«Κοιτάμε μπροστά... δεν υπάρχει τίποτα άλλο...»!

Pοδούλα Λουλουδάκη

Ο Γρηγόρης Παπαμιχαήλ, που τα «χτυπήματα» της σκλήρυνσης κατά πλάκας δεν τον έριξαν κάτω

Μια διαδρομή που ξεκίνησε δυνατά-κωπηλάτης ως έφηβος, μετά τις σπουδές στην Ελβετία, όπου δούλευε στα ξενοδοχειακά- αλλά παραδόξως, χωρίς προειδοποίηση, χωρίς ένα τόσα δα σημάδι, αναχαιτίστηκε!
Τα πρώτα συμπτώματα που δεν αξιολογήθηκαν, η σκλήρυνση κατά πλάκας που έδειξε τη δύναμή της με «χτυπήματα» δυνατά όλα αυτά τα σχεδόν 20 χρόνια και η ζωή του που άλλαξε. Η ασθένεια του επιβλήθηκε και της έχει επιβληθεί, τον δυσκολεύει όμως της πάει κόντρα, με τα πολλά που κάνει, με τα ταξίδια που συνεχίζει, με το πάθος του να μαθαίνει γι’ αυτήν, κι έτσι να την πολεμά.
Ο Γρηγόρης Παπαμιχαήλ, είναι πολύ δημοφιλής. Ήταν και τότε, είναι και τώρα που λίγο το βάδισμά του δυσκόλεψε, τώρα που το πήρε το ηλεκτροκίνητο αμαξίδιο και το διασκεδάζει στους δρόμους όπου το κυκλοφορεί… Είναι γλυκόπικρη η κουβέντα μαζί του, είναι πολλά τα χαμόγελα, τα αστεία, κι είναι κι η πραγματικότητα που δεν σ’ αφήνει να χαρείς.

Είχατε τελειώσει τις σπουδές σας, βρισκόσασταν στην Ελβετία όπου εργαζόσασταν ήδη κι ήρθε η ασθένεια!
Τελείωσα το Βενετόκλειο, μετά το Τεχνικό Λύκειο και την Aνωτέρα Τουριστική Σχολή και έφυγα στην Ελβετία, να δουλέψω στα ξενοδοχειακά. Το πρώτο μεγάλο σύμπτωμα της ασθένειας εμφανίστηκε όταν ήμουν στην Ελβετία. Αργότερα βέβαια όταν πια είχα μάθει γι’ αυτήν, και κυρίως διάβαζα πολύ γι’ αυτήν, κατάλαβα ότι το πρώτο σύμπτωμα ήρθε όταν ήμουν στο Στρατό όπου μειώθηκε αρκετά η όρασή μου, από το ένα μάτι.

Πώς προχώρησαν τα συμπτώματα;
Είχα μουδιάσει από τον ομφαλό μέχρι τα γόνατα, ένα μούδιασμα που μου δυσκόλευε και το βάδισμα. Εργαζόμουν κανονικά στο ξενοδοχείο που ήταν πάνω στο βουνό. Πολλές ώρες δουλειά, μεγάλες οι απαιτήσεις… Δεν ήξερα τι μου συμβαίνει. Στον Ελβετό γιατρό που ήρθε εκεί για να με δει, έδειξα την αξονική που είχα κάνει στην Ελλάδα, δεν υπήρχαν ακόμα τότε οι μαγνητικές. «Κήλες» μου είπαν στην Ελλάδα, «κήλες» μου είπε και ο Ελβετός. Η Νευρολογία ασχολείται με την πάθηση τα τελευταία 40 με 50 χρόνια δεν ήταν ακόμη το 1997 τόσο ξεκάθαρα τα πράγματα. Το μούδιασμα υποχώρησε με τον καιρό, είχα κάνει φυσιοθεραπείες, έκανα φυσιοθεραπείες από το Στρατό ακόμα.

Είναι αυτοάνοσο!
Μ’ ένα μεγάλο στρες ενεργοποιείται. Είναι σαν να λέμε «καρκίνος», τόσο βαρύ.

