Χωρίς ανταπόκριση...

Rodiaki NewsRoom

Γράφει η ψυχολόγος, Msc
Μαρία Καρίκη

Όλοι παλεύουμε για έναν σκοπό, για έναν στόχο, για μια επιτυχία, για μια σχέση. Προσδοκούμε μια θετική έκβαση και δεν εγκαταλείπουμε εύκολα όταν κάτι το θέλουμε πολύ! Συχνά μάλιστα αρνούμαστε να δούμε ή να παραδεχτούμε τα εμπόδια και τα κακώς κείμενα, γιατί είμαστε πεπεισμένοι ότι με τη θέληση και την επιμονή μας θα τα καταφέρουμε.

Στην αρχή όλα φαίνονται βατά, διαχειρίσιμα. Όταν, όμως, προστίθεται η κούραση, η ανυπομονησία για ένα αποτέλεσμα που δεν έρχεται και η ματαίωση από ανθρώπους και καταστάσεις, όλα αρχίζουν να φαίνονται πιο δύσκολα, πιο ζόρικα.

Δεν είναι ότι θες να τα παρατήσεις. Είναι που πονάει η διαπίστωση ότι είσαι μόνος στον αγώνα που κάνεις. Πονάει όταν δεν εισπράττεις κατανόηση, στήριξη, αναγνώριση. Στεναχωριέσαι όταν πρέπει να αποδεικνύεις συνεχώς το αυτονόητο για σένα. Αναρωτιέσαι γιατί τόση κριτική, τόση επίκριση από τους άλλους. Για ποιο λόγο τόσα συμπλέγματα μαζεμένα σε κάποιους που θέλουν να απαξιώσουν, να ακυρώσουν ό,τι ξεχωρίζει και διαφοροποιείται. Από ένα σημείο και μετά δεν ξέρεις αν υπερασπίζεσαι τον εαυτό σου και την αλήθειά σου ή απολογείσαι... Δεν ξέρεις αν απαντάς σε ερωτήσεις ενδιαφέροντος, δυσπιστίας ή αδιακρισίας. Όλα συγκεχυμένα...

Πόσο σπουδαίο είναι να έχεις συμπαραστάτες σε ό,τι κάνεις. Ένα «κοινό» που σε στηρίζει, αλλά έχει και το θάρρος να σου αντικαθρεφτίσει τα λάθη σου, τις υπερβολές σου, τις ιδιαιτερότητές σου. Και ‘συ να τα δέχεσαι, γιατί ξέρεις ότι γίνεται με αγάπη, με σεβασμό στη διαφορετικότητά σου και με έναν τρόπο που δεν σε θίγει, δεν σε προσβάλλει, Αντιθέτως, σε κινητοποιεί να θες να γίνεσαι όλο και καλύτερος για σένα πρωτίστως, αλλά και για εκείνους που πιστεύουν σε σένα.

Γιατί άλλωστε τι είναι αυτό που όλοι έχουμε τόση ανάγκη; Μια καλή κουβέντα αναγνώρισης για τον κόπο μας; Μια κουβέντα ενθάρρυνσης στη δύσκολη στιγμή μας;

Μια κουβέντα υποστήριξης και προτροπής όταν κυριαρχούν οι φόβοι και οι ανασφάλειές μας; Πόσο βαθιά θετική ψυχική επίδραση μπορεί να έχει η ματιά του ανθρώπου που σε θαυμάζει, που είναι δίπλα σου, που θέλει να ακούσει την αμφιβολία σου, που αντέχει την γκρίνια της απογοήτευσής σου!
Πόσο έχουμε αλήθεια ανάγκη ο ένας τον άλλο; Γιατί τόσο «κρυφτό» μεταξύ των ανθρώπων; Γιατί τόση μοναξιά και κριτική;

Όταν αισθάνεσαι μόνος, χωρίς την υποστήριξη που τόσο πολύ χρειάζεσαι, νιώθεις ευάλωτος, τρωτός, αδύναμος. Υπάρχουν φορές που δεν θέλεις να το παραδεχτείς... Που πείθεις τον εαυτό σου ότι δεν έχεις ανάγκη κανέναν τους... Κι άλλες φορές που δεν ξέρεις πώς να διαχειριστείς αυτό το κενό: το κενό της απουσίας του καλοπροαίρετου «άλλου». Πόσο μας λείπουν τέτοιοι άνθρωποι από τη ζωή μας!!!

Μπορεί να μην είναι η αποδοχή ή η συμφωνία αυτό που ζητάς από τους άλλους, όσο η προσοχή, το «μοίρασμα», η συνάντηση καθαυτή. Κι όταν κάποια στιγμή συνειδητοποιείς ότι η ανταπόκριση δεν έρχεται από εκεί που θα ήθελες, εκπαιδεύεις τον εαυτό σου να μάθει να προχωράει χωρίς αυτήν! Μετά καθετί μετατρέπεται σε ένα προσωπικό στοίχημα στο οποίο θες να φανείς αντάξιος.

Συνεχίζεις τον αγώνα σου χωρίς να σκέφτεσαι τόσο τις συναισθηματικές σου ανάγκες. Προσπαθείς να γίνεις αυτόνομος, αυτάρκης. Κάποιες στιγμές νιώθεις πραγματικά ελεύθερος από ό,τι θα μπορούσε να σε βαραίνει! Κάποιες άλλες στιγμές δυσανασχετείς με την τόση αυτάρκεια (ψυχικά και πρακτικά) που έχεις κατακτήσει...

Ξέρεις ότι η «ανταπόκριση» δεν εκβιάζεται, δεν ζητείται, δεν επιχειρηματολογείται... Ή συμβαίνει αβίαστα ή αλλιώς δεν έχει νόημα... Ωστόσο, παρά τις απογοητεύσεις, δεν γίνεσαι σκληρός, απρόσωπος, ψυχρός.

Εξακολουθείς μέσα σου βαθιά να προσδοκάς τη στιγμή που θα βρεις εκείνους τους «καθρέφτες» που γυρεύεις! Τους ανθρώπους που θα μπουν στον κόπο να θέλουν να μάθουν περισσότερα για τη δική σου οπτική, για τη δική σου κοσμοθεωρία, όπως και εσύ για τη δική τους. Δεν γίνεσαι απαισιόδοξος, ούτε καχύποπτος όταν πιστεύεις στην ανθρώπινη αξία.

Ξέρεις ότι κάποια στιγμή θα βρεις το υποστηρικτικό σου δίκτυο. Ίσως φοβάσαι μόνο μην τυχόν συνηθίσεις να κλείνεσαι στον εαυτό σου... Μην τυχόν και δυσκολευτείς να ξανανοιχτείς, να ξαναεμπιστευτείς, να ξαναπιστέψεις στο καλό, το αθώο, το ειλικρινές, το αυθεντικό... Μην τυχόν και ξεχάσεις πώς μοιάζει το αληθινό..!