Αλλού αρμενίζει τώρα ο Θόδωρος

Rodiaki NewsRoom

Του
Θανάση Καραναστάση

Ο Θεόδωρος Χατζηκυριάκος βρίσκεται πλέον στην αντίπερα όχθη. Για πάντα. Για πάντα θα απουσιάζει κι από το κυριακάτικο ραντεβού με την παρέα του, στις Σειρηνέλλες.

Τον θυμούμαι από τα γυμνασιακά μου χρόνια, στην πλατεία Κύπρου όπου το πρακτορείο ΚΡΟΝΟΣ, μαζί με τον φίλο του Νίκο Καστελλοριζό. Πρέπει να ήταν τριανταπεντάρης τότε. Ένας άνδρας αεικίνητος, πρόσχαρος, ανοιχτόκαρδος, όπως το έβλεπα.

Στις αρχές της δεκαετίας του 1980 τον γνώρισα από κοντά. Έκτοτε συναντιόμασταν συχνά μέσα σε τρεις διαφορετικές παρέες.

Έτσι είχα την ευκαιρία να έχω απέναντί μου έναν παλιό, αυθεντικό Ροδίτη.
Αγαπούσε παράφορα τον τόπο του. Χαιρόταν σαν μικρό παιδί όταν γινόταν κάτι καλό στη Ρόδο, δυσανασχετούσε έντονα με ό,τι στραβό διαπίστωνε.

Ο Θεόδωρος Χατζηκυριάκος, γνώριζε καλύτερα από οποιονδήποτε άλλον την ιστορία της ακτοπλοΐας και της κρουαζιέρας κατά την μεταπολεμική περίοδο στα Δωδεκάνησα.
Είχε στην κατοχή του πλούσιο φωτογραφικό αρχείο με τα καράβια που έγραψαν ιστορία στα λιμάνια μας. Είχε γνωριμίες και επαφές με εφοπλιστές και με όλους τους καπετάνιους που εκτελούσαν δρομολόγια προς τα νησιά μας.

Γνώριζε τις συνήθειες, τις ικανότητες, αλλά και τις ιδιοτροπίες ορισμένων απ’ αυτούς.
Θεωρούσε κορυφαίον απ’ όλους τους καπετάνιους και μου τον εκθείαζε, τον καπετάν Μιχάλη Μπενά, ένα Κωνσταντινοπολίτη αρχοντάνθρωπο.
Μου τον σύστησε μάλιστα όταν ένα πρωί με κάλεσε να πιούμε καφέ μαζί του στο σαλόνι του STELLA SOLARIS.

Οι πρακτορεύσεις ήταν το κύριο επάγγελμα του Θεόδωρου Χατζηκυριάκου. Εκτός αυτού όμως υπηρέτησε και τα κοινά του τόπου μας.
Υπήρξε δημοτικός σύμβουλος με δήμαρχο τον Δημήτρη Βενετοκλή με τον οποίο τον συνέδεε στενή φιλία. Για πολλά χρόνια ήταν μέλος της διοικούσας επιτροπής του Λιμενικού Ταμείου.

Συμμετείχε πάντα στις εκδηλώσεις των παλιών μαθητών της Αμαραντείου Σχολής.
Ήταν ακόμη ένας βαθειά θρησκευόμενος άνθρωπος. Είχε το στασίδι του στην εκκλησία του Ευαγγελισμού.
Εκεί αντάλλασσα μαζί του μέχρι πριν από μερικά χρόνια την πρώτη μου κυριακάτικη «καλημέρα».

Στη γιορτή του και στη γιορτή μου ανταλλάσσαμε κάθε χρόνο ευχές από τηλεφώνου. Έζησε πολλά στα 90 χρόνια της ζωής του ο Θεόδωρος.

Ήταν αξιαγάπητος ανάμεσα τους ανθρώπους. Τώρα αρμενίζει αλλού, σε άλλους κόσμους.
Για μένα ήταν ένας απ’ τους πιο ξεχωριστούς ανθρώπους που γνώρισα στη ζωή μου. Ήταν υπέροχος άνθρωπος και υπέροχος φίλος.
Και έτσι θα τον κρατώ στη μνήμη μου.