Γυναίκα πρόεδρος σε ποδοσφαιρική ομάδα στη Ρόδο!

Pοδούλα Λουλουδάκη

Η Τασούλα Ηλιάδη, πρόεδρος της ομάδας του «Διγενή» Κοσκινού

Μπορεί το ποδόσφαιρο να είναι ανδροκρατούμενος χώρος, αλλά στη Ρόδο έχει και γυναίκα πρόεδρο! Η Τασούλα Ηλιάδη, είναι μία από τις ελάχιστες περιπτώσεις στην Ελλάδα που μας θυμίζουν την περίπτωση της Σμαράγδας Καρύδη στην ταινία «Η Κληρονόμος».

Από μικρή στα γήπεδα, λόγω της ποδοσφαιρικής πορείας του πατέρα της, Ηλία Ηλιάδη, στο «Διγενή» και στο «Φοίβο» Κρεμαστής, γνώρισε τον Τσαμπίκο Ζαχαρία- πού αλλού στο γήπεδο του Διγενή όπου εκείνος έπαιζε κι εκείνη σύχναζε- κι όταν ήρθε η ώρα να αναλάβει εκείνος πρόεδρος, αλλά είχε ασυμβίβαστο, ανέλαβε προεδρίνα η Τασούλα!

Μια οικογένεια που έδωσε τα πάντα για την ομάδα και συνεχίζει να προσφέρει.

Είστε από μικρή στα γήπεδα!
Και τα τρία κορίτσια που ήμασταν στην οικογένεια, όπως και όλα τ΄ αδέλφια μου, μεγαλώσαμε μέσα στο γήπεδο του Κοσκινού, λόγω του πατέρα μας που έπαιζε μπάλα και είχε μεγάλη αγάπη για την ομάδα του, τον Διγενή. Στους αγώνες βγαίναμε και κάναμε τις μαζορέτες. Και τον άντρα μου, τον Τσαμπίκο Ζαχαρία, στο γήπεδο τον γνώρισα. Όλα γύρω από την ομάδα περιστρέφονταν και περιστρέφονται ακόμα στην οικογένειά μας.

Όταν σας είπαν να αναλάβετε πρόεδρος τι σκεφτήκατε;
Αισθάνθηκα την ευθύνη ακόμα κι αν η επιλογή μου έγινε επειδή είχε ασυμβίβαστο ο άντρας μου που ως ποδοσφαιριστής του Διγενή δεν είχε κλείσει δύο χρόνια έξω από τα γήπεδα. Δέχτηκα με δεδομένο ότι δεν είμαι μόνη μου σ΄ αυτό, αλλά βρίσκομαι κοντά σε ανθρώπους με μεγάλη εμπειρία. Αισθάνομαι βέβαια την ευθύνη.

Σας είχε περάσει ποτέ από το μυαλό ότι θα μπορούσατε κάποτε να γίνετε προεδρίνα;
Ομολογώ πως όχι, αλλά το συναίσθημα είναι πολύ δυνατό όπως και η συγκίνηση.

Ποιοι είναι οι στόχοι σας για την ομάδα σας, το Διγενή;
Να παραμείνουμε στην Α΄ κατηγορία ενώ δίνουμε και μεγάλη έμφαση στις Ακαδημίες του Διγενή, στα νέα παιδιά που έχουν έρθει κοντά μας.

Μανόλης Ηλιάδης (Το Κικλί)
Όταν πεις ο Μανόλης «το Κικλί», με ξέρουν όλοι! Πήγαινα μικρός με τον πατέρα μου, βάζαμε ξόβεργα και πιάναμε κίχλες (τσίχλες). Και με τη μπάλα ήμουν από μικρός. Τότε οι μπάλες ήταν από πετσί και μέσα είχαν σαμπρέλα. Κάτω δεν είχε χόρτο πέτρες είχε και χώμα, αλλά ήμασταν και παλικάρια.

Πού παίζατε μπάλα μικρός;
Πάνω στο Καμπανάκι, στο Πεζικό που το λέγαμε και στην Αγιά Μαρίνα. Από 8 χρονών με είχανε και μάζευα την μπάλα. Μετά μπήκα στην ομάδα του Διγενή. Ο Διγενής εκείνα τα χρόνια πήρε δύο φορές πρωτάθλημα και παίζαμε παιχνίδια μπαράζ στα νησιά.

