Η εκδήλωση του Λυκείου Ελληνίδων Ρόδου… «του χθες για το σήμερα»…

Rodiaki NewsRoom

Γράφει ο αρχιτέκτονας
Αγαπητός Ξάνθης

Δεν ανήκω στους στενούς λάτρεις της παράδοσης και των παλαιών εθίμων. Η συνεχής επίκληση της μνήμης και του χθες, θεωρώ ότι συνθέτει την παρεμπόδιση της ελεύθερης δημιουργίας για το αύριο.
Όλα αυτά ανετράπησαν βλέποντας την κορυφαία επετειακή εκδήλωση με τίτλο «Τώρα, καιρός σημαίνει» για τα 110 χρόνια ζωής του Λυκείου Ελληνίδων Ρόδου «ΕΡΓΑΝΗ ΑΘΗΝΑ».

Ένα σύνολο χρωμάτων, χορού και εθίμων με το μπόλιασμα της ψυχής των συντελεστών της παράστασης, απετέλεσε το μείγμα της απόδειξης ότι ο πολιτισμός δεν είναι μια άυλη έννοια, αλλά είναι κάτι το χειροπιαστό που βιώνει στο χωροχρόνο.

Από τις αρχές του προηγούμενου αιώνα, η Ρόδος αποτελούσε μήτρα εμπορίου και τεχνών. Όλα τα χωριά είχαν το δικό τους τρόπο ζωής στο πλαίσιο της αυτοσυντήρησης αλλά και της κοινωνικής αλληλεγγύης.
Φημισμένα μαστόρια από τη Ρόδο είχαν κατακλίσει τις πλούσιες ακτές της Τουρκίας, προσφέροντας το μεράκι και τη δημιουργικότητα στην οικοδομική ανάπτυξη.

Αλλά και το νησί παρήγαγε προϊόντα που έφταναν μέχρι τα άκρα του κόσμου.
Στη καθημερινότητα δεν έλειπαν τα γλέντια και οι χοροί, τα μοιρολόγια και τα τραγούδια αλλά και η φτώχεια με την μετανάστευση και τον πλούτο παρουσιαζόντουσαν ως δείγματα μιας νησιωτικής πολυ-μορφής ζωής.

Τα χρόνια της κατοχή από τους ξένους κατακτητές, καθόρισαν την εξέλιξη του νησιού στο κοινωνικο-θρησκευτικό πεδίο. Δεν είναι τυχαίο που η Ρόδος, αναφέρεται ως το σταυροδρόμι των πολιτισμών σε διάρκεια των περίπου 2.500 χρόνων βίωσης.

Όλα αυτά παρέλασαν στην εκδήλωση με ένα θαυμάσιο τρόπο από την ματιά του θεατή, σε μια διαδραστική φόρμα που αποτυπώνουν την ειλικρίνεια και το μεγαλείο του νησιού από το 1900 μέχρι και την απελευθέρωση του.

Η απόδοση της ταυτότητας με τη γνησιότητα της θεατρικότητας των συντελεστών της παρουσίας της παράστασης εκδήλωσε την άλλη πλευρά της κοινωνίας, σε πείσμα των σημερινών προκλήσεων της αδηφάγου οικονομίας και του ατομικισμού.

Την κοινωνία της αντοχής, την κοινωνία της αξιοπρέπειας, την κοινωνία της εργασίας. Την κοινωνία της μάχης, που τότε πάλευε με το «θεριό της κατοχής» και σήμερα με το «γίγαντα των δεικτών της οικονομίας».

Ουσιαστικά δεν άλλαξε «ο εχθρός» παρά μονό το όνομα του, κάποιοι αναφέρουν στο λόγο τους. Από την κατοχή στην οικονομία. Αυτό το συσχετίζουν και το ομογενοποιούν άθελα ή και ή ηθελημένα.
Συνεπώς η παράσταση αφήνει και μηνύματα πολιτικής ορθότητας συνδέοντας τα με την κοινωνία και την τοπικότητα.

Την τοπικότητα, που σήμερα στον ανεμοστρόβιλο της παγκοσμιοποίησης τείνει να εξαφανιστεί μέσα στην περιδίνηση των κοινών θεμάτων, της κοινής ταυτότητας, της κοινής γλώσσας, της κοινής κουλτούρας.
Η εξαφάνιση των συνόρων δεν αποτελεί μόνο γεωγραφικό προσδιορισμό ή μείωση εθνικής κυριαρχίας, αλλά κυρίως αποτελεί το «μπλέντερ» του πολιτισμού σε μια μοναδική ευθεία. Αυτή η ευθεία βρίσκεται σήμερα υπό διαμόρφωση με την αναγκαιότητα να υπάρχουν εξάρσεις και καμπύλες που να αναδεικνύουν την ιδιαιτερότητα του κάθε τόπου στον πλανητικό ενιαίο χώρο.

Το δίλημμα είναι μπροστά μας και κάθε δράση που το εκθέτει είναι συνεισφορά για να μπορέσουμε να αποφασίσουμε σε ποιο δρόμο να πορευτούμε.
Η παράσταση φώτισε το Δρόμο επιλογής υιοθετώντας την αυθεντικότητα και την πολυπολιτιστικότητα μέσα από ένα μικρό χώρο, ενός νησιού που στέκεται στην άκρη του Αιγαίου, αλλά η εμβέλεια του με τους τότε μετανάστες και το σημερινό τουρισμό του χαδεύει όλο τον κόσμο.