Είναι 16άρηδες, με τρέλα και μουσικές!

Pοδούλα Λουλουδάκη

Ο Βαγγέλης Κατσουρός και ο Νίκος Κάσδαγλης που αντιστέκονται στο... σύστημα

Ήθελα δύο με τρέλα, απ΄ αυτούς που δεν τους έχει στραγγίξει το εκπαιδευτικό σύστημα ψυχικά και σωματικά. Δεκαεξάρηδες, που να περνούν καλά, με τις μουσικές τους, τις δραστηριότητες, τα οτοστόπ τους…

Τους πέτυχα στο κατασκηνωτικό φεστιβάλ της Ιστρίου που πήγαν να παίξουν μετά από μια Οδύσσεια στους δρόμους, με λεωφορεία και οτοστόπ. Μου άρεσε που δεν τους πήγε ο μπαμπάς, που δεν ήταν απολύτως προστατευμένοι και το βράδυ, αν το άντεχε ο Βαγγέλης το κρύο, θα κοιμόντουσαν στην εξοχή!

Μαθητές της Β΄ Λυκείου, στο 1ο ΕΠΑΛ ο Βαγγέλης Κατσουρός, στο «Ροδίων Παιδεία» ο Νίκος Κάσδαγλης, με την κιθάρα και το μπάσο τους, με τα τραγούδια και την γρήγορη σκέψη τους. Διαφορετικοί μεταξύ τους, αλλά με ψυχική υγεία και χιούμορ που με τον Κάσδαγλη είναι το πρώτο που προσέχεις μαζί με τα πλούσια μαλλιά του.

Με το σκουλαρικάκι τους, το καθαρό μυαλό τους, χωρίς την πίεση που τους επιβάλει το σχολείο και κάποιοι γονείς που έχουν κάνει σκοπό της ζωής τους το πτυχίο του παιδιού τους.

Γιατί υπάρχουν κι αυτά τα παιδιά, τα ξέγνοιαστα!

Βαγγέλης Κατσουρός
Είμαι μαθητής της Β΄ Λυκείου, στο 1ο ΕΠΑΛ Ρόδου. Το σπίτι μου είναι κοντά στο σχολείο, η καφετέρια που συχνάζω είναι κοντά στο σχολείο, μόνο η Ίστριος ήταν μακριά.

Για να πάτε στο Winder Camb στην Ίστριο, στο κατασκηνωτικό Φεστιβάλ που ήταν την προηγούμενη εβδομάδα, να παίξετε μουσική, εσύ κι ο φίλος σου ο Νίκος περάσατε Οδύσσεια! Πήγατε με διαφορετικά λεωφορεία, κάνατε διαφορετικά οτοστόπ… γιατί έγιναν όλα αυτά;
Είχαμε συνεννοηθεί ο ένας να πάρει το λεωφορείο από το Μαντράκι για Γεννάδι, κι ο άλλος από τη στάση, κοντά στο σπίτι του. Εγώ που θα πήγαινα στο Μαντράκι αν και ξύπνησα από τις 6 το πρωί, έχασα το λεωφορείο που έφευγε κάπου στις επτά.

Ο Νίκος, μπήκε από τη δική του στάση, δεν με είδε, με παίρνει μου λέει «πού είσαι, θα ‘ρθεις;». Εκείνος έφτασε στο Γεννάδι, κι εγώ ήμουν ακόμα στο Μαντράκι και περίμενα. Ο Νίκος έκανε δύο φορές οτοστόπ για να φτάσει από το Γεννάδι στην Απολακκιά, ο πρώτος που τον έβαλε τον πήγε πιο κάτω και ο άλλος στην Απολακκιά, κι από την Απολακκιά ο θείος του τον πήγε στην Ίστριο που ήταν το Φεστιβάλ.

