο χαμός της συζύγου του, κι η νέα αρχή που τον πήρε μακριά, αλλά δεν στάθηκε ικανή να τον κάνει να φύγει!

Τελικά η πορεία σας ήταν διαφορετική από των περισσότερων ανθρώπων! Εσείς τα κάνατε αλλιώς!
Εγώ λειτούργησα αντίστροφα. Γεννήθηκα στην Αυστραλία, αλλά επέλεξα να έρθω εδώ, και να δουλέψω για 38 με 40 χρόνια ως γιατρός. Έφυγα τότε από μια χώρα που προσέφερε τα πάντα. Έκανα το αντίθετο. Πολλοί το ξέρουν ότι η Αυστραλία δεν είναι ξένη χώρα για εμένα. Γεννήθηκα εκεί, μεγάλωσα και σπούδασα σε όλες τις βαθμίδες της εκπαίδευσης, τελείωσα την ιατρική εκεί και ήρθα στη Ρόδο.

Είστε Έλληνας της Αυστραλίας, δεύτερης γενιάς!
Είμαι από Ροδίτες γονείς, ο πατέρας μου από την Ίστριο, η μητέρα μου από τη Λαχανιά και η Ελλάδα και η Ρόδος είναι η πατρίδα μου. Είμαι περήφανος για την καταγωγή μου. Η Αυστραλία όμως δεν ήταν ξένη χώρα για εμένα. Έχω πολλούς φίλους, έχω τ΄ αδέλφια μου εκεί, έχω συναδέλφους.

Όμως τους αφήσατε όλους τότε και ήρθατε στη Ρόδο! Πώς έγινε αυτό;
Ήταν στα 24 μου χρόνια όταν τελείωσα πια την ιατρική. Ένα χρόνο νωρίτερα, είχα έρθει για διακοπές και για να γνωρίσω τη γιαγιά μου, τους συγγενείς μου και τον τόπο καταγωγής μου, για πρώτη φορά, για τον οποίο μου μιλούσανε συνέχεια οι γονείς μου και δακρύζανε όταν θυμόντουσαν την παλιά Ρόδο. Σ’ αυτό το ταξίδι γνώρισα τη μετέπειτα σύζυγό μου, την Ανθή Γκίνου. Την επόμενη χρονιά λοιπόν ξαναήρθα, υπηρέτησα το αγροτικό μου στην Απολακκιά και στη συνέχεια εργάστηκα στο νοσοκομείο της Ρόδου, για έναρξη ειδικότητας στην παθολογία και έκανα αργότερα τη μετεκπαίδευσή μου στην πανεπιστημιακή κλινική του νοσοκομείου «Αλεξάνδρα» στην Αθήνα. Επέστρεψα στη Ρόδο από επιλογή αν και τότε ο καθηγητής μου, ο κ. Μουλόπουλος, εξαίρετος επιστήμονας, με παγκόσμια εμβέλεια, μου πρότεινε να παραμείνω στην πανεπιστημιακή κλινική. Δεν το μετάνιωσα ποτέ που γύρισα στη Ρόδο, να προσφέρω κι εγώ τις υπηρεσίες μου. Δημιούργησα την οικογένειά μου εδώ, δύο υπέροχα παιδιά, ευλογία Θεού, αγάπησα τον κόσμο και με αγάπησε κι αυτός.

Και σας επέλεξε αυτός ο κόσμος, δίνοντάς σας μεγάλο αριθμό ψήφων όταν ασχοληθήκατε και με το Β΄ Βαθμό Αυτοδιοίκησης!
Σας ευχαριστώ για τη δυνατότητα που μου δίνετε να τους πω, από καρδιάς, ένα πολύ μεγάλο ευχαριστώ για την εξαιρετική τιμή που μου έκαναν και για την αγάπη τους. Για αρκετά χρόνια ήμουν στο ελεύθερο επάγγελμα και στη συνέχεια υπηρέτησα στο νοσοκομείο της Ρόδου, αρχικά ως επιμελητής Α΄ και στη συνέχεια ως διευθυντής παθολογίας του ΕΣΥ, στην Α΄ Παθολογική Κλινική. Άσκησα το επάγγελμα 40 χρόνια.

