Τι δημιουργεί τον ομοφυλόφιλο προσανατολισμό

Rodiaki NewsRoom

Γράφει o ψυχίατρος
Δρ. Τάσος Πλατής

Μια τολμηρή διεπιστημονική γνώση της συνθήκης του ομοφυλόφιλου ατόμου από την σκοπιά της βιολογίας, της ψυχολογίας, της κοινωνιολογίας, της νομικής και της Εκκλησίας θα μπορούσαμε να την προσεγγίσουμε αναλύοντας τις τελευταίες εξελίξεις στις ποικίλες θεωρήσεις για τα άτομα που δημιουργούν την ομοφυλοφιλική συμπεριφορά.

Πρόκειται για φαινόμενο εγγενές ή περιβαλλοντικό εκθέτει τις σχετικές ψυχοαναλυτικές θεωρίες ή είναι οι επιδράσεις ορμονών στην ανάδειξη σεξουαλικής επιλογής, έχουν οι γενετικοί παράγοντες κάποιο ρόλο ή είναι οι εξωγενείς παράγοντες κυρίαρχοι (σεξουαλική κακοποίηση, αιμομικτικές εμπειρίες που βίωσαν οι μετέπειτα ομοφυλόφιλοι στην παιδική τους ηλικία).
Επομένως, ο ομοφυλόφιλος προσανατολισμός ίσως να οφείλεται στην αλληλεπίδραση και τη σύνθεση περισσότερων από τους παράγοντες που μόλις αναφέραμε.

Πάντως, τον τελευταίο καιρό, ορισμένοι ερευνητές επικεντρώνουν την προσοχή τους σε ειδικά γονίδια, χωρίς όμως να έχουν δημοσιευθεί συγκεκριμένα αποτελέσματα. Το ίδιο συμβαίνει και με το ενδοκρινολογικό περιβάλλον του εμβρύου μεταξύ της 4ης και 16ης εβδομάδας κύησης. Προς το παρόν, καμία υιοθέτηση δεν υπάρχει για τον ομοφυλόφιλο προσανατολισμό όσον αφορά τα χρωμοσώματα τα οποία ελέγχονται φυσιολογικά και δεν υπάρχουν ενδείξεις γενετικής αιτιολογίας.

Στην παιδική ηλικία η διαταραχή ταυτότητας φύλου είναι πολύ σπάνια και αφορά περισσότερο αγόρια παρά κορίτσια, και πολύ σπάνια αναπτύσσεται κατά τη διάρκεια της εφηβείας. Η συχνότητα της διαταραχής ταυτότητας φύλου είναι πολύ δύσκολο να καθοριστεί.

Υπολογίζεται, σύμφωνα με εργασίες 1:30.000 για τους άνδρες και 1:100.000 για τις γυναίκες μετά από το πέρασμα της μεταβατικής ηλικιακής περιόδου (12-16 έτη). Άρα, λοιπόν, το άτομο προσδιορίζει την ταυτότητα φύλου όταν έχει βαθειά αντίληψη για την αρρενωπότητα ή τη θηλυκότητα, όταν το άτομο φτάνει στο τέλος της εφηβείας (μετά από τα 15 έτη) ή στην αρχή της ενήλικης ζωής.

Από κοινωνιολογικής πλευράς, κυριαρχεί το φαινόμενο της ομοφοβίας, η οποία εκδηλώνεται με ιδιαίτερη έμφαση εναντίον των ανδρών ομοφυλόφιλων, επειδή η φραστική ή σωματική επιθετικότητα που ασκείται εναντίον τους, συνιστά μορφή επιβεβαίωσης του ανδρισμού πολλών ομοφοβικών.

Επισημαίνεται δε, ότι, από την μεριά των ομοφυλοφίλων, η ομοφοβία θεωρείται πολιτική στάση που καλλιεργείται από την κοινωνία και όχι ψυχολογικό πρόβλημα των προσώπων που την εκδηλώνουν, ενώ από την άλλη πλευρά διατυπώνεται η άποψη ότι ο όρος «ομοφοβία» επινοήθηκε για να σταματά κάθε συζήτηση αμφισβήτησης της επίσημης αναγνώρισης και αποδοχής των ομοφυλόφιλων.

Από τη σκοπιά της εκκλησίας, καταρχάς θα έλεγα πως δεν υπηρετεί πάντα τη θρησκεία και το «αγαπάτε αλλήλους». Αυτό το γνωρίζει καλά η κοινωνία και η πολιτεία, βλέποντας την εκκλησιαστική εξουσία να γίνεται ταπεινή «φωνή του Κυρίου» μπροστά σε δεκάδες νομοσχέδια που εξαθλίωσαν την κοινωνία, δημιούργησαν στρατιές φτωχών και ανέργων, οδήγησαν ανθρώπους στην αυτοκτονία και σκόρπισαν τον πόνο και τη δυστυχία, ενώ αντιθέτως τη βλέπει να σηκώνει φωνή μεγάλη για το μάθημα των θρησκευτικών ή για την ταυτότητα φύλου. Ο πιστός στη θρησκεία, λοιπόν, δε σημαίνει ότι είναι πιστός και στην Εκκλησία.

Η αντιμετώπιση του φαινομένου της ομοφυλοφιλίας είναι εξαιρετικά δύσκολη, επίπονη και πολυδιάστατη στην οντότητά της και γίνεται ακόμη δυσκολότερη γιατί συχνά συνυπάρχουν διάφορες διαταραχές προσωπικότητας, οι οποίες δεν μας επιτρέπουν μια ρεαλιστική και φιλάνθρωπη αντιμετώπιση του φαινομένου.