Με πήρε, μου λέει «εγώ είμαι στο Φεστιβάλ, κι είναι όλα τέλεια, θα ‘ρθεις;». Ήμουνα Μαντράκι, δεν είχε άλλο λεωφορείο για Γεννάδι, παίρνω λεωφορείο στις 8 γυρίζω σπίτι μου. Τηλεφωνώ, λέω «πού είναι ο παππούς μήπως με πάει Ίστριο», ο παππούς μου ήταν στη Σύμη! Μια ώρα δρόμο δηλαδή, από εκεί και θα ΄ρχόταν να με πάει (γέλια)…. Στις 10 το πρωί ξαναφεύγω από το σπίτι μου στο Ροδίνι, με τα πόδια πάω στο Μαντράκι, και στις 11:30 πήρα το ΚΤΕΛ για Γεννάδι. Μέχρι να φτάσω στο Γεννάδι γύρισα όλα τα χωριά, 1,5 με 2 ώρες δρόμο.

Με πήρανε τηλέφωνο οι διοργανωτές μου λένε να κατέβω σε μία διασταύρωση προς Ίστριος και να περιμένω. Οι διοργανωτές έψαχναν άνθρωπο που θα περνούσε εκείνη την ώρα για να με ανεβάσει στο Φεστιβάλ, γιατί εγώ κι ο Νίκος ήμασταν οι πρώτοι στο πρόγραμμα και έπρεπε να είχαμε ξεκινήσει. Δεν ερχόταν κανείς, λέω ας ξεκινήσω με τα πόδια. Τελικά βρήκανε ποιός θα με φέρει, ήταν ο Αιμίλιος ο Dj που ανέβαινε κι εκείνος για να παίξει μουσική. Στις 2 η ώρα ήμουνα πλέον εκεί.

Θα είχες φτάσει στην Αμερική, οκτώ ώρες έκλεισες στους δρόμους!
Να σκεφτείτε είχα μαζί μου ρούχα να αλλάξω και με ανέβασαν στη σκηνή με τις φόρμες, τόσο που άργησα.

Η μπάντα σας έχει το… πρωτότυπο όνομα Bring me the lighter (φέρε μου, τον αναπτήρα…»! Αυθόρμητα βγήκε, μου είπες. Είσαστε τέσσερις, κι έλειπαν οι δύο άλλοι και ήσασταν δύο! Κι είχατε κι άλλο απρόοπτο στο Φεστιβάλ!
Ήμασταν ένα μπάσο, μια κιθάρα, οι άλλοι δύο δεν ήρθανε. Η κιθάρα μου δεν είχε μπαταρία. Μου είχε πει ο Νίκος να φέρω, αλλά ξέχασα. Σ΄ ένα άλλο live που κάναμε στην Απολακκιά, ήτανε ακόμα πιο τραγελαφική η κατάσταση.

Είστε τρελοί κι οι δύο δηλαδή!
Γι’ αυτό είμαστε φίλοι και κάνουμε στενή παρέα. ΄Επαιξα με δανεική κιθάρα και βγήκε το πρόγραμμα. Παίξαμε Πυξ Λαξ, Μαραβέγια, έντεχνο, ροκ… Ψηνόμασταν να μείνουμε τη νύχτα, μας άρεσε και κάποια στιγμή ήρθε και η έμπνευση στο Νίκο, κι έγραψε εκείνη την ώρα ένα τραγούδι και το είπαμε από σκηνής, το σούρουπο. Το βράδυ, τα μεσάνυχτα γυρίσαμε πίσω στην πόλη, μας έφερε ο κ. Τσιγκρής, που έπαιζε με το δικό του σχήμα. Για εμένα θα ήταν δύσκολη η νύχτα εκεί, έκανε κρύο, θα έφευγα, ο Νίκος ήθελε να μείνει, αλλά γύρισε κι αυτός τελικά.

Κιθάρα έμαθες μόνος σου!
Κιθάρα έμαθα με την υπομονή μου, τη θέληση και την αγάπη μου γι’ αυτήν. Με δάσκαλο ξεκίνησα τώρα, από τον Ιανουάριο, αλλά live κάνω από το Νοέμβριο του 2016.

Θέλεις να συνεχίσεις με τη μουσική;
Θέλω να ασχοληθώ με τη μουσική. Είναι το χειροκρότημα, είναι οι κατακτήσεις, είναι οι γνωριμίες. Είμαι ψώνιο, θέλω να τραβάω τα βλέμματα και θέλω να συνεχίσω.