Τότε ήταν που γυρίσατε πίσω στη Ρόδο;
Επέστρεψα, άφησα τα ξενοδοχειακά. Δεν είναι εύκολη δουλειά τα ξενοδοχεία. Είχα να παλέψω με την ασθένεια. Το μεγάλο «χτύπημά» της ήρθε ένα χρόνο μετά. Θεώρησαν ότι είναι λαβύρινθος, γιατί γυρνούσαν όλα γύρω-γύρω. Όταν έκανα πια μαγνητική και είχαν αρχίσει να υποχωρούν τα συμπτώματα, διαγνώστηκε η σκλήρυνση. Επιτέλους, έμαθα τι έχω! Ξέρω τι έχω. Και διαβάζω πολύ γι’ αυτό και κάνω ό,τι μπορεί να γίνει γι’ αυτό, μέχρι που νοσηλεύτηκα και στο εξωτερικό. Παράλληλα διάβαζα για να μάθω, να καταλάβω τι μου συμβαίνει. Τα δεδομένα έχουν αλλάξει από τότε μέχρι σήμερα, κι εγώ συνεχίζω να διαβάζω.

Εσείς ξεκινήσατε και το Σύλλογο για τη Σκλήρυνση κατά Πλάκας στη Ρόδο!
Τον Σύλλογο «Πολλαπλής Σκλήρυνσης Δωδεκανήσου» όπως είναι το όνομά του.

Στο νησί της Ρόδου έχετε αριθμούς για το πόσοι είναι ασθενείς;
Καμιά διακοσαριά. Οι περισσότερες είναι γυναίκες. Οι δύο στους τρεις είναι γυναίκες. Το 3% του πληθυσμού σύμφωνα με τελευταία στοιχεία, έχει πληγεί.

Τι κάνατε από τότε;
Πήγα κόντρα της. Είπα θέλω να δω τι είναι, να μάθω για να την αντιμετωπίσω, να βγω, να κάνω πράγματα. Κάνω οτιδήποτε μ΄ ευχαριστεί, φτάνει να μη βάζει σε κίνδυνο την υγεία μου. Κάνω γιόγκα, τάιτσι, κολυμπώ, κάνω ήπια γυμναστική… παίζω σκάκι, τάβλι, ξεκίνησα και μπριτζ μια περίοδο… Τελευταία είμαι στο Εργαστήρι Θεάτρου «Τα Κατράκια», του Ζαχαρία Αγγελάκου. Είναι σχεδόν 20 χρόνια πλέον που ασθένησα. Όλα τα «χτυπήματά» της μπορεί να αφήσουν ένα κατάλοιπο. Εσύ κοιτάς τη δουλειά σου, πάντα κοιτάς τη δουλειά σου και ζεις μ’ αυτό. Να έχεις ενασχόληση πρέπει, να προσαρμόσεις τις δυνατότητές σου με την εργασία σου.

Κυκλοφορείτε και με αμαξίδιο!
Κυκλοφορώ με τα πόδια, κυκλοφορώ και με αμαξίδιο ηλεκτροκίνητο, τον τελευταίο καιρό. Έχει διευκολύνει τη ζωή μου.

Κωπηλάτης ήσασταν μικρός!
Όταν ήμουν έφηβος, εδώ στο ΝΟΡ. Είχα συμμετοχή σε τρεις πανελλήνιους αγώνες και σε αρκετά διασυλλογικά. Τώρα κοιτάω μόνο μπροστά.

Στον Θεό πιστεύετε;
Στον δικό μου Θεό.

Δεν θυμώνετε, δεν λέτε «γιατί σ’ εμένα...»; Σας ανέκοψε την πορεία!
Θυμώνω και γι’ αυτό το πολεμάω. Ήρθε, προχωράμε! Και προς όλους το λέω αυτό. Κοιτάμε μπροστά. Δεν υπάρχει τίποτα άλλο.

Αν δεν σας είχε συμβεί;
Α, θα ήμουν στο εξωτερικό, θα είχα φύγει, είχα φύγει ήδη. Και θα ταξίδευα πάρα πολύ. Πάντα ταξιδεύω. Στη Σχολή τους έλεγα και το θυμούνται μέχρι σήμερα οι συμφοιτητές μου: «Διευθυντής ξενοδοχείου μπορεί να μη γίνω, αλλά θα γίνω σίγουρα επαγγελματίας τουρίστας...»! Τα αγαπούσα πάντα τα ταξίδια.

Τι λέτε για τη ζωή, πού έχετε καταλήξει;
Τα πάντα ρει!