Η Ενσωμάτωση των Δωδεκανήσων με την Ελλάδα

Rodiaki NewsRoom

Αφιέρωμα στα 70 χρόνια της 7ης Μαρτίου

Ιστορικές αναδρομές:
Η Μάχη της Δωδεκανήσου του Β' Παγκοσμίου Πολέμου ήταν μια προσπάθεια των συμμαχικών δυνάμεων να καταλάβουν τα ιταλοκρατούμενα Δωδεκάνησα στο Αιγαίο, μετά από την παράδοση της Ιταλίας τον Σεπτέμβριο του 1943, και να τα χρησιμοποιήσουν ως βάσεις για επιθέσεις εναντίον των γερμανοκρατουμένων Βαλκανίων. Η συμμαχική απόπειρα απέτυχε και τα Δωδεκάνησα κατελήφθησαν από τους Γερμανούς μέσα σε δύο μήνες, ενώ οι σύμμαχοι υπέστησαν μεγάλες απώλειες τόσο σε ανθρώπινες ζωές όσο και σε πλοία[1].

Οι επιχειρήσεις στα Δωδεκάνησα διήρκεσαν από τις 8 Σεπτεμβρίου έως τις 22 Νοεμβρίου 1943, με τις μεγάλες μάχες της Λέρου, της Κω και τον βομβαρδισμό του Καστελλόριζου.

Η Μάχη της Δωδεκανήσου, και κυρίως η Μάχη της Λέρου, ενέπνευσε το μυθιστόρημα «Τα Κανόνια του Ναβαρόνε» του 1957 και την ομώνυμη κινηματογραφική ταινία του 1960.

8 Μαϊου 1945: Υπογράφεται στη Σύμη η συμφωνία παράδοσης των Δωδεκανήσων από τους Γερμανούς στους συμμάχους και ιερολοχίτες, ενώ οι Δωδεκανήσιοι κάτοικοι αισθάνονται απελευθερωμένοι από τη σκληρή γερμανική κατοχή.

27 Ιουνίου 1946: Στο Παρίσι και στο Συμβούλιο των Υπουργών των Εξωτερικών των τεσσάρων Δυνάμεων, αποφασίζεται να περιέλθουν τα Δωδεκάνησα στην Ελλάδα. Πρόκειται για απόφαση-σταθμό στην πορεία του δωδεκανησιακού λαού προς την ένωσή του με τη μητέρα Ελλάδα.

2 Φεβρουαρίου 1947: Υπογράφεται στο Παρίσι συνθήκη ειρήνης μεταξύ των συμμάχων και των συνασπισμένων Δυνάμεων, της Ελλάδας και της Ιταλίας, σύμφωνα με την οποία η Ιταλία εκχωρεί στην Ελλάδα με πλήρη κυριαρχία τα νησιά της Δωδεκανήσου και τις παρακείμενες νησίδες.

31 Μαρτίου 1947: Ο Βρετανός διοικητής των συμμαχικών Δυνάμεων Κατοχής Δωδεκανήσου ταξίαρχος Α.Σ. Πάρκερ, παραδίδει τη Στρατιωτική Βρετανική Διοίκηση στον αντιναύαρχο Περικλή Ιωαννίδη. Αρχίζει η μεταβατική περίοδος της Ελληνικής Στρατιωτικής Διοίκησης Δωδεκανήσου.

9 Ιανουαρίου 1948: Με το άρθρο 1 του Νόμου υπ' αριθμ. 518 "Περί προσαρτήσεως της Δωδεκανήσου εις την Ελλάδα, της Δ΄ Αναθεωρητικής Βουλής των Ελλήνων ορίζεται ότι: "Αι νήσοι της Δωδεκανήσου Αστυπάλαια, Ρόδος, Χάλκη, Κάρπαθος, Κάσος, Τήλος, Νίσυρος, Κάλυμνος, Λέρος, Πάτμος, Λειψοί, Σύμη, Κως και Καστελλόριζον, ως και αι παρακείμεναι νησίδες, είναι προσηρτημέναι εις το Ελληνικόν Κράτος από της 28 Οκτωβρίου 1947". Με τον νόμο αυτό, που αποτελεί τη ληξιαρχική πράξη της ενσωμάτωσης της Δωδεκανήσου στη μητέρα Ελλάδα, τερματίζεται το μεταβατικό στάδιο της ελληνικής στρατιωτικής διοίκησης. Η 7η Μαρτίου 1948 ορίζεται ως ημέρα της πανηγυρικής τυπικής ενσωμάτωσης.