Για το σχολείο διαβάζεις καθόλου;
Δεν είμαι διαβαστερός. Με κουράζει. Θέλω να γίνω ηλεκτρολόγος, να το συνεχίσω ως επάγγελμα και να έχω παράλληλα τη μουσική.

Ποιες κακιές συνήθειες έχεις;
Κακιές; Ούτε καπνίζω, ούτε παίρνω ναρκωτικά, καμιά μπύρα πίνω και με τις δύο μεθάω.

Από κατακτήσεις πώς πας;
Απ΄ όλα έχει το κατάστημα. Βοηθάει η κιθάρα, κι η σκηνή.

Φοράς σκουλαρίκι!
Ήθελα να το βάλω στη μύτη. Μου λέει η μάνα μου, «βάλτο τουλάχιστον στ΄ αυτί». Πήγα την ίδια στιγμή και το ‘βαλα.

Είσαι και σε θεατρική ομάδα!
Στη θεατρική ομάδα «Ό,τι να ΄ναι», και παίζουμε το έργο «Άντρες έτοιμοι για φόλα». Κωμωδία, κάνω τον Τζορτζ, έναν ιδιαίτερο τύπο, Αμερικάνο σκηνοθέτη που είναι… ανάλαφρος. Έτσι, για να το έχω κάνει κι αυτό. Πρέπει να πω εδώ ότι για μένα είδωλο είναι ο Βλάσης Μπονάτσος, τον έχω πολύ ψηλά.

Τι έχεις καταλάβει, τι έχει σημασία τελικά στη ζωή;
Να κάνεις αυτό που σε κάνει ευτυχισμένο, χωρίς να σε νοιάζει η άποψη του καθενός.

Οι γονείς σου, σου φέρνουν κάποια αντίρρηση;
Ποτέ. Από εμένα τα περιμένουν όλα. Τα καλά εννοώ.

Νίκος Κάσδαγλης
Με τον Κατσουρό, κάνουμε παρέα 1 χρόνο, από τότε που ξεκινήσαμε τα live. Η μπάντα υπήρχε ήδη από το καλοκαίρι. Ήταν ήδη εκείνος, μαζί με το Σταμάτη και τον Κομνηνό. Ήταν τρεις και κάποια στιγμή χώθηκα κι εγώ.

Μέχρι τραγούδι έγραψες μέσα σε λίγη ώρα, αυτοσχεδιάζοντας στο Φεστιβάλ!
Το κάνουμε συχνά, σε πολλά live αυτοσχεδιάζουμε. Το «πολλά» με πολλά λάμδα…

Από πότε ασχολείσαι με τη μουσική;
Τραγουδούσα μικρός, μετά κιθάρα. Μέχρι που ακούω μια μέρα μια χορδή του μπάσου και τρελάθηκα.

Συνθέτεις κιόλας!
Μεγάλη κουβέντα είπατε. Πού και πού γράφω κομμάτια. Κυρίως για πλάκα, αλλά αυτό μην το γράψετε.

Είσαι κι εσύ στη Β΄ Λυκείου. Με τι θέλεις να ασχοληθείς;
Οργανοποιός, να φτιάχνω όργανα, κι αν τύχει και είμαι καλός και παίζω κιόλας… δεν θα πω όχι σε τέτοια πόρτα. Μικρός ασχολιόμουνα με ξυλουργικά, κατασκευές και τέτοια. Μαστροχαλαστής ας πούμε. Αλλά γι αυτά κουβέντα, σας παρακαλώ.

Οι περισσότεροι θέλουν πτυχίο, να γίνουν γιατροί!
Πτυχίο θέλω κι εγώ, αλλά μουσικολογίας και το θέλω για δική μου γνώση. Πιστεύω ότι δεν θέλουν πραγματικά να γίνουν γιατροί, είναι η κοινωνική πίεση. Θέλουν να δείξουν ένα επίπεδο, κι ότι τα τεχνικά επαγγέλματα θεωρούνται κοινωνικά κατώτερα.

