Η Δώρα Παρδάλη-Σωτρίλλη

Rodiaki NewsRoom

Του Π. Α. Χαμουζά
panayiotis.hamouzas@gmail.com

“Είμαστε και την ίδια στιγμή δεν... είμαστε!” (Ηράκλειτος)

Και ποιος μπορεί να απαλλάξει τον άνθρωπο από την κατάρα του αιώνιου γίγνεσθαι, ζωή-θάνατος!
Αυτό είναι το τίμημα της ζωής, αφού αντικρίσει για μια φορά το αιώνιο Σύμπαν, ύστερα σβήνει και χάνεται, ανεπιστρεπτί, στο Χάος τής Άβυσσος.

Η γνωστή μας, φιλόλογος και ποιήτρια, Δώρα, Παρδάλη-Σωτρίλλη, στον ζήλο ενός ερωτισμού της προς την ποίηση, στο πρόσημο μιας λογοτεχνικής της συνέπειας και στον ισχυρό οπλισμό της φιλολογικής της κατάρτισης, ως μούσα μεγάλων διαστάσεων, σίγησε.

Έπαψε το τραγούδι της:
«Ένα πέταγμα η ζωή μας—με φτερά ολιγόχρονα» θα πει η ίδια, η φιλόσοφος ατομικότητα της Δώρας.
Είχα την τύχη να γνωρίσω, στο βάθος της, την ποιητική δύναμη της τέχνης της και στο πλάτος των ειδών της το μεγάλο εύρος της ευαίσθητης ψυχής της.

Και τα δύο, στο ποιητικό βλέμμα τους, μ’ αγκάλιασαν κι έτσι αγκαλιασμένα μένουν, πάντα, άσβεστα στα μνημονικά κύτταρα του Νου και στους κτύπους της Καρδιάς!

Η τεχνική, στην οργάνωση των πολλών και ποικίλων διαλογισμών της, ο επιλεγμένος καλλωπισμός λέξεων, κι ένα, άλλο πλήθος ιδεών που συμπορεύονται και συναιρούνται στην εντέλεια του ποιητικού της οίστρου, είναι αφιερώματα στον βοηθό, συμπαραστάτη και συνοδοιπόρο των δοκιμασιών της ζωής, σύζυγό της, που προδίδουν…τούς αναπαλμούς αγάπης και αμοιβαίας αφοσίωσης.

Ο φιλολογικός οπλισμός, ο θυμικός πλούτος, η εγγενής ευαισθησία, η λογοτεχνική αρετή, η εμπειρία της στη θητεία της στην σχολική της έδρα και τα πάντα της εκπληρώνουν, καίρια, τους στόχους της ποιήτριάς μας.

Σ’ όλο το ποιητικό φάσμα της ποιήτριας, Δώρας, ο ρομαντισμός, η φιλοσοφία, τα οράματα, ο ελεγειακός τόνος, ο αυτοέλεγχος, το μεθυστικό ποτό, ο παρά του πλήθους έπαινος, το μείζον θέμα του θανάτου, οι ηθογραφίες, οι ψυχογραφικές εικόνες κ.λπ. ανάβουν το φιτίλι της γνώσης, μες στον καλλιτεχνικό Λαβύρινθο της ψυχής της Δώρας και βοούν ηχηρά σαν επαναστατικά μανιφέστα: «Ανάξιοι ηγέτες παράδωσαν τη χώρα μας στη λοιδορία, την πέταξαν στον δρόμο της επαιτείας και της ντροπής».

Τα πάντα σου, Δώρα μας, στην επαλληλία τους, παράγουν κόσμους που αιχμαλωτίζουν, πονούν, θρηνούν...και συνθέτουν, όντως, εικόνες και…συμβολισμούς αμίμητους.

Πηγή ακένωτη η καρδιά σου, Δώρα μας, στιχουργεί, κεντά, ζωγραφίζει, φιλοσοφεί, καθρεφτίζει την γνήσια τέχνη της ποίησης, κτίζει, παράγει πρότυπα κι ανοίγει την πύλη να μπει να περάσει το φως και, ως άλλος Τυρταίος, ψάλλεις τον εθνικό σου θούριο:

«Ξυπνήστε, Έλληνες, ξυπνήστε, ήρωες, η εποχή μου... σάς χρειάζεται»!
Η Δώρα, ως ελεύθερος άνθρωπος, στο ψυχικό ανάστημα και μεγαλείο της κλασικής, εγνωσμένης της κατάρτισης, τολμά..

Οι συναισθηματικοί της ειρμοί στην συνοχή τους πρότυπα γραφής ρέουν λόγο γνήσια φιλολογικό...

Δώρα, αγαπητή μου συνάδελφε, στην ψαλμωδία των ποιητικών σου «Ωδών», πιάσαμε, μόνο μιαν άκρη.
Όμως «στην ποιητική αηδονοφωλιά σου ακούω αθάνατο, αθάνατο το όνομά σου!»