Η επίσημη τελετή της ενσωμάτωσης έγινε στις 7 Μαρτίου του 1948, με την άφιξη της Βασιλικής οικογένειας και πολλών μελών της τότε Κυβέρνησης.
Από τότε μέχρι σήμερα πέρασαν 70 χρόνια.

Οι Δωδεκανήσιοι σαν Έλληνες πολίτες σ΄αυτά τα 70 χρόνια κατάφεραν να προσφέρουν πάρα πολλά στην Εθνική οικονομία της Ελλάδας, χάρις στις φιλότιμες προσπάθειές τους, αξιοποιώντας όλα τα ευεργετήματα που τους είχαν παραχωρηθεί μετά την ενσωμάτωση, όπως π.χ. το Μειωμένο Δασμολόγιο, η εισαγωγή στα Ανώτερα Εκπαιδευτικά Ιδρύματα χωρίς εξετάσεις κ.α. Αλλά και αυτά που κληρονόμησαν από την ιταλική κατοχή, όπως π.χ. την τεράστια ακίνητη περιουσία, σε κτίρια και ακίνητα, το Κτηματολόγιο, κ.α. Σχεδόν όλα τα ευεργετήματα έχουν καταργηθεί, αλλά παραμένουν τα κτηματολόγια της Ρόδου και της Κω και αυτά σήμερα κινδυνεύουν να χαθούν.

Η Ρόδος από το 1964 και η Κως από το 1973, όταν ξεκίνησε ο μαζικός τουρισμός με κατευθείαν πτήσεις τσάρτερ από το εξωτερικό, (Για την ιστορία, ο υπογράφων έκανα το Handling στα 2 πρώτα τσάρτερ αεροσκάφη στη Κω.

Ένα της TRANSAVIA από την Ολλανδία και ένα της STERLING από τη Δανία, το Μάϊο του 1973, στο παλιό αεροδρόμιο, ως Διευθυντής του Τουριστικού Γραφείου Rodos Tours), δημιούργησαν το Ελληνικό Τουριστικό Θαύμα, χάρις στις βασικές υποδομές που υπήρχαν στα νησιά μας όπως: Λιμάνια, αεροδρόμια, επιβλητικά κτίρια, ασφαλτοστρωμένοι δρόμοι, πλατείες, μουσεία, ξενοδοχεία, περιποιημένα πάρκα, διάφορα αξιοθέατα, αρχαιολογικοί χώροι κ.α.

Όταν έγινε νομός η Δωδεκάνησος, τα διάφορα Υπουργεία π.χ. Γεωργίας, Υγείας, Δικαιοσύνης κ.α. κράτησαν κτίρια και κτήματα για τις ανάγκες των υπουργείων τους. Για τα υπόλοιπα, που υπολογίζεται να είναι πάνω από 25.000, δημιούργησαν τον Οργανισμό Διαχείρισης Ακίνητης Περιουσίας Δωδεκανήσου με τον Νόμο 2100 ΦΕΚ 114/28/4/1952. Ο οργανισμός αυτός καταργήθηκε με το Ν.Δ.195 ΦΕΚ 267/4/10/1973. Αργότερα γίνεται προσπάθεια να αποδοθούν ορισμένα ακίνητα του Δημοσίου στους ιδιοκτήτες δικαιούχους και εφαρμόζεται ο Νόμος 719 ΦΕΚ 301/10/10/1977.

Στη συνέχεια δημιουργείται η Κτηματική Εταιρεία Δημοσίου ΚΕΔ με Νόμο 973 ΦΕΚ 226/27/9/1979 και αναλαμβάνει όλη τη διαχείριση των δημοσίων κτημάτων της Δωδεκανήσου, με ρητή διάταξη άρθρο 2: «Κατ΄εξαίρεσιν, το προϊόν εκ της εκποιήσεως και διαχειρίσεως εν γένει ακινήτων του Δημοσίου κειμένων εν Δωδεκανήσω κατατίθεται εις ειδικόν λογαριασμόν παρα τη Τραπέζη Ελλάδος και διατίθεται δι΄ εκτέλεσιν έργων εις Δωδεκάνησον.» Από εκεί και ύστερα τα δημόσια κτήματα της Δωδεκανήσου έγιναν μπαλάκι. Με διάφορους Νόμους κατέληξαν στο ΤΑΙΠΕΔ με το Νόμο 3986/2011. Σήμερα όπως φαίνεται τα διαχειρίζονται οι Ευρωπαίοι Δανειστές.