Εσύ προέρχεσαι πάντως από μία γνωστή οικογένεια, μορφωμένων ανθρώπων.
Η γιαγιά μου, η Ειρήνη Κάσδαγλη, ήταν καθηγήτρια μουσικής, αλλά εμένα δεν πρόλαβε να με διδάξει, ο παππούς μου ήταν λογοτέχνης, ο μπαμπάς μου είναι μηχανολόγος, η μαμά μου, που χάθηκε πολύ νωρίς ήταν εκπαιδευτικός.

Κάνεις μαθήματα μουσικής;
Κάνω μπάσο με καθηγητή και Αρμονία κάνω στο Δημοτικό Ωδείο. Το ταλέντο είναι ένα 5% στη μουσική. Το σημαντικό είναι η μελέτη, η μελέτη, η μελέτη, αλλά και η σκηνική παρουσία. Όταν εκτίθεσαι συχνά στο κοινό, αρχίζεις ν΄ απολαμβάνεις το κοινό.

Επιτυχίες έχεις στα κορίτσια; Παίζεις μπάσο, είσαι στη σκηνή...
Τι λέμε τώρα; Κατσουρός φωνή-κιθάρα, Κάσδαγλης, ποιος είν’ αυτός; Δεύτερος, τρίτος, τι είναι μπάσο; Ά, κινητό τηλέφωνο από φέτος απέκτησα.

Έχεις χιούμορ!
Εκθαμβωτικό. Είναι μέχρι τις 11, μετά κοιμάμαι. Εσωτερικό αστείο αυτό.

Λεφτά θα βγάλεις πιστεύεις από τη μουσική;
Ντελιβεράς παράλληλα, σερβιτόρος… Ξέρετε το ανέκδοτο: Τι διαφορά έχει μια πίτσα, κι ένας μουσικός; Η πίτσα μπορεί να ταΐσει μια τετραμελή οικογένεια!

Εσύ πατάς γερά στη γη, είναι άλλα παιδιά που γνωρίζεις τα οποία έχουν μπλέξει με ουσίες;
Συνήθως οι ουσίες έρχονται όταν δεν υπάρχει ασχολία όταν δεν υπάρχει κάποιο χόμπι, αλλά γενική απογοήτευση. Το γεγονός ότι γεννιέσαι σε μια χώρα που από 5 χρονών που είσαι σου λένε ότι είναι ένα μπ…, πόσο χαρούμενο να σε κάνει; Πάντως πρέπει να είσαι αδύναμος ψυχολογικά για να κολλήσεις σε κάτι τέτοιο.

Διαβάζεις τα μαθήματά σου;
Όχι ιδιαίτερα. Ό,τι με ενδιαφέρει το διαβάζω. Και υπάρχουν μαθήματα που πρέπει να τα υποστώ για να περάσω. Αυτό δεν είναι κακό γιατί δείχνει τη θέληση που έχεις να διαβάζεις κάτι άκυρο για να κάνεις αυτό που θέλεις. Αλλά ποιος ενδιαφέρεται τώρα γι’ αυτά, είμαι μπλα μπλας, γενικά.

Εσύ στα 16 σου, πού έχεις καταλήξει, τι έχει σημασία σ΄ αυτή τη ζωή;
Δεν ξέρω, δε μου είπε ο μπαμπάς μου… Το νόημα της ζωής είναι να ζεις ευτυχισμένες στιγμές. Ευτυχισμένες, εννοώ τις στιγμές που δε θες με τίποτα να τις αλλάξεις, ακόμα κι αν μπορούσες να τις κάνεις καλύτερες.

Ο πατέρας σου σ΄ αφήνει ελεύθερο να κινηθείς, να κάνεις ό,τι θέλεις;
Μου έχει αρκετή ελευθερία και νομίζω ότι καλό είναι αυτό. Ως πατέρας έχει κάνει καλή διαπαιδαγώγηση, ζω ακόμα.

Έχετε παρατσούκλια στην μπάντα, πώς σας λένε;
Κινεζάκι, Χαλασμένος, Βλάσης και το Παιδί με τα μαλλιά ή ο Ποιος είναι αυτός;

Εσύ, είσαι δηλαδή αυτός, με το ωραίο στιλ!
Είναι αυθόρμητο.