Η ανθρωπιά, ούτε σπουδάζεται, ούτε διδάσκεται

Rodiaki NewsRoom

Το δικό του κείμενο, από καρδιάς, καταθέτει στη συμπλήρωση των 20 χρόνων από το θάνατο του Γιώργου Τσοπανάκη, ο Μάκης Ιγγλέσης, ο οποίος είχε εργαστεί στη ΡΟΔΙΑΚΗ ως διορθωτής κειμένων, στη δεκαετία του ’90.

Αναφέρει συγκεκριμένα:
«Πολλές φορές μέσα στο διάβα της ζωής συμβαίνουν πολλά γεγονότα που είναι πέρα ως πέρα τόσο άδικα που αδυνατείς να πιστέψεις ότι ζεις την αδυσώπητη σκληρή πραγματικότητα, και δεν είναι παρά ένας εφιάλτης του ονείρου σου.

Το δε ισχυρό σοκ που δέχεσαι είναι τόσο κεραυνοβόλο, που οι ανθρώπινες δυνάμεις ενός κοινού νου είναι αδύνατον να διαχειριστούν αυτή τη φυσική, (ή αν θέλετε) τη Θεϊκή αδικία!

Και μπαίνεις στο πειρασμό να φωνάξεις:

Γιατί, Θεέ, είσαι τόσο άδικος;

Γιατί μας παίρνεις από κοντά μας Ανθρώπους τόσο νέους, που εκτός από το ανώτατο μορφωτικό επίπεδο, που είναι προικισμένοι, διαθέτουν Ήθος, Αρχές, και Αξίες που την παρούσα εποχή τείνουν να γίνουν άγνωστες λέξεις! Μα, πάνω απ' όλα, μας παίρνεις Ανθρώπους που παρ' όλη την ανοδική τους πορεία, και την επίγνωση της καταξίωσής τους, παραμένουν, ταπεινοί, παραμένουν ΑΝΘΡΩΠΟΙ.

Που δεν σαγηνεύονται από θεσμικούς θώκους και καρέκλες,

Και όταν αυτές τις καρέκλες τις αποκτούν με την Αξία τους, δεν τις χρησιμοποιούν ποτέ, ούτε για έπαρση, αλλά ούτε για δικό τους προσωπικό όφελος (όπως συνηθίζεται εξ' άλλου στην Πατρίδα μας), αλλά για το συμφέρον του Τόπου, για το συμφέρον και το καλό του κάθε συνανθρώπου τους.

Τα πανεπιστήμια βγάζουν χιλιάδες επιστήμονες, αλλά δεν βγάζουν χιλιάδες ανθρώπους, γιατί η ανθρωπιά ούτε σπουδάζεται, αλλά ούτε και διδάσκεται, την ανθρωπιά ή την έχεις ή δεν την έχεις.

Και ο αείμνηστος Γιώργος Τσοπανάκης, που μας τον πήρες ρε Θεέ τόσο νωρίς, και τόσο άδικα, ήταν η προσωποποίηση της ανθρωπιάς.

Εγώ δεν θα γράψω τι προσέφερε στον Τόπο, και στους συντοπίτες του, αυτά και γνωστά είναι, αλλά και τα έγραψαν άλλοι πριν από μένα.

Εγώ θα γράψω για τον εργοδότη - άνθρωπο Γιώργο Τσοπανάκη που είχα την τύχη να τον γνωρίσω και να υπηρετήσω την ευρείας κυκλοφορίας εφημερίδα του "ΡΟΔΙΑΚΗ" από τη θέση του διορθωτή.

Εγώ θα αναφερθώ στο δίδαγμα της ανθρωπιάς και της μεγαλοψυχίας που εισέπραξα από αυτόν τον ΑΝΘΡΩΠΟ, και το οποίο έγινε στη μετέπειτα ζωή μου φάρος του Ήθους και των Αξιών.