Τέλος 2ου εξαμήνου 2016 και έναρξη εξεταστικής περιόδου

Τόσα πολλά χρόνια! Τι είναι αυτό που διατηρεί κάποιους ανθρώπους στο να φαίνονται νέοι, σε σχέση με κάποιους άλλους της ίδιας ηλικίας, γιατρέ μου;
Είναι ένας συνδυασμός της γενετικής ιδιοσυστασίας, του DNA δηλαδή, των επιδράσεων του περιβάλλοντος, της πορείας στη ζωή και των ενδιαφερόντων του καθένα, o χαρακτήρας, η προσωπικότητα…

Μεγάλη πορεία λοιπόν, αλλά η ζωή σας καλούσε να πάτε αλλού, πίσω στην Αυστραλία!
Πάντα με ενδιέφερε η ιατρική εκπαίδευση και η εξέλιξή της. Μ΄ άρεσε και να εκπαιδεύομαι και να εκπαιδεύω. Αυτή η αλληλεπίδραση που είχα με τους νέους γιατρούς, μου έδωσε την ευκαιρία να έρχομαι σε επαφή μαζί τους και να μπορώ να μεταλαμπαδεύσω τη δική μου κλινική εμπειρία και γνώση. Αυτό, έκανε καλό και σ΄ εμένα γιατί εγώ πάντα μάθαινα από αυτούς. Και από τους νεώτερους συναδέλφους και τώρα στην Αυστραλία και από τους φοιτητές μου.

Σε ανθρώπινο επίπεδο ωστόσο πώς πήρατε την απόφαση να αλλάξετε πάλι ήπειρο; Δεν θα ήταν εύκολη απόφαση!
Βοήθησε ότι δεν ήταν μια ξένη χώρα. Είχα μια πόρτα ανοιχτή, έχω την υπηκοότητα την Αυστραλιανή από τη γέννησή μου, κι έτσι δεν είχα προβλήματα με βίζα, κάρτα εργασίας και άλλα. Έχω τα δικαιώματα που έχει ένας Αυστραλός πολίτης. Για να σας πω την αλήθεια δεν το… πολυεπεξεργάστηκα, γιατί ό,τι σκέφτεσαι πολύ δεν το κάνεις στο τέλος. Ένιωθα παραγωγικός ακόμα και ήταν μια ευκαιρία να κάνω αυτό που πραγματικά αγαπούσα, ιατρική εκπαίδευση και διδασκαλία. Εδώ θέλω να τονίσω τη μεγάλη προσπάθεια που κάνουν οι συνάδεφοί μου γιατροί στο νοσοκομείο της Ρόδου, και την μάχη σε αντίξοες συνθήκες, με σκληρά ωράρια. Ξεπερνούν τον εαυτό τους για να παρέχουν υψηλής ποιότητας υπηρεσίες και το καταφέρνουν.

Επί το έργο στο πανεπιστήμιο της Αδελαΐδας

Oταν το είπατε, ποια ήταν τα σχόλια που ακούσατε;
Οι περισσότεροι, μέσα στο γενικότερο κλίμα της κρίσης, μου είπαν: «έχεις τέτοια πόρτα ανοιχτή και το σκέφτεσαι;» Τα παιδιά μου ήταν πολύ θετικά, τα οποία έχουν επίσης την υπηκοότητα. Από την άλλη, έχω περάσει δύσκολα, με αποκορύφωμα την ασθένεια και το θάνατο της συζύγου μου, εδώ και 12 χρόνια, γεγονός που και για τα παιδιά και για εμένα ήταν το μεγαλύτερο πλήγμα της ζωής μας. Η δοκιμασία της ασθένειας δύο χρόνια, το γεγονός ότι υπέφερε, η απώλειά της μετά. Περισσότερο με πλήγωνε το ότι τα παιδιά μου στερήθηκαν τη μητέρα τους σε νεαρή ηλικία και δεν είχε την ευκαιρία να καμαρώσει γι αυτά, για την εξέλιξή τους, την απόκτηση των πτυχίων τους και περισσότερο τώρα τα δύο υπέροχα εγγόνια της. Τους θησαυρούς μου, που μου χάρισε η αγαπημένη μου κόρη, η Μόνια και ο γαμπρός μου, ο Γιώργος Κωστομοίρης του Ιωάννη. Είμαι πάρα πολύ τυχερός, κι έχω και το μυαλό μου ήσυχο τώρα που είμαι στην Αυστραλία. Κι έχω κι ένα υπέροχο γιό τον Άκη όπως τον ξέρει ο κόσμος, ψυχολόγος είναι και διδάσκει και ισπανικά, και είμαι ήσυχος και για τη δική του πορεία.

