Τώρα ή ποτέ

Μαρία Καρίκη

Ο ανθρώπινος ψυχισμός είναι ανθεκτικός από τη φύση του

Συνεχώς προκύπτουν πράγματα στην καθημερινότητά μας που μας κάνουν να αναβάλλουμε τα άλλα... τα πιο σημαντικά. Υποσχόμαστε στον εαυτό μας ότι θα είναι η τελευταία αναβολή, ότι δεν πάει άλλο, αλλά δυστυχώς ξεχνάμε εύκολα, επαναπαυόμαστε γρήγορα και παραμελούμε αυτά που δεν θα έπρεπε. Ωστόσο, μέσα μας βαθιά γνωρίζουμε ότι όλα όσα δεν μεριμνήσαμε, δεν φροντίσαμε θα τα ξαναβρούμε μπροστά μας και ίσως τότε να είναι ακόμα πιο επώδυνα!

Οι δικαιολογίες μας μας καθησυχάζουν. Μας βοηθούν να μη νιώθουμε ένοχοι. Είναι ο χρόνος που δεν έχουμε, τα χρήματα που δεν μας περισσεύουν, τα άλλα πρόσωπα που «εξαρτώνται» από μας, οι προτεραιότητες και οι υποχρεώσεις που μας πιέζουν...είναι όλα αυτά που μας «εμποδίζουν» να πράξουμε ό,τι παραμελούμε εδώ και τόσο καιρό. Και ναι όλα αυτά είναι όντως μέρος της καθημερινότητάς μας. Δεν μπορεί να είναι όμως όλη η ζωή μας έτσι. Όσο κι αν δεν θέλουμε να το σκεφτόμαστε, υπάρχει ένα κόστος: ένα ψυχικό κόστος! Πόσο βάρος «στοιβάζουμε» στον ψυχισμό μας; Πόσα μαζεύουμε μέσα μας τα οποία δεν προλαβαίνουμε να εκτονώσουμε σχεδόν ποτέ; Πόσα απωθημένα γυρεύουν τη δικαίωσή τους; Και εμείς κάνουμε πως δεν καταλαβαίνουμε... αγνοούμε, γιατί κάτι άλλο είναι πάντα πιο σημαντικό!

Ώσπου έρχεται μια ωραία μέρα που δεν νιώθουμε καλά! Παρατηρούμε ότι δεν μπορούμε τελευταία να αναπνεύσουμε καλά, να κοιμηθούμε καλά, να φάμε κανονικά... Η διάθεσή μας είναι περίεργη.. Έχουμε νεύρα... Όλοι και όλα μας πειράζουν.. Ξύπνησαν διάφοροι φόβοι, άγχη και ανασφάλειες που πριν δεν τις είχαμε.. Και ενώ από τη μία ανησυχούμε ως προς το τι είναι αυτό που μας συμβαίνει, από την άλλη θυμώνουμε και δυσανασχετούμε γιατί να συμβεί αυτό σε μας!!!

Γιατί τόση έκπληξη από τον σύγχρονο άνθρωπο που έχει χάσει την επαφή με τον ψυχισμό του, με το «κέντρο» του; Γιατί τόση απορία και θυμό όταν – έστω και άθελά του- παραβιάζει συνεχώς θεμελιώδεις αρχές της ψυχικής υγείας και ισορροπίας; Μέχρι που περίμενε να φτάσει χωρίς εσωτερική αυτεπίγνωση; Πόσο ακόμα θα ξέφευγε από έναν εαυτό που διψάει για εκείνα τα «άλλα» που θεωρούνται πάντα σχεδόν δευτερεύοντα, υποδεέστερα; Πόσο ακόμα θα απέφευγε την ευθεία αντιπαράθεση με έναν εαυτό που θέλει να του υπενθυμίσει ότι είναι άνθρωπος κι όχι υπεράνθρωπος;

Η ποιότητα της ζωής μας σχετίζεται άμεσα με τον τρόπο σκέψης μας και τις καθημερινές επιλογές μας. Δεν είναι ο «κακός» χρόνος που με πιέζει, η «κακή» τύχη που δεν με βοηθάει, όλες αυτές οι υποχρεώσεις που μου έχουν φορτώσει. Είναι η ιεραρχία που θέτω, η κοσμοθεωρία μου που κρίνει και αξιολογεί το λιγότερο σημαντικό και το περισσότερο σημαντικό. Καθετί παίρνει την αξία που εγώ του προσδίδω.

Καθετί που με στοιχειώνει και με καταδιώκει παίρνει δύναμη από μένα: από τον τρόπο που το αντιλαμβάνομαι, από το μέγεθος της απειλής που εγώ διαμορφώνω στο μυαλό μου. Όλα τότε μοιάζουν με ένα ατέρμονο κυνηγητό. Σαν να μην τελειώνουν ποτέ οι εκκρεμότητες, οι αγγαρείες, τα «πρέπει». Δεν θα μπει ποτέ μια τελεία από μόνη της, αν δεν παρέμβει το ίδιο το άτομο με την πιο οξυμένη συνειδητότητά του, με την παραδοχή του ότι όλα αυτά τον έχουν εξαντλήσει και τον απομακρύνουν από την εσωτερική γαλήνη που τόσο αποζητάει.

Πρόκειται για έναν αγώνα. Ανάμεσα σε όλα όσα νιώθει κανείς ότι έχει χρέος να κάνει και σε εκείνα που μέσα του διαμαρτύρονται γιατί δεν επιδέχονται την προσοχή που ζητάνε. Ποια είναι αυτά που διαμαρτύρονται; Οι ανάγκες, οι επιθυμίες μας, η αναζήτηση, η διεύρυνση, η εναλλαγή, το γέλιο, η ανεμελιά, η αγκαλιά, η ηρεμία, η ουσιαστική επαφή με τον άλλο, η αποσυμπίεση, η αποφόρτιση, η εκτόνωση, τα όνειρα, οι προκλήσεις, όλα όσα διψάμε να ανακαλύψουμε πέρα από τη ζώνη ασφαλείας μας, όλα όσα εν δυνάμει μπορούμε να γίνουμε...

Ο ανθρώπινος ψυχισμός είναι ανθεκτικός από τη φύση του. Μέχρι εκεί, όμως, που η ανοχή εξαντλείται και ξεκινάει η κακή χρήση, η κατάχρηση... Υπό αυτή την έννοια, θα έπρεπε όλοι μας να φροντίζουμε περισσότερο τον εαυτό μας, ούτως ώστε να μη φτάσουμε στα όριά μας, γιατί το πιθανότερο είναι να μη μας αρέσει αυτό που θα αντικρίσουμε! Η αυτοπροστασία είναι μέρος της αγάπης προς τον εαυτό μας, αλλά και της ευθύνης μας απέναντι σε αυτό από το οποίο είμαστε κατασκευασμένοι...! Για όλους αυτούς τους παραπάνω λόγους μην αναβάλλεις άλλο εκείνα που τόσο καιρό προσπερνάς! Μην φιμώνεις την εσωτερική φωνή σου που σου παραπονιέται. Κάτι πολύ σημαντικό θέλει να σου πει: αναστοχάσου και επαναπροσδιόρισε τον τρόπο που ζεις τη ζωή σου. Μην διαμαρτύρεσαι άλλο. Δράσε και άλλαξε ό,τι δεν μπορείς άλλο, ό,τι δεν σε αφήνει να αναπνεύσεις... Εσύ μόνο ξέρεις... Εσύ μόνο μπορείς...! Τώρα! Όχι αύριο...