«Αν έχεις χέρια, πόδια, και λίγα μπικικίνια, όλα τα μπορείς...»!

Pοδούλα Λουλουδάκη

Ο Γιώργος Βασιλάκης, 40 χρόνια μετά το ατύχημα που τον καθήλωσε στο ηλεκτρικό αμαξίδιο, γελάει ακόμα και παίρνει όπως έρχεται τη ζωή

Υπάρχουν άνθρωποι που το λίγο τους το κάνουν πολύ, που χαίρονται τη ζωή τους κι ας έχει βάσανα, που το χιούμορ τους σώζει και η στάση τους είναι φώτα πορείας για τους υπόλοιπους.
Ο Γιώργος Βασιλάκης, 40 χρόνια μετά το ατύχημα, δεν το βάζει κάτω, όπως δεν το ‘βαλε από την αρχή. Παίρνει το ηλεκτροκίνητο αμαξίδιό του και πάει παντού, φορτώνει τις πατερίτσες για να περπατήσει λίγα βήματα στην παραλία του «Έλλη», να μπει στη θάλασσα, κι εκεί αισθάνεται ελεύθερος αφού για λίγο είναι σαν αρτιμελής.
Στο μυαλό είναι όλα, και το δικό του το έχει προγραμματίσει ώστε οι εντολές που του δίνει να είναι για περισσότερη ζωή!
Κολυμπάει το πρωί και το απόγευμα, δυναμώνει τα χέρια του, ευφραίνεται η ψυχή του, κι επειδή έχει κοντά του ανθρώπους που τον αγαπούν, είναι σε καλύτερα μοίρα από πολλούς που αυτό δεν το έχουν. Γι’ αυτό πρέπει να μιλήσει ο Γιώργος Βασιλάκης που τον βρήκαμε όπως κάνει κάθε πρωί, στην παραλία. Για να δώσει δύναμη σ΄ όσους από εμάς έχουμε λιγότερα προβλήματα, κι είμαστε με το κεφάλι κάτω!

Είστε ένα παράδειγμα δύναμης, ζωής! Παίρνετε το ηλεκτροκίνητο και αλωνίζετε τη Ρόδο, σηκώνεστε με τις πατερίτσες και κάνετε λίγα βήματα, έστω!
Έχει κι άλλους που είναι παράδειγμα ζωής, δεν είμαι μόνο εγώ. Παίρνω το αμαξίδιό μου, το ηλεκτροκίνητο και γυρίζω. Και πάω και στη θάλασσα, κάθε μέρα. Η θάλασσα είναι η ζωή μου εμένα. Το χειμώνα έχω πολλά προβλήματα. Και το καλοκαίρι έχω, αλλά η θάλασσα με βοηθάει αφού στη Ρόδο δεν έχουμε Κέντρο Αποκατάστασης.

Ροδίτης είστε, χτυπήσατε χρόνια πριν, πώς έγινε;
Ναι, είμαι από τον Άγιο Ισίδωρο. Αυτό τώρα είναι 40 χρόνια. Έπεσα με το μηχανάκι, γίνανε λάθη… Καταρχήν δεν πρέπει να σηκώνουμε κανέναν που έχει πέσει γιατί μπορεί να του κάνουμε περισσότερη ζημιά. Κι εμένα μου έκαναν. Να βοηθήσουν ήθελαν οι άνθρωποι και μ΄ έπιασαν από τις μασχάλες και μ΄ έβαλαν στο πίσω κάθισμα του αυτοκινήτου, να με πάνε στο νοσοκομείο. Δεν είχα αίματα, δεν είχα φανερά τραύματα και τότε, το 1978 ο κόσμος δεν ήξερε. Και το νοσοκομείο μας τι ήτανε, τίποτα δεν ήτανε. Περιμέναμε την άλλη μέρα να με στείλουνε στην Αθήνα, με το αεροπλάνο της γραμμής.

Κι εκεί ξεκίνησε η περιπέτεια των νοσοκομείων!
Με πήγανε στο νοσοκομείο Βούλας, κι εκεί έγινε λάθος εγχείρηση. Ήταν ανώφελη αυτή που έγινε, δεν αντιμετώπιζε το πρόβλημα. Χάθηκε κι άλλος χρόνος. Καλά, κι οι γιατροί δεν είναι Θεοί, δεν τους κατηγορώ. Ωστόσο μέσα στην ατυχία μας πρέπει να είμαστε και λίγο τυχεροί, κι εγώ δεν ήμουνα. Αν γινόταν η σωστή εγχείρηση, μέσα σε 12 ώρες, το μόνο που δεν θα μπορούσα να κάνω στην υπόλοιπη ζωή μου θα ήταν να τρέξω και να παίξω μπάλα. Δεν ήταν μεγάλη η ζημιά, μια μετατόπιση σπονδύλου ήταν, έγινε μεγάλη και πείραξε τα νεύρα.