Πώς τα βρήκατε τα πράγματα στην Αυστραλία;
Είναι μία χώρα η οποία και από ποιότητα ζωής και από οικονομικής άποψης μπορεί να σου προσφέρει περισσότερα από την Ελλάδα, σ΄ αυτή τη φάση. Εκεί δεν ήθελα να μπω σε διαδικασία μονιμότητας. Ήθελα να ικανοποιήσω την επιθυμία μου να ασχοληθώ με την ιατρική εκπαίδευση, κι έτσι ανήκω στο έκτακτο ακαδημαϊκό προσωπικό της ιατρικής σχολής του πανεπιστημίου της Αδελαΐδας, στον τομέα της εκπαίδευσης και διδάσκω δύο θεματικές ενότητες του προγράμματος της ιατρικής, στους προπτυχιακούς φοιτητές. Δηλαδή κλινικές δεξιότητες και τα σύγχρονα προγράμματα διδασκαλίας και εκπαίδευσης στα προγράμματα της ιατρικής και το άλλο που διδάσκω, με απλά λόγια είναι πώς να σκέφτονται και να εφαρμόζουν τις γνώσεις τους. Στο πανεπιστήμιο της Αδελαΐδας, μια πόλη με υψηλό βιοτικό επίπεδο, φοιτά η αφρόκρεμα των φοιτητών ιατρικής.

Με μία από τις ομάδες των φοιτητών του στην Ιατρική Σχολή του πανεπιστημίου της Αδελαΐδας, στο τέλος του πρώτου ακαδημαϊκού εξαμήνου του 2016

Έλληνες, μπορούν να σπουδάσουν ιατρική στην Αυστραλία; Τα πανεπιστήμια παίρνουν Έλληνες;
Βεβαίως, τα πανεπιστήμια δέχονται Έλληνες, με μία διαδικασία εισαγωγική που περιλαμβάνει εξετάσεις. Η γλώσσα είναι βασική προϋπόθεση. Το πρόβλημα όμως είναι ότι οι σπουδές είναι ακριβές, έχουν δίδακτρα και για τους Αυστραλούς, αλλά πιο πολύ για τους διεθνείς, κι αυτό γιατί είναι εκτός ευρωπαϊκής ένωσης. Μπορούν βέβαια να κάνουν μεταπτυχιακό, κάνοντας έρευνα και αίτηση. Και γι αυτό βέβαια υπάρχει ένα κόστος, εκτός κι αν έχεις εξασφαλίσει υποτροφία. Οι σπουδές εκεί στοιχίζουν.

Τα σας λείπει εκεί, πέρα από την οικογένειά σας;
Η Ρόδος, το φως της, το γαλάζιο, ο ήλιος, οι φίλοι μου. Και πολλές φορές, αν και ασχολούμαι κι εκεί λίγο, το χόμπι μου το αγαπημένο, η μουσική, η κιθάρα μου και το τραγούδι.

Η κιθάρα του τον συντροφεύει και στη μακρινή Αυστραλία

Εκεί τώρα είναι καλοκαίρι, έχετε διακοπές, γι’ αυτό ήρθατε;
Ακριβώς, μπορώ να είμαι ελεύθερος και τρείς μήνες το χρόνο, κι αυτό εκμεταλλεύομαι τώρα. Είμαι πάνω από δυόμιση μήνες εδώ και φεύγω την επόμενη Κυριακή 12 Φεβρουαρίου. Θέλω να σκέφτομαι ότι δεν έχω φύγει. Ότι στο εξωτερικό βρίσκομαι έστω κι αν είναι για το μεγαλύτερο διάστημα του χρόνου, προσωρινά, για να εργαστώ, διότι η Ελλάδα και ιδιαίτερα η Ρόδος είναι πάντα η βάση μου και δηλώνω ότι εδώ είναι η ψυχή μου. «Η πιο γλυκιά πατρίδα είναι η καρδιά, Οδυσσέα γύρνα κοντά μου, που τ΄ άγια χώματά της πόνο και χαρά…». … Αυτοί οι στίχοι του Μανόλη Ρασούλη «Αχ, Ελλάδα σ΄ αγαπώ, πριν λαλήσει πετεινό δεκατρείς φορές μ΄ αρνιέσαι, μ΄ εκδικείσαι, μου κολλάς, σαν το νόθο με πετάς, μα και πάνω μου κρεμιέσαι»!… Θα επιστρέφω όσο θα μ΄ έχει καλά ο Θεός.

Πιστεύετε στο Θεό; Συχνά οι επιστήμονες πιστεύουν μόνο «σε τούτη τη γη που την πατούνε»!
Εγώ πιστεύω στο Θεό γιατί το έχω βιώσει στη ζωή μου και το ‘χω δει και στη δουλειά μου, εκεί που οι γιατροί, σηκώνουν τα χέρια ψηλά.

O Φίλιππος Λίσγος, ενώ ήταν διευθυντής της Α΄ παθολογικής κλινικής στο νοσοκομείο της Ρόδου