Αποκομμένοι από την κοινωνία εκείνοι που υποτίθεται ότι μας εκπροσωπούν

Μιχάλης Μαστής

Σε έναν δικό τους κόσμο, αποκομμένοι από τα πραγματικά προβλήματα της κοινωνίας και των νησιωτών μας, εξακολουθούν να ζουν και να περιφέρονται αναμασώντας ανούσια θέματα, πολλοί από εκείνους που υποτίθεται ότι μας εκπροσωπούν.

Στην πιο κρίσιμη ιστορική, οικονομική και κοινωνική καμπή για τον τόπο και τη χώρα μας, οι ίδιοι, απίστευτοι τύποι, δείχνουν (ή παριστάνουν) να μην αντιλαμβάνονται τι πραγματικά συμβαίνει στον τόπο μας.

Αγνοούν βασικές παραμέτρους, που αφορούν την ίδια πια την επιβίωση οικογενειών και επιχειρήσεων.

Δείχνουν να μην καταλαβαίνουν την ολοένα και μεγαλύτερη πίεση που δέχονται συνταξιούχοι, μισθωτοί και επαγγελματίες.

Κάνουν ότι δεν άκουσαν, δεν έμαθαν ή δεν είδαν απολύτως τίποτα, για τη δυστυχία που επικρατεί στην κοινωνία μας, για τις άθλιες συνθήκες εργασίας και υποαπασχόλησης, για τις στρατιές συμπατριωτών μας στον ιδιωτικό τομέα που παραμένουν απλήρωτοι και υποαπασχολούμενοι, ζητιανεύοντας τον κόπο τους.

Θα περίμενε κανείς από αυτή την κυβέρνηση και αυτούς τους πολιτικούς, να μην επιτρέψουν να υπάρχει ίχνος ανοχής σε αυτού του είδους τα φαινόμενα. Δυστυχώς, αποδείχθηκαν κατώτεροι των περιστάσεων.

Επιτρέποντας (μέσω των υπηρεσιών που υποτίθεται ότι ελέγχουν και οι οποίες βρίσκονται σε βαθειά νιρβάνα) σε αθλίους να εκμεταλλεύονται ανθρώπους που το μόνο που κάνουν είναι να ζητούν εργασία με εξευτελιστικούς μισθούς, χωρίς να ξέρουν αν και πότε θα πληρωθούν. Και το ακόμα χειρότερο; Να προσλαμβάνουν στη θέση τους άλλους, χωρίς να εξοφλήσουν τους προηγούμενους!

Τα φαινόμενα αυτά, στο νησί της Ρόδου έχουν πάρει πλέον ραγδαία και επικίνδυνη μορφή. Η κοινωνία μας είναι καζάνι που βράζει έτοιμο να εκραγεί. Για όσους τρέφουν σκοπίμως αυταπάτες, ότι η υπόθεση δεν τους αφορά και ότι για όλα αυτά ευθύνονται άλλοι, απλά βρίσκονται εκτός τόπου και χρόνου.

Αποκομμένοι από τα αληθινά προβλήματα.
Αποτελεί θέμα χρόνου και μόνο για το πότε θα γίνει το ξέσπασμα της πραγματικής οργής του λαού. Κι όπως όλα δείχνουν, η μέρα εκείνη δεν θ αργήσει...