«Στη Ρόδο όπου κοιτάξεις, βλέπεις χαμένες ευκαιρίες...»!

Pοδούλα Λουλουδάκη

Ο Δημήτρης Λεγάκης, που ζει και εργάζεται στο εξωτερικό και τα βλέπει απ΄ έξω

Να φεύγεις, να ρχεσαι, και να μην αλλάζει τίποτα. Ή μάλλον ν΄ αλλάζει, να γίνεται χειρότερο!

Ο Δημήτρης Λεγάκης, έφυγε φοιτητής για τη Γλασκώβη της Σκωτίας, δούλεψε ως πολιτικός μηχανικός τα πρώτα χρόνια εκεί, κι επειδή η Ρόδος «τον έτρωγε», γύρισε στην πολυαγαπημένη, για να ξαναφύγει όμως σφαίρα, τέσσερα χρόνια μετά, κι ενώ ακόμα και με την Αυτοδιοίκηση ήθελε να ασχοληθεί στις εκλογές του 2010, για το Δήμο.

Το 2012 γύρισε στη Σκωτία, στην παλιά του δουλειά, κι εδώ και δύο χρόνια είναι σε ακόμη καλύτερη δουλειά και έρχεται μόνο μια φορά το χρόνο όπως τώρα που κάνει τις διακοπές του στο νησί, μέχρι να φύγει σε μία εβδομάδα.

Επειδή πάντα είχε μια κριτική ματιά και τώρα πια έχει δει και τα καλύτερα, αυτός που έκανε ό,τι θέλουν να κάνουν ένας στους τρεις Έλληνες, όπως έδειξε έρευνα χθες- έφυγε στο εξωτερικό- τον ρώτησα για τις συνθήκες, τις δυσκολίες και τις προοπτικές. Αλλά κυρίως για τη Ρόδο που τον πονάει, κάθε φορά που γυρίζει.

Πώς σας φαινόμαστε, ζείτε έξω και μπορείτε να βλέπετε και το μέσα, πως τη βλέπετε την κατάσταση εδώ;
Έρχομαι και τα βλέπω όλα συμπυκνωμένα. Ήρθα και δεν έχουμε νερό στη Ρόδο, ήρθα και βλέπω το κυκλοφοριακό πιο έντονο από ποτέ, μια κατάσταση στο νησί αφημένη στην τύχη της. Κι ο κόσμος με το κεφάλι κάτω, στην τσίτα για καυγά, απ΄τα πολλά προβλήματα. Είναι η ίδια η κατάσταση που σε τραβάει προς τα κάτω και δεν βρίσκεις να πιαστείς από πουθενά. Πας για καφέ και η μόνη συζήτηση πια είναι τα προβλήματα, η άρνηση, η κατήφεια! Αυτό σε επηρεάζει. Επηρεάζει κι εμένα που είμαι εδώ για διακοπές. Υπάρχουν πολλοί εκεί έξω που έχουν τους ίδιους προβληματισμοί μ΄ εμένα, αλλά είναι σιωπηλοί. Γι αυτό σου λέω, χάσαμε…

Είχα την εντύπωση ότι φύγατε από τους πρώτους στο εξωτερικό, αλλά εσείς βρισκόσασταν ήδη εκεί και γυρίσατε μόνο για λίγο!
Ήμουν στη Σκωτία ως φοιτητής και ως νεαρός εργαζόμενος, αλλά ήθελα πάντα να προσπαθήσω στη Ρόδο. Γύρισα το 2008 όταν ήταν ακόμα καλά. Το 2007- 2008 στη Μεγάλη Βρετανία φαινόταν επίσης ότι κάτι δεν πάει καλά. Είχα μια πρόταση στη Ρόδο, τη δέχτηκα, ήρθα.

Τότε, το 2010 είναι που ήσασταν και υποψήφιος στις δημοτικές εκλογές!
Ήταν το 2010, για το δήμο της Ρόδου. Εκείνη την προεκλογική περίοδο είχα συναναστροφές, ήμουν σε δουλειές, είδα ότι δεν υπάρχει σωτηρία. Έφυγα ξανά το 2012, μεσούσης της κρίσης. Ήταν η περίοδος που οι άνθρωποι τρωγόμασταν μεταξύ μας, κανιβαλισμός, εμφύλιος, κι όχι ένας διάλογος, κάποιο πλάνο, αλλά ένστικτα τα οποία για μένα ήταν έκπληξη ότι μπορεί να υπάρχουν ακόμα στην ελληνική κοινωνία.

Όταν γυρίσατε στη Σκωτία, τι κάνατε;
Στη Γλασκώβη, γύρισα στην παλιά μου δουλειά, πολιτικός μηχανικός οδοποιίας σε πολυεθνική. Σύμβουλος μηχανικός, δηλαδή. Ξεκίνησα από το ίδιο σημείο που είχα σταματήσει πριν τέσσερα χρόνια. Τα τελευταία δύο χρόνια εργάζομαι σε άλλη εταιρία στον ιδιωτικό τομέα και είμαι πολύ καλύτερα.