Ποιες ήταν οι συνθήκες για την πτώση σας, τρέχατε;
Με μηχανάκι, Honda, ήμουνα. Για ύπνο πήγαινα, 12 Οκτωβρίου, στις 10 το βράδυ. Ένα γλίστρημα ήτανε, στο Αραπάκι. Στο σημείο που είναι σήμερα ο Κοτσόβολος, είχε μάντρα, σβήνανε ασβέστη και είχε χαλίκια ο δρόμος. Γλίστρησε το μηχανάκι και βρέθηκα να κάθομαι στο δρόμο. Παράξενο πέσιμο, έμεινα εκεί! Παράξενα πράγματα της ζωής, με τα πόδια απλωμένα, καθιστός. Ένα περίεργο πράγμα. Και δεν ξανασηκώθηκα. Τι να κάνουμε, η ζωή αυτά έχει, αλλά πρέπει να πολεμάς. Ό,τι και να πάθει ο άνθρωπος πρέπει ν΄ αγαπά τον εαυτό του όπως είναι. Κι όσο σκέφτομαι ότι υπάρχουν άνθρωποι που είναι καλά το μυαλό τους, που έχουν χέρια, πόδια και δεν έχουν δύναμη. .. Εγώ είμαι δυνατός, νιώθω δυνατός. Δεν το βάζω κάτω και δεν μ΄ ενδιαφέρει τι θα πει ο διπλανός μου. Γιατί σε προσβάλουν κιόλας. Το 1978 ο κόσμος είχε άγνοια. Τώρα βλέπεις τους ανάπηρους βγαίνουν περισσότερο έξω, αλλά δεν υπάρχει υποδοχή για εμάς.

Εσείς τα καταφέρατε, βγήκατε από πάνω!
Πρέπει να ‘χεις ψυχολογία. Εμένα οι γονείς μου ήταν πάντα δίπλα μου και είναι ακόμα και τους ευχαριστώ πολύ, να ΄ναι καλά. Με χιούμορ τ’ αντιμετωπίζω όλα, με βοήθησε πάρα πολύ. Μου λέει μια κοπέλα πριν μερικές μέρες, «δεν είμαι καλά, έχω ψυχολογικά»... Δεν μπορώ να καταλάβω γιατί αφού έχει χέρια, πόδια και μπορεί να κάνει πολλά πράγματα. Δεν ξέρω, κολλάνε κάπου. Αλλά το μυαλό είναι το χειρότερο. Όλο το σώμα είναι άρρωστο τότε, είναι τελειωμένο.

Έχετε κάνει και δύο γάμους!
Έχω κάνει δύο γάμους, όχι έναν. Με την πρώτη μου γυναίκα έχουμε ένα παιδί την Μαριάννα μου, χωρίσαμε όταν ήταν μωρό. Είναι 18 χρονών σήμερα, ζει στην Αθήνα με τη μαμά της. Η πρώτη μου γυναίκα με βοήθησε να σηκωθώ. Τώρα, 16-17 χρόνια είμαι με τη γυναικούλα μου, θα πάω να τη βρω και τώρα να κάνουμε καμιά βολτίτσα, με βοηθάει πάρα πολύ. Είμαστε πολύ καλά. Αν δεν είχα το σύντροφό μου να συμπληρώνει τα κενά μου… Είχα βγει από μία αποτυχία και δεν ήθελα να παντρευτώ ξανά και της έλεγα «αργότερα, αργότερα...», κι έγινε όμως 14 χρόνια μετά. Κάτι δεν σημαίνει αυτό και για εκείνην που έμεινε μαζί μου τόσα χρόνια;

Βλέπω έχετε το ηλεκτροκίνητο και κουβαλάτε μαζί σας και πατερίτσες!
Με το μηχανάκι είμαι, με τις πατερίτσες δεν προχωράω, κάνω μόνο 5-6 βήματα, όλο πάνω στο καρότσι είμαι, αλλά προσπαθώ, δεν τ΄ αφήνω. Κάνω κολύμπι πάνω από μία ώρα κάθε πρωί και νιώθω ελεύθερος. Με βοηθάει, κι έρχομαι και τ΄ απόγευμα. Η θάλασσα είναι παρηγοριά, από Απρίλιο μέχρι Νοέμβριο. Μετά αρχίζουν τα προβλήματά μου, του χειμώνα. Έχω δύναμη μέσα μου, μέχρι που θα πεθάνω πάντα θα παλεύω. Αυτό λέω σε όλους «άμα πεις «μπορώ», όλα μπορείς να τα κάνεις»... Υγεία να ΄χουμε, κι όλα τ΄ άλλα είναι μηδέν. Καλά και λίγα μπικικίνια, κάνουν πιο εύκολη τη ζωή. Αυτό που με πειράζει πολύ είναι που κλείνουνε τις ράμπες, που δεν έχουμε πρόσβαση σε κτήρια… Και περνάμε από Επιτροπές, μετά από τόσα χρόνια, λες και θα γίνουμε καλά. Πρέπει να βάζουνε τα άτομα με αναπηρία να δουλεύουν, είναι θεραπεία αυτό, νιώθει το άτομο ότι προσφέρει.

Έχετε πει «γιατί σ’ εμένα...»;
Έχω πει γιατί σ΄ εμένα... και τώρα, έχεις στιγμές που έχω τις στραβές μου κι εγώ. Υπήρχαν μέρες που ο ψυχισμός μου ήταν αδύναμος, έκανα στο σπίτι δυό-τρεις μήνες. Αλλά μετά, δεν ξέρω, κάτι ξυπνάει μέσα μου, ένα θεριό και λέω «θα πολεμάς»... Και τελείωσε, αυτό είναι.