Με τον Γιώργο Τσοπανάκη ήταν αλλιώς...

Λουκάς Mαστής

Γράφει ο Λουκάς Μαστής
Δημοσιογράφος

Μπορεί να πέρασαν είκοσι χρόνια από τότε που έφυγε ο Γιώργος Τσοπανάκης, αλλά ορισμένα πράγματα δεν ξεχνιούνται. Οι καλές στιγμές σημαδεύουν άλλωστε ποικιλοτρόπως έναν άνθρωπο.

Με τον Γιώργο έχω πράγματι να θυμάμαι πολλές και καλές στιγμές σε επαγγελματικό αλλά και σε προσωπικό επίπεδο. Όπως έχουν να θυμούνται και οι περισσότεροι που τον γνώρισαν και συνεργάστηκαν μαζί του, σε όλα τα επίπεδα των δραστηριοτήτων του.

Θυμάμαι πολλά και θα μπορούσα να γεμίσω σελίδες, για έναν άνθρωπο που έζησα μαζί του πολλές και καλές στιγμές. Θα ήθελα να αναφέρω, όμως, ένα συγκεκριμένο, που κατά την άποψή μου δείχνει πόσο διαφορετικός ήταν ο Γιώργος.

Το 1993, αν θυμάμαι καλά, ήταν πρόεδρος του διοικητικού συμβουλίου του νοσοκομείου Ρόδου, την ίδια περίοδο που είχε αναλάβει εκδότης στην “Ροδιακή” και είχε συμβάλει τα μέγιστα στο πέρασμα της εφημερίδας στη νέα τεχνολογία. Τότε, από το ρεπορτάζ, προέκυψε μία σοβαρή καταγγελία σε βάρος του νοσοκομείου.

Επρόκειτο για καταγγελία επώνυμου συμπολίτη μας, που κατηγορούσε το νοσοκομείο της Ρόδου ότι ευθυνόταν για τον θάνατο της μητέρας του. Η καταγγελία που στάλθηκε στον εισαγγελέα, περιείχε πολλές και σοβαρές καταγγελίες για το νοσοκομείο, που σύμφωνα με τον καταγγέλλοντα αντιμετώπισε πλημμελώς το θέμα.

Στο πλαίσιο του ρεπορτάζ, η καταγγελία έφθασε στα χέρια μου και μάλλον αισθάνθηκα αμήχανα, αφού στρεφόταν και κατά του Γιώργου, ως προέδρου του νοσοκομείου. Τον ενημέρωσα, λοιπόν, και ζήτησα την “άποψή” του για το πώς θα χειριστώ το θέμα, για ευνόητους λόγους.

“Τι με ρωτάς; Θα το γράψεις κανονικά, όπως πρέπει”, ήταν η απάντησή του. “Ο ρόλος της εφημερίδας είναι άλλος, μου εξήγησε κι άλλο το τι θα κάνει η διοίκηση του νοσοκομείου. Οι πολίτες πρέπει να έχουν το βήμα να καταγγέλλουν ό,τι τους ενοχλεί και να εκφράζουν τις απόψεις τους”, μου διευκρίνισε ο Γιώργος Τσοπανάκης.

Και έτσι έγινε. Το ρεπορτάζ που έκανα, με βάση τη συγκεκριμένη καταγγελία ήταν πράγματι ιδιαιτέρως καυστικό για το νοσοκομείο της Ρόδου, το οποίο έδωσε ανάλογες απαντήσεις κ.λπ., όπως γίνεται σ’ αυτές τις περιπτώσεις.

Κάποιοι “καλοθελητές” (από αυτούς που και σήμερα ευδοκιμούν πέριξ της εξουσίας) έσπευσαν να καταγγείλουν εμένα ως δημοσιογράφο, στον Γιώργο Τσοπανάκη, αφού ήταν όπως είπαμε, και εκδότης της εφημερίδας, για να πάρουν όμως ανάλογες απαντήσεις από τον ίδιο, με το γνωστό ύφος του όταν “τα έπαιρνε στο κρανίο”.

Ένα μικρό περιστατικό που δείχνει το ύφος και το ήθος του Γιώργου Τσοπανάκη.

Θεωρώ ότι ένα από τα μεγάλα προτερήματά του, ήταν ο σεβασμός στην αντίθετη άποψη, όποια και να ήταν αυτή. Γι’ αυτό άλλωστε είχε φίλους (και καλούς) σε όλους τους πολιτικούς χώρους.

Η παρουσία του Γιώργου Τσοπανάκη στο τιμόνι της “Ροδιακής” υπήρξε καταλυτική.

Επί ημερών του η εφημερίδα πέρασε στη σύγχρονη τεχνολογία και για πρώτη φορά πέρασε στην πρώτη θέση της κυκλοφορίας των τοπικών εφημερίδων, υπερισχύοντας της “Προόδου” που κατείχε τη θέση αυτή τις προηγούμενες δεκαετίες.

Η παρουσία του υπήρξε πράγματι πληθωρική και στη “Ροδιακή”, όπως και στα άλλα επίπεδα της δραστηριότητάς του και καθόρισε την πορεία της εφημερίδας μέχρι και σήμερα.

Με τον Γιώργο ήταν αλλιώς τα πράγματα και οι καταστάσεις. Και σε επαγγελματικό και σε προσωπικό επίπεδο.

Άφησε τη σφραγίδα του στην εφημερίδα, παρακαταθήκη για τους επομενους και τους μεθεπόμενους, διότι όπως και ο ίδιος έλεγε “η Ροδιακή ήταν πριν από εμάς και θα είναι και μετά από εμάς”.

Και βεβαίως εμπότισε με τις αρχές και το πάθος του για τη “Ροδιακή” τόσο τη σύζυγό του Ήβη Τσοπανάκη, που βρέθηκε για αρκετά χρόνια στο τιμόνι της εφημερίδας, όσο και την κόρη του Λίζα, που τώρα αναλαμβάνει νέα καθήκοντα.

Και φυσικά, αρκετούς από τους εργαζόμενους στην εφημερίδα, για τους οποίους πάντα ο Γιώργος θα αποτελεί ένα από τα σημεία αναφοράς τους.