Για να είναι κάποιος καλά εκεί, τι πρέπει να κάνει, πώς πρέπει να το κυνηγήσει;
Εξαρτάται από τις προτεραιότητες, κι αν προτεραιότητά σου είναι το «θα δουλέψω σκληρά, πρέπει να προσαρμοστώ σε συνθήκες εργασίας που είναι συγκεκριμένες»! Η δική μου δουλειά δεν απαιτεί συνήθως ατελείωτες ώρες εργασίας, αλλά υπάρχουν δουλειές με 12 και 14 ώρες εργασίας. Η γνώση της γλώσσας είναι προϋπόθεση, αλλά υπάρχουν και δουλειές που ίσως δεν τη χρειάζεσαι, δεν είναι καθοριστικός παράγοντας. Ξέρω όμως ανθρώπους που δεν άντεξαν τις καιρικές συνθήκες: βροχή και κρύο, κρύο και βροχή στη Σκωτία.

Στη Νότια Αγγλία, είναι πολύ καλύτερες οι κλιματολογικές συνθήκες, αλλά όπως λένε κι οι Σκωτσέζοι «δεν υπάρχει κακός καιρός, υπάρχουν λάθος ρούχα». Ειδικά στη Γλασκώβη λένε «αν δε σ΄ αρέσει ο καιρός περίμενε 10 λεπτά...»! Μπορεί να το γυρίσει σε βροχή, χιόνι, ήλιο, χαλάζι, αέρα… Οι τέσσερις εποχές του χρόνου σε μία μέρα. Η ζωή όμως δε σταματάει, βάζεις το αδιάβροχό σου και είσαι στο δρόμο. Εγώ από φοιτητής προετοιμάζομαι για όλα τα ενδεχόμενα. Με πειράζει όμως όταν είναι καλοκαίρι στη Ρόδο, παίρνω τηλέφωνο, ο κολλητός μου είναι στην παραλία, κι εγώ σ΄ αυτές τις συνθήκες, με ομπρέλα. Κάνω υπομονή γιατί περιμένω τις διακοπές μου στη Ρόδο.

Σας τηλεφωνούν για να μάθουν τι να κάνουν ώστε να έρθουν για δουλειά στο εξωτερικό; Τι σας λένε;
Έχει συμβεί, πάρα πολλές φορές. Υπάρχουν δύο κατηγορίες: είναι αυτοί που νομίζουν ότι θα ξεκινήσουν από διευθυντικές θέσεις, και τους περιμένουν στρωμένα χαλιά επειδή έχουν ένα πτυχίο και οι άλλοι που ξέρουν, είναι προετοιμασμένοι για σκληρή δουλειά, δύσκολο καιρό και συνθήκες διαφορετικές. Αυτοί οι δεύτεροι μπορούν να βρουν το δρόμο τους και απλά χρειάζονται μία μικρή βοήθεια στον προσανατολισμό, για το ξεκίνημα. Αν δεν έχουν τις ευκαιρίες εδώ θα τις βρουν έξω. Μπορώ να μιλήσω μόνο για εκεί που είμαι. Δε ξέρω τι γίνεται στο Λονδίνο, στη Γερμανία, ή στη Σουηδία. Όμως και το εξωτερικό δεν είναι για όλους.

Tι μαθαίνετε εκεί για την Ελλάδα; Γνωρίζουν την κατάσταση στην οποία βρισκόμαστε αυτή την εποχή;
Δυστυχώς, η Ελλάδα δεν ακούγεται πια στα δελτία ειδήσεων. Ακουγόταν την πρώτη περίοδο των διαπραγματεύσεων της κυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ.

Πως τα έβλεπαν τότε οι Βρετανοί, με τίνος το μέρος ήταν;
Η διαφορά με εδώ είναι ότι εκεί γίνονται πολιτικές συζητήσεις. Το θέτουν σε πολιτική βάση. Είναι αυτή η ψυχραιμία των Άγγλων. Όπου και να πω ότι είμαι Έλληνας με ρωτάνε πάντα για την κατάσταση εδώ. Έχουνε μείνει αν όχι στο Βαρουφάκη, στους Αγανακτισμένους. Τους λείπουν 3 χρόνια που δεν ξανάκουσαν για την Ελλάδα, οπότε δημιουργούν τη δική του εικόνα ο καθένας.

Οι Άγγλοι προτιμούν τη Ρόδο για να κάνουν διακοπές, αλλά έρχονται οι φτωχοί Άγγλοι! Γιατί λέτε ότι συμβαίνει αυτό;
Ποιος φταίει γι αυτό; Εμείς, που δεν έχουμε πλάνο, δεν ξέρουμε τι θέλουμε. Η Ρόδος μπορεί να έχει μεγάλο φάσμα τουριστών, φτάνει να έχει προσανατολισμό.

Τι βλέπετε να γίνεται με τη Ρόδο;
Δε βλέπω φως! Δυστυχώς. Στη νοοτροπία, στην οικονομία, στα πάντα. Αυτό που λέω και στους φίλους μου εδώ είναι «είστε ήρωες», ειδικά όσοι εργάζονται στον ιδιωτικό τομέα. Εγώ δεν άντεξα. Η κατάσταση δεν έχει αλλάξει, έχει χειροτερέψει. Στη Ρόδο, με τις τεράστιες προοπτικές όπου κοιτάξεις βλέπεις χαμένες ευκαιρίες. Κι εκεί θυμώνω πια, για τον τόπο μου, που τον πονάω.