Ακούει κανείς;

Rodiaki NewsRoom

Tης Νάντιας Σαρρή

2/6/18: Ραζάν Αλ-Νατζάρ, ήταν μια νοσηλεύτρια μόλις 21 χρόνων και εκτελέστηκε έχοντας γυρισμένη την πλάτη, τη στιγμή που προσπαθούσε να βοηθήσει τραυματισμένους διαδηλωτές στα σύνορα της Λωρίδας της Γάζας με το Ισραήλ.

14/5/18: Φάντι Αμπού Σαλεχ, είχε χάσει τα πόδια του από Ισραηλινή επιδρομή το 2014 και οπλισμένος με μια σφεντόνα, ήταν ιδιαίτερα προκλητικός για τον Ισραηλινό στρατό που τον πυροβόλησε εν ψυχρώ.

Κι αυτές είναι μόνο δύο δολοφονίες ανάμεσα στο μακρύ κατάλογο που ‘χει προκαλέσει η Σιωνιστική κατοχή.

Κι έρχονται να μας θυμίσουν πως μια δύναμη κατοχής δεν υπολογίζει αρτιμελείς και αναπήρους, οπλισμένους και άοπλους. Δεν κάνει απολύτως καμία διάκριση στο λαό που θέλει να επιβληθεί, να εξουδετερώσει, να αφανίσει…

Χτες ήταν η Λατινική Αμερική, το Βιετνάμ, η Γιουγκοσλαβία. Σήμερα η Συρία, η Παλαιστίνη. Αύριο ποίος;

Τόσες ανθρώπινες ζωές στο βωμό του κέρδους και της απληστίας…

Εικόνες διαμελισμένων σωμάτων και η μυρωδιά της καμένης σάρκας να σου τρυπάει τα ρουθούνια. Μωρά που κλαίνε και κομματιάζουν με το κλάμα τους την καρδιά σου. Οικογένειες που χωρίζονται για πάντα.

Μανάδες που στέρεψαν τα δάκρυά τους για τα παιδιά που δεν θα δουν να γίνονται άντρες και γυναίκες. Κι η ανθρώπινη ψυχή να παραμορφώνεται από την οργή και τα μίσος για όλα τα ατιμώρητα εγκλήματα σε έναν αγώνα που δεν αφορά μόνο τη διεκδίκηση μιας πατρίδας σ' ένα μικρό κομμάτι γης...

Επαναστατική εμμονή, συλλογική αξιοπρέπεια, ατομικός και μαζικός ηρωισμός, αυτοθυσία, αγωνιστική ανιδιοτέλεια, συνέχεια. Αυτές είναι οι έννοιες που νοηματοδοτεί ο αγώνας στην Παλαιστίνη κι στέκεται εκεί φωτεινός φάρος για όλους εμάς που εγκλωβισμένοι στον μικρόκοσμό μας δεν μπορούμε να απαλλαγούμε από τα δεσμά την καταπίεσης μας.

Ξέρεις όμως κάτι… Σιχάθηκα να ζω σε αυτό τον κόσμο που η ανθρώπινη ζωή μετατράπηκε σε αριθμό. Εδώ που η οργή, η αγανάκτηση κι η αδικία πλημμύρισαν όλο μου το είναι κι εγώ ανήμπορη και δειλή στρέφω το κεφάλι από την άλλη και συνεχίζω την καθημερινότητά μου.

Εδώ που στα σκλαβοπάζαρα του κόσμου, παιδιά πωλούνται και αγοράζονται σαν να ήταν εμπόρευμα ...Εδώ που ισοπεδώθηκε η αξιοπρέπεια και τα όνειρα μου. Εδώ που τα μάτια μου συνήθισαν τον πόνο και την αδικία, χωρίς ούτε καν να δακρύζουν. Εδώ που συνήθισα τόσο την εικόνα του τέρατος , που όταν κοιτάζω τον καθρέφτη είναι σαν να το βλέπω…

Υ.Γ «Διδάσκουμε ζωή. Εμείς, οι Παλαιστίνιοι, διδάσκουμε ζωή όταν αυτοί έχουν καταλάβει και τον τελευταίο ουρανό. Διδάσκουμε ζωή, αφού μετά τον τελευταίο ουρανό, έχτισαν τους εποικισμούς τους και τα τείχη του Απαρτχάιντ. Διδάσκουμε ζωή. Εμείς, οι Παλαιστίνιοι, ξυπνάμε κάθε πρωί για να διδάξουμε όλο τον υπόλοιπο κόσμο ζωή.»
Rafeef Ziadah,

*Τις ζωγραφιές έκαναν μαθητές από το Δημοτικό σχολείο Ψίνθου.