Η Βεσελίνα, που αλλάζει τα λάστιχα στα αυτοκίνητα της Ρόδου!

Pοδούλα Λουλουδάκη

Το κορίτσι που ξεκίνησε από τις οικοδομές και απέδειξε ότι όλα τα μπορεί

Κινείται γρήγορα, κι είναι επιδέξια, γι αυτό την πρόσεξα. Νόμιζα ότι είναι αγόρι στα πρώτα δευτερόλεπτα, κι όταν κατάλαβα ότι είναι κορίτσι, είδα και το χαμόγελό της, και τη σβελτάδα της και κατάλαβα ότι αυτό το κορίτσι, η Βεσελίνα, που τη φωνάζουν Βάσω, δεν κολλάει πουθενά.

Δούλεψε στην οικοδομή στη ζωή της και δε φοβήθηκε ποτέ τη σκληρή δουλειά. Τώρα στα λάστιχα και τα ελαστικά του κ. Μάκη Ζουρούδη, είναι εύκολα γι’ αυτήν, λέει. Άλλωστε ο κ. Μάκης, κι ο γιός του Δημήτρης, της φέρονται άψογα, κι εκείνη το εκτιμά.

Η Βεσελίνα, όταν πήγα στο συνεργείο να μιλήσω μαζί της, ήταν πρόθυμη, αλλά όπως μου είπε καλά που πήγα πρωί γιατί μετά η δουλειά πυκνώνει, κι εκείνη θα τρέχει σφεντόνα από το ένα αυτοκίνητο στο άλλο, με τα γάντια της δουλειάς, τα κατσαβίδια και τα κλειδιά.

Γιατί όποιος θέλει να δουλέψει θα δουλέψει, και μπορεί αυτό το κορίτσι να είναι ένα… ακραίο παράδειγμα, αλλά η δικαιολογία, ειδικά στη Ρόδο: «δεν βρίσκω δουλειά», δεν υπάρχει!

Δεν σε κουράζει αυτή η δουλειά με τ’ αυτοκίνητα και τα ελαστικά; Δεν είναι δύσκολη για μια γυναίκα;
Μου αρέσει πάρα πολύ. Δεν είναι δύσκολη, είναι παιχνιδάκι, σε σχέση μ΄ αυτά που έχω κάνει παλιά.

Πού έχεις δουλέψει δηλαδή;
Οικοδομή, μπετά, αγροτικές δουλειές… Τι να κάνω, μου άρεσαν οι δουλειές οι αντρικές από μικρή. Πιο πολύ με άντρες έχω δουλέψει στη ζωή μου. Δούλεψα και σαν καθαρίστρια στο ξενοδοχείο «Paradise». Δούλεψα και στον κήπο.

Δεν είσαι από την Ελλάδα!
Είμαι από τη Βουλγαρία, ήρθα το 1995 για να δουλέψω, κι έχω και τη μητέρα μου εδώ και μια αδελφή μου. Είμαστε 8 παιδιά. Τέσσερα παιδιά στα οκτώ, είμαστε δίδυμα. Δόξα το Θεό είμαστε όλοι καλά, είμαστε Χριστιανοί Ορθόδοξοι. Εγώ γιορτάζω του Αγίου Βασιλείου. Βεσελίνα το όνομά μου, Βάσω με φωνάζουνε.

Πώς προέκυψε η δουλειά σ΄ αυτό το μαγαζί;
Εδώ στον κ. Μάκη ήρθα, γιατί με γνώριζε όταν δούλευα στο ξενοδοχείο με τον κηπουρό. Μου είπε και πήγα και του συντηρούσα και το δικό του κήπο. Ο κ. Μάκης Ζουρούδης, με ζήτησε να έρθω σ’ αυτή τη δουλειά, κι εγώ του είπα «πολύ ευχαρίστως» και ήρθα.

Μα ήξερες από αυτοκίνητα, από βίδες;
Από μικρή ήξερα δίπλα στον πατέρα μου που έφτιαχνε το τρακτέρ του. Έπιανα βίδες, κατσαβίδια, κλειδιά… Τώρα 2 χρόνια εδώ μ΄ αρέσει πάρα πολύ. Κι ο κ. Μάκης, κι ο κ. Δημήτρης, πάντα μου λένε «σε παρακαλώ, μπορείς να κάνεις αυτό;».

Εδώ τι κάνεις ακριβώς;
Ό,τι χρειάζεται ένα αυτοκίνητο σε ζάντες και λάστιχα. Πάω και στην αποθήκη, και στην καθαριότητα…

Κάτι πιο εύκολο δεν σκέφτηκες να κάνεις;
Εύκολη είναι αυτή η δουλειά για μένα. Μπροστά στα μπετά.

Οι άντρες πελάτες πώς σε αντιμετωπίζουν;
Όπως ένα αγόρι. Νομίζουν ότι είμαι αγόρι, με φωνάζουν «αγόρι μου»... Μια φορά ένας ηλικιωμένος κύριος, την ώρα που του άλλαζα τα λάστιχα με ρώρησε «έχεις καμιά κοπέλα;»...

Τι του απάντησες;
Τίποτα. Εντάξει, όλα καλά. Δεν του είπα ότι είμαι κορίτσι. Έχω και τα μαλλιά μου κοντά… Και μέσα στη μουτζούρα εδώ. Φεύγουν και νομίζουν ότι κάποιο αγόρι τους έχει κάνει τη δουλειά.

Κι εκείνοι που καταλαβαίνουν ότι είσαι γυναίκα με την πρώτη, τι κάνουν; Σ’ εμπιστεύονται να τους αναλάβεις εσύ στο μαγαζί;
Ναι. Δεν γνωρίζω κάτι, πώς αντιδρούν, τι σκέφτονται. Άλλοι πάλι λένε όταν μιλούν για μένα «αυτό το ευγενικό αγόρι»…

Τακούνια έχεις φορέσει ποτέ στη ζωή σου;
Όχι ποτέ. Ούτε φούστα. Πάντα παντελόνια.

Τελικά, ειδικά στη Ρόδο, πιστεύεις πως όποιος θέλει να βρει δουλειά βρίσκει;
Αν κάποια στιγμή δεν είχα δουλειά, εγώ πιστεύω ότι θα έβρισκα να δουλέψω. Έστω με τα λίγα, έστω με τα πολλά. Μόνο όποιος δε θέλει δεν έχει δουλειά.

Η Βεσελίνα δίπλα στο Δημήτρη Ζουρούδη και τους συναδέλφους της