Βλέποντας μάλλον την αδικία που έγινε σε βάρος των Δωδεκανησίων με όλες τις καταργήσεις και ειδικά το μειωμένο δασμολόγιο, οι τότε κυβερνώντες όταν επιβλήθηκε ο Φόρος Προστιθέμενης Αξίας (ΦΠΑ), με τον Νόμο 1676/1986 άρθρο 2, καθιερώθηκαν οι Μειωμένοι Συντελεστές κατά 30%, για τα Δωδεκάνησα. Αργότερα με τον Νόμο 2859/2000 επεκτάθηκε η μείωση και στα υπόλοιπα νησιά του Αιγαίου, εκτός Κρήτης και Εύβοιας. Παρά τις μεγάλες διαμαρτυρίες και τις υποσχέσεις, πάει χάθηκε κι αυτό.

Εκτός από την τεράστια δημόσια ακίνητη περιουσία της Δωδεκανήσου, τους αμύθητους αρχαιολογικούς θησαυρούς της, υπάρχει και τεράστιος ορυκτός πλούτος στα Δωδεκάνησα π.χ.:

Στο Γυαλί της Νισύρου εξορύσσεται, ίσως το μοναδικό στον κόσμο αδρανές υλικό, η ελαφρόπετρα με πολλές εφαρμογές στην οικοδομή και τη βιομηχανία. Την εκμετάλλευση έχει η εταιρεία ΛΑΒΑ ΑΕ του ομίλου LAFARGE.
Στη θάλασσα του Καστελλόριζου υπάρχει το ακριβότερο καύσιμο στον κόσμο, ο ΥΔΡΙΤΗΣ, σε μεγάλες ποσότητες.

Και το πιο σπουδαίο είναι ότι στα Ίμια υπάρχει ΟΣΜΙΟ.

Απόσπασμα από τη συνέντευξη με τις συγκλονιστικές αποκαλύψεις του στρατηγού ε.α. Γιώργου Αϋφαντή.
«Ο κ. Αϋφαντής υποστηρίζει ότι το επεισόδιο στα ΄Ιμια έγινε γιατί κάτω από τη βραχονησίδα υπάρχει όσμιο, πολύς χρυσός αλλά και κόκκινος υδράργυρος, που είναι το δεύτερο κατά σειρά ακριβότερο μέταλλο. Δηλαδή ένα κιλό όσμιο, κοστίζει όσο 8 τόνοι χρυσού και ένα κιλό κόκκινος υδράργυρος αγοράζεται με 2 τόνους χρυσό. Γι’ αυτό, προσθέτει, τα ΄Ιμια είναι στις γκρίζες ζώνες…»

Πήρα την απόφαση να αφιερώσω και να καταγράψω αυτά τα ολίγα και σημαντικά θέματα για την ημέρα γιορτής της 7ης Μαρτίου, που για εμάς τους Δωδεκανήσιους Έλληνες πολίτες είναι μια πολύ σημαντική μέρα, ύστερα από 638 χρόνια σκλαβιάς που γνώρισε η Δωδεκάνησος. Δηλαδή από το 1309 με τους Ιππότες, από το 1522 με τους Οθωμανούς, από το 1912 με τους Ιταλούς, από το 1943 με τους Γερμανούς, από το 1945 – 1947 με τους Εγγλέζους.

Η Γερμανική κατοχή υπήρξε η χειρότερη περίοδος, με διώξεις, πείνα, στερήσεις σε όλα τα Δωδεκάνησα. Όμως ο Δωδεκανησιακός λαός αντιστάθηκε και δεν υπέκυψε στις ορέξεις των κατακτητών. Οι Δωδεκανήσιοι κατόρθωσαν να διατηρήσουν την Ελληνική γλώσσα τους, την Ορθόδοξη θρησκεία τους, τις Ελληνικές παραδόσεις τους και τα Ελληνικά ήθη και έθιμά τους.

Με κάθε εκτίμηση και σεβασμό στην Ελληνίδα και Έλληνα Δωδεκανήσιο
Στέλιος Λαζάρου