Στο Φοίβο Κρεμαστής πότε παίξατε;
Το 1972 με πήρανε ως μεταγραφή. Έπαιξα πέντε χρόνια. Γύρισα όλη την Ελλάδα, μεγάλες εμπειρίες. Το 1977 γύρισα πίσω στο Διγενή. Ούτε δραχμή δεν πήρα από το Φοίβο, είχα συμβόλαιο ότι έπαιρνα, αλλά δεν έπαιρνα. Εμείς τότε παίζαμε για τη φανέλα. Καλύτερα λοιπόν να παίζω στην ομάδα του χωριού μου, κι έτσι το 1977 γύρισα στο Διγενή. Από το 1977 έως το 1981 παλεύαμε για το πρωτάθλημα, παίζαμε παιχνίδια μπαράζ. Τότε τα γήπεδα ήταν γεμάτα τις Κυριακές και οι φίλαθλοι υποστήριζαν με πάθος.

Τι θέση παίζατε, τι φώναζαν για εσάς;
Άμυνα έπαιζα, πίσω. Έκανα δυνατά μαρκαρίσματα, αλλά όχι αντιαθλητικά. Οι αντίπαλοι μ΄ έβριζαν βέβαια, αλλά οι δικοί μας φώναζαν «Κίκλα, παιχταρά…»…

Είχατε και τη δουλειά σας!
Εργολάβος ήμουν, μπετατζής. Έφευγα από την οικοδομή, πήγαινα στο γήπεδο. Κουβαλούσαμε μπετόν με τον ώμο. Όχι μόνο εγώ, όλοι. Και το γήπεδο γεμάτο πέτρες, χώμα, ολοαίματοι γινόμασταν και ούτε εξέδρες είχε. Ένα συρματόπλεγμα ήταν κι από πίσω ο κόσμος όρθιος και τις καθημερινές στο συρματόπλεγμα αυτό οι γυναίκες απλώνανε την μπουγάδα τους.

Μεγάλος κρεμάσατε τα παπούτσια σας!
Μέχρι τα 40 μου χρόνια έπαιζα, ήταν μεγάλη η αγάπη μου. Μετά έγινα πρόεδρος. Από το 2003 και ύστερα είχε πτώση η ομάδα, είχε σκαμπανεβάσματα, παρέμεινε πέντε χρόνια στη Β΄ κατηγορία όπου έριξε το βάρος της στις μικρές ηλικίες, με το συγχωρεμένο τον Μιχάλη Παπακαλοδούκα που την κράτησε ζωντανή μαζί με τον πρόεδρο τότε τον Νίκο Μανωλάγκα. Χωρίς αυτούς ο Διγενής δεν θα υπήρχε. Μετά μία ομάδα νέων παιδιών συνέχισε να προσπαθεί για την άνοδο μαζί και ο γαμπρός μου ο Τσαμπίκος Ζαχαρίας, ενεργός ποδοσφαιριστής, μπήκε στο Διοικητικό Συμβούλιο η κόρη μου η Τασούλα Ηλιάδη με πρόεδρο τον Μιχάλη Ψύλλο. Τελειώνει η θητεία, δεν υπάρχει άλλο πρόσωπο να αναλάβει την προεδρία…

Και πάλι η οικογένεια έσωσε την κατάσταση!
Ο Τσαμπίκος είχε ασυμβίβαστο για δύο χρόνια να αναλάβει πρόεδρος και ανέλαβε πρόεδρος η Τασούλα.

Πώς αισθάνεστε γι’ αυτό; Είναι η δεύτερη γενιά στα γήπεδα και βλέπω ότι ετοιμάζετε και τρίτη γενιά, τα εγγόνια σας!
Αισθάνομαι περήφανος. Στο γήπεδο γεννήθηκα, στο γήπεδο θέλω να πεθάνω.

Με τον άντρα της Τσαμπίκο Ζαχαρία που γνωρίστηκαν πού αλλού, στο γήπεδο!