Όταν ο χρόνος σε προσπερνάει...

Μαρία Καρίκη

Ζούμε στην εποχή που ο χρόνος ποτέ δεν είναι αρκετός. Ή τουλάχιστον αυτό αισθανόμαστε. Σαν να τρέχεις μονίμως να προλάβεις να τα χωρέσεις όλα μέσα σε ένα 24ωρο, αλλά ποτέ σχεδόν δεν τα καταφέρνεις. Και τελικά δεν ξέρεις αν αυτά που αφήνεις πίσω είναι τα επουσιώδη ή τα ουσιώδη…! Παντού προθεσμίες, χρονοδιαγράμματα, εκκρεμότητες, υποχρεώσεις, απρόοπτα που πρέπει άμεσα να «τακτοποιηθούν». Από ένα σημείο και μετά έχεις την αίσθηση ότι απλά διεκπεραιώνεις κι όχι ότι ζεις! Πόσο συγκλονιστική συνειδητοποίηση.

Σοκάρεσαι όταν ανακαλύπτεις ότι ο χρόνος τρέχει, η μέρα φεύγει και εσύ δεν έχεις ακόμα προλάβει να κάνεις κάτι για τον εαυτό σου. Υπόσχεσαι ότι την επόμενη μέρα θα μεριμνήσεις και για τις δικές σου ανάγκες και επιθυμίες, αλλά και πάλι τις άφησες στο τέλος…και πάλι δεν τα κατάφερες… Άλλοτε θυμώνεις με τον εαυτό σου, άλλοτε τον δικαιολογείς κι άλλοτε εξοργίζεσαι με όλους εκείνους που δεν σε βοηθάνε. Εκνευρίζεσαι όταν παραδέχεσαι ότι έχεις αναλάβει πολλές περισσότερες αρμοδιότητες από ότι σου αναλογούν. Δεν ξέρεις αν φταίνε οι άλλοι που επαναπαύονται και τα αφήνουν πάνω σου ή εσύ που προσφέρεσαι και κάνεις όσα περισσότερα μπορείς για να ευχαριστήσεις ή να διευκολύνεις τους «σημαντικούς» άλλους.

Υπάρχουν στιγμές που νιώθεις να πνίγεσαι μέσα στην ίδια σου τη ζωή γιατί όλα μοιάζουν με μια ατέρμονη ρουτίνα. Αναπτύσσεις τάσεις φυγής και νιώθεις έντονα την ανάγκη να αποδράσεις, να ξεφύγεις έστω και για λίγο από την τόσο άκαμπτη καθημερινότητα που έχεις «χτίσει». Γυρεύεις απεγνωσμένα λίγη ησυχία, σιωπή, ηρεμία. Δεν την αντέχεις όλη αυτή τη βαβούρα των «πρέπει». Αν σταματήσεις άραγε για λίγο τι θα γίνει; Θα χαλαρώσεις ή θα αγχωθείς περισσότερο γιατί θα σε περιμένουν πολλά μαζεμένα παρακάτω;

Πώς τα έχει καταφέρει έτσι ο σύγχρονος άνθρωπος; Να αγωνίζεται για μια καλύτερη ποιότητα ζωής, αλλά ουσιαστικά να μην μπορεί να την απολαύσει γιατί πάντα έχει να κάνει κάτι επόμενο και μάλιστα γρήγορα και υπό πίεση; Τι φταίει όμως πραγματικά; Ο χρόνος καθαυτός ή η δική μας διαχείριση του χρόνου; Ποιες είναι άραγε οι προτεραιότητές μας; Αφιερώνουμε μήπως πολύ χρόνο σε πράγματα που δεν αξίζουν τόση ενασχόληση; Γινόμαστε αγχώδεις; Υπερβολικοί; Παραμελούμε τον εαυτό μας;
Δεν πρόκειται μόνο για τον χρόνο που αφήνουμε αναξιοποίητο, αλλά για την ίδια μας τη ζωή, που δεν παίρνει τη μορφή που θα θέλαμε! Από την ώρα που θα ξυπνήσουμε μέχρι την ώρα που θα κοιμηθούμε πόσα από όσα κάνουμε είναι πραγματικά αυτά που έχουμε ανάγκη ή επιθυμούμε; Πόσο κοντά ή πόσο μακριά είμαστε από ό,τι μας εκφράζει ή μας αποσυμπιέζει; Είναι σαν να αποκλίνουμε από το «κέντρο» μας, από αυτό που πραγματικά είμαστε…

Και δεν ξέρεις τι πονάει περισσότερο: οι υποσχέσεις απέναντι στον εαυτό σου που δεν τήρησες; Οι αναμνήσεις που δεν έφτιαξες; Οι στιγμές που δεν πρόλαβες να ζήσεις γιατί ήσουν πάντα αλλού; Οι άνθρωποι που δεν γνώρισες γιατί όλο και κάτι ανέβαλλες; Οι σχέσεις που έχασες γιατί τις παραμέλησες; Οι απολαύσεις που θυσίασες γιατί σε καλούσε πάντα το «καθήκον»; Οι δικαιολογίες που έβρισκες για να αντέχεις τη ρουτίνα σου; Ο εαυτός σου που γινόταν όλο και πιο «ξένος» απέναντί σου; Η επαφή που έχασες με την αλήθειά σου;

Δεν υπάρχουν δυστυχώς δικαιολογίες πια… Ο χρόνος κυλάει και εσύ έχεις δύο επιλογές: ή τον αφήνεις να περάσει σχεδόν αδιάφορα ή τον αξιοποιείς στο μέγιστο υπέρ σου! Δεν χρειάζεται να παραιτηθείς από όλους και όλα. Αναθεώρησε, επαναπροσδιόρισε τι θα σε ευχαριστεί περισσότερο. Ιεράρχησε διαφορετικά. Βάλε όρια εκεί που πρέπει και αφέσου εκεί που νιώθεις ότι το έχεις ανάγκη. Άλλο το πρόγραμμα κι άλλο η ανιαρή ρουτίνα. Κάνε διάλειμμα, όχι από τη ζωή, αλλά από τις ατελείωτες υποχρεώσεις. Ασε για λίγο το ρόλο του «διεκπεραιωτή» και ξαναγίνε άνθρωπος που διψάει για όλα όσα του έχουν λείψει. Διεκδίκησε τον ελεύθερο χρόνο σου. Διεκδίκησε πίσω όλα όσα σου χρωστάς… Όχι αύριο, αλλά σήμερα…! Ο χρόνος δεν είναι απλά μια μονάδα μέτρησης. Είναι το πλαίσιο μέσα στο οποίο μπορείς να γίνεις όλα όσα είσαι προορισμένος να γίνεις ή ίσως και όχι… Είναι το μέσο για να εκπληρώσεις το δυναμικό και τα όνειρά σου ή η αιτία να παραπονιέσαι και να μετανιώνεις για όλη σου τη ζωή για όλα εκείνα που δεν «πρόλαβες» να κάνεις…