Και αυτό το περιστατικό που με έκανε καλύτερο άνθρωπο το αναφέρω μήπως και γίνει για κάποιους οδηγός και παράδειγμα προς μίμηση.

Ένα καλοκαίρι ανοίγει μία μεγάλη επιχείρηση στη Ρόδο και καταχωρεί διαφήμιση τετράστηλη (όπως λέμε στην γλώσσα μας) στην πρώτη σελίδα. Η δε δική μου δουλειά ως διορθωτής ήταν να ελέγχω το κάθε κείμενο, την κάθε διαφήμιση, και την κάθε καταχώρηση που δίδονταν για δημοσίευση από τυχόν λάθη ή αναγραμματισμούς.

Και η ελληνική γλώσσα είναι τόσο πλούσια που ένα και μόνο γράμμα μίας λέξης είναι ικανό να αλλάξει συθέμελα όλο το νόημα του κειμένου. Όμως η ελλιπής προσήλωση μίας και μοναδικής στιγμής, αρκεί να γίνει το μοιραίο ατόπημα και να μου ξεφύγει ένα λάθος που έβγαζε ..μάτι, στη διαφημιστική καταχώρηση της επιχείρησης, που εκτός από την υλική ζημιά που υπέστη ο εργοδότης μου (γιατί επιβάλλεται να επαναδημοσιευτεί), θίχτηκε και το κύρος μιας ιστορικής εφημερίδας.

Την επόμενη ημέρα που κυκλοφόρησε η "ΡΟΔΙΑΚΗ" με το μοιραίο λάθος, ένα ήταν το σίγουρο: Ότι την απόλυση τη δική μου, καθώς και του έτερου συναδέλφου διορθωτή που δεν το παρατήρησε, την είχαμε στο ..τσεπάκι μας. Αυτό εξ' άλλου ψιθυριζόταν και στα δημοσιογραφικά γραφεία.

Και ενώ αναμέναμε τον εργοδότη μας, προσπαθούσαμε ταυτόχρονα να προετοιμαστούμε ψυχολογικά για τη σίγουρη επερχόμενη απόλυσή μας.

Όταν, δε, ήρθε ο Γιώργος Τσοπανάκης και μπήκε στην αίθουσα διορθωτηρίου κλείνοντας μάλιστα την πόρτα, αντί να φωνάξει, (όπως θα έκανε ο καθένας), αντί να μας απολύσει, αντί να μας αφαιρέσει τον μηναίο μισθό μας (γιατί τόσο ήταν το μέγεθος της ζημιάς στην εφημερίδα), ο Γιώργος Τσοπανάκης με την κόσμια συμπεριφορά του, με την ανθρώπινη υπόστασή του, και εν γένει με τον νηφάλιο τρόπο του, που μόνο ο ίδιος ήξερε να εκπέμπει, μας δίδαξε πολλά.

Τόσο πολλά και χρήσιμα που γίνανε πυξίδα για την υπόλοιπη ζωή μας.

Ούτε λοιπόν απόλυση, ούτε περικοπή μισθού, ούτε κραυγές, παρά μόνο ένα: Δίδαγμα.

Ένα χρήσιμο δίδαγμα που το μεταφέρω και θα το μεταφέρω έως το τέλος της ζωής μου.

Ποτέ ο Γιώργος Τσοπανάκης δεν μας έβλεπε σαν υπαλλήλους του. όπως ποτέ δεν μας έβλεπε σαν πληβείους, αλλά συνεργάτες και αναπόσπαστο κομμάτι της εφημερίδας, από τον Διευθυντή έως την καθαρίστρια.

Όταν, λοιπόν, φεύγουν από τη ζωή τέτοιοι ΑΝΘΡΩΠΟΙ φτωχαίνουν και οι Ηθικές Αξίες που συνεπάγεται ότι γινόμαστε και φτωχότεροι. Οπότε σου έρχεται και το λογικό ερώτημα

Γιατί Θεέ είσαι τόσο άδικος;

Μάκης Ιγγλέσης»