Όσο υπάρχουν άλλοι άνθρωποι...

Rodiaki NewsRoom

Γράφει η Νάντια Σαρρή

Άλλη μια ημέρα, που ξέχασες να γελάσεις, να επικοινωνήσεις ουσιαστικά, που δείλιασες να πεις τη γνώμη σου, πέρασε…

Κι έτσι ακόμη πιο μίζερος γυρνάς στο σπίτι και πριν προλάβεις, να πιείς ένα ποτήρι νερό βρε αδερφέ, έχεις ήδη ανοίξει το facebook. Εκεί είναι όλα λαμπερά, όσο ασπρόμαυρη φαντάζει η ζωή εκεί έξω άλλο τόσο γεμάτη glitter και χαμογελαστά emoticons είναι η ζωή πίσω από την οθόνη του υπολογιστή.

Κι οι ίδιοι άνθρωποι, που στο δρόμο κυκλοφορούν αγέλαστοι και μελαγχολικοί, εκεί χαμογελούν μέσα στα ωραία τους ρούχα και πίσω από το makeup και τα αμπαλάζ. Να μου πεις εμπόριο είναι αυτό… Από τη μία αγοράζουμε ό,τι ψευτό-πραγμα νομίζουμε πως έχουμε ανάγκη για να κερδίσουμε τα like, τις εντυπώσεις ήθελα να πω. Ενώ από την άλλη πουλάμε…

Την εικόνα μας, τα πιστεύω μας, τις αμπελοφιλοσοφίες μας, τις σχέσεις μας και την ζωή μας ολόκληρη. Τη ζωή μας που ταυτίστηκε με την κατανάλωση και από το “cogito ergo sum” του Καρτέσιου φτάσαμε στο “consumο ergo sum”!

Πιο απογοητευμένη από ποτέ, ήρθε και η χαριστική βολή… «Όλα τα ωραία, κάποτε τελειώνουν» ήταν τίτλος της ανάρτησης του Κώστα Πολυχρονόπουλου ή αλλιώς «του άλλου ανθρώπου». Το 2011, με αφορμή δυο παιδιά να τσακώνονται για τα σάπια φρούτα στα σκουπίδια, ξεκίνησε την κοινωνική κουζίνα «ο άλλος άνθρωπος». Η κουζίνα, θέλοντας να σπάσει την ντροπή που ένιωθε κάποιος όταν έπαιρνε φαγητό έτοιμο, μαγείρεύε μαζί με τους ανθρώπους, που με αυτό τον τρόπο ένιωθαν ζωντανοί και δημιουργικοί παρασκευάζοντας οι ίδιοι το φαγητό τους. Κάπως έτσι δημιουργήθηκε και το "σπίτι του Άλλου Ανθρώπου" στο Μεταξουργείο.

Εκτός από αποθήκη και παιδότοπος, ο χώρος είναι ανοικτός για όποιον έχει ανάγκη να κάνει μπάνιο, να πάρει το πρωινό του ή να πιεί έναν καφέ, να βάλει ένα πλυντήριο. Ένα σωστό κέντρο ημέρας. Προσφέροντας επίσης και ενισχυτική διδασκαλία σε μαθητές με τη βοήθεια εθελοντών εκπαιδευτικών. Μια κίνηση αλληλεγγύης και ένδειξη αγάπης προς τους συνανθρώπους μας, με την ελπίδα να αφυπνιστούν συνειδήσεις…

Δυστυχώς όμως κι αυτή η ελπίδα γκρεμίστηκε. Μιας και το σπίτι, που είχε φροντίσει για 4 χρόνια πάνω από 10.000 ανθρώπους, βάζει λουκέτο. Αφού δεν έχει να πληρώσει το ενοίκιο, τη ΔΕΗ, το νερό!
Παίρνω μια βαθιά ανάσα λοιπόν και ανανεώνω την αρχική μου σελίδα… Τώρα πάλι καρδούλες σε σχόλια και αναρτήσεις, selfies, διαφημιστικά μηνύματα και περισσή υποκρισία. Αφού η μιζέρια, η μοναξιά και η κατάθλιψη καλά κραττεί!

…Και κάπως έτσι θα τελείωνε τα άρθρο. Όμως λίγο πριν προλάβω να το στείλω, ενημερώθηκα πως το σπίτι του άλλου ανθρώπου δεν θα κλείσει. Γιατί, όταν ο άνθρωπος είναι εκεί για τον άλλο άνθρωπο, μπορούν να γίνουν και θαύματα! Κυνικότητα- Αλληλεγγύη λοιπόν σημειώσατε διπλό…

Υ.Γ Κι όταν καταλάβεις πως το πιο σπουδαίο είναι να ξυπνήσεις τον «άλλο άνθρωπο», που κοιμάται βαθιά μέσα σου… τότε θα δεις πόσο μάταια είναι τα περιτυλίγματα γεμάτα στρας!